2,424 matches
-
de seră, care e destul de aproape, și-mi zic să trec pe acolo, că-i moș Toader de noapte. Vreau să-i cer o cutie cu trei flori de magnolie, o duc Liviei. Cîinele serei a ieșit din cușcă și latră de zor. Ușa mare a serei din mijloc se deschide și-l văd pe moș Toader. Care ești? întreabă el. Eu, moș Toader, Vlădeanu... Aa... Ce faci, Mihai, noaptea pe aici? mă întreabă bătrînul. Moș Toader, am fost dimineață pe
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
tinereții mele au fost magnolii... Gata, fugi, că-i tîrziu. Noapte bună, moș Toadere! îi spun. Pornesc pe aleea dintre sere, sub privirea calmă a cîinelui, care a înțeles că sînt un prieten de-al bătrînului și nu mă mai latră. Merg încet, cu grijă, să nu deranjez tăcerea. Noaptea e senină, vremea s-a liniștit, iar zgomotul înfundat al combinatului, cu jocul feeric de lumini, mă face să-mi doresc din nou să mă întorc la masa de scris: trebuie
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
bine.Ca și oamenii. Într-o zi, am fost cu el la râu, stăteam pe atunci la marginea orașului, cu mama și cu tata. Apa era rece, dar m-am bălăcit până am simțit frisoanele. Lord înota pe lângă mine. Și lătra. Doamne, ce mai lătra! Am uitat să vă spun că Lord lătra aproape tot timpul, nu numai în apă. Era un câine cu personalitate, așa s-a exprimat poștașul, într-o după-amiază ploioasă când adusese niște facturi de-astea aveam
Frig by Cristian Lisandru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1176_a_1898]
-
Într-o zi, am fost cu el la râu, stăteam pe atunci la marginea orașului, cu mama și cu tata. Apa era rece, dar m-am bălăcit până am simțit frisoanele. Lord înota pe lângă mine. Și lătra. Doamne, ce mai lătra! Am uitat să vă spun că Lord lătra aproape tot timpul, nu numai în apă. Era un câine cu personalitate, așa s-a exprimat poștașul, într-o după-amiază ploioasă când adusese niște facturi de-astea aveam tot timpul parte, indiferent
Frig by Cristian Lisandru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1176_a_1898]
-
râu, stăteam pe atunci la marginea orașului, cu mama și cu tata. Apa era rece, dar m-am bălăcit până am simțit frisoanele. Lord înota pe lângă mine. Și lătra. Doamne, ce mai lătra! Am uitat să vă spun că Lord lătra aproape tot timpul, nu numai în apă. Era un câine cu personalitate, așa s-a exprimat poștașul, într-o după-amiază ploioasă când adusese niște facturi de-astea aveam tot timpul parte, indiferent de anotimp și tata înjura de mama focului
Frig by Cristian Lisandru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1176_a_1898]
-
întunecase afară sau mi se pusese mie o ceață neagră pe ochi, îmi zvâcneau tâmplele, iar inima făcea nazuri și vroia să ajungă neapărat în gât, pentru a urca apoi, încetul cu încetul, către gura mea făcută pungă. Lord, bineînțeles, lătra. Ca o pușlama nesimțită, cu blana udă. Lătra îngrozitor de tare. Acum cred că lătratul lui semăna puțin cu râsul doamnei Geta, CURVA!, dar atunci eram prea mic și doamna Geta era departe de mine, și adolescentă, poate nici nu avea
Frig by Cristian Lisandru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1176_a_1898]
-
ceață neagră pe ochi, îmi zvâcneau tâmplele, iar inima făcea nazuri și vroia să ajungă neapărat în gât, pentru a urca apoi, încetul cu încetul, către gura mea făcută pungă. Lord, bineînțeles, lătra. Ca o pușlama nesimțită, cu blana udă. Lătra îngrozitor de tare. Acum cred că lătratul lui semăna puțin cu râsul doamnei Geta, CURVA!, dar atunci eram prea mic și doamna Geta era departe de mine, și adolescentă, poate nici nu avea nevoie să se fardeze strident. Lord avea o
Frig by Cristian Lisandru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1176_a_1898]
-
în apă. Era murdară și în ea înotau mulți mormoloci. Ce-o nsemna asta, nu știu... Pe partea cealaltă a bălții, Lord se alerga cu pistruiata pe care am aruncat-o pe pod, v-am povestit ce și cum. Câinele lătra, ceea ce înseamnă că îi crescuse limba la loc, iar pistruiata, cu aceeași fustă roșie, cu buline albe, citea versurile mele și râdea în hohote. O nebunie de vis, nu altceva! Îmi aduc aminte că am zâmbit, până când am simțit o
Frig by Cristian Lisandru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1176_a_1898]
-
crede și eu, sigur că da, zise Brunetti. Brusc, se Întoarseră cu toții spre sunetul unul lătrat sălbatic din casă. Pe când se uitau, ușa din față se crăpă puțin și-un câine mare negru țâșni de după ea pe scări În jos. Lătrând cu demență, cățeaua alergă direct la Kayman și sări la el, lingându-l pe față. Se Întoarse spre cei doi bărbați, Îi cercetă din priviri, apoi alergă câțiva pași Într-o parte pentru a se lăsa pe vine În iarbă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2078_a_3403]
-
de razele unei lumânări de său băgate în gâtul unui clondir ce ținea loc de sfeșnic. Ce vizunie - și aici, aici petrecea el vara și iarna. Iarna, de gerul cel amarnic, trăznea grinda în odaie, crâșcau lemnele și pietrele, vântul lătra prin gardurile și ramurile ninse; ar fi vroit să doarmă, să viseze dar gerul îi îngheța pleoapele și-i painjinea ochii. Surtucul lui pe lângă acestea era mai mult urzeală decât bătătură, ros pe margini, fudul la coate, de râdea pare
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
în mijlocul unui parc întins și frumos. Ferestrele lui toate ardeau prin întunericul cel des al nopții și din ce în ce ne apropiam de acele lumini ce ni păreau magice. În curând ajunserăm la grilele parcului. Un buldog începu a lătra, trezind aerul nopții cu lătrătura sa răgușită, însă în beția ce părea a domni în castel, printre ciocnetele păharelor nu auziră gura lui [de] câne, iar el, nemulțumit și mormăind, l-auzeai cum, scuturîndu-și lanțul, se tologi pe pătulul lui
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
cântând doine de primăvară... eu! Stelele mari și aurite încunună frunțile munților de gheață, a căror poale se pierd în valuri etern rebele, etern spumegânde; prin ele vezi câte - un animal de mare ridicîndu-și {EminescuOpVII 237} capul de femeie și lătrând dureros, luna e o tabla rotundă de aur, mai mare și mai frumoasă, și câmpiile par a fi întinse, infinite oglinzi de argint sur. Calde doine de primăvară, doine de-a lui Bujor, contrasta dureros cu iarna eternă și-mi
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
un fum de un miros adormitor împle satul, carile vin cu boii osteniți, scârțiind, din lanuri, oamenii vin cu coasele de-a umăr, vorbind tare în tăcerea sarei, talangele turmelor, apa fântânelor, cumpenele sună, scrânciobul scîrțîie-n vânt, cânii încep a lătra și prin armonia amestecată s-aude plin și languros sunetul clopotului, care împle inima cu pace. Într-un asemenea sat stătea pe deal curtea bătrânului Oleanu. Ea avea forma descrisă mai sus. Înfundată în cercul curții, încunjurată de pomăt, albă
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
la o parte tăcerea totală, lipsa de ecou - altfel firești. Nu te poți solidariza cu un trust suspectat de evaziune fiscală pe scară industrială. Nu te poți solidariza cu un trust administrat de lideri sindicali care, pe de-o parte, latră în stradă că Guvernul crește taxele, iar pe de altă parte sunt cercetați penal că au furat milioane de euro și n-au plătit taxe la stat. Așa ceva în Germania - țara în care domnul Hurezeanu a făcut o vreme carieră
BULVERSAREA VALORILOR by Dan Tãpãlagã () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1337_a_2737]
-
ficțiuni. și atunci, pe cine reprezintă ei? În numele cui vorbesc? Ce au să ne spună? știți deja răspunsul, i-ați auzit de mii de ori: fie îl înjură pe Băsescu, fie pe Tăriceanu. Cumplită sărăcie de idei, mare plictiseală! Să latri zilnic, cu emfază, aceleași tâmpenii, să pui în circulație una, maximum două idei fixe este ca și cum ai vizita în fiecare zi grădina zoologică și te-ai distra cu aceleași maimuțe și papagali. Nu se pot numi nici putere, niciopoziție, sunt
BULVERSAREA VALORILOR by Dan Tãpãlagã () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1337_a_2737]
-
discuții cu ofițerul de poliție. Un rânjet încet contorsionă trăsăturile lui Salitov. ă Foarte bine. Tu. Vorbește. Privirea lui Keșa zbura anxioasă între patron și polițist. Salitov ridică fotografia. ă Așadar, îi cunoști pe oamenii ăștia? Keșa încuviință. ă Vorbește! lătră Salitov la el. ă D-d-d-da. ă Numele? I-ai auzit vreodată adresându-se unul altuia pe nume? ă Cred că d-d-da. ă Bun. Deci care sunt numele lor? ă Acesta este Ra-Ra-Ra-Ra. Bâlbâiala băiatului se uscă. ă Ra-Ra-Ra? Ce fel
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2228_a_3553]
-
artist și că pentru el fotografiile erau poze artistice. Nimeni nu a spus nimic despre pornografie. ă Arată-mi-le. Patronul se mișcă încet, plin de torpoarea. Ochii erau ultima parte a corpului său care să se miște. ă Gărbește-te! lătră Salitov. Rânji la postura lăbărțată a patronului în timp ce acesta se grăbea în camera din spate. Aproximativ de mărimea cărților de joc, fotografiile nu erau mai rele decât multe pe care le văzuse. Fețele păreau dezorientate, fără îndoială, dar găsi că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2228_a_3553]
-
spre cadavru cu o țigară neaprinsă. ă O vocea era a lui? Tolkachenko aprobă. ă și cealaltă? Ai recunoscut-o pe cealaltă? ă Păi, aici e aici, spuse Tolkachenko. N-am recunoscut-o. și apoi am recunoscut-o. ă Ce? lătră Salitov. ă Vreau să spun, că era tipul ăsta. Venea în jos pe scări. Mi-a vorbit. ă Ce ți-a spus? întrebă Porfiri, uitându-se la țigară ca și cum nu mai văzuse vreuna înainte. ă Să aveți o zi bună
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2228_a_3553]
-
De ce te bate bărbatul dumitale? întrebă Porfiri și păru uimit de propriile sale cuvinte. Frică și perpelxitate i se puteau citi pe fața. ă Ai fi drăguță dacă nu te-ar bate. ă Când a fost aici ultima dată? Virginski? lătră Salitov. Haide! Haide! ă Tocmai acum. Se uita încă la Porfiri în timp ce răspunse, ca și cum nu-și mai putea lua ochii de la el. și ea găsise ceva în ochii lui. ă În ce stare era? Ai observat ceva neobișnuit la el
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2228_a_3553]
-
iar pământul năvălit crâncen spre vale, fusese despicat și dirijat astfel ca să ocolească acea casă. Lui Simiuc totul i se părea un miracol și parcă nu-i venea să creadă. Un câine mic și negru se zvârcolea de mama focului, lătrând și arătându-și colții, încerca să urce malul abrupt căzând apoi spre vale ca un ghem de blană caraghios. Simiuc găsi un șir de trepte, consolidate in loc în loc cu scânduri și țăruși mici de lemn, coborî precaut, cu ochii
Parasca by Mititelu Ioan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91853_a_92383]
-
urât într-o viață de om se materializează printro liniuță impersonală și anostă care unește două numere, numerele hotar al existenței fiecăruia. Glasul ei suna acum molcom, undeva un greier țârâi înalt și liniștitor, câinele dădu deodată un zvon scurt, lătrând de câteva ori, apoi mârâi înfundat, aciuându-se sub grămada lui de vreascuri. Simiuc o asculta în continuare pe fată: - Pentru mine trăiește ea, și Isidora își trecu drăgăstos palma peste fața zâmbăreață a păpușii care-și arăta cei doi
Parasca by Mititelu Ioan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91853_a_92383]
-
ușă trăgând zăvorul cu o mișcare febrilă, ieșind apoi în aerul nemișcat, în adormirea zăpezii cu sclipiri de platină, în raza molatecă trimisă complice de luceafărul de ziuă. Dar totul în jur era adormit, liniștit și calm până la exasperare, nu lătra nici măcar un câine și trebui să treacă un timp destul de lung până să-și dea seama că de fapt ea stătea cu picioarele goale pe zăpada înghețată, iar cum trupul ei puțin transpirat era parcă străbătut de mii de ace
Parasca by Mititelu Ioan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91853_a_92383]
-
încrezător și mai tare de fire. Pădurea trecu pe nesimțite din partea stângă, în partea dreaptă a drumului, iar în locul ei se căsca o vale adâncă pe firul căreia dormea un sat în care nu se vedea nici măcar o luminiță, nu lătra nici un câine. Trebuia să fi știut dinainte că era acolo, altfel unii nu ar fi bănuit nimic. Totuși bătrânii spuneau că prezența unui sat se simte chiar dacă nu se aude glas de om, câine, sau cocoș, îi simți prezența
Parasca by Mititelu Ioan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91853_a_92383]
-
ghiveciul pe care avea să-l poarte după el ani la rând. La beție era blând, nu zicea nimic la nimeni, trecea pe ulițele satului cu cactusul său strângându-l la piept, vorbind cu glas domol câinilor care-l mai lătrau, dar niciodată nu l-au mușcat. Asta o știa un sat întreg și de aceea oamenii spuneau că în definitiv el este un om bun, numai sticla este de vină că lu-l lasă defel în pace. Numele acela îl căpătase
Parasca by Mititelu Ioan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91853_a_92383]
-
acest subiect rămâne închis pentru totdeauna. Au dansat până târziu, când numai oboseala i-a făcut să se oprească. Drumul spre casă l-au parcurs într-o beznă deplină. Cufundată în întuneric, Luana simți că i se face frică. Câinii lătrau pe după garduri, fel de fel de ciripeli, ciudate și răgușite, i se lipeau de suflet iar atunci când, răsărită de nu se știe unde, o siluetă imaginară trecu pe lângă ea, inima îi îngheață de groază. Ca și cum i-ar fi ghicit spaimele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1548_a_2846]