3,169 matches
-
lui împăratului Alexandru al II-lea, departament care a avut la început 12 membri. Adresa oficială a departamentului, strada Fontanka nr. 16, era cunoscută în tot imperiul. După o nouă tentativă eșuată de asasinare a împăratului din 6 august 1880, monarhul a creat, urmând sfaturile lui Mihail Loris-Melikov, „Departamentul Poliției de Stat”, secție a Ministerului Afacerilor Interne, și a transferat atât Corpul Special al Jandarmilor cât și Secția a III-a a Cancelariei Maiestății Sale Imperiale în subordinea noului departament. Funcția
Ohrana () [Corola-website/Science/320710_a_322039]
-
strategic al lui Saladin. Pe 2 octombrie 1187 Saladin a intrat în Ierusalim. Nu la mult timp după aceste victorii succesive, va intra în luptă împotriva lui Richard Inimă-de-Leu în contextul celei de-a treia cruciade. Pe 8 iunie 1181 monarhul englez debarcă la Acra, alăturându-i-se în luptă lui Filip August. Pe 12 iulie 1191 Acra a capitulat, urmând ca și Jaffa să cadă în mâinile cruciaților spre sfârșitul aceluiași an. Richard Inimă-de-Leu nu a reușit însă niciodată să
Saladin () [Corola-website/Science/304130_a_305459]
-
și va conduce într-un final, împreună cu alți factori, la războiul Crimeii. Acest episod istoric, se zice, a forjat pentru totdeauna neîncrederea rușilor în europeni. În calculele strategice ale rușilor, de la bun început, se mizase pe o anumită bunăvoință a monarhilor europeni urmare a rolului major pe care Rusia l-a avut în înăbușirea șirului de revoluții din 1848, dar și mai înainte, în înfrîngerea demonicului (din punct de vedere al monarhiilor) Napoleon Bonaparte. În fond, țarul Nicolae I avea sentimentul
Războiul Crimeii () [Corola-website/Science/303095_a_304424]
-
separați de un râu luptau pentru trei regate. Mai mult, bătălia de la Boyne reprezintă pentru tradiția Whig (liberală) triumful libertății religioase și civile asupra absolutismului. După Revoluția Glorioasă, Parlamentul a reușit pentru prima oară să dețină mai multă putere decât monarhul țării. Bătălia are rezonanță și în rândurile naționaliștilor irlandezi: cei mai mulți irlandezi văd lupta ca pe un pas important în colonizarea britanică a Irlandei. În 1923 membri IRA au aruncat în aer un mare monument pe câmpul unde a avut loc
Bătălia de la Boyne () [Corola-website/Science/331848_a_333177]
-
primul rând de chestiuni administrative, nu militare. Cu toate acestea, a avut loc un scurt război între Castilia și Portugalia în timpul domniei sale, pentru posesiunea orașelor Serpa și Moura. După aceea Denis a evitat războiul : a ieșit în evidență ca un monarh iubitor de pace, într-o perioadă foarte agitată a istoriei europene. Din moment ce Portugalia era deja recunoscută ca țară independentă de către vecinii săi, Denis a semnat un pact cu Ferdinand al IV-lea al Castiliei privind frontierele (1297), pact ce a
Denis al Portugaliei () [Corola-website/Science/310212_a_311541]
-
cultului mormântului presupus al regelui David, și unii rabini evrei au încercat să facă demersuri pentru a obține dreptul deschiderii locului pentru religia lor. Hotărârea privind excluderea creștinilor, inclusiv a franciscanilor din Cenaclu, comunicată de sultanul Soliman Magnificul mai multor monarhi europeni, între care regilor Franței și Portugaliei, a devenit neclintită începând din anul 1554. Sultanul a permis uzul Cenaclului (camera de sus) exclusiv ca moschee (Makam al Nabi Daud - Moscheea Nabi Da'ud, adică a proorocului David). Încă din 1453
Cenaclul din Ierusalim () [Corola-website/Science/315455_a_316784]
-
din regiunile joase ale Eladei, care s-au mutat în munți, unde otomanii nu au reușit să-și impună o prezență serioasă militară sau administrativă. Sultanul era plasat în vârful piramidei guvernamentale otomane. Deși el se bucura de puterile unui monarh absolut, acțiunile sale erau limitate de tradiții și convenții. Aceste restricții erau impuse în principal de tradiții, în principal de natură religioasă. Coranul conținea principalele restricții, fiind legea absolută după care trebuia se ghideze sultanul, jucând prin aceasta rolul unei
Grecia Otomană () [Corola-website/Science/325867_a_327196]
-
cu această împărțire administrativă, otomanii au pus în aplicare sistemul de segregare a cetățenilor imperiului pe baze religioase - „milleturile”. Teritoriile cucerite au fost împărțite de către sultan nobililor otomani, care au devenit deținători de fiefuri - "timar" sau "ziamet" - și supuși direct monarhului. Aceste terenuri nu puteau să fie vândute sau moștenite, fiind înapoiate sultanului la moartea nobilului deținător de fief. De-a lungul întregii lor vieți, nobilii otomani, care serveau în general ca ofițeri de cavalerie în armata sultanului, duceau o viață
Grecia Otomană () [Corola-website/Science/325867_a_327196]
-
bizantini care au notat natura liberală și generoasă a unor sultani otomani. Astfel, Baiazid I a acceptat creștini în cercul său de apropiați, iar Murad al II-lea a inițiat reforme care au înlăturat unele nedreptăți care datau de pe vremea monarhilor bizantini. Pe de altă parte, au existat sultani precum Selim I, care i-a persecutat pe creștini, pe care a dorit să îi alunge din imperiu și ale căror biserici a dat ordin să fie confiscate. Dacă până în cele din
Grecia Otomană () [Corola-website/Science/325867_a_327196]
-
și soția sa au conferit o chartă negustorească orașului Boulogne, probabil din considerente financiare. Regele Filip al II-lea l-a numit apoi pe Renaud conte de Aumale în 1204, însă acesta a început să se detașeze de relația cu monarhul. Ca urmare a cuceririi Normandiei de la englezi în aprilie 1204, Filip i-a acordat lui Renaud comitatul de Mortain ca și onorurile pentru Warenne, care se concentra pe fortărețele de Mortemer și Bellencombre. Atât Mortain cât și Warenne fuseseră deținute
Reginald de Dammartin () [Corola-website/Science/328460_a_329789]
-
o vreme.. În 1831 s-a întors cu familia la Neapole via Olanda, Prusia și Austria. Mai târziu, totuși, cu ajutorul lui Emmanuel Louis Marie de Guignard, viconte Saint Priest, a încercat fără succes să restabilească dinastia legitimistă a bourbonilor în timpul monarhului orléanist, regele Ludovic Filip I al Franței (1830-1848). Rebeliunea ei nereușită de la Vendée din 1832 a fost urmată de arestarea ei și întemnițarea în noiembrie 1832. A fost eliberată în iunie 1833 după ce a născut o fiică și a dezvăluit
Caroline Ferdinande, Ducesă de Berry () [Corola-website/Science/317791_a_319120]
-
a produs o rumoare considerabilă în rândul publicului larg. La începutul lunii octombrie 1860 a cerut să fie pensionat din funcția de director al Bibliotecii Universității. Împăratul austriac însuși i-a permis acest lucru într-o scrisoare scrisă chiar de monarh și i-a acordat o pensie care avea aceeași valoare cu salariul său anterior. Šafárik a murit în 1861 la Praga și a fost îngropat în cimitirul evanghelic din cartierul Karlín.
Pavel Jozef Šafárik () [Corola-website/Science/336014_a_337343]
-
din Sud și din Nord. Etnicii han au reușit să supraviețuiască atacurilor militare ale triburilor nomade din nord, cum ar fi xianbeii, și civilizația lor a continuat să prospere. În sudul Chinei, au existat dezbateri aprinse și frecvente între curtea monarhului și nobili cu privire la îngăduirea budismului pe teritoriul imperiului. În cele din urmă, aproape de sfârșitul erei de Sud și de Nord, atât adepții budismului cât și ai taoismului au ajuns la un compromis, devenind mai toleranți unul cu celălalt. În 589
Istoria Chinei () [Corola-website/Science/326725_a_328054]
-
la sfârșitul dinastiei Ming, după ce Nurhaci a unit toate triburile jurchene și a stabilit un stat independent. Cu toate acestea, dinastia Ming a fost răsturnată de rebeliunea țărănească a lui Li Zicheng, odată cu capturarea Beijingului în 1644 și sinuciderea ultimului monarh Ming, Împăratul Chongzhen. Manciurienii, aliați cu generalul Ming Wu Sangui, au acaparat Beijingul, ce a fost stabilit drept capitală a dinastiei Qing, iar apoi au procedat la supunerea rezistenței Ming, rămase în partea de sud a imperiului. Deceniile de cucerire
Istoria Chinei () [Corola-website/Science/326725_a_328054]
-
dar a fost nevoit să-i cedeze puterea, (o decizie pe care o va regreta mai târziu), lui Yuan Shikai, care comanda Noua Armată și era fost prim-ministru în guvernul Qing, ca parte a acordului de abdicare a ultimului monarh. De-a lungul următorilor câțiva ani, Yuan a început să elimine adunările naționale și provinciale și la sfârșitul anului 1915 s-a declarat împărat. Ambițiilor imperiale ale lui Yuan li s-au opus cu înverșunare subordonații săi și confruntându-se
Istoria Chinei () [Corola-website/Science/326725_a_328054]
-
a convocat "Assemblée des notables" în 1787 pentru a discuta asupra noii reforme fiscale propusă de Calonne. Adunarea a repins planul. Toate aceste eșecuri i-au semnalat lui Ludovic faptul că și-a pierdut capacitatea de a domni ca un monarh absolut, fapt ce i-a cauzat depresie. Au existat apeluri din ce în ce mai puternice ca regele să convoace Stările Generale lucru pe care l-a făcut în mai 1789. În iunie 1789 a început Revoluția Franceză. Încercările lui Ludovic de-a o
Ludovic al XVI-lea al Franței () [Corola-website/Science/298943_a_300272]
-
Frederick al VII-lea ("Frederik Carl Christian") (6 octombrie 1808 - 15 noiembrie 1863) a fost rege al Danemarcei. A domnit din 1848 până la moartea sa. A fost ultimul monarh danez a vechii ramuri regale a Casei de Oldenburg și, de asemenea, ultimul monarh al Danemarcei care a domnit ca monarh absolut. În timpul domniei sale, a semnat Constituția Danemarcei, care a dat Danemarcei un Parlament și a transformat-o într-o
Frederic al VII-lea al Danemarcei () [Corola-website/Science/316161_a_317490]
-
VII-lea ("Frederik Carl Christian") (6 octombrie 1808 - 15 noiembrie 1863) a fost rege al Danemarcei. A domnit din 1848 până la moartea sa. A fost ultimul monarh danez a vechii ramuri regale a Casei de Oldenburg și, de asemenea, ultimul monarh al Danemarcei care a domnit ca monarh absolut. În timpul domniei sale, a semnat Constituția Danemarcei, care a dat Danemarcei un Parlament și a transformat-o într-o monarhie constituțională. Deviza sa a fost: "Dragostea poporului, puterea mea". Frederic s-a născut
Frederic al VII-lea al Danemarcei () [Corola-website/Science/316161_a_317490]
-
1808 - 15 noiembrie 1863) a fost rege al Danemarcei. A domnit din 1848 până la moartea sa. A fost ultimul monarh danez a vechii ramuri regale a Casei de Oldenburg și, de asemenea, ultimul monarh al Danemarcei care a domnit ca monarh absolut. În timpul domniei sale, a semnat Constituția Danemarcei, care a dat Danemarcei un Parlament și a transformat-o într-o monarhie constituțională. Deviza sa a fost: "Dragostea poporului, puterea mea". Frederic s-a născut la Palatul Amalienborg ca fiu al lui
Frederic al VII-lea al Danemarcei () [Corola-website/Science/316161_a_317490]
-
împotriva puterilor germane din 1848-1851 Frederic a apărut ca "liderul național" și a fost privit aproape ca un erou de război în ciuda faptului că niciodată nu a luat parte activă la lupte. În timpul domniei sale, Frederic s-a purtat ca un monarh constituțional. Totuși el nu a renunțat complet să intervină în politică. În 1854 a contribuit la căderea puternicului cabinet conservator Ørsted și în 1859-60 a acceptat un guvern liberal care a fost numit la inițiativa soției sale, Louise Rasmussen. În timpul
Frederic al VII-lea al Danemarcei () [Corola-website/Science/316161_a_317490]
-
prin intermediul administrației (control exercitat la multiple niveluri: economic, juridic, demografic etc.) au produs și consolidat ideea de societate bine delimitată, unică și unită, întărind totodată ideea că legitimitatea politică a existenței statului este dată de oameni, nu de Dumnezeu (puterea monarhului avea un caracter sacru, iar alegerea monarhului și menținerea puterii dinastice erau expresia voinței divine). Oamenii au trăit dintotdeauna în grupuri a căror mărime, compoziție și structură a fost extrem de variată: de la familie la triburi sau la alte forme de
Identitate națională () [Corola-website/Science/314455_a_315784]
-
economic, juridic, demografic etc.) au produs și consolidat ideea de societate bine delimitată, unică și unită, întărind totodată ideea că legitimitatea politică a existenței statului este dată de oameni, nu de Dumnezeu (puterea monarhului avea un caracter sacru, iar alegerea monarhului și menținerea puterii dinastice erau expresia voinței divine). Oamenii au trăit dintotdeauna în grupuri a căror mărime, compoziție și structură a fost extrem de variată: de la familie la triburi sau la alte forme de asociere pe baza unor legături de rudenie
Identitate națională () [Corola-website/Science/314455_a_315784]
-
Ținând cont de noile condiții de viață (alfabetizarea, accesul crescut la schimbul de informații, noile posibilități de deplasare în spațiu etc.), nu se mai putea afirma că „poporul” este format din acei indivizi care s-au născut pe domeniul unui monarh sau care au fost cuceriți într-un război. În acest context s-a impus cu ușurință ideea de națiune potrivit căreia „poporul” unei „țări” este un grup unitar cu interese comune și cu voința și puterea de a acționa întru
Identitate națională () [Corola-website/Science/314455_a_315784]
-
existat înainte de sfârșitul secolului al XVIII-lea. Făcând abstracție de câteva opere literare, înainte de sfârșitul secolului al XVIII-lea o „țară” nu putea fi gândită sau imaginată decât ca o reflexie a celor care exercitau puterea politică în respectiva „țară” (monarhi, aristocrați etc.), ca o recunoaștere (sau, dimpotrivă, ca o disputare) a legitimității monarhului care deținea puterea. La sfârșitul secolului XX, atât SUA cât și URSS au arătat o dorință redusă de a susține principiul autodeterminării. Această tendință a devenit evidentă
Identitate națională () [Corola-website/Science/314455_a_315784]
-
înainte de sfârșitul secolului al XVIII-lea o „țară” nu putea fi gândită sau imaginată decât ca o reflexie a celor care exercitau puterea politică în respectiva „țară” (monarhi, aristocrați etc.), ca o recunoaștere (sau, dimpotrivă, ca o disputare) a legitimității monarhului care deținea puterea. La sfârșitul secolului XX, atât SUA cât și URSS au arătat o dorință redusă de a susține principiul autodeterminării. Această tendință a devenit evidentă prin opoziția URSS la independența statelor baltice și prin folosirea forței militare pentru
Identitate națională () [Corola-website/Science/314455_a_315784]