1,487 matches
-
a unei arte decât, așa cum susțin concepțiile tradiționale, cu aplicarea unei teorii"54. În sfârșit, în "Two Dogmas of Liberalism", Glen Newey identifică moralismul cu practica justificării unei concepții particulare despre "designul politic" al unei societăți (instituțiile, procedurile, drepturile individuale dezirabile în cadrul ei etc.) prin "oferirea de temeiuri morale" în favoarea ei și - în plus - cu teza rawlsiană a primatului moralității (i.e., dreptății), pe care o interpretează drept teza că "moralitatea depășește în importanță alte rațiuni practice, astfel că designul politic trebuie
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
ușurință prin examinarea articolului său, Newey nu tratează teoriile moraliste ale "designului politic" ca teorii ideale, așa cum ele sunt și cum trebuie tratate, ci ca teorii non-ideale sau "teorii de tranziție", ca teorii (universaliste, absolutiste și non-contextualiste) despre "designul politic" dezirabil "aici și acum" sau/și în orice alte circumstanțe imaginabile. Iar acest tratament inacceptabil al teoriilor moraliste îl determină să atribuie moralismului și alte teze pe care moraliștii le-au respins în mod clar și lipsit de echivoc, precum teza
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
Afirmația că politica poate include și dominația (i.e., că nu toate actele politice sunt, așa cum susțin realiștii, acte politice legitime), nu ne obligă în niciun fel să acceptăm și afirmația potrivit căreia politica se reduce sau/și afirmația că este dezirabil (din punct de vedere moral) ca politica să se reducă la dominație, utilizarea forței brute etc. Altfel spus, afirmația că distincția realistă (absolută) între politică și dominație este o distincție falsă nu este echivalentă cu afirmația că nu există niciun
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
sfera teoriilor politice normative. După câte îmi pot da eu seama, realiștilor le rămâne la dispoziție cel puțin un tip de concepții politice normative în privința cărora pot susține în mod consecvent realismul ca metodologie de argumentare: concepțiile referitoare la regulile dezirabile sau idealurile de organizare socială și politică. Nu văd nimic "nefezabil" - deși, desigur, aceasta nu înseamnă și că nu văd nimic indezirabil - în proiectul argumentării pe temeiuri pur instrumentale, de genul celor pentru care insistă realiștii, pentru sau împotriva acestui
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
numit realism moderat. Din punctul de vedere al lui Waldron, nu este nimic în neregulă cu interesul filosofilor politici de a răspunde întrebărilor legate de specificarea valorilor și idealurilor morale pe care o societate bună ar trebui, pe cât posibil și dezirabil, să le implementeze (libertatea, egalitatea, dreptatea, drepturile individuale, comunitatea etc.). Lucrările de filosofie ce răspund acestui interes constituie lucrări "bine legitimate și valoroase"9. Aceasta nu înseamnă însă, în opinia sa, că este corect să considerăm și să definim filosofia
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
o comunitate liberală, în condiții de dezacord feroce, profund, complet și generalizat (dar rezonabil) între cetățeni, dezacord ce privește inclusiv specificarea și rolul valorilor și principiilor morale, natura dreptății, drepturile și libertățile individuale fundamentale, gradul de toleranță sau de cooperare dezirabil în cadrul societății 11 etc. În rezumatul pe care Waldron l-a oferit în Law and Disagreement: filosofia politică are - și trebuie să-și asume - două sarcini fundamentale: 1) teoretizarea valorilor și idealurilor (morale) dezirabile în cadrul societății; și 2) teoretizarea modului
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
gradul de toleranță sau de cooperare dezirabil în cadrul societății 11 etc. În rezumatul pe care Waldron l-a oferit în Law and Disagreement: filosofia politică are - și trebuie să-și asume - două sarcini fundamentale: 1) teoretizarea valorilor și idealurilor (morale) dezirabile în cadrul societății; și 2) teoretizarea modului în care indivizii (fie politicieni sau oficiali, fie simpli membri ai societății) și comunitățile (liberale) ar trebui să acționeze în condițiile dezacordului rezonabil generalizat 12. Filosofia politică - sau cel puțin filosofia politică liberală - se
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
o ramură a eticii sau, în cazul lui Berlin, drept "etică aplicată". Moraliștii au insistat în repetate rânduri că regulile sau idealurile morale pe care le susțin cu privire la sfera politicului nu trebuie confundate cu regulile sau idealurile morale aplicabile sau dezirabile în viața privată a indivizilor. Ca atare, ei ar fi pe deplin de acord cu Waldron în ideea că filosofia politică nu poate fi redusă la studiul "idealurilor demne de urmărit în viață"17. Mai mult, ar evidenția fără îndoială
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
și este îndreptățită să citeze teorii ale "idealurilor demne de urmărit în viață" pentru a-și susține argumentativ propriile teorii și idealuri 18). Inclusiv Berlin a avut în minte, cel mai probabil, idealurile (morale) demne de implementat, pe cât posibil și dezirabil, în viața socială (i.e., spațiul public), nu în viața privată, atunci când a afirmat că filosofia politică este o disciplină interesată de "idealurile demne de urmat în viață, de valorile și țelurile existenței sociale, de cum trăiesc și cum ar trebui să
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
a eticii. În finalul capitolului anterior, am arătat că realiștilor le rămâne la dispoziție cel puțin un tip de concepții politice normative în privința cărora pot susține în mod consecvent argumentarea pur instrumentală drept singura metodologie adecvată: concepțiile referitoare la regulile dezirabile sau idealurile de organizare socială și politică. Ne putem imagina, așadar, că unii dintre ei s-ar putea grăbi să proclame: aceasta este calea de urmat pentru filosofia politică în ceea ce privește argumentarea pentru regulile și idealurile de organizare socială. Drept urmare, ea
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
problema dreptății globale, problema dreptății rectificative, problema "supunerii femeilor", problema condițiilor de legitimitate ale războiului, problema "fundamentelor morale ale democrației" și a "bazelor morale" ale egalității politice sau ale libertății, problema "semnificației normative a comunității, solidarității și apartenenței", problema răspunsului dezirabil al statelor la fenomenul multiculturalității sau al pluralismului religios și valoric, problema naturii discriminării și a temeiurilor morale ale principiului non-discriminării7 etc. - sunt, după cum o sugerează și formularea unora dintre ele, probleme de natură morală sau probleme pe care ei
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
între filosofia politică și științele politice. Propunerea sa echivalează practic cu propunerea abandonării filosofiei în favoarea temelor de cercetare ale științelor politice. De altfel, Geuss ne informează că nu este de acord cu distincția între ceea ce este și ceea ce ar fi dezirabil să fie, între fapte și valori, între descriptiv și normativ și - ca atare - între științele politice și filosofia politică (fără însă a ne oferi vreun argument pentru această opinie atât de "ambițioasă" și "îndrăzneață")15. A doua problemă este falsitatea
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
trebuit însă să știe că ea este cu totul inacceptabilă în filosofie - și cu atât mai mult în cazul cuiva care dorește să le țină o "lecție" filosofilor în privința specificului și obiectivelor activității lor, a modului în care ar fi dezirabil să-și aleagă temele de cercetare sau a metodelor de investigație pe care ar trebui să le adopte. O replică imediată la nemulțumirile mele față de "argumentarea" lui Geuss poate fi aceasta: da, suntem de acord că Geuss nu a adus
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
puterii politice, în sensul de condiție sine qua non a îndreptățirii ei de a decide în chestiunile de interes public și de a elabora și implementa strategii sau politici care să crească gradul de realizare al exigențelor tuturor celorlalte valori dezirabile în cadrul societății. Aceste observații nu le sunt însă de niciun folos realiștilor în lupta cu moralismul. Niciun moralist nu a negat, așa cum par să presupună realiștii, aceste idei. Mai mult, moraliștii pot concede inclusiv că legitimitatea este, într-adevăr, "prima
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
o disciplină care, ca toate disciplinele academice, are, înainte de orice, obiective epistemice sau teoretice (i.e., obiective de "cercetare fundamentală"), obiective legate de sporirea nivelului cunoașterii cu privire la temele sale prioritare de interes: justificarea morală a statului, natura valorilor și principiilor morale dezirabil să se afle (sau care se află deja) la baza organizării sociale și politice, relația dintre valorile și principiile, morale sau economice, dezirabile în societate (i.e., relația libertate-egalitate, libertate-dreptate, dreptate-egalitate, dreptate-eficiență, dreptate-comunitate etc.), problema celui mai adecvat ideal de organizare
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
nivelului cunoașterii cu privire la temele sale prioritare de interes: justificarea morală a statului, natura valorilor și principiilor morale dezirabil să se afle (sau care se află deja) la baza organizării sociale și politice, relația dintre valorile și principiile, morale sau economice, dezirabile în societate (i.e., relația libertate-egalitate, libertate-dreptate, dreptate-egalitate, dreptate-eficiență, dreptate-comunitate etc.), problema celui mai adecvat ideal de organizare socială și politică (sau, altfel spus, problema celei mai bune combinații - sau a celui mai bun compromis - de valori morale sau economice dezirabile
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
dezirabile în societate (i.e., relația libertate-egalitate, libertate-dreptate, dreptate-egalitate, dreptate-eficiență, dreptate-comunitate etc.), problema celui mai adecvat ideal de organizare socială și politică (sau, altfel spus, problema celei mai bune combinații - sau a celui mai bun compromis - de valori morale sau economice dezirabile în cadrul unei "societăți bune")38 etc. Or, atâta vreme cât abordarea acestor teme necesită recursul la argumente, valori, principii și intuiții de natură morală, moralismul (fie "pur", fie pluralist) rămâne o metodologie legitimă pentru filosofia politică, indiferent de cât de redusă este
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
însă una dintre cele mai absurde obiecții la adresa moralismului. Din nou: cum ar putea moralismul să nege autonomia politicii față de moralitate, de vreme ce el nu este o teză despre politică, ci una despre argumentarea din filosofia politică referitoare la teoretizarea valorilor dezirabile în cadrul societății sau/și la teoretizarea celui mai adecvat ideal sau a celor mai bune reguli de organizare socială și politică? Pe ce baze au dedus Rossi și Sleat că moralismul "reduce toate problemele politice la probleme de moralitate personală
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
Sleat că moralismul "reduce toate problemele politice la probleme de moralitate personală", de vreme ce mai toți moraliștii au insistat că valorile sau idealurile morale pe care le apără cu privire la sfera politicului nu trebuie confundate cu valorile sau idealurile morale aplicabile sau dezirabile în viața privată a indivizilor? Alături de ceilalți realiști, Rossi și Sleat ridică această obiecție în baza opiniei că moraliștii susțin părerea că și politica (nu doar filosofia politică) este etică sau "filosofie morală aplicată". Or, această opinie este falsă 40
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
poate fi decât filosofia politicii în sensul uzual al termenului. Pe de o parte, Lorna Finlayson ne-a prevenit recent, pe bună dreptate, că focalizarea pe analiza politicii ca activitate de guvernare a unei societăți în detrimentul întrebărilor referitoare la valorile dezirabile în societate sau la cel mai bun ideal de organizare politică și socială poate avea consecințe indezirabile (precum o atitudine conservatoare față de status quo)41. Pe de altă parte, despre o "filosofie a politicii" putem vorbi, cel mult, doar într-
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
este în contradicție flagrantă cu modul în care moraliști importanți, precum John Rawls, și-au descris munca și statutul acesteia 43. Da, foarte mulți moraliști propun diverse politici, reguli sau idealuri de organizare socială despre care susțin că ar fi dezirabil să fie realizate, fie și pe termen lung, prin intermediul acțiunii politice. Nu fac însă și realiștii - sau măcar destui realiști - exact același lucru (deși, desigur, justifică aceste politici, reguli sau idealuri în mod instrumental, nu pe temeiuri morale 44)? Este
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
anarhiștilor) existenței statului, specificarea adecvată a conținutului (sau justificarea) unor valori sau idealuri sociale precum dreptatea, libertatea, egalitatea, legitimitatea, drepturile individuale, democrația etc., identificarea celui mai bun ideal de organizare socială și politică sau problema regulilor (politicilor și aranjamentelor sociale) dezirabile "aici și acum", în condițiile non-ideale pe care ni le oferă societățile și lumea în care trăim - sunt, într-o majoritate covârșitoare, probleme de natură normativ-morală sau probleme care comportă și o dimensiune normativ-morală, probleme ce pot fi și trebuie
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
realiști radicali precum Raymond Geuss, William Galston, Robert Jubb, Enzo Rossi, Matt Sleat sau Fabian Freyenhagen, este fundamentată, în esență, pe trei argumente primordiale: 1) argumentul că problemele "moraliste" de tipul specificării adecvate a conținutului unor valori sau idealuri sociale dezirabile precum dreptatea, libertatea, egalitatea sau drepturile individuale sunt probleme false, probleme care distrag atenția de la problemele "reale" ale filosofiei politice (i.e., puterea, relațiile de putere, legitimitatea, ordinea, interesele politice etc.), care nu ne pot ajuta în niciun fel în obiectivul
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
sunt angajați cu prioritate filosofii politici "moraliști", ci și principalele activități în care ei apelează de obicei la argumentarea morală. Țin să menționez că, făcând această observație, nu vreau să sugerez și că acestea sunt singurele activități în care este dezirabil să fie angajați filosofii politici (sau că nu este posibil ca apelul la argumentarea morală să se dovedească a fi o strategie adecvată și în cazul altor tipuri de concepții politice). Dar, dat fiind că acestea sunt activitățile în care
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
a răspunde în mod adecvat întrebărilor ce privesc dezirabilitatea, înțeleasă ca dezirabilitate morală, a aranjamentelor politice fezabile) și științele sociale și politice (ca discipline necesare - și singurele competente în oferirea - răspunsului adecvat la întrebarea referitoare la fezabilitatea diverselor aranjamente sociale dezirabile), este compatibilă, după cum văd eu lucrurile, cu ideea includerii în filosofia politică și a proiectelor multi sau interdisciplinare de argumentare pentru anumite idealuri de organizare politică, proiecte în cadrul cărora preocuparea pentru întemeierea dezirabilității (morale) este doar una dintre dimensiunile argumentării
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]