1,725 matches
-
ne-a revenit nouă, plus Lunigiana. Nu pot trece însă cu vederea ce s-a întâmplat în orașul Porto Venere, așezat pe reciful dintre mare și munții abrupți, unde s-a dat o bătălie scurtă cu un singur mort, un bizantin ucis din greșeală. Soldații s-au predat imediat ce ne-au văzut și au depus armele la picioarele noastre. În total, șaizeci de prizonieri. Povestea mea începe însă a doua zi dimineața, pe când slujbașii frângeau armele bizantine și separau metalele după
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
și oamenii noștri nu reușesc să le deschidă. Putem să le dăm foc? Lăcașul se află pe o barieră de stânci abrupte, și altă cale de a intra acolo nu există. A trebuit să mă gândesc. Biserica era însemnată, și bizantinii fugiseră care pe mare, care pe uscat, oricum nu avuseseră timp să pună la loc sigur eventualul ei tezaur. Puteau fi acolo mătăsuri, pânzeturi și podoabe scumpe. Iar dacă incendiul de la uși ar fi cuprins și acoperișul, toate acele comori
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
peste cadavru; mareea nu mai avea mult să-l ajungă din urmă. În lunile care au urmat am cucerit cea mai mare parte a Italiei centrale, unificând Longobardia septentrională cu cea meridională, în vreme ce o parte din Corsica se răscula în contra bizantinilor și se declara ca parte a regatului. Pretutindeni bizantinii erau puși pe fugă, și oasele lor albeau la soare pe câmpurile de bătaie. În sfârșit, armata dușmană fiind alungată dincolo de fluviul Panaro, ne-am oprit pentru atacul final la Ravenna
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
ajungă din urmă. În lunile care au urmat am cucerit cea mai mare parte a Italiei centrale, unificând Longobardia septentrională cu cea meridională, în vreme ce o parte din Corsica se răscula în contra bizantinilor și se declara ca parte a regatului. Pretutindeni bizantinii erau puși pe fugă, și oasele lor albeau la soare pe câmpurile de bătaie. În sfârșit, armata dușmană fiind alungată dincolo de fluviul Panaro, ne-am oprit pentru atacul final la Ravenna. Ducii de Spoleto și Benevento, conducând o altă armată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
drum spre Pavia pentru a-i prezenta omagiile sale și a obține confirmarea alegerii pe scaunul ducal. Aio era un bărbat puternic, cutezător și atât de mare la stat, încât în timpul său era numit Aione. Fiind în vigoare armistițiul cu bizantinii, s-a oprit fără nicio teamă la Ravenna câteva zile unde, după cum am fost asigurat, s-a bucurat de toată onoarea și respectul cuvenit. Eram fericit să-l văd și să-l cunosc, mai ales că puteam să-l întreb
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
viitor rege. Când peste două sau trei generații la Roma va suna din corn, francii îl vor auzi de dincolo de Alpi, vor descinde în Italia ca să-i susțină domnia, și longobarzii vor fi loviți din toate părțile, mahomedanii la sud, bizantinii la răsărit și francii în nord. N-aveam darul lui Garibaldo, dar puteam să prevăd toate astea fiindcă deja se conturau cât se poate de clar. Întrucât Ariberto nu avea bărbăția să trimită trupe care să mă captureze în ducatul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
al cărui sugestiv portret reține și în miniaturile mitropolitului) sau cu Miron Barnovschi. Istoricii ecleziastici îi consemnează erudiția și personalitatea. Ierarhul e prezent la convorbirile de pace cu polonii (1612 și 1616), arată competență în materie juridică (e inițiat în dreptul bizantin), statornicește norme ale vieții monahale (printr-un „așezământ” dat în 1627, reglementând funcționarea obștilor mănăstirești). Prin stăruința și cu cheltuiala sa, ia ființă la Suceava (în 1619) primul spital urban menționat documentar în spațiul românesc (ce va anexa, în timp
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286493_a_287822]
-
veacuri, spațiul istro - pontic este invadat de pecenegi, uzi, pecenegi, cumani, tătari. Unitățile militare de graniță apără acest teritoriu din cetățile vechiului limes danubian: Dorostolon ( reședința conducătorului themei), Axiopolis, Capidava, Carsium, Troesmis, Dinogeția, Noviodunum, refăcute și repuse În funcțiune de bizantini. Aceștia construiesc noi cetăți, fie pe diferite ostroave dunărene, ca la Păcuiul lui Soare, fie Îndeosebi pe țărmul mării, la Mangalia. În interiorul regiunii, alți șefi locali, Tatos de la Dârstor, apoi Seslav de la Vicina și Satza (Saccea) de la Preslav, contribuie la
GHID DE ISTORIA ROMÂNILOR by MIHAELA STRUNGARU - VOLOC () [Corola-publishinghouse/Science/1294_a_1873]
-
să ia țara unui bărbat care face lucruri așa de mari" și care "ar fi vrednic de mai mult". Oastea turcă s-a Îndreptat spre Dunăre, așa de repede Încât la 11 iulie 1462, sultanul ajunsese la Adrianople. Conform cronicarului bizantin Chalcocondil, sultanul l-a lăsat la plecare, la Târgoviște, ca domn pe fratele lui Țepeș, Radu cel Frumos, În ideea ca acesta să atragă de partea sa pe toți cei ce i se Împotriveau lui Țepeș. Pașa de Nicopole urma
GHID DE ISTORIA ROMÂNILOR by MIHAELA STRUNGARU - VOLOC () [Corola-publishinghouse/Science/1294_a_1873]
-
au marcat, bătrîna Europă descoperă că dincolo de diferențele de limbă și de obiceiuri, populațiile sale sînt tributare unei civilizații comune care, de la îndepărtatul trecut greco-roman la o revoluție industrială mai mult sau mai puțin precoce, trecînd prin creștinism (roman sau bizantin), prin modelele artistice ale Evului Mediu, ale Renașterii, Barocului sau Clasicismului, prin influența Revoluției franceze sau a principiilor naționale, o privesc în mod direct și în întregime. Altfel spus, ea capătă conștiința existenței unei identități europene, regăsind astfel o realitate
by Serge Berstein, Pierre Milza [Corola-publishinghouse/Science/964_a_2472]
-
lui și doamnă...”. S-a grăbit Vodă să se recăsătorească și nu a respectat „anul jalii” (voi mai vorbi despre el ceva mai jos), „anul de doliu”, interdicție pe care Biserica o preluase din legislația romană (ea figurează în Sintagma bizantinului Matei Vlastaris, codice copiat și în Moldova chiar din porunca lui Ștefan cel Mare). A fost obligat Vodă să se însoare din nou. Obligat și de moartea soțiilor și de dorința (imperioasă în cazul caselor domnitoare) de a avea un
[Corola-publishinghouse/Science/2282_a_3607]
-
fel apare înveșmântată în tabloul votiv din biserica Sfântul Nicolae Domnesc din Iași, și Evdochia, sora marelui cneaz Olelko, nevasta pe care Ștefan cel Mare și-o adusese de la Kiev. Magnifică este și înfățișarea Mariei din Mangop, din neamul Paleologilor bizantini, înrudiți și cu Komnenii, așa cum a păstrat-o acoperământul de mormânt de la Putna, făcut din mătase purpurie. Coroana înaltă lasă să atârne cele două pandelocuri imperiale, iar veșmintele sunt pline de pietre prețioase și de ornamente brodate. Pantofii, ale căror
[Corola-publishinghouse/Science/2282_a_3607]
-
nainte, până n-au trecut acel an de jale, să se mărite”) derivând dintr-un motiv moral - considerația, (vizibilitatea doliului pentru comunitate trebuia asigurată) față de defunctul soț: „iară a doa că ce iaste datoare, pentru cinstea bărbatului ei, să jelească”. Bizantinii au preluat această interdicție (și impunerea „anului de doliu”) un timp ritual al doliului, un „timp suspendat”107, din legislația romană (romanii dictau pedepse ifamante văduvelor care se recăsătoreau în anul de doliu 1106. Biserica și-a însușit-o (ea
[Corola-publishinghouse/Science/2282_a_3607]
-
Mare, după ce cu cincisprezece ani în urmă, rupsese logodna lui Constantin al VI-lea, fiul ei, cu fiica lui Carol Rothruda [grecii, iubitori de matateze, îi ziceau Eruthro], emitentă a unor ordine - drastice în urma cărora niște complotiști au fost orbiți [bizantinii practicau și castrarea, iar unii inamici erau hirotonisiți preoți - și Irina a dat o astfel de poruncă - și eliminați astfel din viața civilă]), protectoare la nivel instituțional a adoratorilor imaginilor sacre. în anul 786, un sinod început la Constantinopol se
[Corola-publishinghouse/Science/2282_a_3607]
-
Nikephor a detronat-o pe Irina și a trimis-o în surghiun pe insula Prinkipos și apoi în Lesbos, unde împărăteasa s-a călugărit, probabil, și a luat numele de Xeni. A și murit acolo, la 9 august 803. Cronicarul bizantin Theophanes nu-și ascunde mânia: „Cei care trăiseră în evlavie și cu chibzuință se minunau de judecata lui Dumnezeu, cum de îngăduit el ca un porcar [scriitorul îl are în vedere pe logothetul menționat mai sus] s-o lipsească de
[Corola-publishinghouse/Science/2282_a_3607]
-
i-au adeverit cu nedejde să fie mort”; în acest caz pretenția femeii este justificată; „iară de nu vor fi mărturiile oameni de credință și va cunoaște giudețul că îmblă fără ispravă, atunce se va certa muiare” -, restricție pe care bizantinii - ea figurează în Sintagma lui Matei Vlastaris - o împrumutaseră din dreptul roman), femeile despărțite neavând dreptul să se recăsătorească. Nepunând la îndoială „prima nuntă” - potrivit poruncilor Sfântului Vasile cel Mare - pravila înconjoară a doua căsătorii cu epitemii 205: „Cine va
[Corola-publishinghouse/Science/2282_a_3607]
-
dispunând de putere prin mijloace mai subtile (și, evident, dincolo de pereții apartamentelor lor), adăugând o autoritate incontestabilă farmecelor personale ori dobândite -, dându-ne voie să mai îmblânzim dramatismul opiniilor lui Iorga și să lăsăm „închiderea” pe seama turcilor, „moștenitori”, spuneam, ai bizantinilor și în această privință (un călător străin afirma chiar că, în țările Române, camerele femeilor se cheamă și „harem”). „Odăile Doamnei” (aflate dincolo de camerele Voievodului și dotate, pe măsura trecerii timpului, cu acele elemente de confort pe care le observa
[Corola-publishinghouse/Science/2282_a_3607]
-
că numărul femeilor cu moravuri lejere, al prostituatelor chiar, era, la noi, însemnat. Ele reprezentau un „rău” ce nu putea fi eradicat. Vasile Lupu a încercat să purifice atmosfera Moldovei (Paul de Alep este martor: „[...] obosise tăindu-le nasul - ca bizantinii cândva -, făcând cunoscut în mod public [crimele lor] și înecându-le cu miile, [totuși] a rămas neputincios”364) și aș mai putea înșira numele câtorva Voievozi 364 care s-au numărat printre inamicii slujitoarelor lui Venus, încercând să desființeze „păcatul
[Corola-publishinghouse/Science/2282_a_3607]
-
ce marchează profilul filosofării în acest orizont ar trebui să reprezinte pentru omul acestui veac o necesitate ce depășește simpla nevoie de a umple un loc liber în istoria culturii universale. Din păcate, de prea multe ori modalitatea sub care bizantinii au înțeles să își manifeste spiritualitatea a fost receptată prin filtrele unei interpretări prea pline de autosuficiența propriilor putințe. Întrucât spațiul răsăritean al Europei, cel care moștenește, cel puțin în parte, tradiția spiritului bizantin, a stat mai bine de o
Dan CHIŢOIU by Repere în filosofia bizantină () [Corola-publishinghouse/Science/91598_a_92852]
-
plus, evoluția hermeneuticii în termenii unei discipline deplin asumată de discursul filosofic, mai cu seamă în elaborarea oferită de Hans Georg Gadamer, a însemnat punerea la îndemână a unor instrumente adecvate sesizării specificul diferențelor între moștenirea spirituală apuseană și spiritualitatea bizantinilor. În acest mod apare tot mai limpede faptul că temele care erau mereu prezente în meditația bizantină se regăsesc pe coordonate apropiate în preocupările existențialiste a omului vremurilor din urmă. În bună parte acest lucru se datorează situației că, din
Dan CHIŢOIU by Repere în filosofia bizantină () [Corola-publishinghouse/Science/91598_a_92852]
-
la lume. Ce am putea însă schița ca elemente tipice ale modului cultural bizantin? Să observăm că un semn ce este pretutindeni de găsit este tradiționalismul. Cu semnificație mai ales peiorativă astăzi, apelul la autoritatea tradiției a reprezentat mereu pentru bizantin calea privilegiată în afirmarea identității sale. Dar ce a însemnat de fapt tradiția? Este remarcabilă complexitatea semantică sub care stă acest termen pentru bizantin. Desigur că, în primul rând, e vorba de revendicarea oricărui act spiritual de la tradiția Scripturii creștine
Dan CHIŢOIU by Repere în filosofia bizantină () [Corola-publishinghouse/Science/91598_a_92852]
-
este tradiționalismul. Cu semnificație mai ales peiorativă astăzi, apelul la autoritatea tradiției a reprezentat mereu pentru bizantin calea privilegiată în afirmarea identității sale. Dar ce a însemnat de fapt tradiția? Este remarcabilă complexitatea semantică sub care stă acest termen pentru bizantin. Desigur că, în primul rând, e vorba de revendicarea oricărui act spiritual de la tradiția Scripturii creștine. Este cu totul lipsit de sens pentru trăitorul acestui fel de cultură să gândești dincolo de ceea ce îngăduie textul biblic, și mai ales să o
Dan CHIŢOIU by Repere în filosofia bizantină () [Corola-publishinghouse/Science/91598_a_92852]
-
dogmei creștine. De aceea, ideea de tradiție se găsește sub parado¬xalul aspect de a însemna nu numai un reper inițial, ci o istorie mereu înnoită a discursurilor și scrierilor cu intenție de limpezire a înțelesului surselor textuale originare. Când bizantinul se referea la Tradiție, nu avea în vedere ceva învechit și oarecum depășit, ci mai degrabă un fir condu¬cător prezent în întreaga istorie textuală creștină de până la el, istorie neîncheiată, ba chiar săvârșindu-se sub ochii săi. Mai mult
Dan CHIŢOIU by Repere în filosofia bizantină () [Corola-publishinghouse/Science/91598_a_92852]
-
creat de această civilizație și mai ales a posibilităților unei limbi ce a fost adânc prefăcută atunci când a devenit unealta de exprimare a gândului marilor filosofi, de la Heraclit la Aristotel. Cu rare excepții, niciodată nu a trecut prin mintea unui bizantin că a fi creștin echivalează cu o ruptură culturală totală, cu instituirea unui model cultural radical înnoit care să nu aibă a face cu ceea ce s-a produs în civilizațiile păgâne. Ba chiar în epocile de criză spirituală, sursele filo
Dan CHIŢOIU by Repere în filosofia bizantină () [Corola-publishinghouse/Science/91598_a_92852]
-
că avem de-a face cu două atitudini în privința tradiției, una din ele fiind valabilă pentru ceea ce a însemnat păstrarea înțelesurilor și nuanțelor fundamentale ale atitudinii existențiale creștine. Însă cealaltă, care are de-a face cu tradiția culturală moștenită de bizantini, este de o cu totul altă factură. A dobândi o formație culturală solidă nu a reprezentat niciodată în Bizanț un scop în sine, și chiar acest lucru a fost nu de puține ori un pericol, dacă nu era însoțit de
Dan CHIŢOIU by Repere în filosofia bizantină () [Corola-publishinghouse/Science/91598_a_92852]