2,571 matches
-
este unul” și acesta „nu are chip”. Iată, astfel, comparând, punând În opoziție, „fecundă” am zice, Știința și Artele, cele două „căi de cunoaștere și Înaintare” ale omului, raționalul și iraționalul, „Înțelegerea și neînțelegerea”, putem reface „fața umană” a creației, dialectica ei, „relieful” ei viu și care este viu tocmai și numai de aceea! Că el, cum ar zice Hegel, Își conține contrarietatea esențială, principiul viului. De aici și „lupta” care s-a dus, În secole, un principiu luptând mereu contra
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
că numai "burghezii" pot să le aibă și că în lumea literară ele nu pot să existe, și pe de altă parte o deschidere spre modernism, spre progres, spre experiment, spre avangardă, spre lucruri de felul ăsta. Deci legătura asta, dialectica asta dintre tradiție și inovație mie mi se părea extraordinară. Psihologic, de asemenea, găseam o veselie de asta neîncetată, pe care eu credeam că numai tinerii o pot avea; cei din generația părinților sau a bunicilor trebuie să fie triști
by Vasile Boari, Natalia Vlas, Radu Murea [Corola-publishinghouse/Science/1043_a_2551]
-
s-a petrecut la sfârșitul anilor '60 și de-a lungul anilor '70: evadarea unui segment larg al lumii universitare americane din trendul canonic, dintr-o inerție care admitea și rebeliunile tocmai pentru a le dezamors-a abil, fie printr-o dialectică a recuperării și manipulării, fie prin ceea ce tu foarte frumos ai analizat, dialectica secundarizării "arhivarea" tuturor noutăților într-un spațiu atemporal asemănător inconștientului colectiv jungian, pentru a fi eventual reactivate într-un nou moment prielnic. Toate ideile, cu alte cuvinte
by Vasile Boari, Natalia Vlas, Radu Murea [Corola-publishinghouse/Science/1043_a_2551]
-
evadarea unui segment larg al lumii universitare americane din trendul canonic, dintr-o inerție care admitea și rebeliunile tocmai pentru a le dezamors-a abil, fie printr-o dialectică a recuperării și manipulării, fie prin ceea ce tu foarte frumos ai analizat, dialectica secundarizării "arhivarea" tuturor noutăților într-un spațiu atemporal asemănător inconștientului colectiv jungian, pentru a fi eventual reactivate într-un nou moment prielnic. Toate ideile, cu alte cuvinte, cunosc perioade de glorie, în diferite "locuri" ale paradigmei sau doxei, după care
by Vasile Boari, Natalia Vlas, Radu Murea [Corola-publishinghouse/Science/1043_a_2551]
-
acești prooccidentali care cred că sunt contemporani nu înțeleg că în majoritatea culturilor occidentale și în primul rând în cea americană actuală, atât din punct de vedere politic, cât și din punct de vedere al gândirii intelectuale, se desfășoară o dialectică, o continuă dinamică, o continuă încleștare. Asta e interesant: nu e prea important că predomină un partid sau altul. Important e tocmai faptul că există o multiplicitate de puncte de vedere care se întretaie. Or, asta ar fi trebuit, să
by Vasile Boari, Natalia Vlas, Radu Murea [Corola-publishinghouse/Science/1043_a_2551]
-
cele mai multe țări ale lumii balanța înclină clar spre puterea centrală, America e o excepție, unde există încă un anume echilibru între individual și central. Sau: în țările apusene, religia e marginalizată, uneori persecutată, în America în schimb vedem o bogată dialectică, fie ea și adesea conflictuală. "Multiculturalismul" post-modern declanșează la noi în America reacții și soluții ingenioase, e subiect de discuție liberă, iarăși spre deosebire de multe alte țări. Inventivitatea tehnică, intelectuală, mai ales socioeconomică, e incomparabil mai vie în America etc. etc.
by Vasile Boari, Natalia Vlas, Radu Murea [Corola-publishinghouse/Science/1043_a_2551]
-
a urmărit nu a fost (sper) ridicolul Rezervele de ordin conceptual se referă la însăși prezența (în exces, orice s-ar zice) a lui Petre țuțea ; domnul Gabriel Liiceanu are tot dreptul să explice rațiunile pentru binomul Cioran-țuțea ca structură dialectică a serialului (în fond, este filmul dumnealui), tot așa cum eu, ca spectator, am dreptul să spun că aș fi preferat mai mult Cioran și mai puțin țuțea ! Sigur (toată lumea știe), Cioran l-a declarat pe țuțea genial (și nu o dată
4 decenii, 3 ani și 2 luni cu filmul românesc by Alex. Leo Șerban () [Corola-publishinghouse/Memoirs/806_a_1825]
-
mai variate probleme ale esteticii: geneza procesului de creație, rolul inconștientului înnăscut și dobândit, ca și acela al conștiinței care se cristalizează în cele trei faze ale procesului, și anume inspirația, elaborarea și executarea, în sfârșit - interferența factorului colectiv în dialectica eului originar al artistului, care este veritabilul izvor al creației, zonă nucleară a unității existențiale, în opoziție cu caracterul individuat și pragmatic al așa-numitului eu derivat. Tripla tipologie a formelor și viziunilor artistice va fi ulterior extinsă asupra genurilor
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289410_a_290739]
-
mitului sau al speculației metafizice. De fapt, această teorie, apărută în lumea protestantă la începutul secolului trecut, este specifică teologiei dialectice a lui Karl Barth, recul firesc față de ofensiva criticismului istoric și de lamentabilele reconstituiri istoriografice ale personajului istoric Iisus. Dialectica celor două istorii este descrisă concis de Casserley: "Istoria terestră (secular history) este mijlocul cu care și prin care Istoria sfântă (sacred history) înaintează mereu mai mult în direcția scopului său"20. A separa istoria sacră de istoria profană, avertizează
by OCTAVIAN FLORESCU [Corola-publishinghouse/Science/976_a_2484]
-
conflictul și interacțiunea între Dumnezeu și om, între Providență, fatalitate divină și necesitate, pe de o parte, și misterul de nepătruns al libertății umane, pe de altă parte. Aceste două principii sunt ireconciliabile. Ele formează o antinomie, o antiteză"95. Dialectică divino-umană nu este de tip hegelian, ci mai degrabă o sinergie, o cooperare tainică și liberă între harul lui Dumnezeu și voința omului, răspunsul credinciosului la chemarea Duhului Sfânt 96. O întâlnim în preambulul de inspirație apostolică al hotărârilor sinoadelor
by OCTAVIAN FLORESCU [Corola-publishinghouse/Science/976_a_2484]
-
cartea lui Iov arată atotputernicia lui Dumnezeu și futilitatea oricărei tentative omenești de a găsi o justificare sau compensație karmică pentru orice se petrece în istorie. Taina nonsensului aparent al vieții sau istoriei nu face decât să sporească puterea divină. Dialectica etică internă revelată în Biblie este bazată pe supoziția că un om drept se cuvine să fie răsplătit printr-o viață fericită pe pământ. Iov este nefericit pentru că nu înțelege rostul nenorocirilor sale, dar el este și primul fericit prevestind
by OCTAVIAN FLORESCU [Corola-publishinghouse/Science/976_a_2484]
-
rațiunea se folosește de oameni ca de niște instrumente, fără ca aceasta să anuleze libertătea individuală. În fapt, tocmai această suprapunere a libertații subiective cu necesitatea obiectivă permite "progresul în conștiința libertății". Raportul dintre libertatea individului și Rațiunea istoriei seamană cu dialectica liber abitru destin, cu mențiunea că între om și Dumnezeu există o comuniune harică, o sinergie bazată pe iubire, posibilă tocmai prin taina Întrupării. Filozoful evreu Maimonide vorbește despre "viclenia lui Dumnezeu" (ormat hașhem utebunato; talattuf fi allahu)92 în
by OCTAVIAN FLORESCU [Corola-publishinghouse/Science/976_a_2484]
-
Numai că la idealistul german finalitatea istoriei o constituia victoria lui Napoleon la Jena (1806) asupra monarhiei prusace, victorie care ar fi trebuit să deschidă calea formării unui stat universal, cadrul ideal pentru triumful Spiritului în conștiința libertății. Inspirat de dialectica "răsturnată" a lui Hegel, chiar și Marx găsea, ce-i drept în comunism, răspunsul la ghicitoarea istoriei. Noul eon ideologic, continuă Fukuyama, "statul omogen universal, se rezumă la democrația liberală în sfera politicului, combinată cu facilitarea accesului la video și
by OCTAVIAN FLORESCU [Corola-publishinghouse/Science/976_a_2484]
-
modul filozofic vorbind, „scepticii” au aproape totdeauna „dreptate”, deoarece lucrurile în viață, chiar și cele care încep bine, se „tasează” încet, se degradează în „arcul” lor dinamic, se automatizează, își pierd suflul și, nu rareori, pentru a gândi într-o dialectică grosolană, „se transformă în contrariul lor”. Oare să fie asta o lege mai amplă, universală, cea a „entropiei” cosmice de care vorbesc unii fizicieni sau e, poate, prea aventuroasă această extrapolare a unei mișcări politice, limitată la o națiune și
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
zis, a individualității! - poate „explica”, lumina, clarifica obscura lege a mișcării materiei în istoricitatea ei cosmică - și idealiștii romantici germani din școala kantiană gândeau astfel, începând cu Fichte, Hegel și Schelling care vedeau „cheia” misterului divinității ca aflându-se în dialectica Gândului uman! -, atunci, după „criptica” frază nietzscheniană, eforturile noastre de a descoperi misterele ce ne înconjoară nu trebuie căutate „în afară”, trimițând sonde și rachete costisitoare în spațiu cosmic, ci cercetând „afundurile” și „resorturile esențiale” care animă și „construiesc” individul
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
tocmai se prăbușea, promitea să fie începutul unei aventuri palpitante. Dar e citatul acesta cu adevărat memorabil? Este el „formativ“? Evident, se poate specula. Adeziunea mea la fragmentul cu pricina anunța, să zicem, un anumit gust pentru tensiune epică, pentru dialectica „sus-jos“, pentru contradicție riscantă și realism necomplezent. Nu cred, totuși, că așa stau, cu adevărat, lucrurile. Hazardul memoriei mele juvenile e o explicație mai plauzibilă. Întâlnirea cu o carte nu e întotdeauna ceva programabil, iar efectul lecturii nu se poate
Despre frumuseţea uitată a vieţii by Andrei Pleşu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/578_a_1239]
-
nu Dumnezeu abstract, sustras durerii, ci om, înfrățit cu umiliții și nedreptățiții lumii. Solidaritatea de esență creștină cu cei revoltați capătă expresie directă în ciclul de sonete Zile de durere, scris în 1907, sub impresia răscoalei țărănești. Nu lipsesc din dialectica meditației lui C. (și ecourile venind de la „idolul” sufletului său, Tolstoi, dobândesc aici rezonanță) speranța, viziunea ipotetică a unei armonii sociale, rod al luptei, punând capăt timpului vrajbei (Către pace, Poporul). Aspirația spre înalt a omului în înfruntare cu forțele
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286173_a_287502]
-
liniștea mă împresoară / Ca luna, ca o stea, ca o pustie.” O altă ipostază a lui D., cea de stilistician-semiotician, nu face decât să aducă o mărturie în plus că cele două componente ale scrisului său nu se pot despărți. Dialectica limbajului poetic (1986) investighează raportul limbă-limbaj-poezie, constatând că textul poetic este ghidat semantic de un sens matricial, că poezia nu trebuie decodată niciodată în accepția matematică a termenului și că poeticitatea este element comun emițătorului și receptorului. Vocația de teoretician
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286694_a_288023]
-
continuitatea evoluției limbajului poetic. În Călătorie spre centrul poeticului (2000) sunt interpretate, din unghiuri diverse, texte sau ansambluri de texte, demersul teoretic fiind însoțit și susținut de analiza critică. SCRIERI: Mânie și marmură, București, 1968; Încercare asupra bucuriei, Timișoara 1978; Dialectica limbajului poetic, Timișoara, 1986; Cicatricele bucuriei, Timișoara, 1995; Mutații paradigmatice în evoluția limbajului poetic românesc, București, 1998; Epitetul jurnalistic (în colaborare cu Doina Bogdan-Dascălu), Timișoara, 1999; Insurecția respectuoasă. Eseu despre individualul și supraindividualul poetic, Timișoara, 2000; Poezie și limbaj, Timișoara
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286694_a_288023]
-
RL, 1986, 45; Al. Călinescu, Un alt fel de a citi poezia, CRC, 1986, 46; Liviu Franga, Spațiul poeziei, VR, 1987, 1; Livius Ciocârlie, Dilema poeticianului, O, 1987, 18; Vasile Popovici, Exigențele rigorii, O, 1987, 40; Mircea Borcilă, Crișu Dascălu, „Dialectica limbajului poetic”, CLG, 1987, 2; Ruja, Parte, I, 197-202; Cornel Ungureanu, Mic tratat despre implozia poetică, „Timișoara”, 1995, 155; Șerban Foarță, Crișu Dascălu-55, O, 1996, 6; Adriana Iliescu, „Havuze de nisip”, PSS, 1996, 6-7; Adrian Dinu Rachieru, Un temperament livresc
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286694_a_288023]
-
spectacol lipsit de dramaturgia care-l caracteriza în anii 1950: achiziția de lucruri și practicile ținând de petrecerea timpului liber se desfășoară în mare parte în afara logicilor rivalității statutare. E vorba de un consum fără negativ sau miză interumană, fără dialectică sau competiție majoră și care câștigă zilnic tot mai mult teren. Nu văd un termen mai potrivit decât cel de hiperconsum pentru a denumi o epocă în care motorul cheltuielilor nu mai este sfidarea, diferența, confruntările simbolice dintre oameni. Atunci când
[Corola-publishinghouse/Administrative/1981_a_3306]
-
care ne îndreptățesc să dăm spiralei nevoilor o interpretare destul de îndepărtată de cea propusă de către sociologiile diferenței. Bulimie a îngrijirilor medicale, neîncetate cereri de autonomie personală și de divertisment: reiese clar că angrenajul nevoilor nu-și află adevărul ultim în dialectica imitațiilor și a pretențiilor de clasă. Fenomenul are cauze mai profunde: el rezultă esențialmente din combinarea a două dinamici nedefinite, inerente societăților moderne. Prima este cea a ofertei tehnice și de piață care, nemaifiind incastrată în sistemele sociale și religioase
[Corola-publishinghouse/Administrative/1981_a_3306]
-
înalt, în care conținutul învățării este mai bogat și mai diversificat. În astfel de școli, ca, de pildă cea de la Cotnari, din secolul al XVII-lea, activitatea didactică se desfășura după o programă care studia gramatica limbii latine, retorica și dialectica, la care se mai adăugau lecții de religie și astronomie, de biologie și istorie, de aritmetică, geografie și fizică. În cadrul colegiilor se studia aritmetica, geometria, astronomia și muzica. La colegiul înființat de Honterus la Brașov, în anul 1544, s-a
Istoria pedagogiei : educaţia între existenţă şi esenţă umană by Mihai VIȘAN, Mihaela MARTIN () [Corola-publishinghouse/Memoirs/101000_a_102292]
-
acest motiv, libertatea înseamnă facticitate și responsabilitate. Existența umană în optica lui Sartre prezintă două trăsături: facticitatea și transcendența (permanenta depășire). În ,Ființă și neant, lucrare publicată în 1943, autorul conexează libertatea de alegere de orice context situațional. Există o dialectică între libertate și situație prin care facticitatea n-ar putea fi descoperită, n-ar avea nici sens. Prin felul său de a fi, omul trăiește în autoamăgire, nesinceritate și neveridicitate. Neveridicitatea omului este un mod de ființare a omului contemporan
Istoria pedagogiei : educaţia între existenţă şi esenţă umană by Mihai VIȘAN, Mihaela MARTIN () [Corola-publishinghouse/Memoirs/101000_a_102292]
-
fi privită ca fiind una radical subiectivistă sau individualistă, deoarece nu există posibilități generale asupra cărora ar trebui să se fixeze în opțiunea/alegerea sa. Fără îndoială, pot fi identificate o serie de trăsături comune între existențialismul lui Sartre și dialectica existențialistă a lui Kirkegaard. Ambii tratează un gen negativist de filosofare, deoarece ambii determină existența umană dinspre fenomene negative: frica, disperarea, lipsa. În mod similar, Kirkegaard determină ca și Sartre subiectivitatea fundamental ca negativitate, deoarece subiectul există în devenire. Subiectul
Istoria pedagogiei : educaţia între existenţă şi esenţă umană by Mihai VIȘAN, Mihaela MARTIN () [Corola-publishinghouse/Memoirs/101000_a_102292]