14,765 matches
-
somiera a scheunat îndelung, căciula i s-a rostogolit pe preșuri. A rămas o vreme încordat, mai mult pe vine, cu pieptul proptit în tăblia mesei, cu o mână pe lângă el și cealaltă întinsă pe masă, peste ceașca cu cafeaua vărsată pe pânza de olandă. „E-te-te“, a zis. „Domnu’ ridică mâna... Ascultă, bă...“ Andrei Vlădescu se ridica de pe scaun, bărbatul se sprijinea în tăblia mesei clătinând-o ușor și săltându-se în picioare, Patricia spunea repede: „Încetează, încetează! Nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
Columbia Road. Bulevarde rezidențiale liniștite se Întindeau printre copaci, iar casele goale se Înălțau În mijlocul grădinilor sălbăticite. Ploaia spălase cerneala de pe sulurile japoneze, iar dîre roșii se scurgeau pe panourile ușilor de stejar, de parcă americanii și europenii și-ar fi vărsat sîngele pe ușile de la intrare. Forțele japoneze erau prea ocupate cu preluarea puterii În Shanghai ca să le mai pese de aceste case abandonate. Jim alese o intrare În formă de semilună, ascunsă de strada principală, unde se Înălța o casă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2010_a_3335]
-
adică sîngele ei, să nu mîncați. 5. Căci voi cere înapoi sîngele vieților voastre; îl voi cere înapoi de la orice dobitoc; și voi cere înapoi viața omului din mîna omului, din mîna oricărui om, care este fratele lui. 6. Dacă varsă cineva sîngele omului, și sîngele lui să fie vărsat de om, căci Dumnezeu a făcut pe om. 7. Iar voi, creșteți și înmulțiți-vă, răspîndiți-vă pe pămînt, și înmulțiți-vă pe el!" 8. Dumnezeu a mai vorbit lui Noe și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85092_a_85879]
-
cere înapoi sîngele vieților voastre; îl voi cere înapoi de la orice dobitoc; și voi cere înapoi viața omului din mîna omului, din mîna oricărui om, care este fratele lui. 6. Dacă varsă cineva sîngele omului, și sîngele lui să fie vărsat de om, căci Dumnezeu a făcut pe om. 7. Iar voi, creșteți și înmulțiți-vă, răspîndiți-vă pe pămînt, și înmulțiți-vă pe el!" 8. Dumnezeu a mai vorbit lui Noe și fiilor lui care erau cu el, și a zis
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85092_a_85879]
-
vadra pe mînă, și i-a dat să bea. 19. După ce i-a dat și a băut de s-a săturat, a zis: "Am să scot apă și pentru cămilele tale, pînă vor bea și se vor sătura." 20. A vărsat în grabă vadra în adăpătoare, și a alergat iarăși la fîntînă ca să scoată apă și a scos pentru toate cămilele lui. 21. Omul o privea cu mirare și fără să zică nimic, ca să vadă dacă Domnul a făcut să-i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85092_a_85879]
-
fiară sălbatică, și vom vedea ce se va alege de visurile lui." 21. Ruben a auzit lucrul acesta, și l-a scos din mîinile lor. El a zis: "Să nu-i luăm viața!" 22. Ruben le-a zis: "Să nu vărsați sînge; ci mai bine aruncați-l în groapa aceasta care este în pustie, și nu puneți mîna pe el." Căci avea de gînd să-l scape din mîinile lor, și să-l aducă înapoi la tatăl său. 23. Cînd a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85092_a_85879]
-
și Domnul l-a omorît. 8. Atunci Iuda a zis lui Onan: "Du-te la nevasta fratelui tău, ia-o de nevastă, ca cumnat, și ridică sămînța fratelui tău." 9. Onan, știind că sămînța aceasta n-are să fie a lui, vărsa sămînța pe pămînt oridecîteori se culca cu nevasta fratelui său, ca să nu dea sămînță fratelui său. 10. Ce făcea el n-a plăcut Domnului, care l-a omorît și pe el. 11. Atunci Iuda a zis norei sale Tamar: Rămîi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85092_a_85879]
-
Aaron și fiii lui să-și pună mîinile pe capul vițelului. 11. Să junghii vițelul înaintea Domnului, la ușa cortului întîlnirii. 12. Să iei cu degetul tău din sîngele vițelului, să pui pe coarnele altarului, iar celălalt sînge să-l verși la picioarele altarului. 13. Să iei toată grăsimea care acopere măruntaiele și prapurul ficatului, cei doi rărunchi cu grăsimea care-i acopere, și să le arzi pe altar. 14. Dar carnea vițelului, pielea și balega lui să le arzi în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85084_a_85871]
-
Sunt om ca și oricare, sunt plină de păcat, Din dragoste greșind poate te-am supărat. Orfană am fost atunci și mi-a fost foarte greu Când tu mi-ai spus copile ce mult ți-am greșit eu, Lacrimi - pârâu vărsam pe ascuns la nesfârșit Și n-am să știu vreodată eu unde ți- am greșit. Copil dorit ai fost și-atât de mult iubit De când încă pe lume tu nu erai venit Toiag la bătrânețe am vrut să-mi
Regăsirea by Ica Grasu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91647_a_107362]
-
dovada unei tăceri eterne, tăcerea unui mort care nu mai aude și nu mai răspunde. Troienele lui Euripide nu au cum să proclame, precum corul din Electra lui Sofocle: „Sunt vii morții culcați în pământ. Victimele de odinioară se răzbună vărsând sângele ucigașilor lor”. Oare prin ce ciudat paradox una dintre frazele-cheie ale tragediei grecești - unde găsim formulată ideea importanței pe care imperioasele cerințe ale morților o au în destinul celor vii și unde, la orizontul universului tragic, se profilează figura
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
Electra își reînnoiește invocația către tatăl mort, care zace în pământ și a cărui ucidere a făcut din viața ei un doliu etern, căci nu e clipă în care să nu-și amintească de odioasa crimă. Pata întunecată a sângelui vărsat de Agamemnon mai stăruie încă în palatul regal, iar asasinii nu vin la mormântul lui să-i facă libații, să-i aducă ofrande. Lespedea care îl acoperă, ciuruită de pietrele azvârlite în ea, e dovada unei crunte batjocuri. După scena
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
sângele Clitemnestrei, sânge împrăștiat pe altarul lui Ares, pe altarul furiei ucigașe. Aducerea la îndeplinire a răzbunării prin mijlocirea lui Oreste e o dovadă a puterii regelui dispărut. Prin actul fiului său, el e acolo, de față, erinie vie ce varsă sângele celei ce l-a ucis. Nu e nevoie să se arate, eidolon-ul lui nu are de ce să apară și să vorbească pe scenă. Întoarcerea morților se înfăptuiește înăuntrul celor vii, prin aceștia ei își afirmă cu tărie prezența. Nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
răsfrântă de-a apelor oglindă, pe valurile nopții, imaginea mea delirantă. Orbul părăsit și biata smintită care nu-și găsește nicăieri locul se vor întâlni datorită muzicii și vor jeli laolaltă, împletindu-și lacrimile pe care fiecare și le va vărsa pe mânecile celuilalt. Două voci tânguitoare vor cânta împreună durerea despărțirii și regretul după o lume pierdută pentru totdeauna. După scurta lor întâlnire, semănând cu întâlnirea dintre călugărul singuratic și fantomă, cei doi o apucă fiecare pe drumul lui; sărmana
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
spectrul lui Atsumori intrat în casă”. Spectrul căruia Emma, stăpân peste regatul morților, îi îngăduise, la porunca zeului din Kamo, să evadeze pentru câteva clipe. Fiul se va apropia atunci de fantoma tatălui, îl va prinde de mânecă și va vărsa pe ea șiroaie de lacrimi, lacrimile unei bucurii aproape de nesuportat. Iar textul spune: și dacă stau să mă gândesc, ce bine-ar fi dacă acest iluzoriu loc al unui vis s-ar dovedi real. Ce este această întâlnire dintre tatăl
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
drept în față" Dar vânătoarea sălbatică este și o metaforă a războiului ca întâlnire cu o alteritate terifiantă. În Regele Ioan, războiul înseamnă acel ceas în care moartea se desfată și petrece în voie și acel loc unde sângele se varsă din belșug. Până și eroul războinic capătă înfățișarea unei veritabile fiare sălbatice. Richard, „leul” neînfricat care își câștigase pe merit faima doborând un leu adevărat și smulgându-i inima, întruchipează luptătorul viteaz, eroul autentic; față de el, ducele de Austria, cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
lume o viață, adusese „o năpârcă ai cărei ochi ucid” („a cockatrice whose unavoided eye is murderous”). Din nou, privirea ucigătoare a Gorgonei! Drumul lui Macbeth pe teritoriile alterității sălbatice este și el stropit din belșug cu sânge: de la sângele vărsat în război la sângele asasinatelor comise. La începutul acțiunii, în scenă intră un bloody man, un sergent întors de pe câmpul de luptă, rănit și plin de sânge; la cererea lui Duncan, acesta relatează desfășurarea bătăliei, a cărei figură centrală este
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
dedicat eroilor neînfricați, demni de o binemeritată glorie postumă. Numai că în inima acestei „frumoase morți”1 a viteazului destinat să rămână în amintirea tuturor, o amintire pașnică, senină, netulburată de prezența fantomelor se strecoară, iată, neliniștitoarea ambivalență a sângelui vărsat cu prilejul funeraliilor. Sânge adus ca ofrandă sufletelor strămoșilor acestor eroi dispăruți și menit să le potolească suferința și să-i îmbuneze, astfel încât cei vii să nu fie terorizați de neașteptatele și înfricoșătoarele lor apariții. Acest sânge sacrificial este însă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
moștenirea grea a păcatelor părintești. Iată de ce Henric al V-lea aspiră la o îndoită purificare, la o îndoită pocăință. Iar când poruncește ca mormântul lui Richard al II-lea să fie strămutat cu mare ceremonie, lacrimile pe care le varsă sunt de sinceră căință. Ne-am putea aminti aici de Richard al II-lea și de capcana pe care i-o întinsese Bolingbroke, viitorul Henric al IV-lea, prefăcându-se mai întâi că îl iartă pe surghiunitul Richard și condamnându
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
întinsese Bolingbroke, viitorul Henric al IV-lea, prefăcându-se mai întâi că îl iartă pe surghiunitul Richard și condamnându-l mai apoi la abdicare și la pieire. Încă din momentul renunțării la tron - simbolica moarte a lui Richard -, mecanismul „sângelui vărsat” se declanșase inevitabil, mecanism care avea să facă din regat „o Golgotă de cranii omenești”, cum prorocise episcopul de Carlisle. Sângele lui Richard va curge în sens propriu abia în ultimul act al piesei. Și de-abia atunci Henric al
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
amăgise cu gândul că moartea simbolică (detronarea) poate fi despărțită de moartea reală, de sângele scurs din trupul victimei asasinate, abia atunci, așadar, va înțelege el adevărata semnificație a cuceririi puterii prin intrigă și trădare: a făptuit o crimă, a vărsat sângele unui rege. De aceea își va deplânge soarta care îl împinsese la săvârșirea unui act criminal și va plănui un pelerinaj purificator „pentru a-și curăța mâna vinovată de sângele pe care îl vărsase”. În ciuda intențiilor însă, nici tatăl
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
a făptuit o crimă, a vărsat sângele unui rege. De aceea își va deplânge soarta care îl împinsese la săvârșirea unui act criminal și va plănui un pelerinaj purificator „pentru a-și curăța mâna vinovată de sângele pe care îl vărsase”. În ciuda intențiilor însă, nici tatăl și nici fiul nu vor înscrie pe răbojul istoriei o perioadă de răgaz, o epocă a iertării. Chiar dacă nu provoacă apariția vreunei fantome, sângele vărsat cheamă inevitabil la răzbunare. La Shakespeare, trupul însângerat al câte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
suflet numai când mă gândesc la acel blestemat eveniment! Unda de scepticism ironic din ochii femeii ar fi trebuit să-l pună în gardă. Dar consulul nu se uita în ochii ei, fiind prea fericit că avea ocazia să-și verse tot năduful. Femeia, însă, știa că el nu suferise din grijă pentru soarta Franței, pentru că de asta se ocupase boierul informator, cât mai ales pentru liniștea și clipele de desfătare trăite în casa acelui boier, clipe care nu vor mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
un accident. N-au trecut nici măcar două luni de la moartea lui. La anii mei, sunt deja văduvă. Vă dați seama, mon cher général? ― Înțeleg! (Hopa! Iată văduva!) Acum înțeleg... De aceea ați ales acea arie... jalnică... Jalnic, într-adevăr! Nanone vărsă câteva lacrimi înainte de a continua. ― Oh, te rog să mă ierți, mon cher général! Nu știu de ce spun toate aceste prostii. Un om atât de important și preocupat să redea creștinătății marele Constantinopol are, desigur, multe alte probleme, cu mult
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
chiar la certuri în toată regula. Nu-i venea să creadă că amândoi zâmbeau și se priveau ca doi însurăței peste buza ceștilor, prin aburii fierbinți ai cafelei cu lapte. În mometul următor, consulul scăpă ceașca din mâini, conținutul se vărsă peste fața de masă și câțiva stropi cafenii pătară fondul roz al covorului la care stăpâna casei, doamna consul Ledoulx, ținea cel mai mult. ― Au, au, aaau! se văită Ledoulx cu palma dusă la falcă, cu toate trăsăturile frânte de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
te-am tot sfătuit. Nu înțeleg ce-ai așteptat? Nu pot să înțeleg și pace! Când e vorba de măsele, nu te mai uiți la bani. Nu pot să înțeleg de ce te-ai zgârcit! Toinette nu făcea decât să-și verse focul. Și o făcea cu voluptate. Se ivise, nesperat, prilejul să-și muștruluiască soțul infidel în cel mai înalt grad și, pe deasupra, teribil de zgârcit. În sfârșit, își făcu intrarea și valetul Julien, aducând pe o mică tavă de argint
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]