1,782 matches
-
în care explică faptul că în fața personajului Jupiter zboară zeul Hermes, ușor de identificat după aripile din dreptul capului]. Jupiter al lui Platon, așadar, este un demiurg care și el creează tot cu compasul (rațiunii abstracte, geometrice), la fel ca Newton, în celebra ilustrație color a lui Blake intitulată Newton (1795), în care omul de stiință este reprezentat ca tînăr nud șezînd pe o stîncă sub un ocean. Lîngă el se află un Polip (vezi notă respectivă: simbol al societății materiale
by William Blake [Corola-publishinghouse/Science/1122_a_2630]
-
zeul Hermes, ușor de identificat după aripile din dreptul capului]. Jupiter al lui Platon, așadar, este un demiurg care și el creează tot cu compasul (rațiunii abstracte, geometrice), la fel ca Newton, în celebra ilustrație color a lui Blake intitulată Newton (1795), în care omul de stiință este reprezentat ca tînăr nud șezînd pe o stîncă sub un ocean. Lîngă el se află un Polip (vezi notă respectivă: simbol al societății materiale cu religia să). Stă aplecat înainte privind în jos
by William Blake [Corola-publishinghouse/Science/1122_a_2630]
-
ca. 55°, cel din dreapta jos 60°, iar cel din stînga jos că. 65°) cu care desenează o figură geometrica (un triunghi care pare a fi echilateral, în interiorul căruia este un arc de cerc, probabil un semicerc). Mîna dreaptă a lui Newton are arătătorul despărțit de degetul mijlociu întocmai că în ilustrația The Ancient of Days, cu deosebirea că în această din urmă este vorba de mîna stîngă, din arătător și din celelalte trei degete unite ieșind două raze care formează un
by William Blake [Corola-publishinghouse/Science/1122_a_2630]
-
este vorba de mîna stîngă, din arătător și din celelalte trei degete unite ieșind două raze care formează un unghi de aproape 90° (88°-89°, în funcție de copie). În The Ancient of Days cele două raze se pierd în adînc, în Newton compasul descrie triunghiul și semisfera pe un pergament care nu este derulat complet. Imaginea această a sulului de hîrtie în derulare a fost interpretată ca simbol al creației imaginative (Damon, 1973), sau al profeției (Mitchell, 1972). Roob (op. cît., p.
by William Blake [Corola-publishinghouse/Science/1122_a_2630]
-
care nu este derulat complet. Imaginea această a sulului de hîrtie în derulare a fost interpretată ca simbol al creației imaginative (Damon, 1973), sau al profeției (Mitchell, 1972). Roob (op. cît., p. 633), pe de altă parte, crede că în Newton Blake descrie apele întunecate ale lui Ulro în care Newton construiește ochiul fizic; justificarea pentru această interpretare Roob a găsit-o în lucrarea lui Newton Opticks (1704), în care acesta afirmă că întreaga lume este organul de percepție al lui
by William Blake [Corola-publishinghouse/Science/1122_a_2630]
-
hîrtie în derulare a fost interpretată ca simbol al creației imaginative (Damon, 1973), sau al profeției (Mitchell, 1972). Roob (op. cît., p. 633), pe de altă parte, crede că în Newton Blake descrie apele întunecate ale lui Ulro în care Newton construiește ochiul fizic; justificarea pentru această interpretare Roob a găsit-o în lucrarea lui Newton Opticks (1704), în care acesta afirmă că întreaga lume este organul de percepție al lui Dumnezeu. Joyce însă vedea un "ciclon" în [semi]cercul pe
by William Blake [Corola-publishinghouse/Science/1122_a_2630]
-
profeției (Mitchell, 1972). Roob (op. cît., p. 633), pe de altă parte, crede că în Newton Blake descrie apele întunecate ale lui Ulro în care Newton construiește ochiul fizic; justificarea pentru această interpretare Roob a găsit-o în lucrarea lui Newton Opticks (1704), în care acesta afirmă că întreaga lume este organul de percepție al lui Dumnezeu. Joyce însă vedea un "ciclon" în [semi]cercul pe care Newton îl desenează cu compasul în pictură lui Blake (cf. Finnegan's Wake); prin
by William Blake [Corola-publishinghouse/Science/1122_a_2630]
-
ochiul fizic; justificarea pentru această interpretare Roob a găsit-o în lucrarea lui Newton Opticks (1704), în care acesta afirmă că întreaga lume este organul de percepție al lui Dumnezeu. Joyce însă vedea un "ciclon" în [semi]cercul pe care Newton îl desenează cu compasul în pictură lui Blake (cf. Finnegan's Wake); prin termenul "ciclon" Joyce se referea la 1. concepția lui Blake, împrumutata de la Descartes și Böhme, potrivit căreia privirea operează că un vîrtej creativ deschis; 2. miopia "ciclopica
by William Blake [Corola-publishinghouse/Science/1122_a_2630]
-
compasul în pictură lui Blake (cf. Finnegan's Wake); prin termenul "ciclon" Joyce se referea la 1. concepția lui Blake, împrumutata de la Descartes și Böhme, potrivit căreia privirea operează că un vîrtej creativ deschis; 2. miopia "ciclopica" a materialismului lui Newton (engl. cyclone versus Cyclops), datorată faptului următor, explicat de Blake în "The Everlasting Gospel" (d, 103-106, BCW: 753): "Întunecatele Ferestre ale sufletului Vieții-aceste / De la un Pol la Altul deformează Cerurile, / Făcîndu-te că o Minciună tu să Crezi / Cînd cu, iar
by William Blake [Corola-publishinghouse/Science/1122_a_2630]
-
Werner Heisenberg, Pași peste granițe, p. 232-233). Similar, în Vala Blake îl concepe pe Dumnezeu ca fiind un Arhitect de cel mai înalt rang, la fel ca Shaftesbury înaintea să care vorbea de Dumnezeu că despre Marele Arhitect, și spre deosebire de Newton, care vorbea despre Dumnezeu că despre Marele Mecanic. Într-un sens, Dirac a unit cele două mari concepte științifice despre Dumnezeu cel al lui Newton și cel al lui Shaftesbury-Blake, în faimoasa lui identificare a lui Dumnezeu cu Marele Matematician
by William Blake [Corola-publishinghouse/Science/1122_a_2630]
-
fel ca Shaftesbury înaintea să care vorbea de Dumnezeu că despre Marele Arhitect, și spre deosebire de Newton, care vorbea despre Dumnezeu că despre Marele Mecanic. Într-un sens, Dirac a unit cele două mari concepte științifice despre Dumnezeu cel al lui Newton și cel al lui Shaftesbury-Blake, în faimoasa lui identificare a lui Dumnezeu cu Marele Matematician ("matematicianul de cel mai înalt rang"). În plus, există unele sugestii că Platon ar fi derivat teoria să conform căreia cele mai mici particule din
by William Blake [Corola-publishinghouse/Science/1122_a_2630]
-
coordonate carteziene x și y). Fig. 8 Formă generală a unei parabole bipătratice (sau a unei "curbe / funcții cuartice"). Fig. 9 Lemniscata lui Bernoulli. Johannes Kepler spunea în 1619 despre comete că ar călători prin cer în linie dreaptă. Isaac Newton abia a demonstrat în lucrarea să intitulată Philosophiae naturalis principia mathematica (1687) că, din moment ce corpurile cerești sînt atrase de un corp central (cum este Soarele) cu o forță proporțională cu inversul pătratului distanței, ele cu siguranta se mișcă de-a
by William Blake [Corola-publishinghouse/Science/1122_a_2630]
-
că, din moment ce corpurile cerești sînt atrase de un corp central (cum este Soarele) cu o forță proporțională cu inversul pătratului distanței, ele cu siguranta se mișcă de-a lungul unei secțiuni de con, i.e. în cerc, elipsa, parabolă sau hiperbola. Newton a folosit observațiile sale asupra pozițiilor Mării Comete (Great Comet) din 1680 și astfel a ajuns la concluzia că orbită să era aproape parabolica. Muncă lui Newton a fost continuată de astronomul Edmond Halley, care era și prietenul lui Newton
by William Blake [Corola-publishinghouse/Science/1122_a_2630]
-
a lungul unei secțiuni de con, i.e. în cerc, elipsa, parabolă sau hiperbola. Newton a folosit observațiile sale asupra pozițiilor Mării Comete (Great Comet) din 1680 și astfel a ajuns la concluzia că orbită să era aproape parabolica. Muncă lui Newton a fost continuată de astronomul Edmond Halley, care era și prietenul lui Newton. Calculînd diferite orbite de comete cu metoda lui Newton (i.e. considerînd orbitele ca fiind aproximativ parabole), el a ajuns la concluzia că pentru un caz special parabolă
by William Blake [Corola-publishinghouse/Science/1122_a_2630]
-
Newton a folosit observațiile sale asupra pozițiilor Mării Comete (Great Comet) din 1680 și astfel a ajuns la concluzia că orbită să era aproape parabolica. Muncă lui Newton a fost continuată de astronomul Edmond Halley, care era și prietenul lui Newton. Calculînd diferite orbite de comete cu metoda lui Newton (i.e. considerînd orbitele ca fiind aproximativ parabole), el a ajuns la concluzia că pentru un caz special parabolă era de fapt capătul unei elipse foarte alungite: orbită era așadar închisă, astfel
by William Blake [Corola-publishinghouse/Science/1122_a_2630]
-
Great Comet) din 1680 și astfel a ajuns la concluzia că orbită să era aproape parabolica. Muncă lui Newton a fost continuată de astronomul Edmond Halley, care era și prietenul lui Newton. Calculînd diferite orbite de comete cu metoda lui Newton (i.e. considerînd orbitele ca fiind aproximativ parabole), el a ajuns la concluzia că pentru un caz special parabolă era de fapt capătul unei elipse foarte alungite: orbită era așadar închisă, astfel că acea cometă revenea periodic (la că. 76 de
by William Blake [Corola-publishinghouse/Science/1122_a_2630]
-
mesajelor gestuale, scrise, vorbite, vizuale sau audio-vizuale; sportivul descoperă secrete așa cum J. J. Rousseau a descoperit, în 1749, mergând spre un prieten relația dintre progresul științelor și a artelor cu purificarea sau coruperea moravurilor, ori, precum în legenda despre I. Newton, acesta a conceput legea gravitației privind un măr ce cade, ori precum B. Pascal, în 1654, după ce a scăpat ca prin miracol de un accident de trăsură, a hotărât să se angajeze în dăruirea sa către Dumnezeu. Deosebirea dintre analiza
DIALOG ÎNTRE SPORT ŞI SOCIETATE by Mihai Radu IACOB, Ioan IACOB () [Corola-publishinghouse/Science/100989_a_102281]
-
nici cu conceptul de cunoaștere pe care acesta îl vehiculează. În opinia lui Blaga 276, Kant ia ca punct de plecare în critica sa asupra metafizicii un ideal de cunoaștere extras din știința teoretică a naturii, constituită prin Galilei și Newton, având în centru posibilitatea unor cunoștințe necesare și universale 277. Secretul acestui tip de cunoaștere este descoperit de către filosoful german în modul de aplicare a categoriilor intelectului asupra materialului primit prin experiență. Lucrând în spațiul experienței, al fenomenului, valabilitatea cunoașterii
Antinomicul în filosofia lui Lucian Blaga by Valică Mihuleac [Corola-publishinghouse/Science/886_a_2394]
-
secolului al XX-lea, anume dualitatea undă-corpuscul, considerată la apariția ei drept o "antinomie ireductibilă"726. Teoria corpusculară și teoria ondulatorie apăruseră încă din secolul al XVII-lea ca ipoteze legate de natura luminii, avându-i ca protagoniști pe Isaac Newton, respectiv Christian Huygens 727. La 1700, aceste două teorii erau considerate incompatibile și nu puteau fi ambele adevărate. Datorită prestigiului lui Newton, teoria corpusculară va domina tot secolul al XVIII-lea. Secolul al XIX-lea va schimba radical situația, datorită
Antinomicul în filosofia lui Lucian Blaga by Valică Mihuleac [Corola-publishinghouse/Science/886_a_2394]
-
încă din secolul al XVII-lea ca ipoteze legate de natura luminii, avându-i ca protagoniști pe Isaac Newton, respectiv Christian Huygens 727. La 1700, aceste două teorii erau considerate incompatibile și nu puteau fi ambele adevărate. Datorită prestigiului lui Newton, teoria corpusculară va domina tot secolul al XVIII-lea. Secolul al XIX-lea va schimba radical situația, datorită lui Thomas Young și Augustin Fresnel, care, interpretând fenomenul de interferență a luminii, vor face ca teoria corpusculară să fie considerată în
Antinomicul în filosofia lui Lucian Blaga by Valică Mihuleac [Corola-publishinghouse/Science/886_a_2394]
-
lucru am vorbit în capitolul anterior, astfel încât nu voi mai reveni aici. Ideea unei logici a contradicției se va concretiza mai târziu, în anii '70, într-un program de cercetare cu mare răsunet, logica paraconsistentă, al cărui inițiator este brazilianul Newton da Costa. Se pare că logica paraconsistentă "apare ca o reacție întârziată la criza din fundamentele logicii și matematicii, declanșată la începutul secolului al XX-lea de apariția paradoxurilor (antinomiilor)"804. Paradoxurile au ridicat problema consistenței teoriilor. O teorie în
Antinomicul în filosofia lui Lucian Blaga by Valică Mihuleac [Corola-publishinghouse/Science/886_a_2394]
-
falso sequitur quodlibet, considerat unul dintre principiile cele mai intuitive ale raționalității logice 813. În legătură cu aceste chestiuni, voi aduce în atenție unele dintre gândurile inițiatorului logicii paraconsistente. Astfel, în capitolul al 3-lea al lucrării sale Logici clasice și neclasice, Newton da Costa arată că în contextele raționale au apărut mereu contradicții. Mereu gândirea a avut de-a face cu antinomii, paradoxuri, aporii. El chiar le clasifică în funcție de aspectul sau registrul în care apar. Ceea ce este important e faptul că toți
Antinomicul în filosofia lui Lucian Blaga by Valică Mihuleac [Corola-publishinghouse/Science/886_a_2394]
-
concluziei sale"814. Uneori, o astfel de soluție pare imposibilă, gândirea rămânând în încurcătură. Este cazul aporiilor, cum ar fi paradoxul Mincinosului sau paradoxul lui Russell. Logica paraconsistentă este o salvare pentru situațiile în care contradicția pare de nedepășit, crede Newton da Costa 815. Alegerea unei logici paraconsistente în locul uneia clasice repune problema statutului anumitor antinomii, putând converti o antinomie ce pare a eșua într-o contradicție iremediabilă într-un paradox pentru care există, cel puțin în principiu, o soluție pozitivă
Antinomicul în filosofia lui Lucian Blaga by Valică Mihuleac [Corola-publishinghouse/Science/886_a_2394]
-
N., ș.a., Antologie filosofică, Editura Universal Dalsi, București, 1995. Bancilă, Vasile, Lucian Blaga energie românească, Editura Marineasa, Timișoara, 1995. Barrow, John D., Despre imposibilitate. Limitele științei și știința limitelor, Editura Tehnică, București, 1999. Béziau, Jean-Yves, "Logica paraconsistentă", studiu anexă la Newton da Costa, Logici clasice și logici neclasice: eseu asupra fundamentelor logicii, Editura Tehnică, București, 2004. Béziau, Jean-Yves, "Prefață" la Newton da Costa, Logici clasice și logici neclasice: eseu asupra fundamentelor logicii, Editura Tehnică, București, 2004. Biriș, Ioan, "Logică dogmatică și
Antinomicul în filosofia lui Lucian Blaga by Valică Mihuleac [Corola-publishinghouse/Science/886_a_2394]
-
John D., Despre imposibilitate. Limitele științei și știința limitelor, Editura Tehnică, București, 1999. Béziau, Jean-Yves, "Logica paraconsistentă", studiu anexă la Newton da Costa, Logici clasice și logici neclasice: eseu asupra fundamentelor logicii, Editura Tehnică, București, 2004. Béziau, Jean-Yves, "Prefață" la Newton da Costa, Logici clasice și logici neclasice: eseu asupra fundamentelor logicii, Editura Tehnică, București, 2004. Biriș, Ioan, "Logică dogmatică și paraconsistență la Lucian Blaga", în Meridian Blaga, vol. 5, tom 2 Filosofie, Editura Casa Cărții de Știință, Cluj-Napoca, 2005. Biriș
Antinomicul în filosofia lui Lucian Blaga by Valică Mihuleac [Corola-publishinghouse/Science/886_a_2394]