2,956 matches
-
în universul practicii corporale normale, dirijat de conștiință și știință, de articulații clare și mișcare, și în universul practicii nenormative, amplasată în subterană, strivită, comprimată, unde se formează mereu același limbaj «incorect» al trupului descoperit, capabil de cele mai uluitoare metamorfoze. Numai devenind șoarece, poți pătrunde în universurile neumane și să înțelegi ce înseamnă să fii «om»“1. Paradoxalistul dostoievskian merge însă și mai departe : își repudiază pînă și mediul firesc, Subterana. „Dar ajunge, își încheie el discursul ; nu mai vreau
[Corola-publishinghouse/Science/2014_a_3339]
-
sa întru transcendență. Acest pas resurecționar este un titanic avânt metafizic în care omul dobândește noblețe atemporală, iar transcendența se relevă ca demiurgie activă. Cuprins Sacrificiul sinelui în ascensiunea mistică / 11 Demonizarea eului și introspecția eșuată / 41 Asumarea transcendenței în metamorfozele suferinței / 61 Ipostaza ontică a reculegerii în templu / 113 Fluxul mundaneității inserate temporalului ce mistuie întru apăsarea disoluțiilor ontice se poate dovedi incapabil de a controla și asimila anumite experiențe intensificate până la sublim ale spiritului uman? Străfulgerarea inspirației și truda
by Marius Cucu [Corola-publishinghouse/Science/1085_a_2593]
-
chipul pictural adorat în incandescența iubitoare, îndrăgostitul se înalță spre această dimensiune pentru a o coborâ pe pământul vieții sale de zi cu zi. El speră într-o resurecție în care se va înlocui cu sinele său ideatic. Credința în metamorfoza sa ontică el o întoarce împotriva sa dorind mistuirea propriei identități temporale și saltul triumfător spre invincibilitatea propriei firi. De aici convingerea că cel îndrăgostit își poate sfida și depăși limitele dragostea întru eros fiind oarbă. Totuși, ce semnifică, în
by Marius Cucu [Corola-publishinghouse/Science/1085_a_2593]
-
care o dimensiune himerică este creată spre a fi apoi uitată și redescoperită ulterior. Cel îndrăgostit se autoiluzionează subminând prezența lui reală în lumea fluctuației cotidiene. Desigur, el nu reușește coborârea propriului fantasm în paradigma terestră a existenței sale, resurecția, metamorfoza ce ar respinge total pragmaticul mundaneității de zi cu zi. În esență, el nu devine eroul neatins de tristețea înfrângerii, personajul ce crede că a mai fost cândva, într-o vârstă a iubirilor absolute, a exuberanțelor ferite de ofilirile spațio-temporalului
by Marius Cucu [Corola-publishinghouse/Science/1085_a_2593]
-
astfel deschise perspectivele unei extensii dominatoare asupra sufletului. Lumina profunzimilor de energie și sublim care își revarsă străfulgerarea în amplitudinea revelației susține resurecția conștiinței ce se aruncă în ascendențele mistice dar resortul acestei reînnoiri, atomul ce activează, tonifică și extinde metamorfoza întru spiritual a conștiinței se află în plenitudinea voinței individuale. Ajunsă în stadii superioare ale saltului spre transcendent, fosta prezență umană ancorată în cotidian trebuie să-și supună dinamica existențială unei noi alegeri. Dacă prima îi cerea să decidă întru
by Marius Cucu [Corola-publishinghouse/Science/1085_a_2593]
-
transformă, metamorfozeză profunzimile conștiințelor afectate de ele? În ce sens? Le conferă, oare, profunzimea unei lucidități născută din agonie și tensiuni paroxistice? Pe fundalul și întru această profunzime îndurerată, cum evoluează dorința de asumare a transcendenței străbătătoare? Asumarea transcendenței în metamorfozele suferinței Experiența suferinței ni se prezintă, cel mai adesea, ca un crepuscul existențial, ca o breșă-sincopă în fluxul normalitații cotidiene. Asistăm, în cazul acestei experiențe, la survenirea a două tipuri speciale de percepție. Astfel cel care suferă primește în interioritatea
by Marius Cucu [Corola-publishinghouse/Science/1085_a_2593]
-
mistuitor de suferința corporală caută febril propria vindecare își face apariția perspectiva transcendenței. Dacă martirul vine, în suferința sa pentru ceilalți, coboară dinspre aceasta ca semn și profet al ei, cel care suferă intens trupește își asumă, adesea, transcendența prin metamorfozele ce le operează în el propria suferință. Odată cu începutul agoniei sale, el se rupe metafizic de conexiunile cu normalitatea banalului cotidian, de ritmul firesc al lumescului ce-și consumă plinătatea zi după zi. În disperarea acestor legături el se restrânge
by Marius Cucu [Corola-publishinghouse/Science/1085_a_2593]
-
prinde acea eliberare deplin taumaturgică, acea descătușare nu doar din încleștarea unei singure dureri ce izbește dinspre corporalitate ci din întreaga paradigmă a viețuirii în trupul supus topirilor ce picură arzător spre suflet. Aici suferindul își asumă transcendența trecând prin metamorfozele impuse de experiența durerilor fizice. Această experiență transformă conștiința, așadar, spulberând vălul naivității profane ce-o înveșmântă menținând-o în iluzia stării de bine a mundaneității. În acest context, abia prin suferință, fie ea fizică, spiritul începe să trăiască ca
by Marius Cucu [Corola-publishinghouse/Science/1085_a_2593]
-
alături de orice alt suferind din insuficiențe și incapacități ce privează trupul de normalitate, dețin conștiințe a căror luciditate poate străpunge hipnoticul devenirii cotidiene, poate susține proiecția spre esența ontică a spectrului cu care lumea ne întâmpină amăgitor. Aceste conștiințe datorită metamorfozelor impuse în interioritate prin suferințele pe care le îndură, transformări ce se rezumă la procesualitatea unei maturizări spirituale accelerate, dobândesc noi temeiuri, noi rădăcini ce se întind spre a-și extrage seva în solul a ceea ce descoperă prin fereastra deschisă
by Marius Cucu [Corola-publishinghouse/Science/1085_a_2593]
-
din simplă atenție redirecționată spre sine luciditate care-și aprofundează sinele. Pe fundalul suferinței de ordin spiritual, eul se reia în posesie ca entitate deschisă sieși, ca dimensiune lăuntrică ce se revarsă metafizic în imensitatea unei individualități cu adâncuri insondabile. Metamorfozele impuse prin suferințele de ordin spiritual vizează convertirea modalității de abordare a paradigmei sufletului de către suflet. Înainte de survenirea cutremurării aduse de aceste suferințe, conștiința se raportează la propria ființare precum și la prezența celorlalte conștiințe prin intermediari, într-o formulă ce
by Marius Cucu [Corola-publishinghouse/Science/1085_a_2593]
-
unei deja survenite convingeri că această confesiune își îndreaptă deschiderea spre conștiințe ce doar imită înșelător atitudinea compasiunii depline. Odată cu implozia suferinței de ordin spiritual în miezul conștiinței proprii, sufletul trăiește procesualitatea graduală a mărturisirii de sine. Acest complex de metamorfoze interioare determină tranzitarea de la o stare naivă și credulă către una a lucidității și profunzimii, către un nou mod de percepție și sondare asupra lumescului învăluitor. Aici masca ornamentală a falsei însoțiri întru durere este străpunsă iar spiritul privește către
by Marius Cucu [Corola-publishinghouse/Science/1085_a_2593]
-
un ne-firesc primejdios ce ocultează realitățile primordiale direcționând și focalizând atenția spiritului uman spre artificii de suprafață, spre ornamentări ce seduc întru banalitatea și superficialul unei rătăciri în narcoza trecerii mundane. Prin suferință, omul cunoaște coborârea în propriile profunzimi, metamorfozele impuse de reîntâlnirea cu sensul său primordial, cu vocația și destinul său teluric, cu albia spre care ar fi trebuit dintru început să-și reverse substanța solară a ființei sale așezată ca enigmă între adâncurile și înălțimile aceluiași infinit. Naivitatea
by Marius Cucu [Corola-publishinghouse/Science/1085_a_2593]
-
tonul optimist ce proiectează prematur suferința în relativitate evitând astfel răgazul, pauza contemplării asupra durerii ca realitate fundamentală a ființei umane prin deschiderile spre transcendență pe care le oferă acesteia. Într-adevăr, suferința trece odată cu bizara corabie a vieții dar metamorfozele pe care le determină sufletului îndurerat rămân prin finalitatea, prin rezultatul operării lor interioare. Spiritul astfel atins și schimbat în adâncurile sale lăuntrice poartă cu sine acea profunzime ce-l predispune transcendenței pe care și-o asumă în temporalitatea mundaneității
by Marius Cucu [Corola-publishinghouse/Science/1085_a_2593]
-
apartenenței la o solitudine circumscrisă și delimitată în interiorul mundaneității cotidiene și de către aceasta. Ei sunt damnați la o singurătate în mijlocul lumii sociale și nu în afara freamătului de cetate al conviețuirilor umane. Daca pentru cei a căror suferință s-a stins metamorfozele interioare remise de aceasta se păstrează în efectele lor, pentru cei constant îndurerați efervescența prefacerilor interioare este și ea neîntrerupt activă. Aici profunzimea, deschiderea spre transcendența întemeietoare nu este doar o calitate interioară cumulată ci una ce se dobândește perpetuu
by Marius Cucu [Corola-publishinghouse/Science/1085_a_2593]
-
Apărarea Patriei”) -, încerca să-ți inducă sentimentul utilității publice. România era o țară somnolentă și nebâzâită, afară de muștele din cofetării. Împăcat cu sine, poporul atinsese hegelian pragul postistoriei. Sectorul flegmeitc " Sectorul flegmei" Socialismul ceaușist a fost era celor mai inedite metamorfoze și alchimii. Înghețata cu fistic avea savoarea dulce a castraveților murați, în timp ce Frucola avea gustul aspirinei. Butaforia era registrul de manifestare a tuturor obiectelor însuflețite și neînsuflețite. Nesimțirea devine sinonimul nepăsării. „Cu timpul”, ne spune Angelo Mitchievici, „devii autohton orice
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
El e minunat!». Și l-a binecuvântat acolo” (Geneză 32, 29). Dar așa cum Iacov se va chema Israel (căci „a văzut pe Dumnezeu în față”), sufletul încercat în lupta nocturnă cu Străinul primește alt nume la venirea zorilor. Condițiile acestei metamorfoze includ un exil interior realizat printr-un parcurs nocturn. Fără efortul ascetic al golirii de sine, ființa noastră nu poate redescoperi luxurianta bogăție a Edenului. Setea dureroasă a fiilor risipitori nu este îndestulată decât de apele Duhului. Recunoașterea luminii cerești
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
d'Arras și, mai ales, Chrétien de Troyes (~1135 -~1185). Acesta din urmă, protejat de Marie, contesă de Champagne, apoi de Filip de Alsacia, conte de Flan-dra, începe prin a copia în stil antic, traducînd Arta de a iubi și Metamorfozele lui Ovidiu. Alegîndu-și, apoi, din tradiția celtică subiectul pentru operele sale Tristan și Isolda și Eric și Enide, el va continua cu operele sale de căpătîi: Yvain sau cavalerul cu leul (~1177), Lancelot sau cavalerul cu șareta, pe care o
by Serge Berstein, Pierre Milza [Corola-publishinghouse/Science/962_a_2470]
-
Despre poezia d-lui Adrian Maniu, RFR, 1936, 1; Călinescu, Ist. lit. (1941), 739-743, Ist. lit. (1982), 822-826; Vianu, Arta, II, 220-225; Negoițescu, Scriitori, 154-162; Mihail Petroveanu, Studii literare, București, 1966, 11-72; Martin, Poeți, I, 29-35; Baconsky, Marginalii, 313-349; Manolescu, Metamorfozele, 27-29; Tomuș, 15 poeți, 165-192; Piru, Varia, II, 339-347; Rotaru, O ist., II, 518-529; Ciopraga, Personalitatea, 86-111; Crohmălniceanu, Literatura, II, 124-149; Micu, „Gândirea”, passim; Muthu, Lit. rom., 216-228; Pop, Transcrieri, 42-46; Pillat, Itinerarii, 3-62; Brădățeanu, Istoria, II, 269-272; Mihail Iordache
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287984_a_289313]
-
reflexivă, el optând pentru prima cariantă care ar consta În uniunea totală a crticului cu opera: “Criticul este deci acela care, anulându-și propria sa viață, consimte să vadă conștiința sa ocupată de o conștiință străină, numită conștiința operei” În Metamorfozele cercului demersul critic e organizat În funcție de două criterii: “cogito”ul operei literare și opera privită ca un ansamblu de semne. Opera care se organizează are la bază un act inițial de conștiință care reprezintă “cogito”-ul său caracteristic. Procesul de
Creativitate şi modernitate în şcoala românească by Alina-Eugenia ZLEI () [Corola-publishinghouse/Science/91778_a_93096]
-
bibliografice: Zaharia Stancu, Antologia poeților tineri, București, 1934, 109-114; Călinescu, Ist. lit. (1941), 847-848, Ist. lit. (1982), 933; Nicolae Manolescu, Poezia română modernă de la George Bacovia la Emil Botta, I, București, 1968, 199-202; Scarlat, Ist. poeziei, IV, 74-76; Ion Bălu, Metamorfozele poeziei moderne, APF, 1996, 9; Dicț. scriit. rom., II, 481-482; Viorel Cosma, Muzicieni din România, București, 2001, 22. N.Bc.
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287403_a_288732]
-
București, 1939, 177-187; Nichifor Crainic, G, 1940, 4 (număr omagial); Constantin Fântâneru, Cruciada umbrelor, Pitești, 2001, 87-89, 236-249; Vianu, Opere, V, 260-264; Călinescu, Ist. lit. (1941), 789; Ion Vitner, Un ideolog al fascismului românesc: Nichifor Crainic, CNT, 1947, 37; Manolescu, Metamorfozele, 29-31; Micu, „Gândirea”, passim; I. Oprișan, Cazul Crainic, JL, 1990, 21; I. Oprișan, Memorialistica lui Nichifor Crainic, JL, 1990, 31; Scarlat, Ist. poeziei, IV, 102-104; Cristian Bădiliță, Nostalgii culturale, RL, 1994, 18; Ovid S. Crohmălniceanu, Amintiri deghizate, București, 1994, 166-172
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286469_a_287798]
-
și aspirații în poezia tânără, RFR, 1945, 4; G. Călinescu, Istoria literaturii române (compendiu), București, 1945, 436-438; Negoițescu, Scriitori, 384-387; Valeriu Cristea, „Zeii prind șoareci”, GL, 1968, 18; Constantin Călin, „Zeii prind șoareci”, TMS, 1968, 9; Felea, Reflexii, 122-127; Manolescu, Metamorfozele, 121-122; Ion Oarcăsu, Prezențe poetice, București, 1968, 107-112; Piru, Panorama, 133-138; Cubleșan, Miniaturi, 157-164; Mincu, Critice, I, 184-185; Geo Bogza, Stelaru, CNT, 1971, 49; Adrian Păunescu, Sub semnul întrebării, București, 1971, 467-474; Constantin, Despre poeți, 38-41; Martin, Poeți, II, 90-96
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289917_a_291246]
-
de culcare (Nocturnă). Rețin atât impresia directă, cât și jubilația gravă în fața forței originare. Evaziunea din real se face pe calea reveriei, indusă de un exces senzorial - parfumul crinilor, o melodie nordică, aroma ceaiului -, într-un decor polar sau exotic (Metamorfoză, Reverie, Paharul fermecat). Erosul e dominant în „fantazii”, precum Moartea Narcisului, o capodoperă a lui A., Scrisoare și Ex-voto... Câteva poezii (Pastel, Fantazie), și ironice, și elegiace, prefigurează maniera lui A. Mirea sau lirica plictisului provincial. În Fantazii, versificația devine
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285370_a_286699]
-
limitat (1995-1999), iar în suita cronicilor, unele nume de poeți, analizați cu alte prilejuri, revin în atenția sa. Cartea concentrează o sumă de observații aplicate unui moment al poeziei românești și unor poeți al căror destin literar este în plină metamorfoză (Emilian Galaicu-Păun, Ion Stratan, Viorel Mureșan, Andrei Zanca, Liviu Ioan Stoiciu, Dan Damaschin, Bogdan Ghiu, Lucian Vasilescu, Dumitru Crudu, Adrian Popescu, Traian Ștef ș.a.). Cronicarul literar nu și-a schimbat dicțiunea, vădind aceeași expresivitate subtilă și penetrantă. Analizele sale, succinte
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286280_a_287609]
-
poate fi realizată la trei niveluri: 1.cel al experienței psihice individuale, 2.cel al structurilor simbolice comune tuturor formelor de reprezentare sacră și, în fine, 3.cel al funcțiilor culturale ale sacrului în diverse societăți (Wunenburger: 2000, 42). 1. Metamorfoza Dionis-Dan, consumată în plan oniric, trimite spre primul nivel al sacrului, adică experiența psihică individuală. Personajul, dualitate ființă-umbră, "ajunge să-și dea seama că acest eu superior face parte din ceva mai mare decât el, însă de aceeași natură; ceva
[Corola-publishinghouse/Science/1575_a_2873]