14,274 matches
-
comportamentul unui stat este o variabilă care intervine în explicarea inevitabilei formări a balanțelor de putere, ca rezultat al acțiunii lor. Altfel spus: dată fiind distribuția puterii la momentul t1, statele reacționează într-un anumit mod (prima cauzalitate), care va tinde să echilibreze distribuția puterii la momentul t2 (a doua cauzalitate). Aplicînd propria metodologie a lui Waltz, această schemă explicativă prezintă două principale dificultăți, legate una de alta. În primul rînd, pusă fiind în fața criticilor, ea oscilează cu prea mare ușurință
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
bazate pe sociologia istorică. Singurul lucru asupra căruia Waltz nu pare să șovăie niciodată este apărarea unui caracter determinat exclusiv de putere al politicii internaționale: structura este definită de distribuția puterii; actorii reacționează în conformitate cu poziția lor în cadrul acesteia; acțiunea lor tinde inevitabil să restabilească balanța puterii. Aceasta este, din toate punctele de vedere, o teorie behavioralistă clasică, în care stimulul diferențelor de putere (input) determină reacțiile de echilibrare (output). Statele sînt reduse la rolul de elemente intermediare (throughput) și cercetate numai
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
anumită logică spunînd că statele urmăresc, ca o minimă cerință, să-și păstreze poziția, dar că acțiunile acestora nu se pot distinge de cele ale statelor care urmăresc să-și îmbunătățească poziția. Dacă toate fac la fel, sistemul ar putea tinde, în această interpretare, spre o balanță a puterii. Din moment ce Waltz susține că această greoaie asumpție a unei "preferințe pentru echilibrarea puterii" între cei puternici nu are prea mult de-a face cu motive, idei ș.a.m.d. și că el
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
în schimb, hegemonia ar putea fi înlocuită de cooperare. Aceasta readuce în discuție critica pe care el și Joseph Nye o făcuseră realismului, în Power and Interdependence (vezi capitolul 9), pe motiv că ar fi prea determinist în ce privește puterea: el tinde să piardă din vedere că scopurile pentru care puterea este dorită pot fi influențate de normele societății internaționale sau de regimuri. Conform concepției lui Keohane, regimurile sînt, în ultimă instanță, o funcție a distribuției puterii și a relațiilor dintre state
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
ea, este prea puțin convingătoare pentru un realist. Această perspectivă distruge legăturile instituite de realiști între puterea, interesele și comportamentul unui actor. Teza entropiei: "pasageri clandestini" sau reguli insuficiente? A doua teză a teoriei stabilității hegemonice susține că ordinile hegemonice tind sistematic să disperseze puterea și, ca atare, sfîrșesc prin a submina poziția hegemoniei conducătoare. În mod tradițional, teoria stabilității hegemonice se concentrează asupra rațiunilor externe ale entropiei, cum ar fi rezistența crescîndă a statelor mai slabe în fața abuzurilor pretextate sau
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
eforturile hotărîte ale Statelor Unite de a scoate managementul dolarului în afara disciplinei monetare externe. Dacă se adoptă această cale de scăpare, asumpția declinului puterii relative a Americii trebuie respinsă. Cum e de așteptat, criticii teoriei stabilității hegemonice mai apropiați de realism tind să se folosească de a doua soluție. Prin urmare, teza declinului a provocat o dezbatere conceptuală semnificativă, care, cum se întîmplă de obicei cu teoriile realiste, se referă la definirea și aprecierea corectă a puterii. Mai exact, dezbaterea a pornit
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
realismul tradițional. Ea include sistemul economic și unele instituții economice în rîndul elementelor fundamentale ale sistemului internațional. Ea diferă de neorealism și prin faptul că ia mult mai în serios imposibilitatea fungibilității resurselor de putere; de aceea, analiza sa empirică tinde să se limiteze cu mai mare atenție la o singură arie de probleme, în care un stat se poate presupune că are sub control mijloacele cele mai eficace de influență. Comparativ cu neorealismul lui Waltz, teoria stabilității hegemonice contribuie în
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
un mod total ineficient (Strange 1986b: 12 și urm.), dar respinge frînările comerțului, chiar dacă astfel de frînări ar putea fi necesare pentru atenuarea căderilor în ceea ce privește cererea ciclică. Ea a ridiculizat puțin sau poate nu chiar puțin presupunerea că, din moment ce piețele tind întotdeauna spre echilibru, ele au întotdeauna dreptate. Dacă ceva merge rău susține această gîndire eronată acest ceva trebuie să fie politica (Strange 1985: 17 și urm.). Absolvind de vină sistemul economic, teoriile din economia internațională susțin de fapt politica guvernului
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
pentru a convinge noua elită diplomatică americană. În al doilea rînd, din moment ce disciplina academică s-a dezvoltat cu precădere în SUA, grupul academic avea nevoie, la rîndul său, să se delimiteze de acele orientări, caracteristice științelor sociale empirice americane, care tindeau să atenueze specificul politicii internaționale. Independența politicii internaționale și lupta împotriva idealismului, mai tîrziu împotriva behavioralismului, nu sînt de acum decît două aspecte ale aceleiași căutări. Însă aceste două fațete, lupta pentru unicitatea academică și pentru asumpții realiste în politică
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
din această dezbatere pot fi extrapolate două tipuri ideale: o epistemologie naturalistă și una inter-pretivistă. Naturalismul are patru caracteristici de bază (von Wright 1971: 4). El presupune monismul metodologic, adică ideea unității metodelor științifice, în ciuda diversității temelor investigației științifice. Naturalismul tinde către idealul matematic de perfecțiune. Matematica și fizica impun standardul dezvoltării științelor, inclusiv a celor umane. Aceasta face din căutarea legilor generale deși nu neapărat și universale programul de cercetare legitim din punct de vedere științific. În al treilea rînd
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
Cinci oca nu trăgea una, și cine mai căuta; Intra în Iași o mulțime, atât din jos și din sus, Și peste trei-patru zile auzeai cum că oi nu-s. MITURILE Patru mituri sunt nutrite din ce în ce mai mult de mediile literare, tinzând a deveni pilonii unei tradiții autohtone. Intîiul, Traian și Dochia, simbolizează constituirea însăși a poporului român. El a fost formulat propriu-zis de Asachi (Dochia care împietrește cu oile sale fugind de Traian), însă cu elemente populare și cu o legendă
Istoria literaturii române (Compendiu) by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Science/295570_a_296899]
-
au călcat cu piciorul, N-au mai văzut crăișorul Câte flori împodobite, Câte râuri limpezite! Oh! câți trandafiri miroase Cu foi rumene, frumoase! Rosmarinii au verdeață Și garoafele roșeață. Aici crinul să albește, Colea nardul frumos crește. Chedrul ramurile-și tinde, Care mult văzduh cuprinde. Chiprul frunze înverzește, Și văzduhul le clătește. Izvoarele curg răcite, Ca cristalul limpezite. Barac are, în numeroasele lui prelucrări, un adevărat geniu al titlului analitic care taie răsuflarea: Patimile cele mari și minunate ale unei mademoizelle
Istoria literaturii române (Compendiu) by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Science/295570_a_296899]
-
și asta stânjenește pe unii critici. Dar poetul nu filozofează ci construiește vizionar. Bolta e o catapeteasmă spartă prin care curge nimicul, poetul stă sub "arcurile negre, cu stâlpi nalți suiți în stele" și întoarce marinărește "uriașa roat-a vremii". Eminescu tinde în opera mai târzie spre un lirism interior bizuit pe sentimentul de ieșire din cursul zgomotos al timpului. El se îneacă în grosimea tăcerii absolute: În odaie prin unghere În această dulce pace S-a țesut painjiniș Îmi ridic privirea
Istoria literaturii române (Compendiu) by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Science/295570_a_296899]
-
universitară. El a izbutit, cu toată neprielnicia vremurilor, să ofere presei literare câțiva tineri de un merit inegalabil. Al. Piru continuă a se documenta, în articole speciale, încet și adânc, preocupat îndeosebi de stabilirea valorilor. El e un spirit critic tinzând la construcție. Adrian Marino e mai ales un eseist, curios și malign, mare scotocitor de cărți, cu un stil intelectual și acut, încă de pe acum, de excursie livrescă. G. Mărgărit, înclinat mai mult spre lirică, pune în articole critice intuiție
Istoria literaturii române (Compendiu) by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Science/295570_a_296899]
-
cu privire la probleme de genul divorț sau homosexualitate. Dar, la origini, aveau o percepere fundamental diferită asupra politicii și democrației. Cei din noua stângă erau foarte conștienți de "sfera publică" și de importanța atotcuprinzătoare a "politicii", în timp ce cei din noua dreaptă tindeau să vadă întreaga politică ca pe un "lucru prost" și doreau să-i reducă importanța pentru a permite indivizilor libertatea de exprimare. Noua stângă dorea să îmblânzească piața prin intermediul statului (dar nu neapărat printr-un stat al bunăstării sociale birocratic
by John Loughlin [Corola-publishinghouse/Science/1032_a_2540]
-
și administrație pe care autorii nu doresc să le admită. Tipul de abordare adoptată de acești scriitori reprezintă o neutralizare utilă a viziunii exagerate potrivit căreia a avut loc un fel de revoluție în natura statului dar, în același timp, tinde să subestimeze importanța schimbărilor foarte semnificative ale însuși statului. Concentrându-se mai mult asupra aspectelor cantitative (creșterea continuă a dezvoltării bunăstării publice), această abordare ratează surprinderea uneia dintre cele mai semnificative schimbări: dimensiunea cognitivă care a însemnat o redefinire a
by John Loughlin [Corola-publishinghouse/Science/1032_a_2540]
-
grupări. Protestanții francezi cunoscuți sub numele de hughenoți (cuvânt care derivă probabil din cuvântul german Eidgenossen însemnând "confederați", adică cei admiși în cadrul Confederației Elvețiene) erau mai degrabă calviniști decât lutherani. Acest lucru însemna că, din punct de vedere politic, aceștia tindeau să se opună ierarhiei, monarhiei și formelor rituale ale creștinismului și se solidarizau mai mult cu democrația și libertatea individuală.13 Aceste diferențe au dus la războaiele religioase din Franța secolului al XVI-lea când protestanții și catolicii s-au
by John Loughlin [Corola-publishinghouse/Science/1032_a_2540]
-
dorind să-și încerce norocul; și familia "patriarhală" formată din câteva generații grupate în jurul unei persoane mai în vârstă, printre care pot exista numeroși copii căsătoriți. Aceste tipuri familiale se găsesc și în cadrul altor societăți europene dar un singur tip tinde să predomine în anumite țări. Așadar, societatea britanică este aproape în exclusivitate formată din familii nucleare, familia patriarhală găsindu-se în Italia, în timp ce în Germania predomină familia autoritară. Ceea ce o diferențiază pe Franța de aceste țări, după părerea acestor autori
by John Loughlin [Corola-publishinghouse/Science/1032_a_2540]
-
societatea franceză decât reprezentanții celui de-al doilea grup a căror religie (islamul) și cultură (arabă sau turcă) erau destul de diferite. Ca rezultat al respingerii de către națiunea franceză, dar și al dorinței de a-și păstra tradițiile, nord-africanii și turcii tindeau să locuiască separat. În cele din urmă, aceștia împreună cu urmașii lor vor locui mai mult în ghetto-uri, izolați de societatea franceză. Tabel 2.5 Imigrarea muncitorilor și a membrilor familiilor acestora în funcție de naționalitate # Naționalitatea 1946-55 1956-67 1968-73 1974-81 1982-87 Italieni
by John Loughlin [Corola-publishinghouse/Science/1032_a_2540]
-
înființa guverne regionale alese prin vot a fost adoptată, departamentul a fost păstrat, în ciuda complexității politico-administrative pe care acesta o implica. Acesta este, de fapt, un aspect al istoriei administrative a Franței care îi surprinde pe observatorii din exterior ce tind să-i considere pe francezi drept purtători ai unei tradiții intelectuale carteziene mai raționalistă. În practică, se pare că nu sunt capabili să reprime instituțiile deja existente, în momentul în care altele noi sunt înființate, astfel provocându-se situații dificile
by John Loughlin [Corola-publishinghouse/Science/1032_a_2540]
-
iacobini de dreapta și de stânga, până la regionaliști radicali. Aceștia au fost uniți sub "drapelul" dezvoltării economice regionale pentru regiunea lor și au evitat, la acel moment, cereri politice pentru un grad sporit de autonomie, chiar dacă unii membri ai coaliției tindeau spre acest proiect. Cea mai importantă dintre aceste coaliții a fost CELIB breton (Comité d'étude et de liaison des intérêts bretons), creat în 1950.23 CELIB a căutat și a realizat un Program de Acțiune Regională (Programme d'Action
by John Loughlin [Corola-publishinghouse/Science/1032_a_2540]
-
succedat două monarhii, două imperii și două republici de-a lungul secolului, sistemul democratic și republican a fost cel care s-a consolidat prin înființarea celei de-a Treia Republici între anii 1870-1875. În timpul fiecărui regim politic, actorii din opoziție tindeau să sprijine descentralizarea dar, cum ajungeau la putere, uitau de cererile făcute anterior și se foloseau de statul centralizat ca modalitate de a-și consolida puterea. Totuși, tradițiile ample ale istoriei politice franceze 1 sunt asociate fie cu o orientare
by John Loughlin [Corola-publishinghouse/Science/1032_a_2540]
-
vede lista majoritară obținând jumatate din locuri. Iar în cele din urmă, combinat cu sistemul vertical al cumulului de funcții, pe care l-am analizat mai sus, acest sistem oferă notabililor locali șansa de a-și consolida poziția. Lucrul acesta tinde să încurajeze un status quo static în loc să încurajeze un antreprenoriat politic local mai dinamic. Și Yves Mény critică sistemul, pe care îl vede ca fiind responsabil de corupția din politică 37. Jean-Jacques Urvoas întrevede o problemă în sistemul fuziunii listelor
by John Loughlin [Corola-publishinghouse/Science/1032_a_2540]
-
este doctrina conform căreia statul deține, două funcții diferite dar complementare: pe de o parte, planificarea strategică (formularea politică, dar și controlul și evaluarea); pe de altă parte, implementarea și managementul deciziilor politice de zi cu zi. Înainte, statul francez tindea să confunde cele două funcții, rezultatul fiind că statul central a devenit profund implicat în administrarea zilnică, atât în detrimentul eliminat serviciilor locale cât și al celor centrale. Acest fapt nu înseamnă că procesul a fost încetinit în întregime. Din contră
by John Loughlin [Corola-publishinghouse/Science/1032_a_2540]
-
urmat această direcție în totalitate deoarece resursele proprii sunt în creștere și, după avântul inițial al granturilor centrale ca urmare a reformelor de descentralizare din anii 1980 și a celui de-al doilea val al descentralizării din anii 1990, acestea tind să se niveleze. Secțiunile următoare ale lucrării vor examina mai în detaliu aceste surse diferite ale fondurilor autorităților locale din Franța. Aceste analize vor fi urmate de câteva reflecții asupra implicării acestor direcții în democrația locală și regională. Resursele proprii
by John Loughlin [Corola-publishinghouse/Science/1032_a_2540]