15,624 matches
-
înalte de biserici. Ambianța descrisă aduce a butaforie: „Din nou cavalerul / cu armura ciuruită apare / și câinele cu bube șiroind / peste ninsoarea albă. / Deasupra altarului / crucea din lemn de stejar / flutura coama unui armăsar / visat de o preafrumoasă domniță. // Icoanele triste / privesc fețele buhăite / ale bătrânilor credincioși. Lungi acorduri de orgă / și neauzite blesteme / în acea dimineață cu frunze uscate.“ (Sonată pentru orgă și ninsoare) (În treacăt fie spus, sintagma „bube șiroind“ nu este în spiritul limbii române. Pot „șiroi“ sângele
Cum te poti rata ca scriitor ; Cateva metode sigure si 250 de carti proaste by Alex Stafanescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1314_a_2703]
-
unui cavaler al spiritului.“ Ce înseamnă „cavaler al spiritului“? Sunt cuvinte care sună solemn, dar nu spun nimic. Ca să nu mai vorbim de faptul că Victor Stoleru ne aduce uneori în situația de-a nu ne putea stăpâni râsul, în pofida tristei împrejurări evocate: „Pe mormântul tău deschis așa devreme punem emblema epitafului horațian Non omnis moriar și a românescului Somn ușor, iubite Costel.“ Nu ne rămâne decât să adăugăm: Somn ușor, iubite cititor! Probleme de productie Înainte de 1989, scriitorilor li se
Cum te poti rata ca scriitor ; Cateva metode sigure si 250 de carti proaste by Alex Stafanescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1314_a_2703]
-
goală. // Căci a vorbi nu te descarci / De oful ce te doare? / Și stingi acel foc de dor / Ce arde-atât de tare? // Și apoi, blând, Luceafărul / Privind Luna în fală, / În ochi i s-a răsfrânt acum / A ei tristă răceală. // Și i-au stins acele scântei / Din genele lui dese, / Prin care a privit frumos / Ca-n basme cu prințese. Căci scânteile-i din gene / I-au indus farmecul ei, / Plaje însorite, mare, / Dar s-au dus acele scântei
Cum te poti rata ca scriitor ; Cateva metode sigure si 250 de carti proaste by Alex Stafanescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1314_a_2703]
-
brună, balustrade, bovindouri, fier forjat. Ca timbrele din album - rozul fumuriu al clădirilor anulat de negrul greu al grilajelor, al burlanelor de tablă. Cât de deosebit de greu atârnă viața umană aici, În forme de soliditate burgheză. Tentativa de permanență e tristă. Acum zburăm spre lună. Oare chiar avem dreptul la așteptări personale, când suntem ca bulele din recipientul de sticlă? Dar pe de altă parte oamenii exagerează accentele tragice ale propriei condiții. Pun prea mare accent pe certitudinile dezintegrate; ceea ce Înainte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2119_a_3444]
-
sângele Îi părăsea creierul. Ea Îi spusese Angelei că tatăl său Încearcă să o separe de sfera activităților lui de ordin mai Înalt. Ca și cum trebuiau protejate de Însăși persoana ce credea cel mai mult În ele! Era un paradox foarte trist. Dar timp de patru sau cinci ani găsise cititori-studenți. Unii terminaseră, acum aveau profesii sau afaceri, dar tot se Întorceau să-l viziteze pe Sammler. „E ca un guru pentru ei“, spunea Shula-Slawa. Cititorii mai recenți erau studenți activiști. Domnul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2119_a_3444]
-
militare-sex-excrement, explozivitate, abuzivitate, rânjire de colți, urlet de maimuță barbară. Sau ca maimuțele-păianjen În copaci, cum citise odată Sammler, defecând În mâini și țipând, bombardând exploratorii de dedesubt. Nu-i părea rău că se lovise de aceste fapte, oricât de triste, de regretabile aceste fapte. Dar efectul fu că domnul Sammler se simți oarecum separat de restul speciei lui, dacă nu chiar rupt Într-un anume fel - rupt nu atât de vârsta sa, cât de preocupările lui prea diferite și distante
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2119_a_3444]
-
de gențiană, Încercuiți delicat cu Încântătorul aur Dior. Apoi plecă. Liftul, cu un bufnet, revenind de la subsol, se deschise simultan cu ușa de la stradă. Recuperând umbrela căzută, aplecându-se șchiop, Sammler urcă. Portarul nu-i adresă nici o bagatelă. Pentru această tristă lipsă de sociabilitate puteai fi recunoscător. Și mai bine, nu dădu peste Margotte. Cel mai bine dintre toate, căzu și se Întinse În patul său, așa cum era, cu picioare ce usturau, respirație subțire, durere la inimă, minte Înlemnită și - o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2119_a_3444]
-
librării, În loc de toate fețele alea neghioabe și toate cărțile alea stupide și lipsite de importanță. Cheile murdare din plicuri. Domnul Sammler se gândi la ele. Pe cât era de exasperantă, de Îngrijorătoare, pe atâta era desigur și amuzantă Într-un mod trist. Dacă dulăpioarele conțineau manuscrisele și nu teancuri de hârtii În mape. Nu, nu credea asta. Era doar puțin nebună. Sărmanul lui copil. O ființă cauzată de el și În derivă Într-o lume fără formă, nemărginită. Cum ajunsese să fie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2119_a_3444]
-
mult verde ridicându-se din negrul ars ar fi pur și simplu persistență firească, Forța Vieții la lucru, Încercând să pornească din nou. Cu toate acestea, cât dură această mică cină În bucătărie (Întinsă cu generozitatea stângace a lui Margotte), tristul bătrân simți cea mai adâncă bucurie și el. I se părea că și ceilalți simt ca și el: Shula-Slawa În sariul ei prost legat urmărind conversația cu ochi devotați și maimuțărind fiecare cuvânt cu buze moi, vopsite În portocaliu, sprijinindu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2119_a_3444]
-
fie conștienți) practicile recomandate, ideea nu mai e o blasfemie, ci mai degrabă igienă, plăcere ce e și igienă și o viață fermecată și interesantă. O viață interesantă este conceptul suprem al neghiobilor. Poate că nu gândesc limpede. Sunt foarte trist și frământat astăzi. Plus că sunt conștient de anormalitatea propriei mele experiențe. Câteodată mă Întreb dacă am vreun rost aici, printre alți oameni. Eu plec de la presupunerea că sunt unul dintre voi. Dar totodată nu sunt. Îmi suspectez propriul raționament
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2119_a_3444]
-
iar Grand Central e o casă de nebuni. Și miroase Într-un hal a hotdogi. Datorită lui, am remarcat și eu pentru prima dată În viață. — Bineînțeles. Acasă e mai bine. Categoric. — Angela a discutat cu mine foarte matur. Era tristă, dar suna așa de calmă și atât de conștientă de situație. Părerile favorabile și pline de Înțelegere pe care Margotte le avea despre oameni Îi puneau la grea Încercare răbdarea lui Sammler. A zis că Elya vrea să te vadă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2119_a_3444]
-
reuniune de familie, într-o casă din Anglia, de tipul celor din filmele lui James Ivory. Micuța Briony, o adolescentă pasionată de literatură, scrie o piesă de teatru în întâmpinarea fratelui său, Leon: „Ici dătătoare de fiori, colo disperat de tristă, piesa depăna o poveste de suflet, al cărei mesaj, expus într-un prolog rimat, era că iubirea neconstruită pe o temelie de bun-simț este sortită pieirii. Pasiunea nesăbuită a eroinei, Arabella, pentru un conte străin depravat este pedepsită prin ghinionul
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2203_a_3528]
-
a Lisabonei. Puzderie de lume înăuntru și afară, la mesele din stradă, soare, miros de portocali și Fernando Pessoa în mărime naturală. E turnat în bronz, așezat pe un scaun picior peste picior, cu pălăria pe cap și figura cam tristă. Nu-i turist să nu se fotografieze cu el, dar ce-am văzut marți, 11 martie, ora 12,15, a fost parcă altceva. Doi tineri și-au cocoțat copilul în brațele lui Fernando. Nimic neobișnuit până când i-am auzit spunând
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2203_a_3528]
-
celorlalți, filtrată în sine. A conceput un solo nervos despre Nijinski - A Rose of Muscles -, i-a dedicat un solo dansatoarei care a magnetizat Parisul, Josephine Baker - Un lucru misterios, a spus e.e. Cummings -, s-a autoreprezentat, apetisantă și tristă, în Olympia - comentariu al tabloului cu același nume al lui Manet. Vera Mantero e o artistă care te bulversează. Te seduce și nu te abandonează. Te dezarmează și te umple. E un prezent atât de plin de emoție sălbăticită și
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2188_a_3513]
-
bătălia pe uninominal va continua. Într-un mod la fel de ridicol precum a început. Iar articolul pe care mă pregătesc să-l închei nu e, de fapt, unul politic. E un text despre cultivarea ignoranței, despre atragerea oamenilor într-o hârjoană tristă desfășurată la nivel înalt, fără a le oferi însă și instrumente de a intra în această hârjoană. Uninominalul e ca un meci de fotbal american desfășurat în România. Unul pregătit prin inflamarea spiritelor microbiștilor, printr-o uriașă campanie publicitară, prin
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2188_a_3513]
-
cu America-n sânge; Florin Lăzărescu și Luci Teodorovici jonglează ca niște maeștri vestiți ai râsului (cu nod în gâtă, și-și descriu bunicuțele cele aprige. La urmă de tot, cu voia dv., hop și eu cu o poveste mai tristă, care se chema Roman și-a ajuns altceva și în a cărei prezentare s-a strecurat nu știu cum ca proasta în loc de a proasta. Ceea ce, trebuie să recunosc, nu-i totuși o mare eroare. În plus, nici nu se cuvine a cârti
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2188_a_3513]
-
argumentul calității vieții: dacă un copil va avea o viață frumoasă cu părinți bătrâni și homosexuali, poate cineva decide că acel cuplu (care nici măcar nu e recunoscut ca un cuplu de legea românească) să nu aibă copii? Concluzia autoarei e tristă: statul și reglementările europene nu ne permit autonomia procreativă. Nu putem elimina din zestrea genetică a copilului dizabilitățile care ne-au răvășit familia, nu putem alege sexul copilului și, în general, nu putem să ne exercităm grija față de generațiile viitoare
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2204_a_3529]
-
am fi asistat la averse de brichete și scuipați la moderat. Așa, suntem singura nație din Europa care poate omologa, fără nici un fel de problemă, un nou produs cultural: bricheta cu aripi și cap de câine. DAMELE GAZETIERE Emilia CHISCOP Tristul destin al unui ziar Ziarele sunt ca și oamenii care le fac sau a căror viață e împăturită între paginile lor. Unele au o soartă bună, altele au un destin tragic sau măcar trist. Au perioade de mărire și decădere
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2204_a_3529]
-
fiind, de la an la an, aceea de a evita retrogradarea. S-a întâmplat să n-o poată evita și a căzut, rușinos, în divizia inferioară. Dar chiar și în sezoanele în care a scăpat, această „performanță“ îmi pare atât de tristă, încât, când vine vorba despre echipa mea de suflet, prefer să schimb subiectul. Urmăresc, atunci, detașat, obiectivat (fără patimă de susținător care ar avea, colateral, ceva de câștigat) mizerabilele evoluții din campionatul nostru cel de toate zilele: scandalul cu bricheta
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2204_a_3529]
-
refugiații Țării de Jos sunt așteptați cu ușile deschise. Că se va găsi o bucată de pâine pentru fiecare copil sărman fugit din calea urgiei și că Domnul nostru Iisus Christos se va naște de Crăciun, chiar și În satele triste ale acestei țări frumoase. La aceste cuvinte, femeile izbucniseră În plâns, iar bătrânii Îngenuncheaseră. În sala tronului se făcuse liniște. Iar voievodul Îi binecuvântase și le dăruise pâini calde și burdufuri cu apă proaspătă. Și oamenii reveneau de la cetate povestind
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2303_a_3628]
-
care teritoriul fusese eliberat, iar reconstrucțiile trebuiau să Înceapă cât mai repede. Dinspre Bucovina Începuseră să sosească grupuri mici de femei În broboade negre, În căutarea bărbaților lor. Vestea victoriei se răspândise repede, dar, odată cu ea, se răspândiseră și veștile triste. Rămâneau multe văduve, rămâneau mulți orfani. Erina nu Îndrăznise să privească pe fereastră. Era prea multă tristețe și prea multă pustietate În acest sfârșit de bătălie. Era prea multă Înfrângere În această biruință. Se Întorsese singură de la Vaslui, căci Alexandru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2303_a_3628]
-
coșmaruri și din speranțe. - Cosmin... Nu putut spune mai mult, fiindcă plânsul o Înecă, un plâns pe care nu-l simțise crescând În ea, care o luase prin surprindere ca și cum ar fi fost plânsul altcuiva, al unei femei frumoase și triste pe care ea ar fi sfătuit-o să nu plângă niciodată, fiindcă dă prost și nu rezolvă nimic, și, cu capul lipit de umărul lui, continuă să plângă Întrebându-se În același timp cine plânge și de ce, odată ce oamenii apropiați
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2303_a_3628]
-
masa, Încercând să pară veselă și calmă. Dar nu era. După cină strânse masa și se pieptănă Îndelung, Încercând să amâne orice discuție. - Ce se Întâmplă, Erina? se auzi vocea căpitanului, care Își umpluse din nou cana cu vin. Pari tristă... - Nimic... murmură tânăra. Poate așteptarea... Căpitanul nu spuse nimic. În cameră se lăsă tăcerea, o altfel de tăcere decât cea de dinaintea sosirii lui. Și, Într-un târziu, Erina șopti: - Nu mai pot... Oană așteptă continuarea, uimit. - Ce ai făcut acolo
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2303_a_3628]
-
Povești despre corăbii auzise aproape zilnic, căci bunicul său Matteo dispunea de nave de comerț care ajungeau până În Portugalia sau În Africa. Auzise povești frumoase, despre ceruri senine și valuri Înspumate deasupra cărora săltau uneori delfini jucăuși, dar și povești triste, despre furtuni care ridicau munți de apă și transformau marea Într-un infern lichid. Abia acum, odată cu ieșirea de pe cursul Dunării, prin brațul Chilia, Întâlnea cu adevărat ceea ce i se părea una din formele infinitului. Bătea un vânt rece, iar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2303_a_3628]
-
corabia lui Morovan și nici să facă din zbuciumul mării un spectacol În culori deschise. Spuma pe care o forma prova navei despicând valurile nu ajungea la limita albului, ci se oprea parcă pe drum, Într-o nuanță nehotărâtă și tristă de gri. Apropierea iernii pe mare era cu totul altfel decât apropierea iernii pe uscat. Echipajul căpitanului Morovan număra treizeci de oameni, deși, din câte studiase Alexandru despre corăbii, jumătate ar fi fost de ajuns. Aceasta nu era, Însă, singura
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2303_a_3628]