2,708 matches
-
a fost o Înregistrare trimisă de TV Myanmar Internațional, cu Harry Bailley... Timp de câteva clipe, prietenii mei din Locul Fără Nume fură prea șocați ca să spună ceva. Nu pot să cred, spuse Roxanne Într-un sfârșit pe un ton stins. Wendy Începu să plângă și se sprijini de umărul lui Wyatt. Marlena se Întrebă cine era femeia căreia Harry i se adresase cu atâta familiaritate. De ce spusese despre ea că e „superbă“? Și ce era cu ochii holbați? Încă o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
undă cristalină dintr-un limpede izvor Însă, dup-al tinereții falnic și înaltul său zenit, Înserarea bătrâneții peste el a coborât... Împăratul CARP copiii lângă sine și i-a strâns Și cu lacrimi de tristețe le-a grăit cu glasul stins: Dragii mei copii, de-acum sunt cât codrul de bătrân Și nu știu cu voi pe lume câtă vreme mai rămân De aceea, dragii tatei, în acest din urmă ceas, Țara mea cea mult iubită grijii voastre am s-o
Înstrăinata noastră Basarabie by Ion Lupu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/833_a_1563]
-
și lucra acum la serviciul contabil din centrala unei cooperative de consum. O vedeam când treceam pe trotuarul opus casei unde locuia cu părinții, instalată împreună cu mama ei la unul dintre cele două geamuri ale locuinței lor, urmărind cu privirea stinsă cele ce se petreceau pe strada unde, de fapt, nu se întâmpla nimic remarcabil. Treceam prin fața lor cu privirea atârnată de un punct invizibil în spațiul infinit și nu mă opream. Ruptura dintre noi a fost și a rămas totală
Confesiunile unui diplomat by Eliezer Palmor [Corola-publishinghouse/Memoirs/927_a_2435]
-
în curtea liceului, puse pe fapte mari. Cele mai curajoase apăreau dimineața cu câte-o pereche de dresuri transparente luată pe sub mână de la „Adesgo“ și, când treceau pe lângă noi, apropiau picioarele și-și frecau pulpele din mers, să auzim foșnetul stins și îmbietor al mătăsii. Pe Cezar îl luau transpirațiile, iar lui Mihnea începeau să-i joace ochii în cap, albastru-verde-căprui. Altele, cu lecția la fel de bine învățată de-acasă, făceau pe nevinovatele pe holuri. Se strângeau în grupuri de două-trei, puneau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
o ață sau urcați trei sferturi pe fese. Prin fața ochilor îmi treceau dantele, volane, ștrasuri, chiar și motănei (pe-ăștia nu-i primise de la mine; mi-ar fi plăcut să-i fi cumpărat eu). Și-a mulat o pereche invizibilă, stinsă, de culoarea pielii. Doar sus, între fese, strălucea o perlă, ca o picătură de spermă. Mă lăsa să mă uit exact cât trebuia. Știa unde se duce privirea mea, în locul în care era dirijată, oprită, purtată-n lesă; unde dorința
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
șampanizată a tovarășului Misleanu, „lomocotiva“ putea oricând ieși din depou, pentru a-i strivi pe dușmani, pe străini sau doar pe copiii neobrăzați din cartier. Ca-n filmele lui Sergiu Nicolaescu, cu trenuri burgheze care demarează din triaj cu luminile stinse și îi fugăresc pe comuniști pe străzi. Urma, într-adevăr, o fugăreală-n toată regula, fiecare pe cont propriu. Săream garduri, răsturnam tomberoane, făceam slalom printre mașini. Ne obișnuisem cu traseul, dar întâmpinam mereu aceeași problemă: tatăl lui Doru alerga mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
țipetele și din care nu rămâne pe retină decât o imensă pată vișinie; mașinile copiilor de politicieni, așteptând-o la colțul străzii; bilele chinezești, argintii, găsite în sertarul unei vile din „Primăverii“; petrecerile din Băneasa, cu muzica bubuind în lumina stinsă și toate paturile ocupate; strânsoarea unui braț păros, care îi apasă venele gâtului în mijlocul exploziei de plăcere; căldura vomei cu miros de țuică. Așa curgeau lucrurile, la fel și oamenii din jurul ei. Era ca-n Dostoievski, mai puțin credința. În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
săculeț sau o șosetă, nimeni nu știa exact și nici nu dorea să afle. Lumea zâmbea, uita de rivalitățile de scară sau pivnițe, îmbrățișată în sfaturi și calcule. Cartierul căpăta altă înfățișare, copacii se micșorau, blocurile vecine pierdeau din claritate, stinse și nelocuite. Oamenii deveneau brusc importanți, vocea li se auzea, ca a pensionarului care intră în direct în emisie: „Bună-seara dumneavoastră și telespectatorilor dumneavoastră!“ Noaptea, caloriferele demontate trăgeau umezeală. Lângă intrare, pe zidurile placate cu marmură bej, crescuseră spori de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
în bezna complice a felinarelor, plutea un aer coclit de nefrită și învățătură. Cineva (municipalitatea, conducerea Facultății sau poate doar un trecător cu inițiativă) avusese ideea să atenueze proporțiile dezastrului, așa că trotuarul de la Litere fusese spoit cu clor și var stins. Acum, toată clădirea părea atinsă de icter: brațele de var, aruncate generos cu găleata, se-amestecau cu petele de urină, într-o hartă neagră-gălbui pe care pășeai cu grijă, căutând ieșirea ca dintr-un sanatoriu. Puțea tare, ca-n closetele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
se pusese pe sine în loc, cu an de naștere, profesie și statut social: 1980 - Poet. Muritor de foame. Omul își lucrase afișul pe calculator, fotografia era ovală, șlefuită cu praf și pudră de talc, până și ochelarii păstrau lucirea aia stinsă, gălbui-cafenie, din pozele bunicilor. Vreo două zile, n-a observat nimeni, până a dat un student alarma, silitor, la decan. S-au urcat secretarele cu scara până sus, pe perete, să-l coboare pe impostor și să-l repună în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
care se prăbușea spre secretariate și catedre. Franceza, Italiana, Spaniola, Româna ultima, la unu, lângă closete. Călcam pe vârfuri, marmura părea umplută cu pungi de întuneric, oricând putea să-ți scape piciorul. Ne-am oprit profesionist, lângă ușă, cu lanterna stinsă. Nu se-auzea nimic, hârtiile se odihneau înăuntru, cu certificatul meu pierdut printre coperți. Am crăpat ușa catedrei, luminând de jur-împrejur. Sadoveanu, Filimon și Maiorescu dormeau laolaltă, lipiți de pereți; îi pândeau vazele cu mușcate și violete. Pe mese, lângă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
Călcai pe mochetă și tabloul se deplasa odată cu tine, fără un sunet. Dacă vroiai să te plimbi pe hol, te însoțeau frizele și arabescurile tavanului, cu fetițe și amorași moțăind printre lauri. Lângă ele, sticla și nichelul jucau în luciri stinse, gândite să ascundă sau să oglindească părți din desen. Austrieci, flamanzi, valoni, nemți își dăduseră mâna aici, combinând priviri, istorii și-arhitecturi. Nu-ți auzeai nici respirația. Erai scufundat în burta Vienei, nu știa nimeni de tine. Părea locul ideal
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
liniile și punctele urcau acum pe hanorac, la nivelul pieptului. Materialul se topea silențios, carcasa de carne și oase de sub el devenea transparentă și ușoară. Mâinile lipseau, în locul brațelor atârnau fâșii de aer. Doar emisferele cerebrale mai lucrau, încetinit și stins. Mihnea mi-a zâmbit din nou, de data asta fără scrupule. După care a închis laptop-ul și s-a îndepărtat, fredonând: „Pentru Partid,/Pentru popor,/Pentru iubitul Conducător“. Pe capac străluceau inițialele: Virtual Reality Operations. Am vrut să scot
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
ei splendoare" ?i din noaptea amintirii mii de doruri ea ne scoate; Amor?it? li-i durerea, le sim?im ca-n vis pe toate, ??ci În propria-ne lume ea deschide poartantr?rii ?i ridic? mii de umbre dup? stinsul lumân?rii", dar poate sugera ?i sentimentul sfâr?ițului, al ??celii, al obscurit??îi, al spaimei În fă?a razelor ce se identific? de data aceasta cu Întunericul: „ ?i luna murii lungi albe?te Cu umbr? Împle orice col?", sau
Mihai Eminescu - imaginarul paradisiac by Luminiţa Teodorescu () [Corola-publishinghouse/Administrative/1299_a_2381]
-
umbrei" . Luna de?ine astfel, În contextul crea?iei eminesciene, una dintre cele mai revelatoare for?e expresive; acesteia „cerul Îi asigur? escorta comorilor sale, sfântă bog??ie a astrelor, atunci când se Înf????eaz? peste lume spre a da via?? stinselor Întinderi de ape, izvoarelor tainice ce a?teapt? chemarea ei magic? pentru a-?i aruncă În Înalt scânteia ???nirii lor; spre a broda cu perle iarbă de pe maluri, spre a face sclipitoare de pâlpâiri ?i reflexe masă dens? a lacurilor
Mihai Eminescu - imaginarul paradisiac by Luminiţa Teodorescu () [Corola-publishinghouse/Administrative/1299_a_2381]
-
iubirii. În poezia „La steaua", poetul a concentrat „mecanică luminii stelare" „pentru a da iubirii, chiar stinse, orizontul supremei (dar ?i amarei) omolog?ri cu mi?carea corpurilor cere? ți": „ Tot astfel când al nostru dor Pieri În noapte-adânc?, Lumina stinsului amor Ne urm?re? te Inc?”. Distan?a cosmic? se metamorfozeaz? În poezia eminescian? Într-un „departe l?untric" : asemenea str?lucirii Îndep?rtate a stelei care mai lumineaz? cerul ?i dup? ce „icoana" ei s-a stins, iubirea Inc
Mihai Eminescu - imaginarul paradisiac by Luminiţa Teodorescu () [Corola-publishinghouse/Administrative/1299_a_2381]
-
nu putea fi Înțeles decât de-a lungul unei vieți Întregi. Și, apoi, nu mai era destul timp. Drumul rămas era lung, iar primejdiile puteau să apară oricând. - Arcașe Simion! strigase Pietro, ridicându-se. - Aici, căpitane Petru! se auzi vocea stinsă a oșteanului culcat În iarbă, legat În feșe de-a lungul și de-a latul pieptului. - Ai luptat bine azi, n-am să uit! Arcașul nu răspunsese nimic, dar cu toții știau că lauda lui Petru era ceva rar și că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
roșu, cu guler alb, dantelat. - Signora contessa! salută primul dintre cavaleri, În armură de argint, cu eșarfa mov cu dungi albe a casei de Montassini, descălecând și, Îngenuncheat pe un picior, sărutând mâna contesei. - Condotiere Montassini, murmură contesa cu glas stins. Părură amândoi stânjeniți, ca și cum această Întâlnire n-ar fi trebuit să aibă loc sau nu acolo, În mijlocul câmpiei, În foșnetul liniștit al adierii care aducea mirosul de sare și de alge al unei mări nevăzute, dar apropiate, și nu atunci
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
de Kiev. Dar Ștefan știa, la fel de bine, că această victorie nu va dura mult și că, fără un sistem solid de alianțe, brațul oștenilor săi va fi prea puțin În balanța puterilor. Și atunci, de lângă Oană, se auzi o voce stinsă: - Madonna mia, quella meravigliosa bataglia... Gianluca Fontanelli, cu tunica ruptă, cu pieptul și fața pline de sânge, dar cu un zâmbet larg pe chip, privea cu o uriașă admirație trupele aliniate. Iar cuvintele lui, scăpate fără voie, aduseră parcă o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
zi după zi, spre Vaslui. Curierii domnești Întorși la Cetatea de Scaun povesteau despre țăranii și răzeșii care Își aprindeau casele și apoi rămâneau, muți și Îngenuncheați, privind cum tot ce agonisiseră dispărea În flăcări. Despre plânsul copiilor, despre ochii stinși ai femeilor care porneau În bejenie spre nord, știind că bărbații lor și feciorii care au trecut de șaisprezece ani nu puteau decât să le Însoțească o scurtă bucată de drum, căci măria sa chemase oastea cea mare a țării. Șiruri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
program. Ești liber să intri și să ieși oricând. Prezența unui luptător de nivelul tău este o onoare pentru noi. Niciodată un Ninja nu a călcat pragul acestui lăcaș. La auzul cuvântului Ninja, În sală se iscă o ușoară rumoare, stinsă instantaneu la simpla privire a maestrului. Japonia era o amenințare gravă pentru Imperiul Chinez, iar călugării Shaolin erau adeseori chemați În orașele de la țărmul Mării Chinei de Est, pentru a respinge atacurile piraților wako. Auziseră legende despre luptătorii din umbră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
ca și ceilalți bătrâni ai locului, Într-o visare continuă, pricinuită de fumul amețitor al narghilelei. Dar era omul care Îi indica ce să facă. Aprinsul narghilelei Însemna desenarea rapidă a portretului unui personaj care intra sau ieșea din palat. Stinsul ei cu scuturatul mâinii Însemna apropierea unei patrule. În restul timpului, nici unul din ei nu se comporta altfel decât de obicei. Pictorul realiza peisaje, admirate de trecători, iar bătrânul conversa cu clienții obișnuiți ai tavernei din colț. În acea dimineață
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
de ieniceri În retragere, de care nu vor putea trece decât prin ciocnire directă și cu pierderi mari. Întreaga coloană intră pe văile acoperite de cețuri ale Balcanilor sârbești, lăsând În stânga ținuturile croate ale Dalmației. - Grazie, Angelo... se auzi vocea stinsă a căpitanului Oană. - Per niente, commandante, răspunse Angelo. Mia piacere. 17 februarie 1476, după amiaza, Balcanii sârbești Veștile Începuseră să vină asemeni valurilor Mării Adriatice În zilele În care insula San Giorgio nu se mai vedea din cauza vânturilor care purtau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
Nu vom hotărî cestiunea. Împăratul Vilhelm e un om discret și nimeni nu știe ce s-a pus la cale între el si cancelariul. Sigur însă e din fericire că, dac-a existat vro criză, trebuie să se considere de stinsă. {EminescuOpXI 66} Cei doi împărați, cel rusesc și cel german, s-au jurat într-un chip oarecare că pe cât vor trăi ei război între cele două împărății să nu fie și fără îndoială că acest cuvânt dat e o mare
Opere 11 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295589_a_296918]
-
bonurilor rurale, de 10 milioane lei noi pe an; adică în total o stingere de 15 milioane plăți anuale. Mulțumită însă incapacității administrative a guvernului, care a lăsat numai în anul '77 neîmplinite 24 milioane contribuțiuni, datoria rurală, care trebuia stinsă aproape desăvârșit, a născut sub o nouă formă; însă, chiar așa, sarcina de 2 - 3 milioane anuale nu se poate compara cu sarcina care apăsa asupra țării până acuma, de 10 milioane și mai bine. Mai însemnăm încă săvârșirea, de
Opere 11 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295589_a_296918]