1,719 matches
-
meu către Makiko nu rămăsese neascultat. În spatele panoului de hârtie al ușii glisante se desena silueta fetei, îngenuncheată pe rogojină, întinzând capul prin ușă, gâfâind, deschizând buzele, căscând ochii, în timp ce urmărea tresăririle mamei sale și ale mele cu interes și dezgust. Dar nu era singură: de dincolo de coridor, în deschizătura altei uși, o siluetă de bărbat stătea imobilă. Nu știu de câtă vreme era domnul Okeda acolo. Privea fix, nu la soția lui și la mine, ci la fiica lui care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1925_a_3250]
-
Leigh? Zău așa. Ea ce trebuie să schimbe? Slujba perfectă, prietenul perfect, apartamentul perfect, familia perfectă... Vocea lui Emmy deveni nazală și cântată. Marcia, Marcia, Marcia, fredonă ea fără să o ia în seamă pe Leigh care o privea cu dezgust ca pe o smintită. — Da, poate că așa o fi, spuse Adriana privind-o fix pe Leigh. Dar trebuie să vină și ea cu ceva. Poți să faci chestia asta, nu-i așa, Leigh? Gândește-te numai la un singur
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2011_a_3336]
-
fie super drăguță cu el când s-a prezentat. În seara aceea au stat de vorbă ore în șir, mai întâi la petrecere, apoi la o bere Amstel la Taverna lui Pete. Fusese șocant de sincer când i-a mărturisit dezgustul lui față de viața amoroasă din New York, cum a trecut el de faza întâlnirilor cu diverse actrițe și modele și că era pregătit să cunoască, după spusele lui, “o fată adevărată”, sugerând, desigur, că Leigh era candidata perfectă. Evident, ea a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2011_a_3336]
-
jignească pe maseuză. Ar fi o ironie. Când și-a înșelat logodnicul, n-a avut nicio ezitare, dar ca să-i spună unei salariate străine să n-o mai apese atât de tare, mai bine nu! Leigh scutură din cap cu dezgust. — Te-a durut, nu-i așa? întrebă fata văzând-o pe Leigh că se mișcă. — E puțin spus că m-a durut. Mai degrabă parcă mă burdușește un boxer profesionist, spuse Leigh fără să gândească. Fata începu să-și ceară
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2011_a_3336]
-
RĂSPUNSUL CĂ ASTA NU SCHIMBA CU NIMIC FONDUL ARGUMENTAȚIEI LUI; I SE RĂSPUNDEA CĂ ASTA SCHIMBA CEVA ÎN SENSUL SPORIRII GREUTĂȚILOR ADMINISTRATIVE CARE SE OPUNEAU ORICĂREI MĂSURI DE FAVOARE, RISCÂND SĂ CREEZE CEEA CE ERA NUMIT CU O EXPRESIE DE MARE DEZGUST, UN PRECEDENT. CONFORM CLASIFICĂRII PE CARE RAMBERT O PROPUSESE DOCTORULUI RIEUX, OAMENII CARE RAȚIONAU ÎN FELUL ACESTA CONSTITUIAU CATEGORIA FORMALIȘTILOR. ALĂTURI DE EI, ÎI MAI PUTEAI GĂSI PE CEI CARE VORBEAU FRUMOS, CARE ÎL ASIGURAU PE SOLICITANT CĂ NIMIC DIN TOATE
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85074_a_85861]
-
cafenea. Se așeza dimineața afară, la o berărie, în fața unui pahar de bere călduță, citea un ziar cu speranța de a găsi oarecare semne ale unui sfârșit apropiat al maladiei, se uita la chipurile trecătorilor de pe stradă, întorcea capul cu dezgust când vedea expresia lor de tristețe și, după ce citea pentru a suta oară firmele magazinelor din față, reclamele renumitelor aperitive care nici nu se mai serveau, se ridica și o lua la întâmplare pe străzile galbene ale orașului. Cu plimbările
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85074_a_85861]
-
văd cum se moare. Știi că există oameni care refuză să moară ? Ai auzit vreodată o femeie strigând: Niciodată ! în clipa morții ? Eu, da. Și am descoperit atunci că nu mă puteam obișnui cu așa ceva. Eram tânăr și credeam că dezgustul meu se adresează ordinii însăși a lumii. Între timp am devenit mai modest. Pur și simplu, tot nu m-am obișnuit să văd cum se moare. Nu știu nimic mai mult, dar la urma urmei... Rieux tace și se așează
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85074_a_85861]
-
scos și el un țipăt asemănător, în timp ce ceilalți gemeau din ce în ce mai tare. Un val de hohote de plâns s-a revărsat în sală, acoperind ruga lui Paneloux, iar Rieux, agățat de bara patului, a închis ochii, amețit de oboseală și de dezgust. Când i-a redeschis din nou, a dat cu ochii, alături de el, de Tarrou. \ Trebuie să plec de-aici, a spus Rieux. Nu pot să-i mai suport. Dar, deodată, ceilalți bolnavi au tăcut. Doctorul și-a dat seama că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85074_a_85861]
-
obiceiului, să asiste la ceea ce se cheamă într-un mod cuviincios ultimele clipe și care trebuie totuși numit cel mai abject dintre asasinate. ÎNCEPÂND DIN ACEASTĂ ZI N-AM MAI PUTUT SĂ MĂ UIT LA INDICATORUL CHAIX DECÂT CU UN DEZGUST CUMPLIT ÎNCEPÂND DIN ACEASTĂ ZI M-AM INTERESAT, CU GROAZĂ, DE JUSTIȚIE, DE CONDAMNĂRILE LA MOARTE, DE EXECUȚII ȘI M-A APUCAT AMEȚEALA CÂND AM CONSTATAT CĂ TATĂL MEU ASISTASE, PROBABIL, DE MAI MULTE ORI LA. ASASINATE ȘI CĂ ASTA
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85074_a_85861]
-
Pentru ei toți, adevărata patrie se află dincolo de zidurile acestui oraș sugrumat. Ea era în mărăcinișurile înmiresmate de pe coline, în mare, în ținuturile libere, în tensiunea iubirii. Și la ea, la fericire, voiau ei să revină, întorcând la rest, cu dezgust, spatele. Cât despre sensul pe care putea să-l aibă acest exil și această dorință de revedere, Rieux nu știa nimic. Mergând mereu, înghesuit din toate părțile, interpelat, el ajungea pas cu pas pe străzi mai pustii și se gândea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85074_a_85861]
-
lui Vicente Pastor! Și detestă genul mucalit al cronicarilor tauromahici, sacerdoți ai calamburului și-ai tuturor lăturilor ingeniozității de cratiță. Dacă adăugăm la acestea jocurile de concepte metafizice în care se complace, e de înțeles că mulți se feresc cu dezgust să-l citească, unii pentru că atare lucruri le dau dureri de cap, iar alții deoarece, grijulii ca sancta sancte tractanda sunt, cele sfinte să fie tratate cu sfințenie, consideră că acele concepte nu trebuie să fie prilej de glume și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
din Spania. Și scriam acele versuri din sonetul LXXVIII din cartea mea De la Fuerteventura la Paris: Și Revoluția este-o comedie de Domnul inventată contra plictiselii. Căci nu din plictis e făcută anxietatea istoriei? Și-n același timp mă încerca dezgustul de compatrioții mei. Îmi dau perfect seama de sentimentele exprimate de Mazzini într-o scrisoare de la Berna, adresată Judithei sale, la 2 martie 1835: „I-aș strivi sub dispreț și dezmințire, dacă m-aș lăsa dus de înclinația mea personală
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
alții, cei mai ticăloși, intelectualii prin antonomază, tehnicienii, savanții, filozofii. La 28 iunie 1835, Mazzini îi scria Judithei sale: „Cât despre mine, las totul și mă reîntorc în individualitatea mea, mustind de amărăciune pentru tot ce iubesc mai mult, de dezgust față de oameni, de dispreț față de cei ce-și oploșesc lașitatea în rămășițele filozofiei, plin de superioritate față de toți, dar de durere și de indignare față de mine însumi, față de prezent și de viitor. Nu-mi voi mai ridica mâinile din noroiul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
lire. Cum am zis, avocații de la Carter Spink nu stau degeaba. DOI Când ajung la serviciu, Ketterman se află lângă biroul meu, uitându-se la vrafurile de hârtii în dezordine și la dosarele presărate peste tot cu o expresie de dezgust. Sinceră să fiu, nu am cel mai bibil birou din lume. Adevărul e că... e un dezastru. Dar am intenția să fac ordine cât de curând, și să sortez toate teancurile de contracte vechi, pe podea. Imediat ce-o să am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
o pereche imensă de mănuși roz din cădiță și mi le întinde cu o ușoară înclinare a capului. — Da, mulțumesc, spun cu un aer demn. Știam și eu. N-am purtat în viața mea mănuși de cauciuc. Făcând eforturi ca dezgustul să nu mi se citească pe față, îmi bag degetele în ele. O, Doamne. În viața mea n-am simțit pe piele ceva atât de fără formă, de cauciucat și de... dezgustător. Trebuie să port chestiile astea toată ziua ? — Au
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
În dispoziția de a angaja o conversație savantă și Înșelându-se, se pare, asupra intențiilor oaspetelui, consideră oportun să repete formula-i favorită: — Fie ca gura să i se umple cu aur! Omar este surprins, Își Înăbușă un fior de dezgust. Abu Taher Își dă seama de asta și se neliniștește. Temându-se ca un refuz să nu-l ofenseze pe suveran, Îndreaptă către prietenul său o privire grea, insistentă, Îl Împinge cu umărul. Zadarnic. Hotărârea lui Khayyam e luată: — Înălțimea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2219_a_3544]
-
cu greu, atât de multe ziare și cărți erau stivuite acolo, unele chiar și pe pat, În teancuri până În tavan. Domnea un miros sufocant de țigări de foi. În ciuda admirației pentru respectivul personaj, rostise ultima frază cu o strâmbătură de dezgust, care m-a făcut să-mi sting imediat propria țigară de foi, o havană elegantă pe care tocmai o aprinsesem. Rochefort mi-a mulțumit printr-un zâmbet și a urmat: — După ce și-a cerut scuze pentru dezordinea În care mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2219_a_3544]
-
liniștitor. Apoi adaugă, ca un ordin: Acum e rândul nostru să-i speriem. Le ceru ajutoarelor sale să ne Încredințeze puști. Între Howard și mine a avut loc un schimb de priviri aproape amuzat; cântăream În mâini, cu fascinație și dezgust, acele obiecte reci. — Instalați-vă la ferestre, spuse Fazel, și trageți asupra oricui s-ar apropia. Eu trebuie să vă părăsesc, le rezerv o surpriză acestor barbari! De-abia ieșise, și bătălia Începu. A vorbi despre o bătălie este, neîndoielnic
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2219_a_3544]
-
din platou. — Bună ziua! spune Emma veselă spre cameră. Vă spun din nou bine v‑am găsit. Și e momentul să o prezentăm pe noua noastră expertă financiară, Clare Edwards! — Cine‑i Clare Edwards? zice Suze, holbându‑se la ecran cu dezgust. — Am lucrat cu ea la Succesul în economii, zic fără să mișc capul. Stătea lângă mine. Aparatul face un panoramic și o arată pe Clare așezându‑se pe canapea lângă Emma și uitându‑se sobră la public. — Nu pare chiar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
achitat. Aceasta ar Însemna că moartea lui a fost absurdă. Se ridică și le strigă foștilor săi judecători: Condamna-ți-mă! Nu mă faceți să-mi fie rușine la gîndul că am murit din greșeală. Accept ura voastră, teama voastră, dezgustul vostru. Nu mi-e frică decît de aceste vorbe: eroare judiciară... Ascultîndu-l pe Socrate, unul dintre judecătorii-acuzați surîde cinic. Așadar, iată mijlocul de a răpune ceea ce n-a izbutit otrava... Nu, Socrate, noi chiar am regretat moartea ta. Acum a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
elipsă și de aceea vom Întîlni În acest vagabond un zeu baroc. (...Alergătura mea continuă pornește, de fapt, din oroarea ce mi-o dau lucrurile care mor. Simt cum fiecare clipă moare În brațele mele. Și atunci mă Îneacă un dezgust profund care mă face să azvîrl cadavrul acelei clipe și să alerg mai departe. Speranța mea este să se termine odată această nebunie. Dar clipa În care m-am gîndit astfel a și murit și trebuie să mă despart de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
Sarah, soția lui Abraham“, hohotea, sfidătoare, fiara, așezată în patru labe, ca o cățea. „Strămoșul, cu cei trei îngeri. Câte unul pentru fiecare orificiu“, și lumânarea se stinse, sub viforul blasfemiei și al furiei și al învierii sălbatice. Furia și dezgustul de sine și de semeni și de zei, plăcerea păgână, plină, barbară, lătrându-și triumful, sfidând Ciclopul care le spionase sufletele și mintea și sexul. Până diseară, până acum câteva ore, când pământul se scuturase de plictiseala care tot fermenta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2121_a_3446]
-
am găsit-o. O, Veșnic Pretutindeni, Etern Niciunde!" Nietzsche caracterizează extraordinar de adecvat modernitatea: "un haos al judecăților de valoare contradictorii" și lașitatea înaintea consecințelor. "Un secol de barbarie începe, iar științele vor fi în serviciul său". El vorbește de dezgustul care maschează cabotinajul artelor, lipsa de probitate a învățământului, lipsa filozofiei veritabile cu excesul de literatură, învinse fiind cele trei idealuri: sfântul, înțeleptul, profetul. Două mari afinități sunt evocate de Nietzsche în versuri Hafiz și Spinoza. Despre Hafiz, cântat pentru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1515_a_2813]
-
cititorul, ne schimbă identitatea spirituală, este etică. Etică în sens de sacralitate, pentru că orice creație este sacră. Așa fiind, justiția poetică este o etică neiertătoare. Ce rezistă dintr-un poem supus probei de foc a justiției poetice ? Ea condamnă la dezgust și uitare tot ceea ce Eminescu numește "mlaștină" și "bâiguit nărod". Justiția poetică, reduce la neant inducerea în derizoriu a poeziei fie că este vorba de eliminarea calității de cânt, transformarea într-un prozaism deșirat pe verticală, fie mai ales sancționează
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1515_a_2813]
-
aducătoare de alinare a zbuciumului omenesc: "O, noapte, o, dulce timp, în pacea ta sfârșește fapta noastră, ne înalți din abis spre cer, întrerupi orice mizerie a inimii și sufletului, faci să sece lacrimile și mântuiești celui drept mânia și dezgustul". Iar în epigrama pentru Noaptea din complexul sculptural al mormântului familiei Medici, stă scris: Mi-e drag să dorm și mai mult, să fiu piatră, În timp ce rău-i peste tot și chinul. Să nu văd, nici s' aud îmi e
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1515_a_2813]