2,956 matches
-
sub "radical", semn că autorului i s-a părut că este necesar să sublinieze caracterul interior al monologului. Din nou ni se pare că acest ludic grav de identități trimite la autorul intratextualist, așa cum se lasă văzut în succesiunea de metamorfoze din avantext eboșele, vorbire interioară exteriorizată (Almuth Grésillon): În ceea ce privește discursul neenunțat, nepronunțat, ceea ce se numește limbaj interior, el nu este decât un substitut eliptic și aluziv al discursului explicit și exteriorizat. De altfel, dialogul susține chiar și discursul interior, așa cum
[Corola-publishinghouse/Science/1575_a_2873]
-
Iași: Junimea, 1983, 296 p. (Eminesciana; 32) * PERPESSICIUS. Eminesciana. Ediție îngrijită, prefață și bibliografie de Dumitru D. Panaitescu. Iași: Junimea, 1983, 663 p. (Eminesciana; 33) * CIOBANU, Nicolae. Eminescu. Structurile fantasticului narativ. Iași: Junimea, 1984, 215 p. (Eminesciana; 34) * CUȚITARU, Virgil. Metamorfozele lui Hyperion. Studiu asupra poemei Luceafărul. Iași: Junimea, 1983, 200 p. (Eminesciana; 35) * TIUTIUCA, Dumitru. Creativitate și ideal. Iași: Junimea, 1984, 255 p. (Eminesciana; 36) * LOVINESCU, E. Mihai Eminescu. Ediție critică, prefață, note, variante, bibliografie și indice de Ion Nuță
[Corola-publishinghouse/Science/1575_a_2873]
-
afectele legate de pulsiunile sinelui - spre exemplu, iubirea, dezirența 3, gelozia, mortificarea, durerea și doliul. Aceste afecte vor fi supuse unor măsuri variate pe care eul le adoptă pentru a le putea ține sub control și vor suporta așadar anumite metamorfoze. În aceleași convorbiri cu A. Freud, Sandler afirmă că a considerat întotdeauna „apărarea ca fiind o apărare împotriva afectului, în sensul că, dacă nu am avea de-a face cu un afect neplăcut, nu ne-am mai apăra”. El evocă
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
tradus și în românește). "Idealul comunitar" (avându-și originea în grupurile monastice, fondate pe o servitute voluntară, în care sufletul găsește deopotrivă "sclavie și libertate"), beția exceselor și modulațiilor antropologice ale noilor grupări hedoniste muzicale, sportive, religioase, amoroase -, semne ale metamorfozei corpului social, sunt toate forme sociale emergente transgresive, depășind adică o ordine morală normativistă și rigidizată, care extirpa relativitatea din lumea normelor și a valorilor etice. Sunt emblematice pentru gestația noii culturi și a unui corp social care se inventează
by Michel Maffesoli [Corola-publishinghouse/Science/1042_a_2550]
-
a umbrei și a luminii. Printre atâtea alte exemple în acest sens, cel al picturii neorealiste americane, ca cea a lui E. Hopper, unde accentuarea trăsăturilor realiste va conferi acestui real un efect imaginar 49. În toate aceste cazuri, jocul metamorfozelor, pe care îl putem repera și în "pointillismul" lui Seurat sau, mai general, în "fovism", trimite la un primitivism, la o întoarcere la arhaismul naturii umane ilustrându-se în multiple moduri în actualitatea socială. Umbra lui Dionysos, în aspectele sale
by Michel Maffesoli [Corola-publishinghouse/Science/1042_a_2550]
-
ce recapătă forță și vigoare în practicile cotidiene. În acest sens, "indienii metropolitani" ce populează megapolisurile postmoderne, acești sălbatici ce perturbă raționalitatea pe care burghezismul l-a impus societăților moderne nu fac decât să traducă, în exuberanța lor, procesul de metamorfoză aflat la baza unei socializări inițiatice. Și în loc să le condamnăm, ar fi bine să le privim cu atenție. Căci asta traduce o "căutare" ce busculează certitudinile noastre instituite. Romantismul Anilor de ucenicie ai lui Wilhelm Meister, așa cum îl descrie Goethe
by Michel Maffesoli [Corola-publishinghouse/Science/1042_a_2550]
-
această alteritate supremă care este moartea. Înțeles astfel, relativismul, deschizându-se către celălalt, este un mod de a-și muri sieși. Depășire a ceea ce înțelepciunea antică numea "filantie", iubirea oarbă de sine. Și, prin urmare, intrare într-un proces de metamorfoză pentru care călătoriile inițiatice, diversele căutări ale Graalului, efervescențele festive în care "ne facem de cap" sunt ilustrări excelente. Acest lucru face grandoarea umanității. Este ceea ce pune în evidență metafora drumului incert: a înfrunta moartea, a o integra homeopatic în
by Michel Maffesoli [Corola-publishinghouse/Science/1042_a_2550]
-
spre descoperirea "interioarelor" universului spiritualității oamenilor, a imenselor energii care se pot ascunde în spatele problematicilor legate de experiența acestora, a conștientizării propriei lor acțiuni, a dinamicii "eu"-lui fiecăruia, ca parte a sistemului social din care făceau parte. O asemenea metamorfoză a "interioarelor" acestei vieți sufletești a avut darul să bulverseze echilibrul ordinii ecleziaste, teologia și reprezentații bisericii au fost prinși pe picior greșit. Se creează premisele ca întreaga tradiție creativă franceză să fie tezaurizată și ca anterioarele cugetări făcute asupra
by MIHAI -IOSIF MIHAI [Corola-publishinghouse/Science/970_a_2478]
-
pavloviană a reflexelor condiționate, universal și unanim recunoscută în rândul psihofiziologilor. Fără a-i submina cu nimic valoarea științifică, cu însemnătate istorică, trebuie amintit cum pavlovismul, în ultima perioadă a existenței sale ca parte a curentului reflexologic, s-a putut metamorfoza în ideologie de stat, a statului bolșevic și comunist. Sub această formă a fost răspândit în întreaga fosta Uniune Sovietică și pe urmă în țările socialiste învecinate. S-a putut ideologiza într-atât pe un fond al deficienței acestui curent
by MIHAI -IOSIF MIHAI [Corola-publishinghouse/Science/970_a_2478]
-
al lui Freud, pe vremea când lucra împreună cu Bleuler la clinica lui Burghölzi la Zurich. Divergențele dintre ei au apărut relativ repede, și au dus în final la ruptură. Aceasta a fost declarată prin apariția lucrării lui Jung cu titlul Metamorfozele și simbolurile libidoului, apărută în anul 1912, în care este criticată teoria freudiană pentru îngustimea sa conceptuală. Era o critică făcută cu punct de plecare în propriile studii experimentale în domeniul inconștientului. După părerea sa, diversele forme de vise nu
by MIHAI -IOSIF MIHAI [Corola-publishinghouse/Science/970_a_2478]
-
dar cu o replică adeseori usturătoare. A fost adulat de tineri, idol al femeilor, citit pe ascuns de adolescenți, iubit de însuși împăratul și mai ales de nepoata sa, Iulia Minor. A dat naștere unor comori de lirică, precum Heroidele, Metamorfoze și Medeea, a putut scrie fantastica Artă de a iubi, ceea ce era prea mult pentru o vedetă a acelor vremuri. Toate acestea se întâmplau pe vremea când Marcus Aurelius a ajuns la putere, când a devenit imperator și când unitatea
by MIHAI -IOSIF MIHAI [Corola-publishinghouse/Science/970_a_2478]
-
și în stele?" (Ars amandi, II, p. 445). Totul în această iubire este frumos, nimic n-o recomandă a fi generatoare de tulburări comportamentale, nevroze, isterii, invocate astăzi de studiile psihanalitice. La vârsta de 45 de ani ai îi apare Metamorfozele, o frescă formată din 246 de legende, care cuprind 12.000 de versuri. Este momentul din care intră în dezacord cu Octavian Augustus, Imperatorul. A intuit pericolul care îl amenința dar deznodământul surghiunului nu l-a prevăzut. Este opera în
by MIHAI -IOSIF MIHAI [Corola-publishinghouse/Science/970_a_2478]
-
amenința dar deznodământul surghiunului nu l-a prevăzut. Este opera în care își exprimă versificat concepția asupra lumii, care a fost rezultatul unor transformări instantanee, dictate de zei, într-un câmp al fanteziei, populat cu eroi și legende, cu supranaturalul. Metamorfozele rămâne cea mai valoroasă lucrare a lui Ovidiu, în care el a anticipat crearea lumii, a admis ideea existenței unui haos primar, o idee cosmologică împrumutată de la gânditorii greci Anaxagora și Empedocle. A descris în manieră panteistă legenda "marelui foc
by MIHAI -IOSIF MIHAI [Corola-publishinghouse/Science/970_a_2478]
-
Empedocle. A descris în manieră panteistă legenda "marelui foc", mânia cerului și a naturii dezlănțuite: "Râuri ieșite din matcă, s-aruncă pe câmpuri întinse Și laolaltă duc holde și arbori, și vite și oameni Case și temple cu sfinte valoare" (Metamorfoze, I, p.287) Se succed apoi legendele pedepselor mitice, eroii evocați de fantezia colectivă a lumii antice, care sunt preschimbați în pietre, plante și animale, unde Daphne devine copac, Narcis floare, Echo ecou, Acteon cerb etc. În tot tragismul acestor
by MIHAI -IOSIF MIHAI [Corola-publishinghouse/Science/970_a_2478]
-
la baza acestora ca să le înfrumusețeze. Astfel, Orpheu și Euridice, de exemplu, au devenit celebrii prin intensitatea sentimentelor lor de dragoste, prin devotamentul nemărginit al unuia față de celălalt și prin puterea sacrificiului. Mitul lui Orpheu ocupă un loc proeminent în Metamorfoze, el având un dar cu care pot fi îmblânzite și fiarele. Cântecele lui impresionează prin tragismul durerii lor, de exemplu atunci când, din cauză că n-a putut să-și stăpânească teama, Orpheu o pierde a doua oară pe Euridice. Motivele pentru care
by MIHAI -IOSIF MIHAI [Corola-publishinghouse/Science/970_a_2478]
-
personalității: omul prevestit de cei doi este „omul în om”; omul solar al lui Pușkin și omul sfâșiat între elanuri sublime și ispite abjecte al lui Dostoievski întregesc visul armoniei în contradicții care tentează conștiința. În relația Pușkin-Lermontov, L. descrie metamorfozele eului liric, travestirea acestuia în personaj liric, ca fenomen al unei literaturi care își găsește substanța emblematică într-o serie de personaje-pelerini, eroi ai unei spiritualități abisale. SCRIERI: De la Demon la Luceafăr. Motivul demonic la Lermontov și în romantismul european
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287847_a_289176]
-
Profira Sadoveanu, Pokinutaia planeta, București, 1980; Ionel Pop, Odinokii volk, pref. Titus Popovici, București, 1980 (în colaborare); Nicolae I. Ștefănescu, Zagadka arhiva, București, 1982; Nichita Stănescu, Pesni Rumânii, București, 1987; Nichita Danilov, Ciornâi anghel, Iași, 2003. Repere bibliografice: Sorin Titel, Metamorfozele unui personaj, RL, 1979, 21; Nicolae Ciobanu, „De la Demon la Luceafăr”, LCF, 1979, 43; Victor Ivanovici, Comparatisme moderne, REVR, 1980, 4; George Muntean, Versurile lui Eminescu traduse în limba lui Pușkin, CNT, 1987, 41; Monica Spiridon, După Babel, R, 1988
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287847_a_289176]
-
din belșug în literatura realist-socialistă decurg din teza pe care autoarea insistă să o ilustreze, deși demonstrația se arată în total dezacord cu profunda cunoaștere a fenomenului literar. Aceeași opinie despre influențarea esteticului de către realitatea social-istorică se regăsește și în Metamorfozele măștilor comice: procedee, motive, modalități (1966). Pornind de la istoricitatea motivelor comice, se întreprinde o cercetare comparatistă a evoluției lor în diverse epoci literare, subliniată fiind treptata înnoire a semnificațiilor ca răspuns la „stimulentul obiectiv care este realitatea socială”. Din punctul
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286037_a_287366]
-
1951; Articole de critică, București, 1954; Furtună în cancelarie (în colaborare cu Silvian Iosifescu), București, 1956; Pornind de la clasici, București, 1957; Byron, București, 1961; O temă literară: sociologia și psihologia ratării, București, 1963; Curentele literare și evocarea istorică, București, 1963; Metamorfozele măștilor comice: procedee, motive, modalități, București, 1966; Alegoria și esențele. Structuri alegorice în literatura veche și nouă, București, 1969; Romantismul, București,1970; Auferstehung der Allegorie, Viena, 1971; Omisiunea elocventă, București, 1973; Postwar Developments of the Prewar Tradition in Romania, în
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286037_a_287366]
-
Birăescu, „Curentele literare și evocarea istorică”, O, 1963, 10; Lidia Bote, „Curentele literare și evocarea istorică”, TR, 1963, 43; Val Panaitescu, Eficiența punctului de vedere, IL, 1963, 11; Mihaela Șchiopu, „Curentele literare și evocarea istorică”, RITL, 1963, 3-4; Edgar Papu, Metamorfoza măștilor comice, „Romanian Review”, 1967, 2; Mirodan, Dicționar, 320-325; H. Grămescu, Vera Călin, L, 1996, 52; Letiția Guran, Acasă. Târziu, VTRA, 1998, 6; Dimisianu, Lumea, 441-445; Micu, Ist. lit., 762; Petraș, Panorama, 165-167; Manolescu, Enciclopedia, 139. Il.C.
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286037_a_287366]
-
ani de viață. Cam asta este proporția între asaltul mediatic dintre o țară superdezvoltată și țara noastră. De aceea, un român influențat de filme, jocuri pe Internet sau reviste are o vârstă mai mare decât unul american. Desenele animate și metamorfozele unui copil de cinci ani La doar cinci ani, un copil supradotat a fost izgonit de la trei grădinițe. Motivul, micuțul este incapabil să-și găsească un loc printre cei de vârsta lui, din cauza violenței de care se folosește în toate
[Corola-publishinghouse/Science/2237_a_3562]
-
spiritualității românești, în „orizontul întregului spațiu românesc”, ce rămâne neatins „înăuntrul nostru în ciuda vitregiei timpurilor”. Ideea este susținută de I. Maloș-Râpeanu în articolul Pentru un destin al sângelui și al spiritualității românești. Cu poezie colaborează, în afară aceluiași I. Maloș-Râpeanu (Metamorfoze, Voievodul), si George Popa, redactorul revistei „Lanuri” de la Mediaș (Frunte lângă arbori, Trestia), Ion Oana (Sonet pentru tine), V.I. Spiridon (Fragment de scrisoare), Romeo Dăscălescu (Cântec de leagăn), Gr. P. Poruțiu ( Din lanțul strâns al vremii), Emil Zegreanu (Versurile toamnei
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286606_a_287935]
-
aceasta nu numai în epocile de mijloc ale trecutului umanității, ci de-a lungul întregii sale existențe; îl interesează modul de gândire religios care a dus la formele de manifestare culturală europeană. Pentru felul în care știe să deslușească urmările metamorfozelor psihosociale din zorii evului modern, punctul său de vedere n-ar trebui să-l ignorăm, așa cum inițial, dintr-o posibilă prejudecată, am fost tentați să procedăm. Voi spune însă de pe acum că, în esență, judecata mea diferă (chiar dacă îmi însușesc
[Corola-publishinghouse/Science/2253_a_3578]
-
exil”. Schimbul epistolar dintre Erasmus și Olahus este dovada pledoariei pentru marea cultură. Corespondența lor cuprinde informații literare, o dragoste nețărmurită pentru adevăr, o încredere extraordinară în forțele de bine ale omului, în destinul umanității. Ei întrezăresc marea epocă a metamorfozelor în care rațiunea va câștiga rolul de diriguitor al societății, observă cum, pe nesimțite, din dinamism creator, omenirea se înnoiește. Aș spune - extinzând afirmația lui Huizinga - că, atât în cazul lui Erasmus, cât și în cel al lui Olahus fantezia
[Corola-publishinghouse/Science/2253_a_3578]
-
de ceea ce îl stingherește în opțiunile sale, în activitatea de zi cu zi. Evident că, deși nu acest aspect ni l-am propus să-l relevăm, nu pot fi trecuți cu vederea factorii economici și noile raporturi sociale ale căror metamorfoze se întrevăd încă în a doua jumătate a celui de-al XVII-lea secol. Să nu omitem apoi, de exemplu, morala politică, reformele Cantemireștilor, mai târziu, ale Mavrocordaților, memoriile îndreptate împotriva stăpânirii turcești sau profețiile despre sfârșitul dominației otomane. Ele
[Corola-publishinghouse/Science/2253_a_3578]