5,121 matches
-
în sensul că occidentalul nu are o viață interioară ci doar în sensul că nu-și propune să cunoască și să se conecteze cu tainele lumii prin intermediul acestei vieți interioare. Am putea spune că dimpotrivă, dacă ținem cont de marii gânditori și filosofia creată de lumea occidentală, această lume nu este lipsită de frământări și de încercări de răspunsuri la aceste frământări. În același timp putem spune că nu este vorba despre o superficialitate a occidentalului în încercarea de cunoaște lumea
[Corola-publishinghouse/Science/84937_a_85722]
-
comercial și care aduc alți bani. Doar aceștia din urmă sunt considerați a fi capital 88. Am urmat demonstrația lui Marx pentru a arăta că izvoarele științifice legate de folosința banilor pentru a crea bogăție sunt mult mai vechi, iar gânditorii greci le-au abordat chiar cu succes. Contextul secolului al XVI-lea este unul al recunoașterii depline a acestui mod de folosință a banului. Banii încep să caute afaceri, comerț, schimburi și randamente. Banii în sine devin centrul economiei și
[Corola-publishinghouse/Science/84937_a_85722]
-
a termenului este o doctrină care, deși eronată din punct de vedere al logicii corecte a proletariatului, este benefică pentru interesele egoiste ale clasei care a elaborat-o. O ideologie este în mod obiectiv vicioasă, dar ea servește interesele clasei gânditorului tocmai datorită caracterului său vicios". Acțiunea umană, www.mises.ro, p. 63. 165 Pentru o cuprindere completă a principiilor liberalismului economic, vezi James D. Gwartney, Richard L. Stroup, Dwight R. Lee, Liberalismul economic, Editura Humanitas, București, 2008, pp. 109-152. 166
[Corola-publishinghouse/Science/84937_a_85722]
-
p. 166. 217 Aristotel vorbește în termenii următori despre proprietatea privată și despre alegerea omului pentru proprietate privată atunci când este vorba despre destinul său și pentru proprietate comună atunci când vine vorba despre destinul comun, al colectivității. Remarcăm modul în care gânditorul antic pune problema și oferă soluțiile: ,,În general este dificilă conviețuirea și punerea în comun a tot ceea ce ține de condiția umană și mai cu seamă în domeniul de față (...). Așadar comunitatea averilor presupune toate aceste inconveniente, cât și altele
[Corola-publishinghouse/Science/84937_a_85722]
-
de învățat. Nu numai în viața publică stau lucrurile așa, ci și în cea particulară; cei mai pricepuți și mai de ispravă, nu sunt în stare să le transmită celorlalți virtutea pe care o au". David Boucher, Paul Kelly, Mari gânditori politici. De la Socrate până astăzi, Editura ALL, București, 2008, p. 24. 36 V.V. Struve, D.P. Kallistov, Grecia Antică, Editura Științifică, București, 1958, p. 178. 37 Ibidem, p. 178. 38 Ibidem, p. 178. 39 Ibidem, p. 196. 40 Ibidem, p. 196
[Corola-publishinghouse/Science/84937_a_85722]
-
al istoriei". ,,Atât Hegel, cât și Marx considerau că evoluția societății umane nu era fără de sfârșit și că ea avea să se încheie atunci când omenirea va fi realizat acea formă a societății care-i satisface aspirațiile fundamentale. Astfel, cei doi gânditori afirmau un ,,sfârșit al istoriei", pentru Hegel acesta era statul liberal, iar pentru Marx, societatea comunistă". Francis Fukuyama, Sfârșitul istoriei și ultimul om, Editura Paideia, București, 1992, p. 6. 54 ,,Promisiunile socialismului nu impun nici o altă datorie decât susținerea politică
[Corola-publishinghouse/Science/84937_a_85722]
-
în viața practică, în rolul său de prelat al Bisericii și de om al faptelor. Putem spune, pe drept cuvânt, ca, „dintre cei trei mari Capadocieni, Vasile era cel practic, Grigorie din Nazianz, vorbitorul și scriitorul, iar Grigorie de Nyssa, gânditorul”{\cîte 5}. Cunoscutul patrolog francez F. Cayré, referindu-se la caracterul Sfanțului Vasile și la darurile cu care Dumnezeu l-a înzestrat, exclama: „trăsătură dominantă a caracterului Sfanțului Vasile pare să fie o «deplinătate armonioasă» a darurilor cu care acesta
Editura Ortodoxia. Revistă a Patriarhiei Române by Liviu Petcu () [Corola-publishinghouse/Science/166_a_478]
-
în subconștientul său, fiindcă îi amintește de prima parte a vieții, marcată de vicisitudini și umilințe. În multe privințe, Patul lui Procust se aseamănă cu romanul Negura al lui M. de Unamuno: creatorul își ucide personajul, cu observația că, la gânditorul spaniol, gestul e unul explicit. În vreme ce la Camil Petrescu, totul are loc la nivelul subconștientului. Oricum, să notăm că multă vreme după editarea operei, el este convins că, prin Ladima, a construit o tipologie polivalentă și tocmai de aceea cu
[Corola-publishinghouse/Science/1457_a_2755]
-
cultură a fost preluată de arabi care, prin influența lor medievală, au înapoiat Europei elemente de filosofie și știință pe care aceasta le uitase, dar care se conservaseră în Orient. Vedem, deci, că o educație de excepție, datorată unui mare gânditor, a putut să producă o personalitate extrem de complexă, întreprinzând acțiuni de o mare eficiență, cu importante rezultate materiale și spirituale. Exemple de acest gen ar putea continua cu personalități de dinainte sau de după Alexandru Macedon. Unii dintre marii făuritori ai
Creativitatea artistică la copilul cu dizabilități by Cleopatra Ravaru () [Corola-publishinghouse/Science/688_a_1327]
-
noi le considerăm creștine, fac parte din tezaurul spiritual al celor mai diferite popoare din cele mai diferite zone ale globului pământesc. în privința originii meșteșugului părerile diferă, cele mai multe plecând de la explicații materialiste, care se înscriu în orizontul euhemerist de la numele gânditorului grec Euhemeres caracterizat prin explicații așa-zis raționaliste, în esență simpliste însă. Se presupune că lutul s-a folosit ințial pentru ungerea coșurilor de nuiele, printr-o întâmplare unul dintre acestea a fost apropiat de foc, s-a întărit, etc.
Creativitatea artistică la copilul cu dizabilități by Cleopatra Ravaru () [Corola-publishinghouse/Science/688_a_1327]
-
a nu greși”. Un fost judecător reflectează astfel asupra modului în care se făcea îndoctrinarea: „Nebunia era modul cum erau tratați oamenii, modul în care se dorea să fie manipulați, să-i transformi în roboți care să aplaude discursurile marelui gânditor, era limitarea la absurd a posibilității de a comunica, de a te exprima... Dorința de a impune un singur gând, o singură imagine, o singură idee era absurdă”. Îndoctrinarea începea cu cei mai mici, pionierii. Iată ce trebuia să facă
[Corola-publishinghouse/Science/2369_a_3694]
-
Ni s-a fixat o anumită poziție pe prici, o poziție fixă, incomodă, chinuitoare și foarte dureroasă: poziția în șezut, cu genunchii adunați la piept, cu brațele prinse în jurul genunchilor, capul plecat, privirea asupra genunchilor. Eu am denumit această poziție „Gânditorul de la Hamangia”. Orice mișcare, fără ordin sau aprobare, orice privire aruncată în cameră era sancționată prompt cu o lovitură de ciomag, aplicată de colegii noștri torționari, care se plimbau printre priciuri cu ciomegele în mână. Timp de șase luni ne-
[Corola-publishinghouse/Science/2369_a_3694]
-
s-a prezentat cu un program limitat de sugestii, nu a fost tolerant și atent la dinamica socială, a păstrat aceeași tehnică „pionierească” inițială, uitând că o societate se maturizează și poate deveni altceva decât ceea ce au visat să fie „gânditorii” lui de bază, Marx și Lenin, care, în treacăt fie spus, au trăit și foarte modest. Lenin, de pildă, nu și-a imaginat niciodată să-i ia locul țarului, cum au făcut toți ceilalți conducători proletari. El chiar locuia în
[Corola-publishinghouse/Science/2369_a_3694]
-
autocritică având tradiții puternice, doar Critica rațiunii pure nu a fost scrisă la Mândrești (locul de naștere al lui D.G.), dar și psihologia sau psihoterapia s-au născut tot aici, ceea ce asigură alte baze cognitive și explicative. Filosofii, psihologii și gânditorii germani au fost și Aufklärer (iluminiști), îndeplinind un rol de „clarificatori” ai poporului și în care problema adevărului ocupa un loc central. Pedeapsa cea mai mare în educație este pentru minciună - ei sunt extrem de severi în acest sens și pentru că
[Corola-publishinghouse/Science/2369_a_3694]
-
ideilor pune în mișcare mecanismele unui limbaj de o mare subtilitate și fervorile unui spirit care caută - și de cele mai multe ori află - perfecțiunea formală. C. continuă să spună despre sine că nu e un filosof de profesie, este doar un „gânditor privat”. Este, în mod sigur, un mare moralist și, totodată, unul dintre ultimii mari creatori ai modernității. Emil Cioran are dreptul să vorbească despre disperare, căci a întâlnit lumile împăcate ale gândului. Are dreptul să vorbească despre barbarie, pentru că s-
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286266_a_287595]
-
acum, vidul și esențialul nu mai dor; prin conștiința eșecului, disperarea e complementară melancoliei. În tinerețe, era complementară doar plictisului, anxietății și extazului. Dostoievskian, Cioran nota în aceeași scrisoare către Eliade: „Îmi e imposibil, dragă Mircea, să scriu despre un gânditor pe care-l iubesc, despre o carte citită, despre o întâmplare trăită. Toate nu ajută la nimic. Gândirea trebuie să fie o goană terapeutică în sens cosmic. Aș vrea să ling toate rănile acestei lumi”. În scrisoarea anterioară către același
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
care instituie realitatea dureroasă că eu este (sau pare a fi) un altul, în nici un caz al unei deliberări. La drept vorbind, Cioran se explorează pe sine însuși cu acuitate, fiind interesat nu de „doctrine”, ci de „realități sau trăiri”. „Gânditori, critici, scriitori, savanți Ă varietăți ale omului exterior” (I, 169). Or, nu acest om exterior, pe care Cioran îl disprețuiește la fel cum îi disprețuiește pe cei care îl iau ca obiect al unei opere, constituie miza scrisului cioranian. Și
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
care-l ajută pe Cioran să se înțeleagă, alături de Lucrețiu, Luther, Napoleon sau Nero, Nietzsche. Or, Nietzsche îi provoacă silă și dezgust. E dezgustul față de sine însuși. Se recunoaște, prea bine, în el. Iată-l spunând: „Nu poți accepta un gânditor al cărui ideal se situează la antipodul a ceea ce era. Are ceva grețos nevolnicul ce propăvăduiește forța, nevolnicul ce nu cunoaște mila” (II, 13-14). Nu înseamnă că Cioran ar cunoaște mila. În schimb, propăvăduise forța, trăia cu nostalgia vitalismului, cultivase
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
există înțelepciune deplină decât acolo unde orice strop de viață a fost lichidat” (III, 167). Să revenim, însă, la Nietzsche. Iată: „Pe măsură ce îmbătrânesc, mă situez tot mai la antipodul ideilor lui Nietzsche, sub toate aspectele. Tot mai puțin îmi plac gânditorii frenetici. Li-i prefer pe cei înțelepți și sceptici Ă «neinspirații» prin excelență, cei pe care nici o durere nu-i ațâță și nu-i tulbură. Îmi plac gânditorii ce evocă vulcani stinși” (I, 115). Departe de Cioran o astfel de
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
antipodul ideilor lui Nietzsche, sub toate aspectele. Tot mai puțin îmi plac gânditorii frenetici. Li-i prefer pe cei înțelepți și sceptici Ă «neinspirații» prin excelență, cei pe care nici o durere nu-i ațâță și nu-i tulbură. Îmi plac gânditorii ce evocă vulcani stinși” (I, 115). Departe de Cioran o astfel de împlinire. Deocamdată, nu face decât să proiecteze în ipotetic reversul neputinței de a fi demon. Diavolul stârnește cu adevărat admirația sa: „Diavolul nu e un sceptic, dovadă rolul
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
a fost cu neputință să nu regret, și să o spun, năruindu-mi prin asta întregul edificiu al textului. M-am convertit aproape întotdeauna la ideile pe care mai întâi le-am atacat” (I, 316). În plus, îi citește pe gânditorii religioși, probabil pentru că descoperă în ei căutări identice cu ale sale: „Sunt un necredincios care nu citește decât gânditori religioși. Motivul adânc este că doar ei s-au apropiat de anumite abisuri. La care «laicii» sunt refractari sau de care
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
M-am convertit aproape întotdeauna la ideile pe care mai întâi le-am atacat” (I, 316). În plus, îi citește pe gânditorii religioși, probabil pentru că descoperă în ei căutări identice cu ale sale: „Sunt un necredincios care nu citește decât gânditori religioși. Motivul adânc este că doar ei s-au apropiat de anumite abisuri. La care «laicii» sunt refractari sau de care sunt incapabili” (III, 238). Ba mai mult, ajunge să le ia apărarea: „S-a spus că un filozof creștin
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
ilustrările de mai înainte. L. a completat interesul pentru „valorile franceze” prin mai multe traduceri. În ultimii ani de viață a publicat câteva cărți legate de activitatea sa diplomatică. SCRIERI: Istoria literaturii italiene (de la origini până la 1900), București, 1945; Montesquieu, gânditor iluminist, București, 1955; Valori franceze, I-II, 1959-1968; Le Dix-huitième siècle français, București, 1976; Titulescu, notre contemporain (în colaborare cu George Gr. Potra, Constantin I. Turcu), tr. Micaela Slăvescu, Paris, 1982; Modigliani, București, 1984; Strada Povernei 23. Memorii, București, 1993
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287822_a_289151]
-
urmărea să convingă chiar și pe cel mai ignorant dintre oameni că Dumnezeu există. Încă de atunci, argumentul lui Anselm a stârnit numeroase comentarii, atât pozitive cât și negative. Mai mult, argumentul a fost reluat, dezvoltat sau reformulat de alți gânditori, de pildă, Descartes, Gödel sau Plantinga, putând vorbi astăzi de mai multe forme ale argumentului ontologic. Vlad Andreica are în vedere îndeosebi abordările argumentului ontologic venite din perspectiva filosofiei analitice contemporane. Pe lângă rafinarea argumentului, filosofia analitică, (împreună cu precursorii acesteia, Hume
Argumentul ontologic în filosofia analitică. O reevaluare din perspectiva conceptului de existenţă necesară by Vlad Vasile Andreica [Corola-publishinghouse/Science/891_a_2399]
-
psihologic induce în general în eroare și poate fi considerată greșită. Dacă ar fi adevărat că oamenii nu pot fi convinși niciodată prin dovezi, ar însemna că nu există nici un fel de integritate intelectuală printre oamenii de știință și marii gânditori. Astfel, am putea să ne punem semne de întrebare despre încrederea matematicienilor în teorema lui Pitagora. La fel, ar fi absurd să se considere că fizicienii și chimiștii nu sunt convinși de ceea ce pot demonstra în laborator, chiar dacă înainte de experiențe
Argumentul ontologic în filosofia analitică. O reevaluare din perspectiva conceptului de existenţă necesară by Vlad Vasile Andreica [Corola-publishinghouse/Science/891_a_2399]