1,895 matches
-
trecut pe lângă Noua Zeelandă. Mai avem puțin. Apa clocotea. Ne sufocăm de cald. Deodată am fost învăluiți de fum și un zgomot asurzitor se auzea. Eram lângă Krakatau. Peste puțin timp va erupe. Au murit doi oameni din cauza căldurii. Toți eram îngrijorați. Nu știam dacă vom mai scăpa. Ah, iar începe să erupă. O navă a luat foc! Numai noi rămăsesem. A ars puțin și vaporul nostru, dar oamenii au stins focul. Deodată am auzit un zgomot asurzitor. Am țipat. Bunica m-
Manual de compunere pentru clasele II - VIII by Luminiţa Săndulache () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1636_a_2907]
-
dintr-o convingere liberă... Apostol, în sufletul său, credea că cel mai bun lucru ar fi să ignoreze războiul, ca ceva anormal. Da, dar dacă mâine va fi chemat și el în armată? ― Vezi, dragul mamei, îi zise doamna Bologa, îngrijorată, dacă ne ascultai pe noi și te duceai la teologie, azi ai fi preot și nici capul nu te-ar durea de războiul lor... Pe când acuma, Dumnezeu știe... Mai mult ca să se ispitească pe sine însuși, Apostol răspunse: ― Zilele acestea
Pădurea spânzuraților by Liviu Rebreanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295612_a_296941]
-
frică până ce, cu o lucire de fericire nestăpânită, se poticniră. Pe peron, în același loc unde rămăsese, ca și cum vreme de patru săptămâni nici nu s-ar fi clintit de acolo, stătea Ilona, scormonind, cu priviri din ce un ce mai îngrijorate, prin toate vagoanele, pe rând, încît fața ei, în încordarea așteptării, părea mai aspră și slăbită. Apoi deodată, zărind pe Bologa, i se aprinse în ochi o flacără sălbatică, și buzele îi încremeniră într-un surâs speriat... Apostol Bologa sări
Pădurea spânzuraților by Liviu Rebreanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295612_a_296941]
-
venise din capul ei la mine... Domnii de aici hotărâseră să-ți trimită un preot militar, de altfel tot slujitorul Domnului... Ne-am rugat cu toții și am înduplecat pe domnul căpitan să fie milostiv... ― Părinte! zise deodată Apostol, grăbit și îngrijorat. Am vrut să scriu mamei și uite, colo, hârtia neîncepută... n-am fost în stare... din pricina... Vestește-o tu, Constantine, pe urmă, după ce voi fi... după ce... Spune-i tu cum am... Să aibă grijă de logodnica mea... să aibă mare
Pădurea spânzuraților by Liviu Rebreanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295612_a_296941]
-
nu suferi prea mult, în ciuda frigului. Aici, se aud zi și noapte bubuiturile de tun. Întreaga mea ființă tresare. Mi-e teamă. Te iubesc și te îmbrățișez cu tandrețe. A ta, Lyse 23 decembrie 1914 Dragostea mea, Sunt atât de îngrijorată: încă nu am primit nici o veste de la tine și mai e și tunul ăsta care nu se oprește niciodată. Se spune totuși că războiul nu va dura mult. Dacă ai ști ce dor îmi e de brațele tale, să mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
alte detalii despre acest lucru, însă bărbații aceia îmbrăcați în veste fosforescente pun capăt brusc acestei intimități nou-create, îl împing spre capătul ambulanței cu mișcări precise, asemenea celor ale unor gunoieri, eu îl urmez, mă așez pe băncuța destinată rudelor îngrijorate, pe care le poți vedea din profil după un colț de perdea, atunci când trece ambulanța pe lângă tine pe stradă, cu sirena pornită, iar tu îți ridici ochii, le privești profilurile îngrijorate și știi, viața lor s-a făcut țăndări, soarta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
eu îl urmez, mă așez pe băncuța destinată rudelor îngrijorate, pe care le poți vedea din profil după un colț de perdea, atunci când trece ambulanța pe lângă tine pe stradă, cu sirena pornită, iar tu îți ridici ochii, le privești profilurile îngrijorate și știi, viața lor s-a făcut țăndări, soarta le-a fost pecetluită. Capitolul treitc "Capitolul trei" Prin perdeluțele albe, care au cunoscut atâtea suferințe, văd chipurile acelea familiare, făcându-mi cu mâna, cu mișcări calde, luându-și rămas-bun de la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
cu germenii vestitori ai unei catastrofe, închid ochii, încerc să îmi găsesc echilibrul în punctele transparente, care se înghit unul pe celălalt în întunericul din interiorul pleoapelor. Când le deschid, Udi nu mai este și eu privesc de jur împrejur îngrijorată, cu un sentiment de vinovăție, unde este, l-am abandonat, iar copilul acela, care era, de fapt, o fetiță, mă privește cu ochii ieșiți din orbite, indicându-mi ușa închisă din fața mea, l-au dus la radiografie, dar eu mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
nu voi mai putea, porțile vieții mele s-au închis, nimic nu mai poate ieși de aici, dar nici intra, iar când mă privesc în oglinda liftului, văd o siluetă aplecată deasupra unui pat îngust, cu părul în dezordine, privirea îngrijorată și cercuri negre în jurul ochilor de la machiajul întins, de parcă aș fi primit un pumn în față, mi se pare că nu mai știu ce să îmi doresc nici măcar mie. La clinică suntem primiți cu o indiferență mută, teancul de hârtii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
reușesc să mă abțin și mă îndrept spre el. Ascultă, Ieremia, încerc să îi spun cu blândețe, nu a fost o zi prea ușoară pentru noi, soțul meu este bolnav, a venit aici ca să se facă bine, sunt și așa îngrijorată, te rog, nu îmi îngreuna și mai mult situația, iar el tace câteva secunde, ca și când ar cântări vorbele mele, după care izbucnește într-un hohot de râs oribil, eu îți îngreunez situația? Eu stăteam culcat aici liniștit, iar tu ai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
și iar hohotul de râs lipsit de griji, îl auzeam de fiecare dată după ce făceam dragoste, amărăciunea din gâtul lui se topea, radiind deodată plin de iubire. Draga mea, îmi mângâie el spatele și mă învelește, ai fost atât de îngrijorată din cauza mea, sunt deja pe punctul de a izbucni în lacrimi de ușurare, a fost groaznic, să te văd așa, la spital, cu toate tuburile acelea, și el mă provoacă, dar asistenta aceea de la Urgențe nu era rea deloc, eu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
storurile grele, pielea lui a început să se albească, firicele de praf îl acoperă, parcă ar fi un exponat de muzeu care nu are vizitatori, doar Noga îi mai aruncă o privire când se întoarce după-amiaza de la școală, flămândă și îngrijorată, o privire mută, de parcă ar vrea să se asigure că încă mai e acolo, culcat pe spate, cu ochii deschiși, cu privirea ațintită înainte. Trupul său lung se micșorase, umerii i se adunaseră, părea că se apropie cu fiecare zi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
indiferent și se pare că Hava și-a dat seama de acest lucru prin simțurile ei ascuțite și mă fixează cu privirile ei pline de scepticism, este evident că e hotărâtă să mă concedieze, iar eu mă uit la ea îngrijorată, asta e tot ce îmi mai lipsea, Udi nu mai lucrează de câteva săptămâni, iar salariul meu abia ne ajunge, mă gândesc de două ori înainte de a cumpăra ceva, stau în fața casieriței de la supermarket ca în boxa acuzaților, așteptând sentința
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
mai bine dacă aș muri, eu nu mă mai sinchisesc să neg, somnul va șterge oricum toate șoaptele acestea fără sens, deja nici eu nu mai știu dacă să cred ceea ce spune, când mă grăbesc dimineața la mașină, obosită și îngrijorată, mă întâmpină un clinchet limpede de clopoței, este ca și cum ciurde întregi de oi ar undui pe șosele printre clădiri, apoi o văd pe fiica vecinilor pășind înaintea mea cu coșurile pline, este aceea care fusese în India și are clopoței
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
îi era acum dezvăluit cu atâta sălbăticie, aveam impresia că este o copie caricaturală a mea, așa că am trimis-o, du-te și îmbracă-te, deja este opt fără un sfert, iar în timp ce Noga este la baie, descopăr înspăimântată privirea îngrijorată a Zoharei. Starea ei nu este bună, îmi șoptește ea, este foarte încordată, este slabă, instabilă, nu reușește să se integreze așa cum trebuie la școală și nici în grupurile de copii, iar eu îmi simt capul învârtindu-se pe umeri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
care te cuprinde la sfârșitul verii, pentru că, în ciuda faptului că ne plângem de căldură, este greu să ne acomodăm cu frigul, în lipsa ei. Super, mergem la restaurant! strigă Noga, însă entuziasmul ei dispare în clipa în care îmi vede chipul îngrijorat, merg după el în cameră, o întrebare jenantă îmi stă pe vârful limbii, mă mai iubești, îl văd îmbrăcând o pereche de pantaloni scurți pe deasupra chiloților, atârnă ca două steaguri pe coapsele lui subțiate, fluturând în timp ce pășește, îi urmăresc încordată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
cu genunchii la gură, cu oasele lipite unul de celălalt, iar când deschide ochii și mă vede, pe fața lui înflorește un zâmbet jenat, zâmbetul unui om ce nu mai poate fi salvat. Ceva îi lipsește, observ eu, îi număr îngrijorată mădularele, așa cum cotrobăi într-o casă călcată de hoți, ce i-a fost luat, cât de mult se diminuaseră mădularele acestea, toate organele acestea importante ce se ascund înăuntru, sub pielea aceea decolorată. Nu, toate sunt la locul lor, dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
eu mă ridic dintr-o singură mișcare, capul meu aproape că îl izbește pe al ei. Cum rămâne cu scrisoarea, mă sperii eu, nu am reușit să o distrug, mă uit la chipul ei cu atenție, ce știe, oare, pare îngrijorată, dar așa este tot timpul în ultima vreme, ochii ei se îndepărtează unul de celălalt, ca doi struguri nelegați de ciorchine, care se împrăștie prin farfurie, își întoarce privirile de la mine și pleacă în camera ei, eu mă ridic greu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
de a rămâne acolo cu el, iar acum, după ce fapta s-a împlinit, păcatul a fost anulat. Când intru în casă, îi văd șezând în salon, așteptându-mă tăcuți și încordați, mama, Udi și Noga, ca și când ei ar fi părinții îngrijorați, iar eu, fiica neascultătoare. Mami, unde ai fost, doar Noga îndrăznește să întrebe, iar eu îi răspund evaziv, am avut câteva întâlniri, Udi mă privește, cu greu se stăpânește să nu mă chestioneze, așa cum îi stă în obicei, nu îl
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
noi adevăruri rânjesc arătându-și dinții spre mine, cât de bine ar fi fost dacă aș fi putut să le liniștesc așa cum îl liniștise Mikha pe câinele Eliahu în curtea acelei clădiri goale. Deschid ezitând ușa căminului, Anat mă privește îngrijorată, poartă cu fetele o discuție de grup, toate sunt tăcute în dimineața aceasta, la avizier flutură programul lor din ziua aceasta, ce legătură am eu cu programul acestei zile. Trec repede prin fața lor și urc în biroul meu, fotografiile din jurul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
eu ezitând, vom vedea filme, vom citi, poate vom merge la hotelul acela din nord la care am fost împreună cu tati, e teribil de frumos acolo, iar ea spune, yes, să mergem acolo! Dar tace imediat după aceea, mă privește îngrijorată, fericirea șade la masă alături de noi, dar amândouă o protejăm excesiv pe această nouă musafiră, să nu cumva să o alungăm prin vorbe rostite prea tare. Îi urmăresc mișcările confuze plină de fericire, a scăpat furculița, apoi mă privește încurcată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
ce... cu securile și ciomegele? După ce s-a anunțat cererea de primire a lui Teajelnikov, ambasadorul, gata cu gălăgia secretarului general, dar mișcarea ,,tancurilor” tot a continuat. Era o mobilizare patriotică și afectivă a tuturor satelor de lângă Prut, cu cetățenii îngrijorați pentru că ei ar fi fost primii înrobiți, călcați, pedepsiți, despre care am făcut destul haz mai târziu. Până atunci se făceau excursii cu Biroul de Turism pentru Tineret (care asigura verificarea candidaților, aprobarea listelor și revenirea în țară a acestora
Ceauşescu- ... -Băsescu : Mitterand - Snegur - Iliescu - Lucinski - Constantinescu - Regele Mihai I : evocări de reporter by Dumitru V. Marin () [Corola-publishinghouse/Journalistic/500_a_1238]
-
în ciuda răcorii agreabile care domnea în cameră. Mai ținea pumnul pe stern ca pentru a se convinge că era întreg. Apoi camera video de deasupra patului se puse în mișcare și tresări. O femeie de o vârstă incertă o privea îngrijorată. Meditehniciana din serviciul de noapte. Îngrijorarea ei părea sinceră, nu doar profesională. ― Iar coșmaruri? Vrei ceva ca să dormi? În stânga lui Ripley, un braț mecanic se deplasa bâzâind. Îl privi cu dezgust. ― Nu. Am dormit și-așa prea mult. ― Cum dorești
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85118_a_85905]
-
dar îi umezi gâtul. Caporalul o privea, așteptând să termine. ― De când n-ai mai dormit? Douăzeci și patru de ore? Ea ridică din umeri, nesurprinsă de întrebare. Tensiunea constantă o epuizase. Numai dacă jumătate din oboseală răzbătea din aspectul ei, atunci expresia îngrijorată a lui Hicks era de înțeles. Oboseala o va doborî mai devreme decât creaturile. Când răspunse, vocea-i era depărtată și indiferentă. ― Ce mai contează? Tot ce facem e inutil. ― Parcă spuneai altceva. Cu capul, ea arătă culoarul în care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85118_a_85905]
-
am gândit bine atunci sau dacă mă laud fără acoperire acum, sper să se constate din lecturarea celor ce vor urma. Astfel încât, atunci când am simțit că este momentul propice, m-am prezentat la unul din șefi și, cu o figură îngrijorată, mi-am exprimat temerea că Mircea Răceanu ar intenționa să-și schimbe poziția avută până atunci în anchetă, desigur, sub aspectul recunoașterii faptelor (nici pomeneală de așa ceva!). Șeful s-a bătut cu palma peste frunte și a exclamat cu năduf
ANCHETE ALE SECURIT??II by GHEORGHE COTOMAN () [Corola-publishinghouse/Journalistic/84041_a_85366]