13,026 matches
-
atitudinea față de cuvânt, te-a ajutat să scrii? Te-a determinat cumva să alegi poezia? Scrii în prezent un roman în versuri. E narațiunea mai atrăgătoare decât lirismul? FS. Mai degrabă poezia e cea care m-a făcut să aleg filozofia. Dar antrenarea pentru gândit chiar am simțit că-mi antrenez mintea: a fost destul de stresant și foarte diferit de critica literară, care-mi era familiară m-a format pentru tot ce gândesc sau scriu acum. La început am studiat engleza
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
Universității din Bologna, el s-a alăturat societății anatomice fondată de un cunoscut anatomist, Bartolomeo Massari, căruia i-a devenit ginere, și a participat la disecțiile pe animale ale acestuia. În 1653, Malpighi și-a luat doctoratul în medicină și filozofie. La Universitatea din Pisa, unde Malpighi a fost numit profesor de anatomie teoretică în 1656, el s-a împrietenit cu Giovanni Alfonso Borelli. Acest mathematician, care a încercat să descrie funcțiile organismului folosind legile fizicii, a devenit faimos prin demonstrarea
Începuturi... by Mihaela Bulai () [Corola-publishinghouse/Science/1204_a_2050]
-
necesită integrarea reciprocității relațiilor între indivizii recunoscuți prin particularitatea lor proprie, dar egali sub raport formal. În perspectiva unei analize psihodinamice, continuă autorii citați anterior, cucerirea autonomiei este corelată cu construirea identității în timpul adolescenței. O altă definiție vine din sfera filozofiei. În acest caz autonomia este pusă în legătură cu eteronomia, ambii termeni desemnând „situația unei persoane, a unei colectivități umane, a unei discipline științifice care se supune numai normelor emanate de la ele însele, care dispun libere de propria lor voință, precum și situația
Instituţia şcolară şi formarea adolescentului by Andreea Lupaşcu () [Corola-publishinghouse/Science/1226_a_1882]
-
idealistă a relației dintre conștiință și existență în sensul izolării conștiinței pe temeiul său existențial, social. Absolutizarea eteronomiei duce la eteronomism, nesocotirea caracterului specific a conștiinței sociale și a formelor ei, esenței și legităților proprii, interne ale acestora“ (Dicționar de filozofie, 1978, p. 55). Din perspectivă pedagogică, autonomia este definită ca „obiectiv general al educației și instrucției, termen sinonim cu cei de emancipare și autodeterminare. Prin autonomie i se acordă subiectului posibilitatea de a-și realiza și construi universul independent, în cadrul
Instituţia şcolară şi formarea adolescentului by Andreea Lupaşcu () [Corola-publishinghouse/Science/1226_a_1882]
-
acordă subiectului posibilitatea de a-și realiza și construi universul independent, în cadrul legilor morale de bază“ (N. Schaub, K.G. Zenke, 2001, p. 27). Tot prin autonomie se mai înțelege statuarea pedagogiei ca disciplină științifică de sine stătătoare, eliberată de teologie, filozofie sau de pedagogia normativă. În cadrul științelor educației noțiunea este limitativă (idem). Având în vedere aceste definiții, în continuare vom folosi termenul de autonomie cu sensul de situație a unui subiect care dispune liber de propria voință, care are posibilitatea de
Instituţia şcolară şi formarea adolescentului by Andreea Lupaşcu () [Corola-publishinghouse/Science/1226_a_1882]
-
fi și de a rămâne cel puțin un anumit timp ceea ce este, calitatea de a-și păstra un anumit timp caracterele fundamentale. Identitatea nu poate fi ruptă de deosebire, deoarece identificând un lucru îl deosebim de toate celelalte“ (Dicționar de filozofie, 1978, p. 341). Pedagogia preia această definiție și o concretizează, identitatea fiind „convingerea interioară a subiectului că în orice situație și momente de viață, precum și în orice orientări din lumea exterioară, rămâne aceeași persoană. Condițiile esențiale pentru dezvoltarea identității sunt
Instituţia şcolară şi formarea adolescentului by Andreea Lupaşcu () [Corola-publishinghouse/Science/1226_a_1882]
-
a elaborat o întreagă doctrină filozofică (un fel de teorie preatomistă a lumii) bazată pe cele patru concepte fundamentale ale universului care erau reprezentate în lumea reală, conform teoriei sale, de patru elemente fundamentale, apă, aer, foc și pământ. În filozofia clasică chineză, apa, ca element al filozofiei clasice, era unul din cele cinci elemente constituente ale naturii, alături depământ, foc, lemn și metal. . Cele mai vechi civilizații omenești s-au dezvoltat, cu precădere, în preajma apelor. Strămoșii foarte îndepărtați făceau hidrologie
APA-SURSA VIEŢII by HRISCU GINA LILI [Corola-publishinghouse/Science/267_a_501]
-
fel de teorie preatomistă a lumii) bazată pe cele patru concepte fundamentale ale universului care erau reprezentate în lumea reală, conform teoriei sale, de patru elemente fundamentale, apă, aer, foc și pământ. În filozofia clasică chineză, apa, ca element al filozofiei clasice, era unul din cele cinci elemente constituente ale naturii, alături depământ, foc, lemn și metal. . Cele mai vechi civilizații omenești s-au dezvoltat, cu precădere, în preajma apelor. Strămoșii foarte îndepărtați făceau hidrologie fără a cunoaște noțiunea: se așezau în
APA-SURSA VIEŢII by HRISCU GINA LILI [Corola-publishinghouse/Science/267_a_501]
-
asumarea unui punct de vedere divers, de exemplu, normativ, caracteristic unei reflecții teologice asupra naturii religiei sau, În orice caz, deductiv, pornind de la un model paradigmatic al religiei, dedus axiologic În funcție de o scală preconstituită de valori, punct de vedere propriu filozofiei religiei; sau, de asemenea, unul de tendință neistorică, pe care Îl au destule științe umane dedicate studiului religiei; sau, În sfârșit, hermeneutic, conform unei problematici difuze În cadrul fenomenologiei și antropologiei religioase, care presupune ceea ce ar trebui descris, adică homo religiosus
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
materiale sau efecte perceptibile tinde să nu existe, mai ales În cazul unei arheologii care nu se poate baza pe mărturii scrise. Primele vizate aici sunt activitățile intelectuale sau „spirituale”, pe care, În terminologia de astăzi, le numim religie, știință, filozofie, cu mijloacele lor de expresie, precum limbajul, recitarea, dansul și așa mai departe. În arheologie, În ciuda progresului metodelor de studiu, activitățile imateriale rămân, după cum se știe, cele foarte greu de urmărit. Faptul că se dă atâta importanță arheologiei - studiul empiric
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
lumea de „dincolo”1" a) Viața pământeană Mesopotamienii considerau că viața pământeană a omului era integrată În totalitate, de la Început la sfârșit, Într-un proiect inițial, superior și global, realizat de zei. Cât despre concepția antropologică - aflată Între teologie și filozofie -, aceasta atribuie o importanță fundamentală ideii că omul este puternic integrat În statul său, În cetatea sa și În clanul familial. În plus, din multe cazuri, mai ales din literatura mitologică, transpare impresia că individul se străduiește să trăiască astfel
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
Hippias maior, 284 B-285 E). Mai mult decât pe zei, Socrate și Platon pun În discuție povestirile care Îi privesc (Platon, Legile, X, 887 C-888 D), iar dacă Socrate se mișcă Încă În incertitudine Între a se ocupa de filozofia Înțeleasă ca „muzică” supremă și modul obișnuit de a face muzică, așa cum le era propriu poeților care compuneau mythoi (Platon, Phaidon, 60 C-61 B), Platon nu șovăie să condamne miturile și poeții. Socrate se Întreba dacă Homer era Într-
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
sacru și a unor imagini divine. b) Istoria religiei romane despre care vrem să vorbim aici se organizează În jurul a doi poli, și anume cultul, ca sistem de semne și de acțiuni simbolice, și reflecția, În care, prin poezie și filozofie, istoriografie și teologie, sunt puse În scenă și analizate cultul și zeii săi, sunt explicate din punct de vedere istoric, sunt dezvoltate din unghiul speculativ și, concomitent, sunt aprofundate și se pierd În tendințele mistico-ezoterice. La Roma, elementele fundamentale ale
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
a se spăla, a se Îmbrăca, a saluta), ca și obiectele și materialele folosite pentru Împlinirea lor. De aceea, acestei istorii a cultului i se acordă puțină importanță față de ansamblul ideilor (credință, salvare, mântuire, mister - fides, credere, salus, servare, arcanum), filozofia religiei (Cicero, Lucrețiu, Varro, Seneca), concepția mitică despre zei (Ovidiu), teologia istoriei (Vergilius, Titus Livius) sau problematica modernă de ordin social. Cu toate acestea, semnificația pe care aceste acțiuni simbolice simple și regulate o capătă În religia romană constă, evident
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
lumină), ci și situații sociale, psihice și morale (căsătorie, libertate, iubire, tinerețe). Începând din așa-numita perioadă intermediară a republicii, cel puțin unele sectoare ale elitei culturale au putut formula o concepție transnaturală și transpersonală a divinului, având și ajutorul filozofiei „italice”, al celei platonice, epicureice și stoice. Ei au considerat că religia romană ar fi fost creată și potențată de fondatori inspirați de divinitate sau de fii ai zeilor. Eneaxe "Enea", fiul Venerei, aduce la Roma penații din Troia și
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
sociale sau al formării filozofice (Lucilius, 1326-1338). Aceste indicații despre situarea religiei În contextul civilizației romane și oscilația funcțiilor (morală, critică a societății, caritas În sensul de binefacere) Între religie și celelalte segmente ale instituțiilor civile și culturale (Înțelepciune, mos, filozofie, drept, prevederea statului: cura, providentia) arată că orice clasificare a religiei romane În sfera științei religiilor trebuie să integreze o astfel de religie În sistemul global al civilizației și culturii. Așadar, tratarea „istoriei intelectuale (Geistesgeschichte) a istoriei romane” constituie cel
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
Din câte știm, doar romanii au adunat laolaltă aceste tradiții, le-au corelat cu speculațiile filozofice și religioase și le-au transformat astfel Într-o teologie a istoriei, imperialistă și cosmopolită În același timp (cf. subcapitolul 4). b) Misterii și filozofie 1. Mysti, bahi, orfici Printre atestările religiozității personale semnalăm aici cultul morților practicat de grecii din Italia meridională și misteriile care sunt strâns legate de el. În unele arii funerare din Italia (Thurii, Petelia, Hipponion, Roma), din Creta și Tesalia
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
este opus morții, desemnată ca uitare (lèthe), introduce o anumită legătură cu doctrinele lui Pitagora și ale „școlii” sale. Totuși, acest lucru nu se verifică decât În sudul Italiei. În plus, ar trebui stabilită o limită precisă Între religie și filozofie, asociație și școală, dacă nu din alt motiv, măcar pentru a putea recepționa mai bine trecerile de graniță care se verifică În ambele direcții. 2. Filozofia italică a) Istoriografia antică distinge două filozofii, diversificându-le pe baza originii lor. Cea
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
În sudul Italiei. În plus, ar trebui stabilită o limită precisă Între religie și filozofie, asociație și școală, dacă nu din alt motiv, măcar pentru a putea recepționa mai bine trecerile de graniță care se verifică În ambele direcții. 2. Filozofia italică a) Istoriografia antică distinge două filozofii, diversificându-le pe baza originii lor. Cea dintâi Începe cu Tales din Milet și Anaximandru și se numește „ioniană”, cealaltă Începe cu Pitagora și se numește „filozofia italică”. Din ea fac parte Pitagora
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
stabilită o limită precisă Între religie și filozofie, asociație și școală, dacă nu din alt motiv, măcar pentru a putea recepționa mai bine trecerile de graniță care se verifică În ambele direcții. 2. Filozofia italică a) Istoriografia antică distinge două filozofii, diversificându-le pe baza originii lor. Cea dintâi Începe cu Tales din Milet și Anaximandru și se numește „ioniană”, cealaltă Începe cu Pitagora și se numește „filozofia italică”. Din ea fac parte Pitagora și fiul său Telauges, Xenofan, care - conform
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
se verifică În ambele direcții. 2. Filozofia italică a) Istoriografia antică distinge două filozofii, diversificându-le pe baza originii lor. Cea dintâi Începe cu Tales din Milet și Anaximandru și se numește „ioniană”, cealaltă Începe cu Pitagora și se numește „filozofia italică”. Din ea fac parte Pitagora și fiul său Telauges, Xenofan, care - conform tradiției antice - s-a refugiat În Italia de la Colofon, Parmenide și Zenon din Elea; tot astfel, prin intermediul lui Leucip din Elea, și Democrit, Nausiphanes și Epicur din
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
Xenofan, care - conform tradiției antice - s-a refugiat În Italia de la Colofon, Parmenide și Zenon din Elea; tot astfel, prin intermediul lui Leucip din Elea, și Democrit, Nausiphanes și Epicur din Atenaxe "Atena". Odată cu Epicur, așa se spune explicit, ar Înceta filozofia italică (Diogene Laertios, 1, 13-15; cf. 8, 1). Această reconstruire prezintă și părțile ei slabe, dar și Augustin se folosește de o astfel de distincție și o transmite istoriei filozofiei occidentale (Augustin, De civitate Dei, 8, 2): Italicum genus auctorem
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
Atenaxe "Atena". Odată cu Epicur, așa se spune explicit, ar Înceta filozofia italică (Diogene Laertios, 1, 13-15; cf. 8, 1). Această reconstruire prezintă și părțile ei slabe, dar și Augustin se folosește de o astfel de distincție și o transmite istoriei filozofiei occidentale (Augustin, De civitate Dei, 8, 2): Italicum genus auctorem habuit Pythagoram Samium, a quo etiam ferunt ipsum philosophiae nomen exortum. b) Pentru istoria religiilor, această filozofie este importantă din trei puncte de vedere. Filozofia, În totalitatea ei, devine tot
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
și Augustin se folosește de o astfel de distincție și o transmite istoriei filozofiei occidentale (Augustin, De civitate Dei, 8, 2): Italicum genus auctorem habuit Pythagoram Samium, a quo etiam ferunt ipsum philosophiae nomen exortum. b) Pentru istoria religiilor, această filozofie este importantă din trei puncte de vedere. Filozofia, În totalitatea ei, devine tot mai mult un mijloc de reflecție și organizare. În mod diferit de acțiunile simbolice, ea elaborează discursuri verbale de natură distinctă (prezentarea unei doctrine, Învățătură, discuție, polemică
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
distincție și o transmite istoriei filozofiei occidentale (Augustin, De civitate Dei, 8, 2): Italicum genus auctorem habuit Pythagoram Samium, a quo etiam ferunt ipsum philosophiae nomen exortum. b) Pentru istoria religiilor, această filozofie este importantă din trei puncte de vedere. Filozofia, În totalitatea ei, devine tot mai mult un mijloc de reflecție și organizare. În mod diferit de acțiunile simbolice, ea elaborează discursuri verbale de natură distinctă (prezentarea unei doctrine, Învățătură, discuție, polemică, lectură, explicație, alegoreză). Unele afirmații ale filozofiei se
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]