3,245 matches
-
mai există acel ax identitar tare față de care să poată fi constatat jocul de rol? Față de un model exterior, din afara eului? Sau trebuie să admitem că, În mod paradoxal, proteismul infinit elimină teatralitatea, termenul nemaifiind adecvat la ideea de metamorfoză perpetuă. Mihaela Ursa: Ceea ce spui mă face să am certitudinea că În momentul În care spui „ca și cum” afirmi deja o opțiune pentru o lume, dar nu pentru o lume existentă, ci pentru una posibilă. Spui: „Îmi aleg lumea asta, Îmi aleg
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
poate fi definit drept ergon, lucru gata făcut (care ar putea fi luat așa cum este, utilizat pentru cogniție sau comunicare și apoi pus Înapoi la locul său, fără ca utilizarea aceasta să-l fi modificat), ci doar drept energeia (activitate creatoare perpetuă). Analizată atent, această afirmație relevă cel puțin două caracteristici esențiale. Și anume: pe de o parte, limbajul nu este ceva static, dinainte determinat; pe de altă parte, el nu este ceva exterior individului. Este un act al subiectului vorbitor, care
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
altul Îmi semnalează insuficiența funciară a ființei mele singure (sau, dacă vreți să spunem cuvinte mai mari, nu Însă nelegitimate - incapacitatea de a persista În lumina orbitoare a creației 2), iar pe de altă parte, fiindcă, generat de nevoia mea perpetuă de confirmare, apelul meu către celălalt nu se va vedea niciodată pe deplin satisfăcut În această intenție primară a sa. Niciodată răspunsul semenului meu nu va reproduce, papagalicește, viziunea mea până În ultimele sale detalii. Diferențe, de nuanță măcar, vor surveni
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
și indispensabil, În mediul semnificativ al căreia orice constituire capătă ființă. Pod cu trei capete (metaforă primă, nucleu generativ al cărții pe care o citești). Ființă mereu efemeră, dar mereu clară până la strălucire, vie până uneori la deznădejde, arcuită și perpetuu mișcată Între trei agenți ai constituirii, la rândul lor mereu modificați fiecare prin dialogul - prin lupta - cu ceilalți doi. Pod peste care tu, setea ta de adânc și fundament aleargă, neliniștită, visând mereu să stea, și totuși fără răgaz, câștigând
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
de a verifica similarități și diferențe, dacă te-aș putea muta În acest interior sau aș putea privi pentru o clipă măcar cu ochii tăi, am fi șocați, poate, până la nebunie. Dar asta nu Înseamnă că noi n-am opera perpetuu cu o prezumție de comunicativitate. De fiecare dată când vorbim, ridicăm Împreună imaginativ, dinaintea ochilor noștri, o lume. Ea e, În fondul ei, cea pe care credem Împreună că o cunoaștem dintotdeauna; doar o parte infimă, cantitativ, a sa e
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
eul, cel mai puternic dintre cei trei agenți ontologici mai sus pomeniți (cel care În ultimă instanță, este autorul sintezei și sediul „unde” se desfășoară fenomenele), suferă o dedublare, o imposibilitate de a se fixa În actele sale constitutive - datorită perpetuei prezențe a altuia ca alter-și-ego totodată. El, eul, este liber - datorită relativității lingvistice, pe de o parte; datorită unicității sale ca diferit de toți ceilalți, pe de altă parte - de tirania vreunor concepte absolute, universale, a vreunei Rațiuni inconturnabile. Dar
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
semenii săi. Cornel Vâlcu: Din punctul meu de vedere, creativitatea, cu cât este mai puternică, cu atât este mai, n-aș spune solitară, ci are, cum să spun, o dimensiune de absolutitate care refuză orice idee de dialog. Creatorul este perpetuu prins Între a maximaliza potențele care lucrează-n el și care-i spun niște lucruri ce nu s-au mai spus niciodată și necesitatea ca el să spună lucrurile acestea pe care le aude - acum vorbesc și eu ciudat - Într-
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
prin confesiune. „Învierea” nu putea avea loc decât după etapa autocritică de analiză a „culpelor” și „păcatelor”. „Renașterea” depindea strict de această autocritică, singura catalizatoare posibilă a „resurecției”. Reeducarea echivala, simbolic, cu o lobotomie care urmărea obținerea supunerii totale și perpetue. Subiectul trebuia să devină un android programat nu doar să-și renege trecutul, ci și să-l uite. El trebuia să devină un „om nou”. Contra-spălarea creierului ori contra-reeducarea ca posibil concept Am explicat relativ detaliat morfologia și semantica „spălării
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
topoi lui Curtius, instrument predilect pentru un studiu de tematologie. Nu cred că ceea ce propuneți ar fi un studiu de tematologie aplicată pe istorie; mi se pare că e mult mai mult, tocmai datorită faptului că acceptă acest relativism, această perpetuă modificare a obiectului de studiu de la o epocă la alta, de la o zi la alta, locurile memoriei aparținând unei geografii mobile și acvatice, nu stabile și terestre. Ovidiu Pecican: Răspunsul meu e foarte simplu și o să sune ca o butadă
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
putere posibil. Lesne de imaginat că, dată fiind fosta ei meserie, ea suporta mai greu ca alte femei insultele. Printre acestea, o pedeapsă platoniciană: închiderea sufletului ei - principiul și ființa ei primare - într-un trup. Și consecința așteptată: un ciclu perpetuu de reîncarnări, în funcție de comportarea ei în cursul existenței. După cum se vede, tot Pitagora și Platon. Așa se explică deci mai lesne faptul că, înainte de a-și exercita meseria de peripateticiană la Tyr, ea a putut fi acea Elena căreia i
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
Michel trăiește vreme de doi ani într-o familie de țărani simplă și sobră, nu departe de domeniul părintesc. Acolo deprinde el pentru toată viața obiceiuri austere - dulciurilor el le va prefera întotdeauna slănina și usturoiul... îndrăgostitul de Sparta, apărătorul perpetuu al Lacedemoniei - mut asupra pretinselor virtuți ale Atenei... - încheie odiseea Eseurilor printr-un elogiu al vieții simple, al frugalității oamenilor simpli, și al voluptății epicuriene - în sensul filosofic al termenului... După doi ani î1533-1535) petrecuți într-o căsuță modestă, Montaigne
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
fost, astfel încât să nu ai niciodată a te bucura nici mai puțin, nici mai bine. 45. Moartea înțeleptului. Foarte de timpuriu, Montaigne se convinge că moartea este marea problemă, singura poate, unica. Că toate celelalte sunt doar variațiuni ale acestei perpetue note joase continue. Și foarte devreme, el face din ea, în cuprinsul cărții sale, ocazia arhitectonică a întregii existențe: ea este aceea care dă sens restului, colorează ansamblul, definitivează ceea ce viața a schițat doar în trăsături generale. Momentul ultim dă
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
ea face mai mult decât dacă ar fi lungă și plină de inocență. A trăi bine duce și la a muri bine. Iar sarcina filosofului constă nu atât în a parazita cotidianul cu pulsiunea de moarte, cât a organiza o perpetuă celebrare a pulsiunii de viață. Pe cei care se plâng de neajunsul de a se fi născut, Epicur îi învață că ține numai de ei să pună capăt calvarului. Sinuciderea astfel sugerată și justificată ca un mod de a scăpa
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
privind interdicția femeii de a vorbi în public. Aceasta poate și datorită faptului că în scrierile medievale, medicale sau științifice, femeia era considerată imperfectă, nedesăvârșită, denaturată, diformă, un fel de bărbat imperfect, mutilat, o creatură a cărei anatomie e în perpetuă mișcare și de aceea trebuia ținută sub control. 58 Grigore al IX-lea subliniază, într-una din scrisorile sale, că bărbatul trebuie să-și domine femeia așa cum spiritul trebuie să fie superior cărnii, trupului, și femeii să nu i se
La donna angelicata – la donna demonicata în opera lui Giovanni Boccaccio şi a lui Geoffrey Chaucer by Oana Simona Zaharia () [Corola-publishinghouse/Science/1618_a_3076]
-
de singurătate, de îmbătrânire, de moarte, de dragoste, de ostilitatea celorlalți, de tot ceea ce poate reprezenta o amenințare, de lucrurile pe care nu le poate controla și are toate motivele să manifeste aceste sentimente de nesiguranță. Tocmai această stare de perpetuu provizorat, de tensiune interioară îi conferă personajului feminin adâncime.998 Cresida rămâne conștientă de poziția ei socială nesigură și de locul pe care îl ocupă în ierarhia cetății, scriitorul englez creionând un personaj mai puțin mândru și încrezător decât cel
La donna angelicata – la donna demonicata în opera lui Giovanni Boccaccio şi a lui Geoffrey Chaucer by Oana Simona Zaharia () [Corola-publishinghouse/Science/1618_a_3076]
-
a făcut încercări pe 3000 materiale diferite pentru a găsi materialul pentru filament, și ne formăm o idee asupra efortului cercetătorului. Se vorbește despre prezența unei tendințe spre perfecțiune a creatorului. De aici rezultă retușările continue, tendința reluărilor și revizuirilor perpetue prezente în activitatea unor creatori de geniu: Eminescu a realizat 14 versiuni ale Luceafărului, Leonardo da Vinci a retușat timp de 20 de ani tabloul Mona Lisa, Lev Tolstoi a dat câte șapte sau opt variante pentru operele principale, Pascal
Creativitate : fundamente, secrete şi strategii by Georgel Paicu () [Corola-publishinghouse/Science/690_a_1152]
-
Creatorii scotocesc prin lăzile de vechituri, prin biblioteci, întreabă mult, își aruncă privirea peste tot, sunt impresionați de lucruri care scapă atenției celorlalți, se amuză frecvent, fac poante hazlii celor din jur. Spunea cineva că „adevăratul creativ este un copil perpetuu, nenorocirea este că oamenii cresc”. Rămân demne de reținut cuvintele lui Newton, rostite cu puțin timp înaintea morții sale, la 84 de ani: 4.1.3.4 Toleranța la ambiguitate Toleranța la ambiguitate reprezintă capacitatea persoanei creative de a utiliza
Creativitate : fundamente, secrete şi strategii by Georgel Paicu () [Corola-publishinghouse/Science/690_a_1152]
-
precare face parte aici din însuși textul literar, în care această suferință stăpânește imuabil. Oricât i s-ar împotrivi și oricât de străină ar resimți-o, personajele lui Blecher o consideră ca pe ceva ce le aparține... Prin prezența suferinței perpetuu amenințătoare, ele își dobândesc conștiința de sine. Suferința nu mai este doar o manifestare accidentală a nefericirii lor esențiale, ci manifestarea însăși a existenței în ființa lor. Aceste personaje constituie o demonstrație a faptului că, ca și cum suferința lui ar fi
[Corola-publishinghouse/Science/1448_a_2746]
-
înființare. Uniunea Democrată a Maghiarilor din România (UDMR) este creată în decembrie 1989 și are scopul declarat de a reprezenta minoritatea maghiară din România. A jucat mai mereu rolul pivotal în politica românească, susținerea sa constsantă permițându-i o prezență perpetuă în Parlament. A fost de trei ori la guvernare: 1996-2000, 2000-2004 și 2004-2008, perioada intermediară marcând doar un protocol de susținere al PSD fără implicare directă în guvernare. Are cel mai stabil electorat din regiune (Gherghina 2009), reușind mereu să
by Sergiu Gherghina [Corola-publishinghouse/Science/1101_a_2609]
-
Or, femeia în chestiune nu e nici pe departe o fecioară inocentă, ci, după propria mărturisire, „bătrână și obosită”: un dublu feminin perfect al lui Marlowe. Toate acestea nu anulează starea de celibat a lui Marlowe: un celibat pe cât de... perpetuu, pe atât de precar. „Domnițele în primejdie” nu sunt, cum spuneam, chiar personajele imaculate, ireproșabile, neajutorate din literatura tradițională. Din acest punct de vedere, romantismul și cavalerismul lui Chandler sunt cât se poate de prost plasate. De aici nu rezultă
[Corola-publishinghouse/Science/2073_a_3398]
-
secol de crize religioase, Jean Bodin a desăvârșit opera juriștilor de la curtea regelui el fiind ultimul dintre aceștia -, urmașul și teoreticianil cel mai sistematic 50. El a stabilit principiile monarhiei absolute, dezvoltând teoria despre suveranitatea regelui, înțeleasă ca putere absolută, perpetuă și indivizibilă, în lucrarea fundamentală pentru înțelegerea crezului său: Les six livres de la Republique (1576). Autorul considera că în orice societate politică trebuie să existe un monarh care să fie suveran, în sensul că nu poate fi niciodată contestat de către
Europa monarhiei stărilor by Gheorghe Bichicean [Corola-publishinghouse/Science/1436_a_2678]
-
un monarh care să fie suveran, în sensul că nu poate fi niciodată contestat de către supușii săi51. Statul există acolo unde dreptul de guvernare și autoritatea se definesc prin suveranitate. Bodin a dezvoltat teoria despre suveranitate înțeleasă ca putere absolută, perpetuă și indivizibilă 52 a unei "republici"53, ceea ce înseamnă că prerogativa guvernării nu poate fi exercitată de mai multe persoane, ci trebuie să fie concentrată într-una singură 54. Argumentul lui Bodin în favoarea caracterului de indivizibilitate al suveranității se bazează
Europa monarhiei stărilor by Gheorghe Bichicean [Corola-publishinghouse/Science/1436_a_2678]
-
Fran-ț. Se poate aprecia că în secolul al XV-lea, pe baza datelor cunoscute, 5 din cele 25 de adunări ale Statelor Generale din Nord au constituit întruniri pentru întreaga țară. Ultimul efort memorabil al stărilor de a obține reconfirmarea perpetuă a privilegiilor s-a manifestat cu ocazia Statelor Generale de la Tours, în anul 1484200. Cu acest prilej, prin glasul lui Phillip Pot a fost formulată ideea "suveranității populare"201. Statele Generale erau conduse de ideea negării puterii absolute și constituirea
Europa monarhiei stărilor by Gheorghe Bichicean [Corola-publishinghouse/Science/1436_a_2678]
-
avut Dieta imperială (Reichstag) rolul de a polariza stările, de a crea solidaritatea instituțională de care țara avea nevoie în procesul de unificare teritorială și centralizare politică ? Au existat perioade de acțiune comună a împăratului cu stările privilegiate, sau un perpetuu echilibru instabil ? Separarea funcției elective de celelalte prerogative ale Dietei imperiale a constituit o severă limitare a puterii sale. În evoluția Dietei se observă transformări și încercări de reformă. Convocarea a rămas un drept al împăratului. Nu exista însă periodicitatea
Europa monarhiei stărilor by Gheorghe Bichicean [Corola-publishinghouse/Science/1436_a_2678]
-
de papă, nu a vut succes în implementarea reformelor dorite. Profitând de nevoia de bani a lui Maximilian I în fața amenințărilor otomane, Dietele vor lua măsuri în consecință, în perioada 1495-1512. În Dieta din 1495 s-a proclamat pacea internă perpetue, înființarea unui Tribunal suprem, independent de Curte și s-a hotărât convocarea anuală a Dietei cu participarea tuturor stărilor calificate. Stările urmau să fie convocate de împărat în viitor, dar fără participarea acestuia la deliberări. Curtea supremă a Imperiului (Reichskammergericht
Europa monarhiei stărilor by Gheorghe Bichicean [Corola-publishinghouse/Science/1436_a_2678]