2,424 matches
-
avansați ca noi, tehnologic vorbind. Mitchell spusese asta, dar nu-mi puteam da seama din vocea lui plată și detașată dacă argumenta sau dacă era de acord cu Mark. - Se numește tehnologie disruptivă. Dintr-odată l-am auzit pe Victor lătrând în curtea noastră. - Mimi nu vrea ca Hanson să mai joace Doom. - De ce? întrebă cineva. - Zice că e un joc de care se folosește armata Statelor Unite ca să-i instruiască pe soldați. Un oftat din rărunchi. Singurul lucru care separa casa
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2048_a_3373]
-
ar fi auzit, silueta se întoarse de la fereastră și dispăru. Am înghețat, incapabil să scot un cuvânt, înaintând pe poteca pietruită, spre intrare. - Wendy, sunt la ușa din față, am zis calm. Scoate-i pe copii. Acum. Victor continua să latre, undeva în spate, apoi lăstratul se transformă în urlet. Am început să bat rapid la ușă, apoi am izbit cu toată puterea. Wendy deschise ușa, speriată, cu Sarah tot în brațe, iar fetița zâmbi când mă văzu. Robby stătea în spatele
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2048_a_3373]
-
și eu, ca răspuns, simțindu-mi gâtul inflamat. - Mi-a spus să-l strig așa de-acum înainte. Continuau să șușotească. Nu puteam decât să mă zgâiesc la păpușa aceea. De afară, ca la comandă, l-am auzit pe Victor lătrând, apoi tăcu. - Terby e viu, tati? (Haide, uită-te la tăietura din palmă. A greșit mâna, Bret. Voia mâna care ținea pistolul, dar te-a ciupit de cealaltă mână.) - De ce? am întrebat, ezitant. Tu crezi că e viu? Îmi tremura
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2048_a_3373]
-
zâmbind surprinsă în timp ce am ieșit cu ea și i-am spus că vom fi „reuniți mâine“, înclinându-mă teatral. (Singura ființă frustrată de la 307 Elsinore Lane era Victor, care dădea târcoale prin grădină, oprindu-se din când în când să latre spre pădurea de dincolo de câmpul învăluit în ceață, fiindcă ceva lăsase în urmă niște urme.) Un vânt nou adia în jurul casei care părea mult mai pustie fără Jayne, dar ea se va întoarce, m-am gândit, cum stăteam în cada
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2048_a_3373]
-
Votca îmi surescitase simțurile. - Victor? am șoptit din nou, încercând să mă conving pe mine însumi. Robby tremura ca varga în spatele meu. Robby, nu e nimic. E doar câinele. Dar când am zis asta l-am auzit amândoi pe Victor lătrând afară. Conform lui Robby, în acest moment a început să plângă - când a realizat că ceea ce era pe hol nu era câinele lui. Am insistat. - Victor, vino aici. Vino aici, Vic. Era doar alcoolul care făcea concesii. Conform lui Robby
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2048_a_3373]
-
că toată lumea se uita la mine, așteptând ceva. Prezența câinelui părea să răspundă la întrebare, iar acest lucru era urmat de - o simțeam - stare colectivă de ușurare. - Ascultați, chestia aia n-a fost un labrador crem, bine? Câinele era afară lătrând. Nici măcar nu era în casă. Și câinele ăsta nu-i în stare să smulgă ușile din balamale. Din nou tăcere. După care ofițerul Clarke spuse: - Domnule Ellis, câinele era în casă - l-am găsit în bucătărie. Polițiștii au început să
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2048_a_3373]
-
la dreapta, vreau să zic. Dreapta mea. Nu, stânga mea. Haideți, măi, oameni buni, ce-i așa greu? ăsta lucește? Colierul ăsta, măi, femeie. Nu vezi că stau cu mâna pe el? Măi, fetițo, tu ai imagine acolo sau io latru-n pustiu aicea? Păi da. Păi de ăsta zic. De-ăsta de la gâtu meu. Păi și nu poate să prindă și altfel lumina? Să-l pun pe dos? Adică să fie fără nimic. Auzi, ăăă, haideți. Tu cum preferi, măi
Opere cumplite-vol. 2 by Florin Piersic junior. () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1343_a_2707]
-
de marcat, scoate alte bancnote, i le întinde. Gesturile ei sunt precise, dar blânde. Brunetul se-ntoarce să iasă, apoi se oprește brusc, cu ochii la standul cu reviste. Auzi, păpușe, zi și mie ce să iau de-aicea? Parcă latră. Vreau și io o integramă d-aia. Numa să fie ușoară, să nu mi dai bătăi de cap. Femeia îi zâmbește cald. Scuze, chiar nu știu, cel mai bine e să răsfoiți dumneavoastră câteva. Pe mine vocea asta m-ar
Opere cumplite-vol. 2 by Florin Piersic junior. () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1343_a_2707]
-
etnia „romă”, desprinsă din etnia țiganilor, e prea de tot. Țiganii din Europa se vor numi tot romi ? Căutați în toate documentele de cancelarie din Țările Române și nu veți găsi nicăieri etnonimul „rom”. 12 ianuarie 2008 Voroniada Motto : „Câinii latră, caravana trece”. Dacă păpușa asta cu nume de zburătoare, pe post de președinte în republica ce ar trebui să se numească după numele mărețului conducător, Voronia, nu-i acționată din altă parte, adică ceea ce face, face din imbold propriu, chiar
Nedumeriri postdecembriste by Ion Cernat () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91868_a_93089]
-
cât nu era în serviciul credincios pentru Țară, sărind coarda, dar, așa, să fii ministru și să întinzi coarda până la plesneală, iacătă, intri în gura presei și, după cum ai văzut, doamnă ministru, această cățea a democrației, nu numai că te latră, dar te și mușcă de ... Tolontan. Ministreasa trebuie să fi văzut salturile în gol de pe poduri, viaducte și baraje, ale ălora, dilii, legați cu coarda de picioare, sfidând legile fizicii, până la punctul de maximă întindere, mai, mai, să se rupă
Nedumeriri postdecembriste by Ion Cernat () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91868_a_93089]
-
să-mi dau cu părerea că asemenea cu câinii comunitari, atinși de jigodie, care duc lipsa stăpânului, asemuit nu atât cu lanțul, cât cu mâncarea, cu ocrotirea, cu ciolanul la care poți să mârâi de bucurie, uitând că poți să latri. Dar chiar și așa, cu toți comunitarii trecuți în altă curte și altă cușcă, nu s-ar fi putut face nimic fără ajutorul dezinteresat dat de UDMR care, la douăzeci de ani de la întemeiere, e tot acolo, în frunte. Cât
Nedumeriri postdecembriste by Ion Cernat () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91868_a_93089]
-
clipă, s-a aflat că a căzut capul lui Blaga; și-a dat demisia. Rămân însă surprins, că scena politică e confundată tot mai mult cu un maidan, nu se mai spun vorbe de duh, nu se critică constructiv, se latră și se mușcă cu ură și cu colți de mistreț. Când ești pe scenă, la rampă, să te vadă lumea mereu și mereu, e și normal să intri în gura acestei lumi care te poate devora cu fălcile. Deși se
Nedumeriri postdecembriste by Ion Cernat () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91868_a_93089]
-
de un gărduleț pe partea stângă, conducând către o casă din piatră și lemn, de unde apare o femeie de vreo patruzeci de ani, însoțită de un labrador auriu, un maidanez slab și un pui de labrador negru, toți săltând și lătrând în jurul ei. „Tu trebuie să fii Ingrid. Bine ai venit. Eu sunt Maria. Din păcate, Karina, patroana, a avut o urgență și a trebuit să plece la Cordoba pentru două zile. Hai să facem un tur al fermei să știi
Chemarea Călătorii în lumea șamanilor amazonieni by Ingrid Daniela Cozma () [Corola-publishinghouse/Memoirs/821_a_1747]
-
soarele care asfințea. Își scoase pantofii și traversă plaja, răscolind cu plăcere nisipul călduț. Pe malul apei, un câine mare, negru, culcat pe labe, pe care de departe îl luase drept o epavă eșuată pe plajă, își înălță capul și lătră de două ori, calm, în semn de avertisment: păzea copilul care, stând pe vine, aduna galete într-o găletușă viu colorată. Era o fetiță. Absorbită în ocupația ei, nu a ridicat capul când a trecut pe lângă ea. Ceafa ei delicată
by Georgeta Horodincă [Corola-publishinghouse/Memoirs/1098_a_2606]
-
luminile ei, peisajul curățit, de culoarea nisipului, unde numai mugurii de salcâm puneau o bănuială de verde tandru, îi purtau pe cei doi prieteni, legați printr-un pact indestructibil, în miezul celei mai pure frumuseți. Tăceau înmărmuriți. Doar Hector făcea, lătrând în fața lor, un du-te-vino vesel. Fericirea nu are nevoie de cuvinte, îi este destul un surâs. Bugazul atingea culmea lui însuși. De neuitat! V Bătăile în ușa gării, la miezul nopții, căpătară, străbătând sala de așteptare, o rezonanță lugubră. Trâmbițele
by Georgeta Horodincă [Corola-publishinghouse/Memoirs/1098_a_2606]
-
cât sunt ei de pricepuți în ale științei de orice nivel. Dar să i lăsăm și pe aceștia că din păcate sunt plătiți de stat, ca să ne educe, să ne învețe cum era pe timpuri și cum este acum. Nu latră ei fără să fie retribuiți, unii având și vile cu senzori la intrări, cu ștranduri proprii și mașini de lux, cu șoferi plătiți de stat și se numesc "analiști" politici. Ziceam că vin în bucătărie, noaptea când este liniște mormâtală
Fapte şi evenimente ce nu trebuie uitate by Ioan Duduc () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1270_a_1902]
-
având și vile cu senzori la intrări, cu ștranduri proprii și mașini de lux, cu șoferi plătiți de stat și se numesc "analiști" politici. Ziceam că vin în bucătărie, noaptea când este liniște mormâtală, doar haitele de câini se aud lătrând, care-și păzesc posesiile, respectiv străzile și piețele, primite în custodie de la Primărie, datorită buneivoințe a domnului primar și a consilierilor lui, care asigură securitatea municipiului de faptele răufăcătorilor care fură, distrug, jefuiesc, mai și ucid câte unul care se
Fapte şi evenimente ce nu trebuie uitate by Ioan Duduc () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1270_a_1902]
-
fum de un miros adormitor împle satul, carile vin cu boii osteniți, scârțâind, din lanuri, oamenii vin cu coasele de-a umăr, vorbind tare în tăcerea sărei, talangele turmelor, apa fântânelor, cumpenele sună, scrânciobul scârțâie-n vânt, cânii încep a lătra și prin armonia amestecată s-aude plin și languros sunetul clopotului, care împle inima cu pace48. În sufletul poetului sună clopoțelul copilăriei despre care vorbea Giovanni Pascoli ori Esenin. Nicăieri atmosfera ipoteșteană nu este surprinsă în toată amplitudinea ei ca
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1568_a_2866]
-
carele vin scârțâind din lanuri, iar sătenii, purtând coasele pe umăr, duc cu ei bucuria lăuntrică a muncii de peste zi, vorbind tare în tăcerea sărei 25. Se aud pregnant talangele turmelor, cumpenele sună, scrânciobul scârțâie-n vânt, câinii încep a lătra; pe deasupra, învăluind aerul dens al serii, s-aude plin și languros sunetul clopotului, care împle inima cu pace26. Moment al tainei, asfințit de seară 27 cum va spune poetul într-o variantă la Trecut-au anii... Nimic nu-i mai
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1568_a_2866]
-
dese, slobozite. Miros mare de sulfină, podele uscate, gălbii, proaspăt unse cu lutișor galben 50. Atmosfera de interior generează o intensă stare poetică: Îmi place-atuncea-n scaun să stau în drept de vatră,/ S-aud cânii sub garduri că schiaună și latră,/ Jăraticul să-l potol, să-l sfarm cu lunge clești,/ Să cuget basme mândre, poetice povești 51. Starea de poezie și visare o dă însuși cadrul domestic al interiorului: Orlogiul să sune un greer amorțit -/ Și cald să treacă focul
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1568_a_2866]
-
al iluziei deșerte 120, nu i-a adus alinare. Poetul meditează adânc la singurul lucru prin care toți muritorii trebuie să treacă atotputernicia morții. Călăuzit de luciditatea gândului, poetului, în numele sfântului, nu-i rămâne decât tăcerea, pentru a auzi cum latră/ Cățelul pământului/ Sub crucea de piatră 121, căci e vis al neființei universul cel himeric 122; cel mult, el se poate gândi la înghețul planetar când în sine împăcată reîncep-eterna pace123. Poate că totuși poetului îi rămâne ceva ce altor
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1568_a_2866]
-
s-a schimbat prea mult. Am avut de luptat cu mulți obtuzi și mai ales cu acea Canalie, care punea piedici la tot ce se făcea bun fără să se pună sub „firma” sa. Treci peste răuvoitorii de acum! Câinii latră, caravana trece. Ai muncit prea mult și cu succes, dragă domnule Dimitriu, ca să nu ți se recunoască meritele. Ești omul providențial al orașului Flt. și păstrătorul pentru urmași ai zestrei lui culturale. Mergi Înainte, Însă cu cruțarea sănătății! Pe Horia
CORESPONDENŢĂ FĂLTICENEANĂ VOL.II by EUGEN DIMITRIU () [Corola-publishinghouse/Memoirs/700_a_1279]
-
Trecând la plimbare prin Cozieni, am dat de un șanț plin cu câini împușcați; soldații alergau prin sat cu puștile și trăgeau în ei, căci țiganii refuzară să-i omoare cu bâtele, cum li se ceruse. Bietele dobitoace urlau și lătrau, unele rănite, alergau spre pădure chelălăind și lăsând după ei șiroaie de sânge... Era un spectacol sălbatic, întețit încă prin țipetele femeilor și plânsetele copiilor. Îmi venea să mă arunc asupra soldaților, care cu puștile în mână își priveau opera
Din viaţa familiei Ion C. Brătianu: 1914–1919: cu o anexă de însemnări: 1870–1941 by Sabina Cantacuzino () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1379_a_2882]
-
multe maici scandalizate de acel concert ilicit, dar încântate în inimă de frumusețea muzicii. Bețiile acestea se făceau cu soldații germani. Unul din ei, netrezit din ajun, mergând cu mine la plimbare, a tras într un câine care l-a lătrat. Deși nu l-a nimerit, m am întors îndată acasă, am reclamat la Gefreiter(Caporal (germ.).) și am declarat că nu voi mai ieși cu acel bețiv care putea să pricinuiască o nenorocire, începând cu mine. Landowski făcuse în zadar
Din viaţa familiei Ion C. Brătianu: 1914–1919: cu o anexă de însemnări: 1870–1941 by Sabina Cantacuzino () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1379_a_2882]
-
acum, doamnă, surîd eu simplu, fără ironie, plimbîndu-mi privirea între ea și Tamara. Cît privește poziția "botul pe labe", vă reamintesc că e poziție de cîine rău, poate chiar de dulău; potăile n-or să stea niciodată astfel; ele vor lătra mult și vor da din coadă. Bine! Mai vedem noi! mi-o taie scurt Brîndușa, începînd să urce scările. Vedem, doamnă, sigur că vedem..., îi spun eu, privind surîzător spre picioarele ei, care i se văd destul de mult din poziția
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]