1,758 matches
-
luminându-l în miezul purei sale posibilități de a fi, realul obiectiv - obiectul real - este raportat la un subiect creator care îi defenomenalizează manifestarea. Ceea ce apare în lume - inclusiv în cea a cuvântului rostit - voalează înțelesul, ține esența captivă în ascunderea aparenței. "Carnea vegetală a cuvântului maschează sâmburele de fildeș", la fel cum apariția mundană propune o imagine care arată, dar nu luminează. Trebuie "cojit" fenomenul, "pentru a explora drumul spre tâlcuri"12. Însă ceea ce sensul luminează este, pe de o
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
numite, ci apariția lor ca act de ființare, autonumirea lucrului care se manifestă și se lasă evocat, chemat la rostire 21. Heideggerian vorbind, "inițiativa limbii se manifestă, așadar, în poem ca adevăr al arătării (Zeigen), al lăsării să iasă din ascundere ceea ce este"22. Iar ieșirea din ascundere, arătarea care cheamă și se lasă chemată este o imagine care vorbește de la sine, prin sine, dincolo de limbajul articulat, dezvăluind inaparentul. Vorbeam de distanța ca loc al imaginii, desfacere a structurii realului dat
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
ființare, autonumirea lucrului care se manifestă și se lasă evocat, chemat la rostire 21. Heideggerian vorbind, "inițiativa limbii se manifestă, așadar, în poem ca adevăr al arătării (Zeigen), al lăsării să iasă din ascundere ceea ce este"22. Iar ieșirea din ascundere, arătarea care cheamă și se lasă chemată este o imagine care vorbește de la sine, prin sine, dincolo de limbajul articulat, dezvăluind inaparentul. Vorbeam de distanța ca loc al imaginii, desfacere a structurii realului dat, decreație care lasă să se întrevadă lumina
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
un fel de tezaur latent"; "se stabilește, astfel, un adevărat "climat de imagini""39. Paradoxal, imaginea nu e reală decât cu prețul eliberării ei de real. Noua realitate pe care o asumă trece prin distanța ivirii sale, ca apariție a ascunderii deschise în substanța posibilului. Realul ei este măsura luminii care dă strălucire lumii poemului. Locul posibil - zarea dintre lucruri Ce arată paradoxala manifestare a inaparentului, prin imaginea în care ceva stă să înceapă, să vină în prevenirea sa originară? E
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
substituie feței divine, o acoperă și o șterge din vedere: "vălul/ e-aproape stins/ ascunsă fața", "viața mea e un văl ce-mi acoperă chipul": "un chip ascuns de noapte/ sau un drum/ care începe și se face nevăzut"3. Ascunderea înseamnă acum acoperirea, învăluirea în materialitatea opacă a manifestării mundane. Chipul uman nu numai că refuză distanța în care se vestește divinul, și odată cu ea înălțimea la care e chemat să ajungă; el nu cunoaște decât propriul chip, drept singura
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
groase ale rațiunii suficiente. Este "chipul lui cel tainic/ de care nu știe/ încă având hotar/ mintea ia forma lucrurilor cunoscute/ dar ajungând la cel fără chip/ se face fără chip"6. Chipul sufletului, nevăzut de minte, rămâne retras în ascundere, acoperit de necunoaștere. Iar aici a nu cunoaște înseamnă a nu vedea, a măsura în limitele cogitabilului, în forma pe care o comunică vizibilul. Nu poate fi cunoscut decât ceea ce se vede, imaginea expusă în care lucrurile se formează în
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
sus, iar ce se vede e cerul de deasupra sufletului, "sufletul/ ca alte ceruri"; "atunci începe/ între om și sine-ntregul cer", "un dor de început de lume/ (...) când cerul/ era ascuns în cele ce nu sunt"33. Începutul e ascundere a înaltului în adânc; chipul se desenează între cer și lume, în mediul trans-aparent al ambivalenței. "Era sub cer dar nu era în lume"34 desemnează nu localizarea ci starea, natura primordială a distanței ce se deschide încă de la început
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
semnului care se dă vederii, ceva semnifică în ascuns, în adâncul înaltului; în miezul sufletului până la care vederea ajunge se deschide cerul altui cer, un cer într-altul42. O față nevăzută în transparența inaparentului, dar care, limpezind vederea, se arată în ascundere, se dezvăluie în propria învăluire 43. Vederea vederii rămâne în nevăzut, este a nevăzutului însuși, iar ceea ce se vede este chipul unei diafanii: roua precum un fulg de zăpadă, "ca lumina/ cea mai ascunsă/ privirii", "ca lumina/ ce doarme-n
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
evanescentă a lumii sensibile: "nu vei mai avea soarele ca lumină/ ziua și strălucirea nu te va mai lumina// necuprinsul va risipi peste tine/ neînserata lui lumină"63. Ascunsul nerevelat pune în lumină și în vedere tot ce iese din ascundere, se arată ca taină a tainelor ce luminează tăinuind. Or acest absconditum rămâne în noaptea numinosului, nu are față pe care să o arate, este "fără de chip, ca să ne fie drag/ și fără-nfățișare, ca să ne putem uita"64. Fața
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
care se desprind 82. Ipostaze imaginale date intuiției eidetice, ele sunt manifestările poetale ale inaparentului, frânturi din chipul ascuns, în-semne survolând peisajul văzut în suspensia oricăror determinații sensibile. Căci ceea ce se vede acum este un imprevizibil, nemaivăzutul care iese din ascundere fără să se ofere în întregime, chipul unui peisaj pe care nu îl avem în vedere, neexperiat ca atare, in-sensibil și ne-suferit în existența obiectivă 83. Invizibilul se face vizibil prin filtrul vizibilului; inaparentul se dă în trans-aparentul imaginal
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
nemurirea/ chipului ascuns nu-ncerca s-o redai"; ceea ce apare în vedere este, la rândul său, chipul învăluit al ultimului ireductibil, neînchipuitul care stă sub chip. Ca ultim al esenței, el se dă ca prim al ființării; se arată în ascundere, în taina supradeterminării. Cele în care se arată nu pot fi scrise, ci doar de-scrise, decreate în manifestarea lor pieritoare: "privește cum o descriu/ cele gata să piară", căci drumul spre chip "tocmai cele ce pier, ca zăpada-l
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
adevărat vizibil, departele în care lucrurile se sfârșesc, se frâng în lumină. "Nevăzutul care frânge pâinea" se face văzut, așa cum se arată pe drumul spre Emaus. Manifestarea sa echivocă nu arată decât ceea ce se ascunde și se deschide în propria ascundere de sine. Deschisul acesta este chiar vizibilitatea orizontului ascunderii, adâncul vestit de un semn luminos. Semn al împărtășirii și al dăruirii prin care ceea ce se dă este chiar ceea ce se arată în adevărul de netăgăduit al darului. De aceea "bucuria
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
frâng în lumină. "Nevăzutul care frânge pâinea" se face văzut, așa cum se arată pe drumul spre Emaus. Manifestarea sa echivocă nu arată decât ceea ce se ascunde și se deschide în propria ascundere de sine. Deschisul acesta este chiar vizibilitatea orizontului ascunderii, adâncul vestit de un semn luminos. Semn al împărtășirii și al dăruirii prin care ceea ce se dă este chiar ceea ce se arată în adevărul de netăgăduit al darului. De aceea "bucuria de-a vedea" este condiție a nevederii; odată ce lucrurile
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
mergi./ fără să mergi, fără să mergi - un timp care nu mai e timp". Lucrurile nu se răsfrâng în vedere din exteriorul care le pune în distanță, ci se răsfrâng ca atare, se dau în reversul lor invizibil, își arată ascunderea, așteaptă cu fața întoarsă. Se răs-față, adică sunt prezente în absența care le manifestă ca nimic, dar nimicul acesta nu poate fi ocolit. Apar prin ceea ce nu sunt, își neagă prezența vizibilă pentru a-și proiecta absența pe un fond
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
pentru a fi realizată, manifestată în realitate 8. În clipa de atunci ființa este reală, dar are ea o existență propriu-zisă? Manifestarea ei nu rămâne tăinuită, ceea ce încă nu se arată întrucât este un act al facerii de sine ca ascundere absolută? Căci manifestarea ca atare este opera existenței, realitatea fiind chiar manifestarea exteriorității ca aparență sau fenomen 9. Și atunci, ce se manifestă în clipa adevărată a acestei existențe derealizate, ce se fenomenalizează fără să se arate, "acolo, în fața ei
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
strânsă între malurile despărțite, ea unește sfidând împărțirea, adună părțile în unitatea suverană a formei. In-formarea imaginii în mers, fără intenția pusă în paranteza malurilor, curge în albia formei. Se revarsă acum, în forma nou creată, imagini care ies din ascundere, nu se arată însă decât pe fundul apei secate, în peisajul uscat al dispariției: Când va seca izvorul, va fi un prund întins/ Cu păsări ce se scaldă în nisip/ Și se izbesc în lespezile calde/ Ne vom schimba la
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
atunci/ Răsăritul său nesfârșit începu/ Peste lume, în râuri, în lunci,/ Totul în jerbe se prefăcu". Printr-o paradoxală inversiune, a vedea ascunsul în emersiunea imaginii înseamnă a scufunda vederea în nevăzut, a închide ochii, a-i ascunde tocmai în ascunderea în care semnele vizibilului se voalează 49. Abia acum începutul începe, poate să răsară în vedere; un început nesfârșit care iluminează lumea, ale cărei semne semnifică de fiecare dată acest început, prefacerea originară a neîncetatei sale creații 50. Epifania imaginii
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
propriu-zisă, întrucât ceea ce se lasă văzut nu luminează de la sine, prin însăși transparența prin care se vede, ci - în sensul platonician al strălucirii adevărului - este luminat pe fundalul extatic al unei lumini exterioare. El rămâne totuși locul originarului închis în ascunderea de sine, viul ca posibilitate a vieții și a nunții. Ultimele două versuri ("Că vinovat e tot făcutul,/ Și sfânt, doar nunta, începutul") exprimă tocmai desfacerea din proiectul ființei pentru a regăsi revelator calea către posibilul pre-ființial al increatului, pragul
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
memorie (PD), pp. 200, 277. În acest sens, Logos-ul înseamnă rațiune (ratio), dar și relație, "tocmai deoarece funcția λόγος-ului rezidă în simplul fapt-de-a-face-ceva-să-se-vadă" (Martin Heidegger, Ființă și timp, Editura Humanitas, București, 2003, p. 45), să apară ca ieșire din ascundere și să poarte în apariția însăși care se dă vederii chipul întipărit al ascunderii. În orizont creștin, rațiunea este izvor de lumină al cunoașterii clarvăzătoare, Logos-ul consubstanțial lui Dumnezeu: Rațiunea care-l clarifică pe om este Verbul sau Înțelepciunea
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
și relație, "tocmai deoarece funcția λόγος-ului rezidă în simplul fapt-de-a-face-ceva-să-se-vadă" (Martin Heidegger, Ființă și timp, Editura Humanitas, București, 2003, p. 45), să apară ca ieșire din ascundere și să poarte în apariția însăși care se dă vederii chipul întipărit al ascunderii. În orizont creștin, rațiunea este izvor de lumină al cunoașterii clarvăzătoare, Logos-ul consubstanțial lui Dumnezeu: Rațiunea care-l clarifică pe om este Verbul sau Înțelepciunea lui Dumnezeu însuși" (Nicolas Malebranche, Traité de morale, Ernest Thorin Éditeur, Paris, 1882, p.
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
83 Vol. Passacaglia, Editura Junimea, Iași, 2009, în Friedrich Michael, Pâine și vin, Editura Tipo Moldova, Iași, 2012, p. 194. 84 Condiție clar-obscură sau revelatoare a unui mister care se dezvăluie în propria învăluire, conform naturii ambivalente a arătării și ascunderii: " Din semințele de-ntuneric, destin încifrat/ în numere celeste, se naște lumina -/ și lumina coboară în suflet/ ca să se-ntoarcă închisă în el și în taină,/ ca apa vărsată în apă.// Astfel, stăpânul al cărui oracol se află în suflet
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
dat anterior - comunicarea rezultatului evaluării - opinia celui evaluat Întrebări: - Sunteți satisfăcut de comportamentul fiului(fiicei) dumneavoastră?Ce manifestări vă nemulțumesc? - Aveți răbdarea necesare de a asculta cu atenție tot ce vă comunică copilul? - Cum reacționați la adevărurile exprimate? Dar la ascunderea unor adevăruri? - Dacă nu aveți răbdarea necesară să comunicați cu copilul, aveți tăria să recunoașteți greșeala aplicării unei pedepse nemeritate? Considerați că trebuie să pedepsiți aspru copilul pentru nerespectarea unor norme impuse de dvs.? - Comunicați des și deschis cu el
SIMPOZIONUL NAȚIONAL CU PARTICIPARE INTERNAȚIONALĂ CREATIVITATE ȘI MODERNITATE ÎN ȘCOALA ROMÂNEASCĂ by Rodica SFÂRLOS, Lenuţa HAMZA () [Corola-publishinghouse/Science/91780_a_93144]
-
Paganel cel veșnic absorbit de teoreme Ă ca și instituția școlară de altfel, nu pot să se mai situeze pe poziții de indiferență. În mod evident, o astfel de problemă nu este prioritatea numărul unu a unei instituții academice, dar ascunderea „jarului” în dulap poate aduce riscul unui incendiu ce perturbă totul (Sălăgean, V., ș.a., 1997). 3.3.2.b. Caracteristici socio-morale. Studii mai recente, care și-au propus să identifice mai nuanțat natura și conținutul raporturilor sociale ale adolescenților, s-
[Corola-publishinghouse/Science/2106_a_3431]
-
mediul rural. Foarte dubios și pseudo-laudativ se termină acest început de document, cu următoarea formulare pur propagandistică: „... Organizația este popularizată printre rândurile tineretului care o privesc cu încredere”. Așadar, asta trebuia „tineretului progresist” vasluian: un secretar ca Bălteanu, predispus la ascunderea adevărului. i. „S’au tipărit caete cu cântece progresiste” La secțiunea „propagandă” se regăsește și inter titlul de mai sus, dar până a ajunge la el trebuie să mai aflăm cu ce lecturi se „delectau” tinerii vasluieni din acele vremuri
Întâmplări din vremea Ciumei Roşii by Paul Zahariuc () [Corola-publishinghouse/Science/1230_a_1931]
-
op. cit., p. 162. footnote>.Adeseori experiența simțirii prezenței luminii se realizează în stare de extaz sau răpire, deasupra lumii acesteia materiale și imperfecte. Sfântul Simeon vorbește despre trei moduri de simțire a luminii dumnezeiești, în funcție de treapta duhovnicească a creștinului: 1. ascunderea luminii; 2. arătarea și vederea ei duhovnicească, în depărtare și 3. prezența ei în suflet. Pentru cei pângăriți de păcate, această lumină este inexistentă și invizibilă, pentru cei ce luptă cu patimile și urcă pe cărarea despătimirii, dobândirea ei este
EXPERIEREA LUMINII DUMNEZEIEŞTI LA SFÂNTUL SIMEON NOUL TEOLOG by Liviu Petcu () [Corola-publishinghouse/Science/141_a_174]