14,274 matches
-
rigoarea logică și intuiția explicativă cerute de statutul ei de știință socială modernă. Totuși, dezbaterile dintre neorealiști și instituționaliști devin tot mai neproductive, atât teoretic, cât și empiric. Chiar și participanți importanți la dezbatere recunosc de mult timp că aceasta "tinde să tulbure, și nu să clarifice lucrurile" (Powell, 1994, pp. 313 și 344). Dar motivul acestui eșec nu constă în faptul că încercarea instituționaliștilor de a critica neorealismul de pe propriile poziții este concepută greșit. O abordare mai sofisticată ar consta
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
acest fapt ca reflectând o logică funcțională. Astfel, aspecte importante ale strategiilor economice germane la nivel global pot fi compatibile cu predicția instituționalismului potrivit căreia Germania, ca stat cu stimulente puternice pentru a se folosi de instituțiile economice internaționale, va tinde să depindă foarte mult de ele. Unele aspecte ale sprijinului Germaniei pentru integrarea europeană pot favoriza și o interpretare instituționalistă a strategiilor ei. După sfârșitul Războiului Rece, Germania a încurajat adâncirea integrării europene. Alături de Franța și Comisia Europeană, a sprijinit
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
de această prezumție în raport cu datele empirice. Într-adevăr, una dintre trăsăturile distincte și frecvent comentate ale ordinii post-Război Rece este înlocuirea polarității cu o formațiune nucleu-periferie, ca trăsătură structurală dominantă. În multe părți ale lumii, cum ar fi Orientul Mijlociu, statele tind să se îndepărteze foarte mult de normele nucleului liberal. Totuși, în perioada de după Războiul Rece, putem afirma în mod plauzibil că destule mari puteri se apropie de postura de membru al unei uniuni liberale, dornice de pace, încât sistemul ca
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
poate construi cea mai stabilă platformă pe termen lung pentru asigurarea implicării extinse și susținerea creșterii economice continue. În cele trei cazuri, este important să evidențiem complexitatea legăturilor dintre diplomația în domeniul securității și cea referitoare la chestiunile economice. Instituționaliștii tind să privească aceste componente ale diplomației ca fiind distincte, atunci când există cu adevărat legături strânse între ele. Aceasta decurge logic din afirmația potrivit căreia continuitatea va sta la baza structurii relațiilor postbelice dintre principalele puteri. Structura relațiilor multilaterale moștenită din
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
procesului integrării europene. Probabil că la aceasta a contribuit și faptul că, în baza practicilor din trecut, elitele germane aveau tendința de a aborda într-un mod mai favorabil regimurile economice globale în chestiuni de liberalizare economică. Prin contrast, Japonia tinde să se împotrivească modificării tiparului angajamentelor instituționale construite în timpul Războiului Rece. Japonia a avut tendința de a "face blatul" în principalele regimuri economice și de securitate, chiar și cu riscul de a se vulnerabiliza la exploatarea de către SUA. Probabil că
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
post-Război Rece, ca o consecință a principalelor evoluții apărute în sistemul internațional după 1999. Dacă alinierea la hegemon se dovedește a nu fi durabilă, teoria instituționalistă ar putea oferi un scenariu alternativ și mai optimist pentru viitor. Logica argumentelor instituționaliste tinde să indice că riscul de declin și supraextindere hegemonică intrinsec statutului unipolar al SUA le vor încuraja, cel puțin pe termen lung, să depindă în mare măsură de multilateralism. Această perspectivă teoretică se bazează pe metodologia alegerii raționale și pe
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
se pot chiar consolida, dar, mai devreme sau mai târziu, atât costurile și riscurile disproporționate ale unei astfel de strategii pentru hegemon, cât și problemele generate pentru statele care sunt obiectul "implicării" SUA vor ieși la suprafață. Acest lucru va tinde să producă dificultăți temporare în sistemul internațional și va duce la o perioadă de restructurări ale drepturilor și responsabilităților marilor puteri. Totuși, dacă ordinea internațională se dovedește a fi capabilă să treacă printr-o astfel de perioadă fără să apară
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
armate capabile să se confrunte de la egal la egal într un război convențional împotriva celui mai puternic stat din lume. Cum în era nucleară șansele de hegemonie globală sunt reduse, statul s-ar putea mulțumi cu postura de hegemon regional, tinzând să devină o putere de statu-quo. Tipurile de structură internațională sunt definite pe baza a două criterii: distribuția capacităților prezente sau latente din sistem (bipolarism, multipolarism) și decalajul dintre primele două state (echilibrat, neechilibrat). Rezultă, în principiu, patru posibilități, dintre
RELATII INTERNATIONALE by Lucian-Dumitru Dîrdală () [Corola-publishinghouse/Science/798_a_1513]
-
astfel de confruntare i-ar putea uza pe ambii combatanți, astfel că statul poate câștiga putere relativă în raport cu ei. În fine, statul poate recurge la această strategie pentru a evita lupta cu mai mulți adversari coalizați. Aflate în defensivă, statele tind de cele mai multe ori să aleagă pasarea responsabilității. De obicei, aceasta se dovedește o strategie perdantă pe termen lung: statul care o aplică poate obține câștiguri absolute, însă va suferi de regulă pierderi relative față de statul agresor. Mearsheimer oferă, în fine
RELATII INTERNATIONALE by Lucian-Dumitru Dîrdală () [Corola-publishinghouse/Science/798_a_1513]
-
conectivitate, fenomene care caracterizează în principal limbajul mediatic (scris sau audiovizual), dar care, prin abundența manifestărilor, prin înaltul grad de difuziune în corpul social a acestui limbaj și prin creditul de care se bucură in societate utilizatorii săi, iradiază și tind să influențeze celelalte variante difazice si diastratice ale limbii. Am utilizat, pentru observații și culegere de material, următoarele tipuri de surse: canale TV de largă audiență, cotidiene de mare tiraj, săptămânale cultural politice, periodice gratuite de informații utilitare, culturale și
[Corola-publishinghouse/Science/85001_a_85787]
-
dezvoltă și se structurează pe măsura emiterii sale) sau "închis" (prestructurat, care doar își revelează progresiv structura). 5. Vom examina, în continuare, câteva tipuri de conversie discursivă care afectează conectivitatea de tip copulativ; alături de fenomene cu prezență masivă în mass-media (tinzând să devină mărci stilistice funcționale), vom lua în discuție și tipuri de convertibilitate cu actualizare modestă, pentru a pune în lumină, prin contrast, criteriile preferinței limbajului mediatic pentru anumite tipare pragmasemantice de conectare în defavoarea altora. 5.1. La conversia tiparului
[Corola-publishinghouse/Science/85001_a_85787]
-
actul comunicativ, introducând implicatura conversațională generalizată "Ne-am fi așteptat ca doar anumite tipuri de covor să contribuie..." (singura care ar justifica enunțul din punctul de vedere al Maximelor Cantității și ale Manierei). Fenomenul este deosebit de prezent în presă și tinde să-și creeze tipare de expresie specializate, cu propriii conectori, pentru care am propus denumirea de "condiționale ale indiferenței"18. 5.2. Alte modalități de virtuală conversie discursivă privitoare la conectarea copulativă sunt cele în care relația logico-semantică între elementele
[Corola-publishinghouse/Science/85001_a_85787]
-
anume informație este valabilă) și adversativ-copulative (care creează un cadru conflictual fictiv între expectațiile induse destinatarului și informația asertată). Recursul excesiv la atare procedee creează premisele pentru pierderea caracterului marcat comunicativ și chiar pentru desemantizarea parțială a conectorilor utilizați, care tind să devină simple variante stilistice clișeizate ale conectorilor substituiți. "CONDIȚIONALELE INDIFERENȚEI": STRUCTURI STANDARDIZATE ȘI HIBRIZI ADRIANA GORĂSCU 1. PRELIMINARII În cele ce urmează, vom urmări o serie de procese de hibridizare a unor raporturi sintactico-semantice, care au loc prin contaminarea
[Corola-publishinghouse/Science/85001_a_85787]
-
ateiste, Fr. Nietzsche afirmă că doctrina liberului arbitru a fost inventată pentru a se putea imputa fiecărui om o anumită vină, pentru a se putea găsi totdeauna vinovați. Puternic influențat de ideile lui Charles Darwin asupra selecției naturale Fr. Nietzsche tinde să vadă oamenii ca ființe biologice angajate într-o continuă luptă pentru supraviețuire, luptă în care ceea ce contează este energia, forța, vitalitatea; valorile creștine - mila, umilința, supunerea - au un rol negativ, demobilizator; ele slăbesc voința și instinctul vital. Fr. Nietzsche
Conceptul de libertate în filosofia modernă by Irina-Elena Aporcăriţei () [Corola-publishinghouse/Science/663_a_1310]
-
că toți oamenii sunt egali de la natură; faptul că indivizii nu dispun de puteri fizice și intelectuale egale nu schimbă cu nimic din această egalitate de principiu a vieții, presupusă de tendința omului de a se auto-prezerva. Dacă însă oamenii tind nelimitat să-și asigure și optimizeze această auto-prezervare, concurența îi va conduce într-o stare nesigură și periculoasă. Ei se vor vedea nevoiți să limiteze această tendință stabilindu-și reciproc granițe, pentru a crea o stare de siguranță și de
Conceptul de libertate în filosofia modernă by Irina-Elena Aporcăriţei () [Corola-publishinghouse/Science/663_a_1310]
-
unor legi. Omul are de la natură drepturi inalienabile, nu există însă și o lege naturală; pentru că legea, presupune o limitare a libertăților, se sprijină pe un acord liber și egal, pe scurt — pe un contract. În starea naturală, toți oamenii tind să-și asigure în modul cel mai optim funcția de auto-prezervare, ceea ce duce la conflicte, pentru că fiecare nu-și apără decât propria poziție. Oamenii nu pot să își soluționeze conflictele în mod direct. De aceea, ei sunt nevoiți să convină
Conceptul de libertate în filosofia modernă by Irina-Elena Aporcăriţei () [Corola-publishinghouse/Science/663_a_1310]
-
la prezentarea libertății politice în sensul de libertate de rang inferior, aș prefera să spunem, mai exact, că aceasta este o libertate defensivă sau protectivă. Nu trebuie să invocăm filosofiile monadice sau atomiste despre om pentru a explica de ce libertatea tinde să fie înțeleasă permanent - mai ales când opresiunea este din ce în ce mai mare - ca libertate față de, ca o libertate defensivă. Ceea ce este cu adevărat important este că problema libertății politice apare doar în contextul relației dintre cetățean și stat din perspectiva cetățeanului
Conceptul de libertate în filosofia modernă by Irina-Elena Aporcăriţei () [Corola-publishinghouse/Science/663_a_1310]
-
liber arbitru este interpretat de Nietzsche în termeni extrem de negativi. Ideile directoare ale moralei creștine, bunăoară ideea de milă, sunt respinse ca având efecte nefaste asupra omului și asupra societății. Puternic influențat de ideile lui Darwin asupra selecției naturale, Nietzsche tinde să vadă oamenii ca ființe biologice angajate într-o continuă luptă pentru supraviețuire , luptă în care ceea ce contează este, energia , forța, vitalitatea, valorile creștine: mila , umilința, supunerea, având un rol negativ, demobilizator, ele slăbesc voința și instinctul vital, de aceea
Conceptul de libertate în filosofia modernă by Irina-Elena Aporcăriţei () [Corola-publishinghouse/Science/663_a_1310]
-
determină devierea În anxietate, Înstrăinare sau sentimente de nesiguranță proprie și instituie comportamente negative, fixate regresiv sau agresiv. Capacitatea de “percepere a semenului”, empatia specific umană, este influențată de personalitatea omului Înțeleasă ideo-afectiv și se exprimă prin conduita motivațională care tinde totdeauna la păstrarea homeostazei conflictuale. Ori de câte ori organismul Întâmpină un obstacol În calea care-l conduce spre satisfacerea unei trebuințe vitale, apare frustrația. Se descriu astfel două tipuri de frustrație: A. Frustrația primară sau privațiunea, care se caracterizează prin tensiunea și
BULETIN DE PSIHIATRIE INTEGRATIVĂ 2003, an IX, volumul VIII, numărul 1 (15) by Bivol O., Magda Luchian () [Corola-publishinghouse/Science/574_a_1474]
-
importantă din punct de vedere social decât oricare alta, era una în care aptitudinile și capacitățile sale s-ar putea dovedi utile.52a A sperat, în același timp, că se va simți mai bine în mijlocul unor oameni simpli, pe care tindea să-i privească prin optica idealizantă pe care i-au transmis-o unele povestiri ale lui Tolstoi. Poate că modul cum gândea pe atunci Wittgenstein va putea fi mai bine înțeles de cel care citește o istorisire cum este Părintele
Gânditorul singuratic : critica ºi practica filozofiei la Ludwig Wittgenstein by Mircea Flonta () [Corola-publishinghouse/Science/1367_a_2719]
-
de un scaun. Ele sunt incomparabile în acel fel în care anumite lucruri pe care le cumpărăm sunt incomparabile, bunăoară o canapea și permisiunea de a ocupa un loc într-un teatru. Când vorbim de cuvinte și de semnificația lor tindem să le comparăm cu banii și cu lucrurile pe care le cumpărăm cu ei, mai degrabă decât cu banii și cu folosirea lor. Un lucru pe care îl cumpărăm cu banii nu este același lucru cu folosirea banilor, tot așa cum
Gânditorul singuratic : critica ºi practica filozofiei la Ludwig Wittgenstein by Mircea Flonta () [Corola-publishinghouse/Science/1367_a_2719]
-
totul la un mecanism și au devenit obsedați. Odată cu descoperirea mai multor dinamici obsesia a dispărut.“56 Mai târziu, Wittgenstein va relua aceste observații cu privire la modul cum putem scăpa de crampe ale gândirii care ne chinuie, de probleme despre care tindem să credem că trebuie să aibă o soluție, dar, de fapt, nu au nici o soluție. Un fost student al lui a relatat despre o discuție cu Wittgenstein într-un grup de prieteni. Wittgenstein a pornit de la afirmația Sf. Augustin că
Gânditorul singuratic : critica ºi practica filozofiei la Ludwig Wittgenstein by Mircea Flonta () [Corola-publishinghouse/Science/1367_a_2719]
-
timpul tentați, în ÎNȚELEGEREA FILOZOFICĂ: „A VEDEA MAI BINE“ 267 viața cotidiană și cu atât mai mult când filozofăm, să considerăm anumite demersuri, anumite mișcări ale gândirii nu numai drept firești, naturale, ci drept norme generale. Iar de obișnuințele care tind să orienteze autoritar modul nostru de a gândi nu devenim coștienți decât atunci când ajungem să le percepem drept mișcări între multe alte mișcări posibile ale gândirii. Printre obișnuințele de gândire ale omului modern un loc proeminent ocupă atât tendința de
Gânditorul singuratic : critica ºi practica filozofiei la Ludwig Wittgenstein by Mircea Flonta () [Corola-publishinghouse/Science/1367_a_2719]
-
trebuia să spună dacă, în anumite exemple de propoziții, verbele erau folosite în forma activă sau pasivă, și care își bătea capul cu întrebarea dacă, de exemplu, verbul «a dormi» înseamnă ceva activ sau pasiv.“ (Cercetări filozofice, § 47.) În sfârșit, tindem să considerăm exactitatea drept o valoare în general, drept ceva de dorit în orice fel de împrejurări. A aprecia o noțiune exactă ca fiind întotdeauna superioară uneia mai vagi, o indicație mai exactă ca fiind întotdeauna preferabilă uneia mai puțin
Gânditorul singuratic : critica ºi practica filozofiei la Ludwig Wittgenstein by Mircea Flonta () [Corola-publishinghouse/Science/1367_a_2719]
-
ceea ce simt și gândesc alții, dar nu cu privire la ceea ce gândim și simțim. Este intuiția căreia Wittgenstein îi va da următoarea formulare în § 303 al Cercetărilor: „Pot doar să cred că celălalt are dureri, dar o știu când le am eu.“ Tindem să ne reprezentăm stările și procesele subiective prin analogie cu cele din lumea exterioară. Acceptăm drept ceva neproblematic că există nume care desemnează ceea ce simțim, de exemplu, tristețe sau bucurie, precum și enunțuri care descriu experiențe subiective tot așa cum descriu obiecte
Gânditorul singuratic : critica ºi practica filozofiei la Ludwig Wittgenstein by Mircea Flonta () [Corola-publishinghouse/Science/1367_a_2719]