1,728 matches
-
Partidele populiste fie canalizează sentimentele de neîncredere și insatisfacție politică, fie întăresc aceste sentimente cu discursul lor anti-establishment. Cercetările existente sugerează faptul că acest din urmă efect este în general mai puternic în cazul cetățenilor care încep să voteze partidele populiste (Bélanger și Aarts, 2006; Van der Brug, 2003). Totuși, în cazul VB există puține dovezi care să ne demonstreze că acest partid ar hrăni sentimente anti-establishment. Figura 2.3. subliniază că încrederea în instituțiile politice în general și în partidele
[Corola-publishinghouse/Science/84983_a_85768]
-
una dintre puținele țări din Eurapa în care votul este încă obligatoriu și prin urmare alegătorii nu pot să nu-și manifeste insatisfacția față de partidele consacrate. Din moment ce exitul nu este posibil, ei pot să-și manifeste îngrijorările doar votând partidele populiste. Hooghe et al. (2009) demonstrează că alegătorii care au o încredere scăzută în politică sunt mult mai înclinați să susțină VB-ul, fapt care întărește ipoteza că acest tip de electorat își utilizează votul pentru a trimite un mesaj partidelor
[Corola-publishinghouse/Science/84983_a_85768]
-
în care partidele consacrate nu sunt sau mai sunt prezente, dar și organizând o paletă largă de activități precum: ieșiri la iarbă verde, festivaluri de muzică și congrese de partid. Aceste activități au adesea un caracter popular, dacă nu chiar populist. De exemplu, festivalurile de muzică aduc pe scenă, cântăreți flamanzi cunoscuți, care sunt reprezentativi pentru așa numita subcultură, în opoziție cu "cultura înaltă" promovată de partidele consacrate. În Antwerp, fieful electoral al VB, partidul a deschis un centru pentru a
[Corola-publishinghouse/Science/84983_a_85768]
-
efecte negative ale ascensiunii acestui partid, multe din acestea fiind suportate din fonduri guvernamentale. Multe din aceste demersuri au avut drept scop să "demaște" agenda rasistă a VB și să sensibilizeze cetățenii la amenințarea pe care o ridică acest partid populist de dreapta radicală. Altele au preferat o confruntare directă cu mesajele VB, încercând să demonstreze că majoritatea cetățenilor flamanzi nu susțin VB-ul. De exemplu, în această categorie se încadrează demonstrațiile populare organizate de VAKA-Handin Hand (HiH) în 1992, 1994
[Corola-publishinghouse/Science/84983_a_85768]
-
în 1992, 1994, 1998 și 2002 și evenimentul intitulat Objectief 479.917, care și-a propus să colecteze mai multe semnături decât voturile obținute de VB. Potrivit lui Detant (2005: 190-1), "Printr-o mobilizare masivă, HiH a vrut să submineze pretenția populistă a VB de a fi purtătorul de cuvânt al majorității tăcute"9. Organizația a dorit să demonstreze că sprijinul pentru ideile VB este unul limitat și că poporul flamand nu există. De Cleen argumentează că muzicienii care au organizat Concertul
[Corola-publishinghouse/Science/84983_a_85768]
-
prin participarea lor la un concert pentru toleranță (...) acești artiști rup legătura între VB și "poporul flamand de rând". Mai mult, acesta consideră că: "O moblizare de o asemenea amploare poate fi considerată drept o încercare de a contrazice pretențiile populiste ale VB de a fi reprezentatul poporului" (DE Cleen, 2009: 587; vezi și De Cleen și Carpentier, 2010). Concluzii În 1969, Ionescu și Gellner scriau: "Un spectru bântuie lumea: populismul". Observația lor par să fie pertinentă și astăzi, mai cu
[Corola-publishinghouse/Science/84983_a_85768]
-
vezi și De Cleen și Carpentier, 2010). Concluzii În 1969, Ionescu și Gellner scriau: "Un spectru bântuie lumea: populismul". Observația lor par să fie pertinentă și astăzi, mai cu seamă în Belgia unde, începând cu 1980, au apărut trei partide populiste. VB, partidul cu cel mai mare succes, este reprezentat de mai bine de 30 de ani la nivel local, regional și național. Astfel, dacă ascensiunea partidelor populiste are vreun impact asupra democrației liberale, acest lucru ar putea fi observat cel
[Corola-publishinghouse/Science/84983_a_85768]
-
mai cu seamă în Belgia unde, începând cu 1980, au apărut trei partide populiste. VB, partidul cu cel mai mare succes, este reprezentat de mai bine de 30 de ani la nivel local, regional și național. Astfel, dacă ascensiunea partidelor populiste are vreun impact asupra democrației liberale, acest lucru ar putea fi observat cel mai bine în Belgia. În programele sale, VB-ul își mărturisește adeziunea față de cele mai importante principii ale democrației liberale. Cu toate acestea, formațiunea susține o serie
[Corola-publishinghouse/Science/84983_a_85768]
-
putea fi observat cel mai bine în Belgia. În programele sale, VB-ul își mărturisește adeziunea față de cele mai importante principii ale democrației liberale. Cu toate acestea, formațiunea susține o serie de propuneri care ar transforma Belgia într-o democrație populistă. De altfel, criticii argumentează că VB are o lectură selectivă a multor drepturi constituționale cum ar fi libertatea de expresie și libertatea religioasă, drepturi pe care partidul este dispus să le respecte atât timp cât poporul le susține 10. Atitudinea VB față de
[Corola-publishinghouse/Science/84983_a_85768]
-
susține 10. Atitudinea VB față de democrația liberală nu este în întregime una pozitivă. În același timp, este de așteptat ca influența VB-ului asupra calității democrației liberale să fie redusă, căci așa cum s-a afirmat în introducerea acestui volum, partidele populiste au o influență mai mică în democrațiile consolidate decât în cele neconsolidate și o influență redusă atunci când se află în opoziție (vezi ipotezele 1 și 3). Analizele consecințelor ascensiunii VB, confirmă aceste așteptări. Acestea demonstrează că influența partidului asupra calității
[Corola-publishinghouse/Science/84983_a_85768]
-
recâștiga pe alegătorii dezamăgiți, partidele belgiene și-au reformat organizațiile și și-au reorientat programele, devenind mai sensibile la opiniile cetățenilor. Cu toate acestea, partidele consacrate nu și-au schimbat atât de radical perspectiva, încât să devină suținătoarele ideii democrației populiste. Se pare că efectele pozitive ale ascensiunii VB sunt, parțial, consecințe ale existenței, în Belgia, a cordonului sanitar. Cordonul reprezintă asigurarea că VB-ul nu poate obține puterea executivă la niciun nivel: local, regional, național, fapt care reduce influența politică
[Corola-publishinghouse/Science/84983_a_85768]
-
și pluralist al democrației liberale. Astfel, decizia partidelor consacrate de a exclude VB-ul cu ajutorul cordonului sanitar, are efecte ambivalente asupra calității democrației. Se poate deci concluziona că exemplul belgian conține numeroase trăsături ale unei hegemonii a democrației liberale. Partidele populiste sunt puternice în acestă țară, însă ascensiunea lor nu a avut un efect generalizat asupra democrației liberale. Calitatea procesului democratic în Belgia nu pare să fi suferit prea mult în urma apariției partidelor populiste, iar efectele negative pe care acestea le
[Corola-publishinghouse/Science/84983_a_85768]
-
ale unei hegemonii a democrației liberale. Partidele populiste sunt puternice în acestă țară, însă ascensiunea lor nu a avut un efect generalizat asupra democrației liberale. Calitatea procesului democratic în Belgia nu pare să fi suferit prea mult în urma apariției partidelor populiste, iar efectele negative pe care acestea le produc sunt contrabalansate de efecte pozitive, cele mai importante fiind creșterea sensiblității partidelor consacrate la dorințele electoratului, fapt care a revitalizat întrucâtva politica belgiană. Capitolul 3 Populism și democrație. Cazul Partidului Canadian al
[Corola-publishinghouse/Science/84983_a_85768]
-
Alianța Canadiană (CA), formațiune aflată în opoziție între 2000 și 2003 și Conservative Party of Canada - Partidul Conservator al Canadei (CP), formațiune aflată în opoziție între 2003 și 2006, apoi la guvernare. Doar Reform Party poate fi clasificat ca partid populist, mesajul inițial al formațiunii constând în recursul la "popor" în opoziție cu "elita". În discursul Partidului Reformei, atât identitatea poporului, cât și cea a elitei erau într-o contradicție flagrantă cu sensul pe care acești termeni l-au avut în
[Corola-publishinghouse/Science/84983_a_85768]
-
a avut un impact uriaș asupra politicii canadiene și a vieții publice, comparat cu dimensiunile sale limitate și succesul său electoral, relevant doar la nivel regional. Acest capitol argumentează că succesul și moștenirea Partidului Reformei se datorează mai degrabă filonului populist decât celui conservator. Și asta în ciuda faptului că Partidul Reformei a transmis succesorului său, Partidul Conservator, o moștenire mai apropiată de conservatorism decât de populism. În plus, pentru a rămâne în linia ipotezelor propuse în introducerea acestui volum, mă voi
[Corola-publishinghouse/Science/84983_a_85768]
-
în introducerea acestui volum, mă voi concentra pe modalitatea în care populismul Partidului Reformator s-a combinat cu unele teme conservatoare, în efortul de a altera democrația canadiană și de a polariza sistemul de partide. Pe alocuri, amestecul de elemente populiste și conservatoare va fi măsurat, referindu-ne la continuitatea temelor populiste între Partidul Reformei și cele două partide conservatoare. 3.1 Partidul Reformei într-un nou sistem de partide Partidul Reformei a avut o experiență puțin promițătoare cu politica națională
[Corola-publishinghouse/Science/84983_a_85768]
-
populismul Partidului Reformator s-a combinat cu unele teme conservatoare, în efortul de a altera democrația canadiană și de a polariza sistemul de partide. Pe alocuri, amestecul de elemente populiste și conservatoare va fi măsurat, referindu-ne la continuitatea temelor populiste între Partidul Reformei și cele două partide conservatoare. 3.1 Partidul Reformei într-un nou sistem de partide Partidul Reformei a avut o experiență puțin promițătoare cu politica națională a Canadei. Întemeiată după un congres în 1987, această formațiune a
[Corola-publishinghouse/Science/84983_a_85768]
-
Reformei să fie obligat să aibă o atitudine de acceptare față de acțiunile Progressive Conservative Party - Partidul Progresist Conservator. Apariția Partidului Reformei se datorează, într-o mare măsură, efortului lui Preston Manning, un consultat de afaceri din Alberta și fiul unui populist de dreapta, care a ocupat funcția de premier al provinciei Alberta din 1943 până în 19681. Manning a condus și dominat partidul, de originile acestuia până în anul 2000, când a fost absorbit în Alianța Reformist Conservatoare Canadiană. Insistența și discursul potrivit
[Corola-publishinghouse/Science/84983_a_85768]
-
Flanagan, 1995). Recursul Partidului Reformei la revendicările blocului vestic al Canadei, care se considera nedreptățit de sistemul federal dominat de Ontario și Québec, s-a transformat într-un mesaj bine primit în cele patru Provincii Vestice. În Vestul Canadei, politica populistă își are originea la începutul secolului XX, fiind marcată de o relație cvasi-colonială cu centrul și fiind totodată o combinație de protest, cu specific vestic, al partidelor mai puțin importante cu apariția ocazională a unor puternici lideri locali sau a
[Corola-publishinghouse/Science/84983_a_85768]
-
dreapta, care dominase timp de aproape un secol, și-a văzut puterea limitată la numai 2 locuri în parlament. În ciuda acestei intrări triumfale în competiția electorală națională și în ciuda declinului, în provinciile din Vestul Canadei și în Ontario a stângii populiste, reprezentată de New Democratic Party - Noul Partid Democratic, Partidul Reformei nu s-a bucurat de un progres electoral lipsit de dificultăți. La alegerile din 1997, sprijinul popular pentru această formațiune a cunoscut o creștere timidă, și asta ca urmare a
[Corola-publishinghouse/Science/84983_a_85768]
-
8 locuri în Parlament și statutul oficial de "partid principal de opoziție". Scorul Reformiștilor de 19,4 % a fost aproape de cel obținut de New Democratic Party, considerat cel mai mare "partid terțiar" din Parlament, începând cu 1935. 3.2 Temele populiste ale Partidului Reformei "Vestul trebuie să fie relevant la nivel național", acesta a fost unul dintre primele sloganuri, care exprima, într-o manieră succintă, orientarea populistă a formațiunii. Inițial, din rațiuni strategice, pentru a-și crea un culoar avantajos în
[Corola-publishinghouse/Science/84983_a_85768]
-
considerat cel mai mare "partid terțiar" din Parlament, începând cu 1935. 3.2 Temele populiste ale Partidului Reformei "Vestul trebuie să fie relevant la nivel național", acesta a fost unul dintre primele sloganuri, care exprima, într-o manieră succintă, orientarea populistă a formațiunii. Inițial, din rațiuni strategice, pentru a-și crea un culoar avantajos în competiția cu celelalte partide, Reformiștii au identificat "poporul" cu locuitorii provinciilor vestice ale Canadei excluși din jocurile de putere regionale. În ciuda acestor revendicări regionaliste, agenda Reformiștilor
[Corola-publishinghouse/Science/84983_a_85768]
-
funcție, fie promovând măsuri legislative prin inițiativă cetățenească. Recursul la democrația directă ar fi trebuit să conducă la o scădere semnificativă a cheltuielilor Statului Canadian și la intensificarea participării grupurilor sociale la dezvoltarea politicilor sociale. Pentru cercetătorii comparativiști ai fenomenului populist, acest element înscris în agenda Partidului Reformei ar putea părea că se află în contradicție cu mesajul formațiunii de a reda puterea "oamenilor de rând". Însă, această contradicție este mai degrabă aparentă decât reală și asta pentru că, începând cu 1993
[Corola-publishinghouse/Science/84983_a_85768]
-
și a mecanismelor de reprezentare din procesul de fabricare al politicilor publice. Într-un pamflet din 1992, Partidul Reformei exclama: "În Ottawa, fiecare grup de interese contează, cu excepția unuia singur: Canadienii (ibid: 61). La fel ca în cazul discursului critic populist promovat de partidul american Tea Party, Reformiștii au identificat vinovații de serviciu în intervenționismul de stat sau în acele partide sau grupruri care susțin politicile intervenționiste. Partidul Reformei a identificat "poporul" cu cetățenii de rând, care muncesc din greu și
[Corola-publishinghouse/Science/84983_a_85768]
-
populațiile autohtone, francofonii din Québec și, mai cu seamă, grupurile de feministe (în căutare de privilegii) și homosexuali în dauna "oamenilor simpli și harnici". Pentru Partidul Reformei, acest ansamblu de teme regionaliste, anti-partide, anti-stat și anti-minorități au structurat clasicul antagonism populist popor-putere. Intervențiile publice ale Partidului Reformei erau însoțite de doze mari de perdaf trase politicienilor și sistemului politic în general. Reformiștii se recomandau drept un "partid anti-sistem (Johnston, 2008), care nu se opunea numai sistemului de partide apărut după cel
[Corola-publishinghouse/Science/84983_a_85768]