15,017 matches
-
În ceea ce privește viața economică și socială, în perioada cuprinsă între retragerea aureliană și instalarea slavilor pe teritoriul Daciei (275-602), baza activității populației autohtone o constituia agricultura și creșterea animalelor. Acestor ocupații se adăugau meșteșugurile tradiționale: torsul, țesutul, olăritul, mineritul, fierăritul. Agricultorii cultivau grâu, mei, legume, viță de vie, pomi fructiferi. În privința mineritului, se extrăgeau și prelucrau mai ales arama și fierul, dar extragerea aurului n-a mai fost organizată sistematic, vechile mine din Munții Apuseni fiind lăsate în paragină, iar o producție
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
de existența Daciei, a Sciției, a Goției sau Gepidiei în nordul Dunării, iar locuitorii autohtoni (romanicii) sunt denumiți după numele acestora. Informațiile furnizate de Priscus din Panion (mijlocul secolului al V-lea) despre locuitorii din Banat și Crișana, agricultori care cultivau meiul și consumau miedul, este posibil să se refere la populația romanică, acum creștinată. În secolul al VI-lea, Procopius din Caesarea amintea, indirect, despre existența romanicilor de la nordul Dunării de Jos, făcând referire la episodul falsului Chilbudios, ant (slav
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
conviețuire a migratorilor (alogenilor) cu autohtonii era nu doar posibilă, ci și necesară. Astfel, când normanzii au venit în Franța, căpetenia lor spune regelui: Nu putem face pace cu tine, căci pământul ce vrei să ni-l dai, nu este cultivat cu plugul, nu are vite și nici nu e locuit de oameni". Rezultă că pământurile nelocuite de oameni (autohtoni), nu interesau pe migratori care nu puteau astfel supraviețui. În Dacia, triburile germanice, astingii și lacringii, au fost colonizate încă din
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
avare, de la sfârșitul secolului al VI-lea, către localnici (autohtoni) carpato-dunăreni: "ieșiți, arați și semănați, noi nu vă luăm decât jumătate din recoltă", cuvinte care rezumă, în general, raporturile dintre autohtoni și alogeni (migratori). Alături de cereale (grâu, mei), se mai cultivau pomi fructiferi, viță de vie, legume, plante textile (inul și cânepa) pentru îmbrăcăminte. Uleiurile și vinuri alese erau importate. S-au descoperit unelte de pescuit, undițe, harpoane, greutăți, în așezări din preajma râurilor, bălților și lacurilor, la Păcuiul lui Soare și
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
străvechi, se aflau într-o situație privilegiată față de populațiile migratoare (alogene), care, din cauza nomadismului lor, n-au putut rezista și au dispărut din istorie. În economia societății medievale românești din perioada aceasta, agricultura era o ocupație de importanță vitală. Se cultivau, ca și până atunci, cereale, viță de vie, pomi fructiferi și legume. Sporul demografic din aceste secole impunea obținerea de produse agricole în cantități suficiente, ceea ce se realiza prin extinderea suprafețelor arabile și printr-o tehnică agricolă superioară. Acum asistăm
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
jud. Sibiu). S-au aflat, apoi, gropi-depozite de cereale, pietre de râșniță, tăvi de lut pentru uscarea grâului, cuptoare de pâine. De pildă, groapa-depozit de la Epureni (jud. Vaslui), care putea înmagazina 1500 kg și gropi-hambar la Bârdad. Dintre cereale se cultivau grâu, secară, orz, ovăz terminologia agrară era, bineînțeles, latină.6 Creșterea animalelor era a doua ocupație fundamentală a economiei românești medievale. Există o interdependență între cele două ocupații-agricultura (cultura pământului) și creșterea animalelor, ocupație larg răspândită la români (cf. Miorița
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
păstorească, vlahii, în locurile unde de multă vreme se frământau pecenegi, cumani, bizantini. Contactul barbarilor (cumani) cu populația autohtonă de pe malul stâng al Dunării, românii din întinsa câmpie munteană, a fost mult mai adânc, în același timp în care ei cultivau relații cu elementul vlah din sud, creator de stat. Iorga subliniază un fapt însemnat al acestei conviețuiri: domnii români înșiși sunt, în sensul intim al puterii lor, continuatorii hanilor cumani, al căror nume îl imită în Băsărabă. Din această conviețuire
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
unor agenți sau arendași, care, la rîndul lor, le subînchiriau țăranilor pe baza unor aranjamente în sistemul dijmelor. S-a apreciat că la răscrucea veacului, circa 60% din moșiile de mai mult de 100 de hectare (247 de acri) erau cultivate prin metoda aceasta. Sistemul nu ducea la o folosire rațională a pămîntului sau la instalarea armoniei sociale. Bineînțeles că arendașul era interesat în primul rînd să obțină un profit rapid și mare din investiția lui. El nu se alegea cu
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/960_a_2468]
-
obștești ale moșiilor. Odată cu creșterea cererii pe piețele Occidentului aflate în curs de industrializare, lucrurile s-au schimbat treptat. După 1870, nu mai era disponibil nici un petec de pămînt necultivat, iar terenurile trecuseră în mare parte în mîinile particularilor. Suprafața cultivată cu grîne s-a dublat între 1860 și 1900, ulterior creșterea animalelor înregistrînd o cădere bruscă. Grîul și porumbul asigurau 80% din cerealele cultivate, aproximativ jumătate din cantitatea de grîu și 40% din aceea de porumb fiind exportată. Porumbul a
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/960_a_2468]
-
fi introduse schimbări majore. Au fost într-adevăr făcute unele eforturi nesemnificative pentru sprijinirea agriculturii și au fost elaborate unele proiecte, cum ar fi cel de reîmpădurire, dar problema fundamentală a împărțirii pămîntului a rămas nerezolvată. Marile domenii nu erau cultivate unitar. Ca și în România, pămînturile erau împărțite între kmeți și alți arendași, care își lucrau loturile folosind aceleași metode ineficiente ca și în trecut. În justificarea pretențiilor lui asupra regiunii, guvernul habsburgic invocase condițiile ei înapoiate și, în ciuda eșecului
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/960_a_2468]
-
deținute în special de musulmani, germani sau unguri. În februarie 1919, o lege fundamentală a instituit principiul abolirii obligațiilor țăranilor, al exproprierii moșiilor mari și al despăgubirii proprietarilor funciari. În general, obiectivul era asigurarea că pămîntul aparține celor care îl cultivau. A fost nevoie de mult timp pentru introducerea reformei agrare; unele măsuri nu fuseseră aplicate în întregime nici măcar în preajma celui de-al doilea război mondial. Împărțirea pămîntului nu mai constituia totuși o problemă politică delicată. Condițiile deținerii pămîntului erau diferite
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/960_a_2468]
-
ne amintim că în Bosnia-Herțegovina nu se produsese în timpul administrației imperiale habsburgice nici o modificare a relațiilor dintre moșieri, care erau de obicei musulmani și kmeți, aceștia fiind în majoritate creștini. Povara obligațiilor fusese extrem de grea aici. Întrucît domeniile nu fuseseră cultivate ca unități, ci mai curînd sub forma loturilor individuale deținute de arendași, împărțirea pămîntului a provocat puține probleme. Era de asemenea posibilă transferarea dreptului de proprietate și pur și simplu anularea plăților. Proprietarii erau despăgubiți. După cum am văzut, partidul musulmanilor
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/960_a_2468]
-
principala cerere a țăranilor, care formau o majoritate de 72,3 % din populația țării. După luarea acestor măsuri, guvernul nu a mai făcut mare lucru în interesul acestui important grup social. Producția agricolă era cam aceeași, din cauză că moșiile fuseseră întotdeauna cultivate pe bază individuală de arendașii țărani. Continuau să fie folosite vechile metode de cultivare; fîșiile de pămînt dispersate nu erau consolidate. Familiile de țărani nu aveau mijloacele financiare sau cunoștințele necesare introducerii metodelor agricole moderne. Pe lîngă aceasta, clasa lor
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/960_a_2468]
-
necăsătorit. În staul, jumătate din cele treizeci de oi zăceau pe paie, în vreme ce un bou și un măgar se odihneau în spatele unei despărțituri joase.22 În privința alimentației, aceasta depindea de anotimp și era firește limitată foarte mult de ceea ce putea cultiva familia respectivă. Alimentele de bază pe parcursul întregului an erau pîinea, mămăliga, fasolea, ceapa, usturoiul, ardeii și varza. La acestea se adăugau produsele livezilor și grădinilor din preajmă, în care intrau diverse legume și fructe ca mere, pere, piersici, cireșe și
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/960_a_2468]
-
deci o bază pentru crearea unei republici iugoslave albaneze separate sau pentru unificarea acestor ținuturi cu Albania învecinată. Situația contrastantă a Iugoslaviei în comparație cu Albania ar putea totuși limita atracția față de o posibilă unire. Ca cetățean iugoslav, țăranul albanez își poate cultiva pămîntul și practica religia musulmană. Serioasele demonstrații iredentiste care au avut loc în aprilie 1981 și după aceea indică totuși faptul că statul albanez vecin exercită o puternică influență asupra populației din Kosovo. Problema macedoneană a provocat dificultăți și mai
by Barbara Jelavich [Corola-publishinghouse/Science/960_a_2468]
-
le-a terminat la Liceul „Regele Ferdinand”, cum se numea instituția școlară din localitate înainte de reforma învățământului din anul 1948. Se pare că interesul special pentru studiul istoriei și al filosofiei, cu predispozițiile înnăscute pentru disciplinele umaniste, i-a fost cultivat și stimulat de profesoara Maria Popescu de la acel liceu, dacă nu cumva fusese deja „virusat” la Iași de C. A. Stoide. Cu nostalgia Dondoșanilor în suflet, sat natal pe care nu-și închipuise, probabil, că n-o să-l mai revadă
SCRIERI ISTORICE ALESE by Leonid BOICU () [Corola-publishinghouse/Science/100962_a_102254]
-
mulțime de nuanțe în atitudinea Rusiei față de „chestiunea românească” după încheierea, nefericită pentru ea, a războiului Crimeii. Imperiul țarist a sprijinit Franța, constata istoricul ieșean, „nu ca secondant docil, depersonalizat, ci ca un partener cu inițiativă, uzînd de motivații și cultivînd țeluri proprii”. În noua conjunctură internațională deschisă prin Congresul de pace de la Paris, în care Rusia și-a schimbat doar metodele, nu și obiectivele (unul major pentru ea rămânând subminarea „internă” a coaliției antiruse din vremea războiului Crimeii), Unirea Principatelor
SCRIERI ISTORICE ALESE by Leonid BOICU () [Corola-publishinghouse/Science/100962_a_102254]
-
fabrică se foloseau, în afară de „lemnul de campesi (băcan), de indigo, de coșenila”, numai coloranți de import. „Rodia (rubia tinctoria), rezeda sălbatică (rezeda lutiole) și pastelul (isatis tinctoria) s-au fost introdus în Moldova o dată cu ridicarea fabricii. Acum aceste plante se cultivează cu abundență în Moldova, precum nu mai puțin și scai de piuă și colza, necunoscută câțiva ani înainte în Moldova” spune G. Apostoleanu. Fabrica producea: din lână ordinară țurcană - suman sau postav gros care se vindea cu 3-4 lei cotul
SCRIERI ISTORICE ALESE by Leonid BOICU () [Corola-publishinghouse/Science/100962_a_102254]
-
același grad ca și al meșteșugarilor. Ea a avut loc într-o mai mare măsură în Iași, Galați și într-o mai mică măsură în celelalte orașe din zona agricolă. Îndeosebi negustorii care nu-și aveau prăvăliile în centrul orașelor cultivau, în cea mai mare parte a lor, un lot de pământ din moșia orașului și aveau și vite. În moșia orașului Bârlad, de pildă, se afla în 1856 o „hliză a neguțitorilor”, adică o porțiune de moșie cultivată de negustori
SCRIERI ISTORICE ALESE by Leonid BOICU () [Corola-publishinghouse/Science/100962_a_102254]
-
centrul orașelor cultivau, în cea mai mare parte a lor, un lot de pământ din moșia orașului și aveau și vite. În moșia orașului Bârlad, de pildă, se afla în 1856 o „hliză a neguțitorilor”, adică o porțiune de moșie cultivată de negustori. Este foarte probabil chiar ca unii negustori, și anume cei ce-și transportau mărfurile cu propriile lor vite, să fi cultivat pământ nu numai pentru hrana familiilor lor, ci și pentru furaje. Dar, ca și meșteșugarii, ei practicau
SCRIERI ISTORICE ALESE by Leonid BOICU () [Corola-publishinghouse/Science/100962_a_102254]
-
orașului Bârlad, de pildă, se afla în 1856 o „hliză a neguțitorilor”, adică o porțiune de moșie cultivată de negustori. Este foarte probabil chiar ca unii negustori, și anume cei ce-și transportau mărfurile cu propriile lor vite, să fi cultivat pământ nu numai pentru hrana familiilor lor, ci și pentru furaje. Dar, ca și meșteșugarii, ei practicau agricultura sau creșterea vitelor ca îndeletniciri complementare. Faptul că problema aprovizionării orașelor cu alimente constituia în acea epocă o chestiune de importanță capitală
SCRIERI ISTORICE ALESE by Leonid BOICU () [Corola-publishinghouse/Science/100962_a_102254]
-
în pofida progreselor gândirii istoriografice, aproape că nu apare „nimic nou sub soare”, școlile de astăzi patronate de Clio sporind doar, prin mijloacele superioare ale timpului prezent, zestrea temeinică și bogată a trecutului. Spre o istorie totală aspira N. Iorga, o cultiva în felul său Lucien Febvre, iar Săptămânile sintezei ale lui Henri Berr, spune Fernand Braudel, sunt precursoarele „atâtor curente actuale”. Astăzi se țintește la o aplatizare a revoluției franceze. Or, aruncând o privire în urmă, pentru Tocqueville și Taine regalitatea
SCRIERI ISTORICE ALESE by Leonid BOICU () [Corola-publishinghouse/Science/100962_a_102254]
-
prințului, marcat, cum am spus, de concepte și habitudini feudale, care continuă, de regulă, cu aceleași instrumente, vechi direcții în relațiile internaționale, direcții pretins naturale, inexorabile, încât influența noului orizont ideatic al epocii rămâne, în fond, o podoabă a spiritului cultivată în saloane sau în exercițiul epistolar, timid tradus în viață pe plan intern și ignorat de practica raporturilor internaționale, în ciuda recunoașterii etniilor „antice” sub influența umanismului și iluminismului (Dacia romană, în cazul românilor). Oamenii de stat ignorau popoarele nu numai
SCRIERI ISTORICE ALESE by Leonid BOICU () [Corola-publishinghouse/Science/100962_a_102254]
-
culturală din Principate își extinde aria de influență și cuprindere, mai mult decât în perioada anterioară, asupra Transilvaniei și Banatului” într-un efort semnificativ de solidaritate ortodoxă, cu o vădită tentă etnică, în spiritul unității de neam, lingvistice și religioase „cultivate relevant” în climatul cultural din țările române încă din secolul al XVII-lea”. Pătura intelectuală românească din Transilvania se definește hotărât, reprezentanții ei formând bazele teoretice ale demonstrației unității naționale a românilor. Frumos și adevărat spus: sufla un vânt nou
SCRIERI ISTORICE ALESE by Leonid BOICU () [Corola-publishinghouse/Science/100962_a_102254]
-
au încercat să-l atragă de partea lor și pe fostul domnitor Grigore al III-lea Ghica, aflat la Petersburg. Legătura a fost stabilită de Sabatier prin intermediul lui Nagny, secretarul celui dintâi, după care ea a devenit nemijlocită. Sabatier a cultivat această relație cu aprobarea lui Choiseul, șeful diplomației franceze, convins fiind că Grigore al III-lea Ghica nu mințea când pretindea că a urmat pe ruși fără voia sa. Raporturile se vor răci însă după plecarea lui Nagny, fostul domnitor
SCRIERI ISTORICE ALESE by Leonid BOICU () [Corola-publishinghouse/Science/100962_a_102254]