3,245 matches
-
de piață etc. Este descifrat mecanismul prin care sistemul bancar american a provocat criza financiară din 2008-2010, răspândită apoi în toată lumea și s-a stabilit mecanismul prin care instituțiile financiare internaționale (cu capital majoritar american) acționează global pentru sărăcire, îndatorare perpetuă a unor țări. Integrarea mișcării sindicale mondiale în acțiunea antiglobalizare și formarea Confederației Sindicale Mondiale consolidează mișcarea antiglobalizare, sindicatele propunându-și „organizarea de campanii la nivel global și reprezentarea în fața instituțiilor globale importante”. La reuniunea de la Davos, în cadrul Forumului Economic
GLOBALIZAREA Manifestări şi reacţii by Florina BRAN,Gheorghe MANEA,Ildikó IOAN,Carmen Valentina RĂDULESCU () [Corola-publishinghouse/Science/228_a_334]
-
cât de lung e fitilul. Ori de câte ori iei o țigară, faci un pas către bombă. De unde știi că la următorul pas nu va exploda? Din contră, fumătorii suferă de o senzație de nesiguranță! Iar să nu mai trăiești cu această senzație perpetuă înseamnă, cred eu, sfârșitul sclaviei, cel mai extraordinar beneficiu al lăsatului de fumat. Fumătorilor le pare greu de crezut că tocmai țigara e cauza senzației de nesiguranță care îi cuprinde noaptea târziu, pe stradă, când constată că pachetul e gol
În sfărșit, nefumător by Allen Carr () [Corola-publishinghouse/Science/92303_a_92798]
-
nu râde, nu glumește „cinstita holeră de la ’48”, nu râd încă mulți și multe în cele patru părți ale Amintirilor...). Desigur, C. nu e un autor posac, care scrie o operă sumbră. Sunt în același timp total inacceptabile clișeul jovialității perpetue și imaginea cam nătângă a unui hâtru care se ține numai de glume. Trebuie citite Amintirile... în general și partitura lui Nică a lui Ștefan a Petrei în special cu întreaga biografie a lui Creangă în față, inclusiv cu biografia
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286480_a_287809]
-
înapoi sau lateral. III.5 Rolul acompaniamentului muzical în execuția artistică Muzica este un limbaj complex, poate ultimul cuvânt al artei, întocmai cum moartea este ultimul cuvânt al vieții (Heine), concomitent, expresia dragostei și trăirilor tumultoase, avântului și entuziasmului, aspirației perpetue, sens în care datorită multitudinii de stări, emoții, dispoziții și sentimente, ea nu va înceta să fie nicio clipă cea mai înaltă și cea mai eliberatoare dintre arte (R. Wagner). După același autor arta sunetelor este implicată cu bune rezultate
Aspecte teoretice privind pregatirea asrtistica in gimnastica artistica feminina by LIUȘNEA DIANA NICOLETA () [Corola-publishinghouse/Science/1673_a_2936]
-
Fără să fie un profesionist al ziaristicii, B. practică, în articolele pe teme la ordinea zilei, o gazetărie de atitudine, degajată de atonia și întunecările liricii lui monocorde. Reportajele vădesc și simpatie, și compasiune pentru dezmoșteniții soartei. Broșura Pacea universală perpetuă (1935), încropită împreună cu Crăciun C. Dronca, dovedește că poetul oltean are acces la utopie. În notațiile critice pe marginea unor scrieri literare, el preferă textele de substanță „natural emotivă”. În comentariul, cu ton panegiric, Poezia lui Al. T. Stamatiad (1937
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285669_a_286998]
-
prin ruperea acestora. Faptul în cauză este ilustrat în reprezentarea țesătoarelor celeste, Moirele grecești și Parcele romane, care torc, deapănă și în cele din urmă taie firul vieții. Fusul este, ca atare, simbolul timpului care se scurge inexorabil, al mișcării perpetue, al ciclului neîntrerupt al nașterii și al morții. Firul este de asemenea ghidul indispensabil, reperul datorită căruia se evită pierderea, rătăcirea. Datorită firului pe care Ariadna i-l oferă, Tezeu iese din labirint. În vis, firul face apel la calitatea
[Corola-publishinghouse/Science/2329_a_3654]
-
Traversarea mării (Moise, Ulise), precum și înghițirea de către un pește uriaș (Iona, Pinocchio), teme legendare și universale, evocă trecerea de la profan la sacru, de la umbră la lumină și sunt o personificare a revelației celei de-a doua nașteri. Valurile simbolizează mișcarea perpetuă și ritmată. Ele arată capacitatea de adaptare, schimbarea («a fi pe vală), dar și instabilitatea. Mareea reia același simbolism, adăugând periculozitatea, prin rapiditatea sa uneori ucigașă. Spuma, la rândul ei, evocă la modul pozitiv, purificarea prin albeața sa, iar la
[Corola-publishinghouse/Science/2329_a_3654]
-
Lumii de Fum28. Locuitorii Împărăției Întunericului sînt analogi instinctelor noastre celor mai josnice. SÎnt răi și stupizi. Abia dacă se cunosc Între ei și, fiind „plini de o perfectă răutate”29, se Învrăjbesc unii Împotriva altora 30 și se războiesc perpetuu Între ei31. În lupta lor, puterile Întunericului au ajuns la hotarul Împărăției de Lumină, iar pofta lor lacomă de Lumină s-a dovedit mai puternică decît ura lor reciprocă. Împăcîndu-se Între ele, și-au unit forțele Într-un asalt contra
[Corola-publishinghouse/Science/1867_a_3192]
-
Un mare post colectiv avea loc la sărbătoarea Bema (grec. bema, „tron”), cînd se expunea În fața credincioșilor jilțul gol al lui Mani, În amintirea morții acestuia 127. Pe cînd un ales trebuia să practice cele Trei Peceți - a pîntecelui (celibatul perpetuu), a mîinii (evitarea oricărui contact cu materia) și a gurii (disciplina vorbirii și a mîncării)128 -, auditorii trebuiau să postească duminica, să spună rugăciuni către Soare și Lună, să dea de pomană, să ofere bisericii pe cineva din familie - sau
[Corola-publishinghouse/Science/1867_a_3192]
-
foarte brusc, „se poartă” pe deasupra Apelor. Dumnezeu face Lumina, care contrastează cu Întunericul, face „tăria” cerului pentru a separa Apele de sus de cele de jos (indiferent de ce anume ar putea să Însemne, Apele „de sus” și „de jos” constituind perpetuu subiect de noi interpretări), se ivește uscatul, Dumnezeu Îi poruncește să „dea din sine” plantele, Îi face pe „luminătorii” cerului, apoi le poruncește Apelor să se umple de viețuitoare. Își fac apoi apariția (ori sînt create) păsările cerului, iar Dumnezeu
[Corola-publishinghouse/Science/1867_a_3192]
-
care sunt, în felul lor, eterni străini, mereu sfâșiați între excludere și includere; Gregor Samsa din Metamorfoza va deveni parazitul și exclusul familiei sale, Karl Rossman din America sau K. din Castelul sunt "personaje în exil, dezrădăcinate, aflate într-o perpetuă rătăcire". O povestire precum Ispită în sat prezintă ambivalența și ambiguitatea relației între oaspete și indigeni, în povestea călătorului ajuns într-un sat necunoscut, seara și care prin căutarea unei cazări, stârnește suspiciune, ostilitate, angoasă. Cum Kafka este un evreu
[Corola-publishinghouse/Science/84946_a_85731]
-
dar negritudinea trimite nu numai la spațiul nopții, ci și la un exotism afro-american în relație cu deplasările culturale induse) repetă aceeași arie, cu titlu semnificativ, Slowly Time Call, "ca și cum ceva, în mecanismul acestui timp, nu ducea decât la o perpetuă repetiție". Această muzică care literalmente te "înlănțuie" cum va fi mai târziu înlănțuit Léon Lucain, invită la situații erotice evocate de trei cupluri care dansează "cu părul contopit încât nu mai formează decât un singur păr bicolor, cu pieptul oferit
[Corola-publishinghouse/Science/84946_a_85731]
-
puțin cu Klamm și care se străduiește să-i semene și mai mult și care își dă importanță imitând felul de a fi adormit și visător al lui Klamm (224)596. Partea cea mai derutantă a acestei similitudini neasemănătoare este perpetua răsturnare a oricărei afirmații, fiindcă dacă este asemănare, există și mici diferențe, minuscule fisuri care vin să umple de crăpături edificiul certitudinii (sau al credinței). "Hanul era la exterior foarte asemănător cu cel unde locuia K.; în general, nu erau
[Corola-publishinghouse/Science/84946_a_85731]
-
limbi. Ni se pare că cele două chestiuni se contaminează una pe cealaltă și că, în cele din urmă, problema limbajului nu încetează să-l preocupe. Ideea însăși că există în limbaj capcane, plase, încurcături, surse de neînțelegere fundamentale este perpetuu recurentă. Un prim exemplu în acest sens ar putea fi limbajul copiilor: în colonia din Thüringe, el întrebă niște fete dacă au cinat, lucru pe care ele nu îl înțeleg, apoi un altul dacă au dejunat (ele încep să întrevadă
[Corola-publishinghouse/Science/84946_a_85731]
-
găsind că poezia ia naștere: Când melancolia/ Bate la poarta inimii". E vorba, aici, de o melancolie propulsoare, de impactul cu Eul de profunzime, cu reacțiile lui informulabile. Referindu-se la poemele hugoliene, Baudelaire sublinia, într-un comentariu (1861), tentația perpetuă a poeziei spre "universala analogie", punte între mobilitatea vieții cosmice și cea a individului. De foarte multă vreme, începând cu Platon (în Phedru), se vehiculează ideea despre gratuitatea actului creator ca unul care ar fi expresia irepresibilă a unui daimon
[Corola-publishinghouse/Science/1545_a_2843]
-
felurime de agregări și convergențe, de conotații asigurând transcendența, admitem implicit că ea e, totodată, o imensă succesiune de re-începuturi. Actul demiurgic, tensiunea în care se așază poetul având în minte un punct de mirum îmbietor, punct care se îndepărtează perpetuu, e în fapt un act de cunoaștere. Un mod de gnoză în care unii văd o co-naștere, câtă vreme poetului i se cere să pună în acest act ceva din sine însuși. Nimic mai obișnuit decât cuvântul, totuși o dată investit
[Corola-publishinghouse/Science/1545_a_2843]
-
se poticnește de "blestemata încremenire a vorbelor tocite, îndobitocite de sensuri"; în replică intervine aspirația de a comunica "cinstit" în "puține cuvinte" un "sentiment simplu, uman". Numai un "nefericit lustragiu de cuvinte", abandonează; un Geo Dumitrescu decis se consideră în perpetuă campanie. Prozaicul, profanul împresoară: "Prea mult pământ e-n călimară! / Caut cu penița, scormonesc / și ridicând-o iau în vârful ei / nu o lacrimă, albastră, curată, / ci un grăunte negru, ce lasă pe hârtie / semne groase, mari litere de tipar
[Corola-publishinghouse/Science/1545_a_2843]
-
subită revelație: Îl priveam prostit de mirare, înmărmurit (...) când, deodată, zării în ochii lui limpezi, strălucitori, chipul meu, oglindit chipul meu, care seamănă atât de bine cu o veche coajă de pâine neagră. "Povestea", în fond o fabulă, sugerează subtextual perpetua nevoie de altcineva atât din perspectiva omului "pe două roți", cât și din cea a dulăului Degringo; luat acasă ("fii binevenit în viața mea"), patrupedul "nedespărțit" se situează "poate chiar undeva în mine". Devine așadar un factor de complementaritate. Din
[Corola-publishinghouse/Science/1545_a_2843]
-
neliniști și suspensii, o alergare fără odihnă între centru și margine, între plenitudine și vacuitate, între iluzionism pasager și adevărul artei. Unde este atunci mortarul, fluidul, factorul pulsator care unifică părțile? Între atâtea modulații antinomice, nota de freamăt neistovit, de perpetuă căutare, de ne-stare existențială, e singura sa permanență. Un liant în acțiune... Cuvinte și necuvinte Cărțile începutului, Sensul iubirii (1960) și O viziune a sentimentelor (1964), remarcabile, cantonau aparent în senzorial, izbitoare fiind elanurile erotogene, miracolul de a exista
[Corola-publishinghouse/Science/1545_a_2843]
-
în Respirări se constituie în dimensiuni corelative, inextricabile. În cele 11 Elegii (publicate în 1966) obsedează vădit causa rerum, o multiplă exasperare a Eului contemplator (titlul Contemplare se repetă) posedat de nostalgia cunoașterii, balansând între înaintări și retrageri necontenite, sub perpetua presiune a relativismului universal. "Stau între doi idoli și nu pot s-aleg pe nici unul (...) // Stau cu o lopată în mână între două gropi, / și nu pot, în ploaia măruntă, / să aleg prima pe care voi astupa-o" (A șasea
[Corola-publishinghouse/Science/1545_a_2843]
-
apoi textele în cauză au fost dictate Gabrielei Melinescu "în decurs de două zile și două nopți, într-o cameră cu pământ pe jos, la marginea Bucureștilor..." Îndoielile lui Nichita Stănescu, numeroase, privind resursele limbajului, nu sunt ale unui sceptic perpetuu; credința sa în cuvânt nu e mai mică decât aceea în Logos a lui Ioan, evanghelistul. "Toate artele cunoscute afirmă el, scriind Despre limbajul artistic -, inclusiv muzica, numită cea mai abstractă, sunt reductibile, în ultimă instanță, la cuvânt..." Puterea unui
[Corola-publishinghouse/Science/1545_a_2843]
-
e falsă. Mecanismele logicii curente, raporturile consacrate dintre lucruri sunt zdruncinate brusc lăsând să apară surpriza, nonsensul nu și apăsarea din literatura absurdului. Fabulantul cu excelentă imaginație combinativă (dramaturg la fel de ingenios) păstrează o anumită bonomie, un zâmbet de copil mare. Perpetua sobrietate a discursului ca la un Jacques Prévert sau la Ungaretti, deposedarea miturilor de sugestiile lor inițiale, nota zeflemistă toate pendulează între deconstrucție și montaj inedit; citatul livresc și faptul divers orientează spre viziuni sucite, răsturnătoare. Fac impresie în Poeme
[Corola-publishinghouse/Science/1545_a_2843]
-
ca Moromeții lui Marin Preda. "Nouă, muntenilor observa prozatorul -, ne place să stăm de vorbă până ne dor fălcile"! Totodată, la dunărenii aceștia cu nerv regăsim psihisme ale meridionalilor lui Verga. În microcomunitatea de "La Lilieci", politica bunăoară e subiect perpetuu: "I-auzi, bă, ce-a mai făcut Churchil, zicea Danță". Și tot el: "Bă, ăsta e dat dracului tot ca ăla de vorbirăm noi: / Zi-i să-i zic, Clemenceanu ăla" ( În capătul trebii). În modul unui moment caragialian (Cum
[Corola-publishinghouse/Science/1545_a_2843]
-
flăcări, savura "ființa ploii mlădioase" cu "haină cenușie și foșnitoare de mătase". Ploaie tonică, în perspectivă picturală: "Purta pe umeri mii de lanțuri subțiri, de argint (...) / Și de inele fără număr îi erau mâinile-ncărcate..." O altă structură ardentă, în perpetuă combustie, fusese Magda Isanos, în necontenită percepție senzorială. Ar mai fi de menționat la Ana Blandiana din perioada debutului, analogii cu Maria Banuș din Țara fetelor. Eros și Trecere Un fel de jurnal elegiac, Octombrie, noiembrie, decembrie (1972), unifică interludii
[Corola-publishinghouse/Science/1545_a_2843]
-
Din reveriile domnului R. În realitate, "singuraticul" domn R. (supranumit Neboulon) din al doilea text e un purtător de cuvânt al poetului, un alter ego în dialog cu Marea. O mare agitată sub un "soare vânăt" simbolizează zbaterile privitorului anxios, perpetua dilemă a celui întrebându-se "cine ești tu?". Propoziție multiplicată fantastic de "miliarde de voci". Neantului i se suprapune colosalul, incomensurabilul. Paralelismele Om-Natură, predicțiile (ca în Dilema), conexiunile răsturnătoare, șăgălnicia mimată iată motive de coloratură ironică. Apa ascunde dihănii: "Monștri
[Corola-publishinghouse/Science/1545_a_2843]