2,391 matches
-
de interioare interesante, și pe Astarte Chapel încă mândră, dar mai supusă la brațul lui. Doarme mai bine. Când este invitat să-și petreacă Crăciunul cu familia Chapel, o interpretează ca pe un semn bun. Pagină separată În biserica satului, mormăie colinde, bucurându-se de gustul celui mai bun vin al profesorului. Noi trei magi... Lumânări și vitralii și afară un ajun de Crăciun proaspăt la Costwold. Îl așteaptă încă alte trei zile de paradis; zăpada din jur fiind adâncă, le
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2322_a_3647]
-
se insinuează în orice deschizătură a șorturilor și cămășilor, provocând o frenezie de pleznituri și aplicații inutile de unsori cu miros de lămâie.Ca să scape de ei, Jonathan se târăște până la biserică și stă acolo cu Short, întins pe pat, mormăind. La intervale, acesta devine coerent și întreține o conversație, deși rareori ceea spune are sens. — Știi ce? repetă frecvent. N-am mai văzut de doi ani o femeie albă. Ce zici de asta, Johnny? Petrec două săptămâni de groază la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2322_a_3647]
-
să se năpustească asupra lui Toal. Vine Înspre noi. — Scuză-mă Bob, aș putea să schimb o vorbă cu tine? Acum e Bob, hă? — Sigur, zice Toal, apoi se răsucește din nou spre mine: Reține ce-am spus Bruce. — Mda, mormăi eu. Mă duc În partea cealaltă la Gus, urmărind cu privirea cum silueta dolofană a lui Toal și corpul ca un băț de chibrit al lui Drummond se Îndepărtează pe coridor. Exact ca niște Împuțiți de Stan și Bran. Dacă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2026_a_3351]
-
am auzit. — Ai auzit prost, am spus eu Încetișor, privindu-l dur fix În ochi. Probabil mă confunzi cu altcineva. — Hmm, bolborosește Donaldson, ridicând din sprâncene. Mă Îndepărtez, cu Încheieturile degetelor albe pe marginea tăvii. Îl aud pe Donaldson cum mormăie din reflex un la revedere prin țiuitul din urechile mele. Mi-e greață și sunt amețit. Mă așez Într-un colț și Înfulec rulourile, rupând și sfâșiind carnea ațoasă cu dinții mei ascuțiți, dorindu-mi să fie gâtul sfrijit al
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2026_a_3351]
-
recital, puternic tulburate în efortul lor mental de a înțelege cum dispăruse criminalul dintr-o cameră din care nu era posibil să ieși. Capitolul II - Ascultă muzică... - Nu ascult muzică! Se întâmplă ca muzica să fie pornită. Atât. - Muzică zici? mormăi Lon Sellitto pășind în dormitorul lui Lincoln Rhyme. Ce coincidență! - Pare să aibă apetit pentru jazz în ultimul timp, explică Thom corpolentului detectiv. Trebuie să mărturisesc că până și eu sunt surprins. - După cum spuneam, reluă Lincoln Rhyme pe un ton
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2103_a_3428]
-
înlocuită de zgomotul pașilor din hol. Unul din musafiri era Amelia Sachs, își dădu el seama; pasul ei era foarte ușor pentru o femeie de înălțimea ei. Realiză după zgomotul apăsat al pașilor că celălalt vizitator era Lon Sellitto. - Sachs, mormăi el, locul unde s-a petrecut crima... Era mare, întins? - Nu chiar atât de mare, răspunse Amelia încruntându-se. De ce? - Mă întrebam pentru că v-a luat destul de mult timp să cercetați locul să să vă întoarceți aici. Să știi că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2103_a_3428]
-
însă. Suspectul vostru a înregistrat ceva, a stocat pe un mini hard-disk și a programat dispozitivul să redea înregistrarea cu o mică amânare. Nu știm exact ce conținea înregistrarea, pentru că ea s-a șters în timp ce era redată. - Era vocea lui, mormăi Rhyme. Când a spus că are un ostatic, era doar o înregistrare. Ca și povestea cu scaunele. Toate aveau scopul de da impresia că se află încă în cameră. - Are logică ce spui, mai ales că a atașat și un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2103_a_3428]
-
lucruri. - Nu, spuse ea simplu. - Poftim? - Uită despre locul crimei. E „kaput”, ca să zic așa. - Trebuie să mergem mai departe de-atât cu nenorocitul ăsta de caz. - Asta o să și facem, Rhyme. Urmează să interoghez martorul. - A existat un martor? mormăi el. Nimeni nu mi-a spus nimic despre asta. - Da, a existat un martor. Merse înapoi până în hol, pentru a-i cere lui Lon Sellitto să vină și el. Acesta intră agale, adulmecându-și jacheta cu o mină nemulțumită. - Un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2103_a_3428]
-
încruntă. Își privi colegul și apoi spuse: - Păi, doctorul e chiar aici. E cel cu care vorbeam când ai venit. Care dădea mâncare la porumbei. Ne aștepta să ne facem treaba pentru a lua apoi cadavrul. - Ce se întâmplă acolo? mormăi Rhyme. Aud mai multe voci, Sachs. - Se pare că medicul e pe undeva pe aici, îi răspunse ea. Se pare că nu s-au atins de cadavru. Ce... - O, Doamne, nu! Sachs simți cum i se înmoaie picioarele. - Rhyme, doar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2103_a_3428]
-
Weir? - Așa cred. Era surprins când am deschis ușa. A încercat să își revină, dar mi-am dat seama că aștepta pe cineva. - Deci asta plănuiește Weir? Să îl ajute pe Constable să evadeze? - Eu așa cred. - A naibii păcăleală, mormăi el nemulțumit. Reușise să ne distragă atenția prin complotul împotriva lui Grady. N-am crezut nicio clipă că plănuiesc o evadare. Apoi adăugă: Aste în afara cazului în care evadarea este, de fapt, păcăleala, iar misiunea lui Weir chiar este să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2103_a_3428]
-
circ și de Kadesky. Numai că, de fapt, nu te interesau deloc Grady și Constable. - Erau niște elemente din decor, piste greșite, ca să vă păcălesc pe voi, recunoscu el. - Cei din Sfatul Patrioților nu vor fi prea fericiți din cauza asta, mormăi Sellitto. Arătând cu capul spre cătușele din jurul gleznelor, criminalul spuse: - Aș zice că e cea mai puțin importantă dintre grijile mele, nu crezi? Știind însă de ce e în stare Constable și ceilalți din Sfat, Rhyme nu era prea sigur de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2103_a_3428]
-
spre fața lui Loesser. Ridurile nu sunt decât simple accesorii din latex. La fel ca și cicatricile: toate sunt false. Weir e născut în 1950. Loesser are cu douăzeci de ani mai puțin, așa că a trebuit să pară îmbătrânit. Apoi mormăi ca pentru sine: Asta mi-a scăpat. Trebuia să mă fi gândit mai bine. Bucățile astea de latex acoperite cu machiaj pe care le-a găsit Amelia la locul faptei? Am presupus că erau de la manșoanele acelea pentru degete pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2103_a_3428]
-
fost rănit. Deși am înțeles că unul dintre ei s-a ales cu o vânătaie pe obraz mai târziu, când s-a opus arestării. - Arestării? - A încercat să fure lanterna unui pompier și apoi a urinat pe el. - O, Doamne... Mormăi: - Nu li se făcuse niciun rău, erau drogați și erau niște pușlamale. Ăștia erau cetățenii pentru care își făcea griji Ramos? Grimasa de pe fața căpitanului, un amestec de precauție și simpatie, se estompă. Emoția fu înlocuită de expresia cauciucată specifică
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2103_a_3428]
-
tine. Marlow își ridică telefonul din furcă. - Să sperăm că va fi bine până la urmă. Capitolul L Thom îl primi pe Lon Sellitto în holul de la intrare, unde Lincoln Rhyme era așezat în scaunul său de culoarea merelor roșii glasate, mormăind către muncitorii în construcții să fie atenți la lemnărie, în timp ce aceștia cărau la parter deșeurile rezultate de pe urma lucrărilor de reparație în plină desfășurare în dormitorul său afectat de incendiu. În drum spre bucătărie, unde avea de gând să pregătească masa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2103_a_3428]
-
construcții să fie atenți la lemnărie, în timp ce aceștia cărau la parter deșeurile rezultate de pe urma lucrărilor de reparație în plină desfășurare în dormitorul său afectat de incendiu. În drum spre bucătărie, unde avea de gând să pregătească masa de prânz, Thom mormăi drept răspuns: - Lasă-i în pace, Lincoln. Nici că se putea să îți pese mai puțin de lemnărie. - E o chestiune de principii, îi replică pe un ton sfătos criminalistul. E lemnăria mea și neîndemânarea lor. - Mereu se poartă așa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2103_a_3428]
-
Park. Ei bine, nici Rhyme nu era prea bucuros din cauza asta. Ațipise de vreo zece minute, doar pentru a fi trezit de un ropot sonor de aplauze venit dinspre cort. - Ar trebui să li se impună o oră de stingere, mormăi Rhyme către Sachs, care era întinsă alături de el în pat. - Aș putea să trag în generatorul lor, să știi, îi răspunse ea cu o voce limpede. Se părea că nu adormise deloc. Capul îi era pe pernă lângă al lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2103_a_3428]
-
Și ce părere ai despre asta? - Tu ce crezi? - Te întreb. Rhyme spuse: - Am refuzat. Nu l-am lăsat să facă asta. - Nu? - Nu, i-am spus că ai să îți obții gradele de una singură sau deloc. - La naiba, mormăi ea. O privi, alarmat pe moment. Să o fi judecat greșit? - Sunt nervos pe Lon până și pentru că a lua în calcul varianta asta. - Era bine intenționat. Avu impresia că brațul ei, care îi înconjura pieptul se strânsese și mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2103_a_3428]
-
dumneavoastră? întrebă polițista. - Nu, spuse tulburat. Începu să își pipăie toate buzunarele. Nu știu... - Vedeți, exact de asta mă temeam, spuse polițista. Îmi pare rău, domnule. Sunteți arestat pentru furt din buzunare. Aveți dreptul să nu spuneți nimic... - Ce porcărie, mormăi Kadesky. E vorba de o greșeală. Deschise portofelul și privi înăuntru o clipă. Apoi scoase un hohot de râs uimit și extrase permisul de conducere, arătându-l tuturor. Era al Karei. Înăuntru se găsea un bilețel scris de mână. Acesta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2103_a_3428]
-
soioasă de la restaurant. Însă înainte ca ei să fi luat o decizie în privința comenzii, fură întrerupți de soneria telefonului lui Rhyme. Acesta ordonă: - Comandă: răspunde. O clipă mai târziu, vocea lui Sellitto se auzi din difuzor: - Linc, ești ocupat? - Depinde, mormăi el drept răspuns. Care-i treaba? - Cei răi n-au odihnă... Avem iar nevoie de ajutorul tău. Avem o crimă dubioasă. - Ultima a fost „ciudată”, dacă îmi aduc bine aminte. Cred că zici lucruri dintr-astea doar ca să îmi atragi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2103_a_3428]
-
Avem iar nevoie de ajutorul tău. Avem o crimă dubioasă. - Ultima a fost „ciudată”, dacă îmi aduc bine aminte. Cred că zici lucruri dintr-astea doar ca să îmi atragi atenția. - Nu, serios, chiar nu-i dăm de capăt. - Bine, bine, mormăi nemulțumit criminalistul, dă-mi detaliile. Cu toate acestea, comportamentul clevetitor al lui Lincoln Rhyme era o simplă dovadă pentru cât de mulțumit era că plictiseala va fi ținută la distanță cel puțin pentru câtăva vreme. Kara se afla în față
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2103_a_3428]
-
referirea la actul său îl bucurase. - David, vreau să studiez mai departe cu tine. Când mă întorc în oraș, vreau să iau lecții. Am să le plătesc. - Nu cred că merge în felul ăsta. Nu poți servi la doi stăpâni, mormăi bărbatul. Când observă că nu primește niciun răspuns de la Kara, spuse încruntându-se: - Va trebui să vedem ce și cum. E posibil să nu am timp. Probabil că nu o să am. Își aranjă mai bine geanta pe umăr. - Acum? întrebă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2103_a_3428]
-
vii, ciorchinii grei și dulci așteaptă mâinile harnice care să-i culeagă. Și în grădinile de zarzavaturi, Toamna, cu paleta de culori în mână, a zugrăvit roșiile, ardeii, gogoșarii și le-a pregătit pentru drumul către cămările noastre. Pe câmpuri, mormăie vesele tractoarele arând pământul pentru însămânțările de toamnă, iar porumbul își prezintă ciuful încâlcit al mătăsii care începe să se usuce. Boabele se coc acum, se întăresc și așteaptă vremea culesului, foșnind uscat din săbiile zdrențuite ale frunzelor. Ici-colo, câte
Manual de compunere pentru clasele II - VIII by Luminiţa Săndulache () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1636_a_2907]
-
seama. Asta-i groapă? Nu vi-e rușine?... Uite-acu pică convoiul... și nici groapa nu-i gata!... Ori vreți să dau eu de dracu din pricina voastră?... Hai! pune osul, nu te holba la mine! ― Așa-i, bine zici, don' căprar, mormăi un soldat, izbind cu târnăcopul într-un bolovan. Dar nici asta nu-i armată, don' căprar... S-ajungem noi gropari... de... Oamenii se așternură degrabă pe muncă, în vreme ce caporalul, mulțumit, răspunse iarăși mai prietenos: ― Soldatul trebuie să facă de toate
Pădurea spânzuraților by Liviu Rebreanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295612_a_296941]
-
fuga spre sat, în vreme ce locotenentul, aruncând o privire căpitanului, care stătea deoparte, urmă mai potolit: ― Cu astfel de oameni nu batem noi Europa... Unde nu-i conștiința datoriei... Vorbind, trecu lângă stâlpul de brad, chiar sub ștreangul nemișcat. Examină groapa mormăind ceva, nemulțumit, și pe urmă ridicând ochii apucă cu amândouă mâinile funia ce-i atârna deasupra capului, parcă ar fi vrut s-o încerce dacă-i destul de solidă. Întâlnind însă privirea speriată a căpitanului, dădu drumul ștreangului, rușinat și umilit
Pădurea spânzuraților by Liviu Rebreanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295612_a_296941]
-
iertați-mă... bolborosi caporalul, îngălbenind. Eu, domnule căpitan, vă rog cu supunere... Pretorul nici nu-l auzi, ci se apropie de general ca să se mai plângă, drept explicație, de nedisciplina oamenilor. Generalul însă, cu o indignare stăpânită, îl întrerupe scurt, mormăind: ― Vom vorbi mai târziu... Acuma, la datorie! Pe cărarea sură, în coborârea grăbită a înserării, grosul convoiului se legăna încet. Condamnatul, înfășurat într-o mantie verzuie, cu gulerul ridicat, cu o pălărie civilă în capul plecat, pășea mașinal la brațul
Pădurea spânzuraților by Liviu Rebreanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295612_a_296941]