3,441 matches
-
petrecut o parte din după-amiază zăcând pe „podul“ meu de stâncă, dintre casă și turn, și privind cum se zbăteau valurile sub mine, sinucigându-se în accese de furie care le împingeau să se izbească de îngrăditura bolovanilor dinspre țărm. Priveliștea n\valei de apă învolburată m-a făcut să încerc, după un răstimp, o senzație de buimăceală, ca și cum aș fi amețit și m-aș fi prăvălit în valuri. O senzație cât se poate de plăcută. Sunt puțin speriat pentru că am
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
el, numai că nu i se îngăduia niciodată asemenea răgaz. În ceea ce-l privea pe tata, maică-mea nu era mânată de ambiții sociale - ea disprețuia lumea de succese a unchiului Abel și a mătușii Estelle, deși cred că această priveliște o rănea întotdeauna într-un anume chip obscur. Mama nu dorea decât să-l vadă pe tata mereu ocupat cu treburi folositoare. (Din fericire, discuțiile pe care le purta cu mine despre cărți erau socotite ca folositoare.) Nu pretindea să
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
o bună zi, mi-a spus... Plecasem cu bicicletele de-a lungul canalului, un drum pe care-l făceam adeseori. Bicicletele noastre zăceau îmbrățișate, ca de obicei, în iarba înaltă de pe marginea cărării. Noi doi ne plimbam, cuprinzând din ochi priveliștea familiară, priveliștea dragă care devenise a noastră. Era toamnă. Puzderie de fluturi. Până și azi fluturii îmi amintesc de acele clipe înfiorătoare. Hartley a început să plângă: — Nu mai putem continua, nu mai putem continua! Nu pot să mă mărit
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
zi, mi-a spus... Plecasem cu bicicletele de-a lungul canalului, un drum pe care-l făceam adeseori. Bicicletele noastre zăceau îmbrățișate, ca de obicei, în iarba înaltă de pe marginea cărării. Noi doi ne plimbam, cuprinzând din ochi priveliștea familiară, priveliștea dragă care devenise a noastră. Era toamnă. Puzderie de fluturi. Până și azi fluturii îmi amintesc de acele clipe înfiorătoare. Hartley a început să plângă: — Nu mai putem continua, nu mai putem continua! Nu pot să mă mărit cu tine
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
se profilează pe acest fundal mohorât. Ce paradis, n-am să mă satur niciodată de marea asta, de cerul ăsta! Dac-aș putea căra un scaun și o măsuță peste stânci, în turn, aș putea sta și scrie acolo, cu priveliștea Golfului Raven în față. Trebuie să mă duc să cercetez bălțile dintre stânci, cât mai ține lumina asta intensă. Cred că spiritul de observație mi se ascute tot mai mult - ultima oară am remarcat o colonie de crabi minusculi, delicioși
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
farmec, e drăguță și intimă, cu discretele-i porțiuni văruite și cu ușa împrejmuită de flori luminoase. Interiorul e alcătuit din patru camere principale, odaia de zi și bucătăria-sufragerie, ambele aflate în spate, dând către o pajiște înclinată, dominată de priveliștea mării. Dar văd că o iau înainte. Căldura se încinsese. Temperatura se ridicase în timpul după-amiezei la douăzeci și ceva de grade, iar atmosfera licărea încă de arșiță. De pe coasta dealului se zăreau în depărtare promontoriile golfului, scăldate în ceața gălbuie
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
masa de seară. Pentru a-mi amăgi acest înspăimântător interval, am început să mă uit prin cameră. Un bovindou spațios, cu un prag lat, semicircular, vopsit în alb, înconjurând tot cuprinsul ferestrei, oferea o vedere parțială asupra satului și o priveliște grandioasă a golfului și a mării. Pe pragul ferestrei, alături de o vază mare cu trandafiri, se afla un binoclu puternic, din cele costisitoare. Marea, poleită de lumina clară, strălucea în cameră, ca o oglindă emailată. Lumina bogată mă ațâța și
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
că o nerăbdare iritată, le tăiase parcă orice posibilitate de conversație, așa încât am căutat la repezeală ceva care să mențină cursul discuției. Hotărâsem să plec de îndată ce avea să ia sfârșit cel mai scurt cu putință schimb de replici politicoase. — Ce priveliște frumoasă aveți! — Da, nu-i așa? De fapt am luat casa de dragul priveliștii. — Casa mea dă spre stânci și spre mare. Totuși e confortabilă pentru înot. Înotați mult? — Nu. Ben nu poate să înoate. Îmi place fereastra asta imensă, puteți
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
căutat la repezeală ceva care să mențină cursul discuției. Hotărâsem să plec de îndată ce avea să ia sfârșit cel mai scurt cu putință schimb de replici politicoase. — Ce priveliște frumoasă aveți! — Da, nu-i așa? De fapt am luat casa de dragul priveliștii. — Casa mea dă spre stânci și spre mare. Totuși e confortabilă pentru înot. Înotați mult? — Nu. Ben nu poate să înoate. Îmi place fereastra asta imensă, puteți vedea totul de jur-împrejur. — Da, e frumos, nu-i așa? Apoi adăugă: e
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
prin grozamă în direcția hotelului Raven, traversând mlaștina dinspre mare de la ferma Amorne, străbătând trei câmpuri și trei garduri vii, ghimpoase, și apropiindu-mă de Narrowdean dinspre interior, de-a lungul drumului principal. În felul ăsta, nu apăream deloc în „priveliștea“ bovindoului de la Nibletts. Încercam să nu fiu convins că Hartley va veni la biserică; în orice caz, hotărâm că e singurul loc unde merita să-mi stabilesc punctul de veghe, din moment ce era foarte puțin probabil că ea să vină la
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
de minerul coșului și a pornit-o înaintea mea, de-a lungul pasajului strâmt. — Tu du-te la biserică. Am să vin și eu după ce termin cu târguielile. Da, îți promit. M-am întors în biserică. După întreaga goană, după priveliștea acelui spațiu îngrădit, cu lăzile de gunoi și bicicleta părăsită, tremuram și eu. Zece minute mai târziu, a venit. Am întâmpinat-o și i-am luat din mână coșul greu. Pur și simplu nu știam cum să mă port cu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
în același loc ca și data trecută. M-a cuprins asemenea enervare, încât am izbit cu piciorul într-una din roți. În mod cert, acum n-o puteam suporta pe Rosina. Indescriptibila ei prezență în casa mea era un sacrilegiu. Priveliștea chipului ei impertinent mi-ar fi stârnit o furie dincolo de orice margine a rațiunii. N-aș fi îndurat o ceartă vulgară, îmi producea oroare; și n-aveam cum să scap de ea. M-am strecurat în vârful picioarelor, cu pași
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
cu dosul palmelor. Și pe măsură ce senzațiile violente se înmuiau, un alt sentiment mai întunecat, mai adânc, a ieșit cu încetul la suprafață. Sau mai curând era vorba de două sentimente, strâns, sumbru împletite laolaltă, încercam o durere acută legată de priveliștea divanului aceluia acoperit în fugă și de concluzia că... Hartley... dormea împreună cu băiețoiul ăsta brutal și îmbătrânit. Eram conștient că sufeream în acest anume moment nu numai din pricina divanului, ci din cauză că, până nu devenisem sigur de ceea ce devenisem sigur, încercasem
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
mai bine fără el. Atunci aș fi putut fi cum trebuie, iar Ben ar fi fost... așa cum am vrut eu... În pofida suferinței și a grozăviilor poveștii ei, mintea mea făcea salturi uriașe pe tărâmuri de lumină, unde mi se înfățișau priveliștile, aproape în amănunt, ale unor nesperate speranțe. O voi lua pe Hartley cu mine și amândoi îl vom regăsi pe Titus. Într-un straniu sens metafizic, era adevărat, voi face să fie adevărat: Titus era fiul meu, rodul vechii noastre
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
timp, luând-o pe calea ușoară, aproape că și ajunsesem la drum. Am urcat ultima fâșie de faleză și am rămas o clipă locului, privind către Golful Raven, unde marea mai calmă și mai puțin adâncă avea culoarea turcoazelor. — Frumoasă priveliște, nu? Cunoșteai această parte a lumii? — Nu, răspunse, desfăcându-și larg brațele. Ah, marea, marea...! E atât de minunată! — Da. Și eu simt la fel. Am crescut în centrul Angliei. Și tu la fel, după câte știu. — Da. Se întoarse
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
o casă foarte ciudată și interesantă, spuse James. — Nu simți prezența unor duhuri rele? James îmi aruncă o privire. — Cui a aparținut înainte? — Unei doamne Chorney. Nu știu nimic despre ea. — De la ferestrele de sus se vede marea? — Da, dar priveliștea e mai frumoasă de pe stânci. }i-o arăt, dacă vrei să-mi dăruiești un minut. Ce fel de încălțăminte ai? E un loc foarte prielnic pentru scrântitul gleznelor. Țineam să-l scot pe James afară din casă. L-am îmboldit
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
însorită, cu vederea spre mare. Apa își schimbase culoarea, era acum de un azuriu-sur, palid, licăritor, trepidând în mișcări ușoare. Ce zăpușeală! James, nu te superi că trebuie să te duci la hotel, se numește hotelul Raven, și are o priveliște minunată asupra golfului care ți-a plăcut. Și poți merge cu mașina pe drumul de coastă, ca să admiri pescărușii și altele. Adevărul este că nu-ți pot oferi adăpost, pentru că n-am nici un pat liber. Toate locurile sunt ocupate. De
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
cu frânturile gardului viu ce împrejmuise cândva o grădină, dezlănțuită acum în adevărată pădure, prin care se întrețeseau trandafiri agățători. Îmi aduc aminte de toate aceste amănunte, care mi s-au întipărit clar în memorie, pentru că erau înseși imaginile durerii; priveliști care ar fi putut cândva să inspire plăcere, dar nu mai erau în stare. Vedeam totul ca printr-un zăbranic negru de tristețe, remușcare, nehotărâre și teamă; și aveam simțământul că port, în locul inimii, un mic coșciug de plumb. Lizzie
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
adresă câinelui: — Taci o dată! Animalul tăcu în momentul când crezu el de cuviință, apoi începu să mă mușine și să dea din coadă. Ben îmi spuse din ușa camerei de zi: — Poftește înăuntru. Am pășit în încăpere. Fereastra panoramică oferea priveliștea câmpiei povârnite și a salturilor mării albastre, voalate de aburul arșiței. Nicicând o priveliște frumoasă n-a fost atât de sinistră. Cele două magnetofoane zăceau pe pragul lat al ferestrei, lângă binoclul de câmp. — Ia loc, îmi spuse Hartley. Am
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
începu să mă mușine și să dea din coadă. Ben îmi spuse din ușa camerei de zi: — Poftește înăuntru. Am pășit în încăpere. Fereastra panoramică oferea priveliștea câmpiei povârnite și a salturilor mării albastre, voalate de aburul arșiței. Nicicând o priveliște frumoasă n-a fost atât de sinistră. Cele două magnetofoane zăceau pe pragul lat al ferestrei, lângă binoclul de câmp. — Ia loc, îmi spuse Hartley. Am observat că astăzi arăta aproape elegantă. Își coafase părul, strângându-l într-un coc
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
Apoi către mine: lapte, zahăr? — Mulțumesc, da. Amândouă. — Pot să-ți torn întâi laptele? Un sandviș? Sau ceva cu gen? Tortul e de casă, dar nu-i făcut de mine, din păcate. Hartley turnă ceaiul. Un sandviș, mulțumesc. Îmi pace priveliștea ferestrei voastre. Observația aceasta era absolut automată, mă simțeam aproape inconștient de emoție. — Da, e frumoasă, răspunse Ben. Frumoasă. Pe urmă, se adresă lui Chuffey: Culcat! Cuminte, băiatul!! Îi dăduse o bucată dintr-un sandviș. Îl răsfeți, îl mustră Hartley
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
Vamburgh mai locuiește aici. Omul îmi aruncă o privire ciudată și-mi răspunse: — Domnul și doamna Arbelow se găsesc în holul mare, domnule. Sfinte Dumnezeule! Am intrat pe ușa pe care mi-a indicat-o. Holul mare, cu o imensă priveliște asupra golfului, era populat doar de două persoane care ședeau la fereastră admirând peisajul. Când am intrat, se întoarseră spre mine. — Charles! — Ia te uită, personajul favorit al glumelor noastre. Charles, bătrâne, speram că ai să vii, nu-i așa
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
pe celălalt, am avut ocazia să realizez niște fotografii inedite ale portului, imagini ce puteau fi admirate numai de pe celălalt mal. Foamea își spunea cuvântul, m-am oprit la o terasă frumos amenajată pe faleză unde am comandat câțiva mici. Priveliștea din jur era superbă, diferite șalupe și bărci ce erau acostate lângă un ponton una lângă alta se legănau ușor datorită valurilor ce se izbeau de mal, formând o horă a bucuriei, dansând pe ritmurile răcoritoare ale bătrânului fluviu. Câțiva
Povestiri din spatele simezelor by Mihai Dascălu, Gustav Ioan Hlinka () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1778_a_3166]
-
până la cer, cu copaci agățat pe el... mirându-te cum de se țin acolo. În cealaltă parte, prăpastia se prăvălea în văi adânci până în șes... și privirea ți se pierdea în zările îndepărtate, pe culmile cenușii ale dealurilor Moldovei. O priveliște neașteptată și negrăit de frumoasă se înfățișa ochilor. Un șuierat prelung, parcă speriat, aproape jalnic, trezește somnul codrilor Bârnovei... toată valea ăuind de ecoul lui. Învăluit într-o ceață subțire, cenușiu albăstrie, cu nuanțe roșiatice ale asfințitului... Orașul celor șapte
DE-AR FI MOLDOVA’N DEAL LA CRUCE by Gheorghe Tescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/782_a_1742]
-
începu a se arăta... Pe cer sus, sus de tot, pluteau norii ca niște grămezi de puf alb. Zarzării și cireșii își desfășurau crengile foșnind de păsări și albine... totul era îmbălsămat de mireasma dulce a copacilor înfloriți. Era o priveliște frumoasă, frumoasă ca de basm. Trenul, ca un șarpe lung și negru, gonea pe sub dealul Cetățuiei, parcă fugărit din urmă... Sus pe culme, printre vârfurile copacilor se iveau turlele Mănăstirii Cetățuia - ctitorie a vestitului Domn Duca-Vodă Gheorghe - străpungând parcă, cerul
DE-AR FI MOLDOVA’N DEAL LA CRUCE by Gheorghe Tescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/782_a_1742]