2,508 matches
-
puținul lui avut, când era mutat dintr-un loc într-altul. I-am mai luat și o pălărie de la magazinul universal. Era o vreme închisă, dar destul de caldă ca să topească zăpada la începutul primăverii aceleia târzii, iar copacii și acoperișurile picurau cu toatele. Cu pălăria aceea de om mare și cu haina pe care nu știa prea bine cum s-o poarte - nepărând să aibă nevoie să o țină cum trebuie pe umeri - arăta ca un călător adult. Era de fapt frumos
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
nevastă-mea și fetița m-au dus la gară. Nu apucasem să mi-o trag cu tipa aia, care probabil că și uitase între timp și se combinase cu altul. Și fetița mi-a spus: „Tati, mă duc să mă picur.“ Auzise cum vorbeau băieții. Ne-a apucat râsu’. După aia, la revedere. Aveam inima grea. La revedere, scumpo. Plângea mergând pe lângă tren și mie îmi venea și mie să plâng. Și între timp aveam încă prezervativul ăla în buzunarul vestei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
de chicoteală, dar ceva mai înfrânată. — Nu, zău, vorbesc serios. De ce nu i-a scris, ca un bărbat, prevenind o asemenea tragedie? Ai cumva idee pe unde se găsește? m-a întrebat doamna de onoare uitându-se la mine și picurându-și oțel în glas. Dacă sunteți prieteni din copilărie, poate că știiă — Eu am sosit la New York abia acum două ore, am răspuns cu nervozitate. Nu numai doamna de onoare, dar și soțul acesteia și doamna Silsburn mă străpungeau cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2217_a_3542]
-
Era chiar Îngerul vacanțelor de vară ! Porumbelul-mesager stătea răbdător lângă el și-și netezea penele aurii, așteptându-l. În cele din urmă, trist, trist de tot, a așternut lucrarea scrisă pe spatele mesagerului și a ieșit din sală. Lacrimi mari picurau din ochi. Plângea ! "De veșnicii întregi mă uit la oameni și n-am știut ce să cer de la Dumnezeu pentru ei. N-am scris decât atât: "Nu te teme !"." Ceilalți l-au înconjurat să-l aline, dar împăcarea parcă nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1546_a_2844]
-
vom păși în Împărăția cerurilor. Cele șapte lumânări Se făcuse seară. Era frig și ceața luneca în vălătuci până în pragul casei. Așteptase toată ziua. Cât puteai cuprinde cu ochii, ceața și marea cenușii, fără sfârșit. Nu ningea, dar din ceață picurau stropi înghețați, cenușii și sărați aproape că le simțeai gustul. Vuietul mării părea și el vătuit în fuioarele lungi de ceață. Abia dacă se auzea, când și când, sirena de ceață de la intrarea în port. În rest, liniște. Casa era
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1546_a_2844]
-
o piatră grea prăvălită la gura mormântului... N-am mai dormit până dimineață. Soră-mea n-a vrut să-mi spună ce visase. Strângea în mână ciobul de alabastru și n-a deschis pumnul nici măcar să-i șterg sângele care picura din palma rănita... Spunea mereu, de parcă dormea cu ochii deschiși: "Moare... moare"... dar eu știam că a doua zi El avea să meargă în Ierusalim și toată mulțimea se pregătea să-l încoroneze rege... În sfârșit, se făcu ziuă. Soră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1546_a_2844]
-
venit pe pământ Numai pentru un timp, o prietenul meu! Trebuie să părăsim frumoasele cântece, Trebuie să părăsim și florile, vai! De aceea sunt trist. Trebuie să părăsim frumoasele cântece Și florile de asemenea șoptește un cântec unde de pe statui picură sângele. Acum toți acești zei sunt morți. Le-au supraviețuit doar statuile. Căci dacă există ceva care durează pe lumea aceasta, e melancolia trecerii noastre. castelul Mă trezesc devreme, în zorii cenușii ai unui oraș străin. Ciudad de Mexico pare
Caminante by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295603_a_296932]
-
Esenin. Și pentru că-l vede pe Mihai oprit din prepararea nes-ului, descumpănit, adaugă, nu fără o ușoară nuanță ironică: "Iubito, vrei un cîntec pe care niciodată, / Khayyam nu vi-l cîntase cu farmec și durere? / Pe cîmpuri, trandafirii fug picurînd tăcere." N-am înțeles nuanța ironică ripostează Mihai. N-am înțeles privirea ta surprinsă i-o întoarce Cristina, trăgînd din pachetul lăsat pe masă o țigară, s-o poată cerceta îndeaproape. Astea cu două steluțe pot să ți le dau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1493_a_2791]
-
hainele ei albe, cu un halat gros pe umeri, mergînd înaintea tuturor. La intrarea în clădire, cu fundul direct pe zăpada de pe trepte, cu tîmplele cuprinse între palme, stă Muraru; două șiruri de lacrimi i se unesc pe vîrful nasului, picurînd în zăpada dintre pantofii săi. Dom' Muraru... îi atinge Mihai umărul cu timiditate. Muraru se ridică, își șterge ochii și nasul cu batista, apoi îl întreabă: Ai adus? Mihai îi pune în mînă teancul de sute. A murit, Mihai, a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1493_a_2791]
-
pe neașteptate, Antonia scoase un țipăt și izbucni în plâns. Scăldată în lacrimi arăta de-a dreptul jalnic. M-am apropiat și ea și-a lăsat încet capul pe umărul meu, fără a-și acoperi fața cu mâinile. Lacrimile ei picurau printre noi doi. Știam că ai să fii bun, spuse ea după un timp. Faptul că ți-am spus e o mare ușurare pentru mine. Minciuna mă făcea să mă simt îngrozitor. Și să fii convins că n-ai să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1892_a_3217]
-
iubit niciodată, zise Georgie și lacrimile începură să-i curgă șiroaie. — Of, Doamne! am exclamat. Am lăsat paharul și m-am apropiat de ea. Georgie stătea țeapănă, cu mâinile pe masă iar eu am cuprins-o în brațe. Lacrimile îi picurau pe tricoul albastru. — Știi foarte bine că te iubesc, prostuțo! am spus. Te rog să judeci rațional și să mă ajuți. Îmi dau seama că nu mă fac deloc înțeles. Faptul că ăștia doi au aflat mă pune într-o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1892_a_3217]
-
și în sângele meu în timp ce cântăream posibilitatea de a-i revedea pe cei doi. Știusem, firește, că se va ajunge aici, știusem că-i voi revedea. Poate că această certitudine, lucrând tainic în imaginația mea, fusese cea care care-mi picurase în suflet un strop de speranță. Dar, relaxându-mă, devenisem mai neatent. — Ești sigură că vrei să fac eu asta și nu tu? — Da, răspunse Antonia oftând adânc. E o treabă neterminată. O să mă simt mult mai bine când o să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1892_a_3217]
-
celălalt capăt al firului. — Măcar o dată am știut și eu ce vreau. Am pus receptorul jos și am rămas țintuit lângă măsuță cu ochii la grădina cufundată în întuneric. Ploaia încetase și, în liniștea care se lăsase, se auzea apa picurând de pe ramurile magnoliei. Antonia intră și văzându-mi fața întrebă: — Ei, Doamne, dar ce s-a întâmplat? — Alexander, iubitul meu frate, se însoară cu Georgie Hands. Nu! exclamă Antonia. Surprins de vehemența acelui „nu”, de nuanța de uimire și refuz
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1892_a_3217]
-
fața lui Georgie. Exclamă scurt „Ah!”, gura i se strânse, fruntea i se înroși, iar din ochii ei, ca din două izvoare mari, țâșniră lacrimi. Își plecă capul asupra paharului pe care-l ținea țeapăn în mână și lacrimile îi picurară în șampanie. Georgie își acoperise fața cu batista. M-am uitat la Alexander și el la mine. De fapt, cu bune și cu rele, ne cunoșteam de foarte mult timp. 24 Dragostea pătimașă se hrănește din orice. Așa se face
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1892_a_3217]
-
toți trecătorii creștini”111. Spaima era insuportabilă și Înainte de intrarea În curte, deoarece În orele dimineții, convoaiele cuprindeau și femei, copii, mulți evrei fuseseră bătuți atât de crunt, Încât fața lor se transformase Într-un terci de carne din care picura sânge, iar din când În când, pe drum erau Împușcați evrei: „Femei, cu copii de mână, sau la sân, completau spectacolul sinistru al convoaielor ce erau duse de soldați”. Intelectuali ai Comunității, care s-au grăbit să adune informații și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2137_a_3462]
-
celor asfixiați și al morților este În continuă creștere, și a ajuns la concluzia că aceasta era metoda aleasă pentru lichidarea lor: „Tatăl meu suferea cumplit... I-am pus comprese șînmuiateț cu urină fără să-i spun ce e, Îi picuram În gură urina mea. Și eu am băut urină. La un moment dat, se dădeau lupte pe viață și pe moarte pentru puțină urină... La un moment dat Începuse să plouă. Supraviețuitorii conștienți și-au scos lingerie afară prin zăbrelele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2137_a_3462]
-
De unde știi asta? Pusesem prea brusc Întrebarea și oarecum tăios. Jeff zâmbi amuzat. — Sângele nu mai curgea, nu-i așa? Toată lumea citește romane polițiste, să știi. Se coagula deja. Dacă ai fi ucis-o tu, atunci sângele ar mai fi picurat Încă. Trebuia să-i mulțumesc cerului că Jeff venise cu mine la toaletă, ca să vadă cu ochii lui cadavrul Lindei. Altfel, până ajungea poliția, s-ar fi putut pierde o confirmare importantă a alibiului meu. — Cine mai era acolo, Jeff
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2136_a_3461]
-
eu. Dacă ai fi ripostat când a apărut Janice, Derek ar fi rămas cu tine. Răul acumulat de-a lungul anilor trebuia să țâșnească la un moment dat... — N-ar fi rămas niciodată cu mine, spuse, fiecare cuvânt al ei picurând ca un acid, pentru că nu am fost niciodată Împreună. M-a ținut mereu În umbră. Și a Împins scaunul În spate. — Îmi pare rău că ai aflat, Sam. Chiar Îmi plăceai. Și Încă Îmi mai placi. A făcut o pauză
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2136_a_3461]
-
timpul războiului și a fost foarte frecventată de militarii campați în împrejurimile localității.) În general, întreaga decorație interioară a camerelor a fost deteriorată de aburi, într-un mod care ar fi trebuit să fie prevăzut de arhitect, întrucât apa caldă picură necontenit din robinetele grele de alamă, menținând în căzi un nivel minim de căldură (care poate fi ridicat prin apăsarea unor butoane). Temperatura este menținută la 42° centigrade. (O dată, dintr-o greșeală, apa a țâșnit clocotită, și un domn în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
invizibilă și bătrână. În America nu avusese niciodată senzația că ar fi o servitoare. — Dați-mi voie să vă iau umbrela. Domnișoara Meynell vă așteaptă în camera de zi. Tom, care nu purta un pardesiu, îi înmână umbrela din care picurau stropi de ploaie. O lumânare plasată pe pervazul ferestrei le ilumina doar jumătate din față și le proiecta umbrele lungi pe zid. Tom intră în camera de zi, ținând în mână lalelele călcate în picioare. Pearl strigă de afară: — O să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
las totul baltă și să-i fac, în schimb, o vizită lui Alex“. Dar destinul îl îmbia cu un amenințător cântec de sirenă și Tom hotărî că e preferabilă o înfrângere decât abjecta așteptare. Papucul, înconjurat de copacii care-și picurau lacrimile (ploaia se mai domolise), arăta melancolic și misterios ca o casă singuratică dintr-o poveste japoneză. Storurile erau coborâte, dar se prefira o lumină din camera de zi și o alta dintr-o încăpere de la etaj. Tom își închise
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
Bine, noapte bună. — Noapte bună. Tom deschise ușa de la intrare, apoi se întoarse din nou către Emma: — Nu vrei să mă conduci până la poarta din spate? Străbătură în tăcere pajiștea udă și cărarea acoperită cu mușchi, de sub copacii care încă picurau. Tom deschise poarta. — Emma! Da, da, da. — E în ordine? — Da. Noapte bună. Când Emma se întoarse la Papuc, o găsi pe Pearl șezând pe scări. — Haide să urcăm, Pearl. — Nu. Îmi place aici. Emma se așeză pe treapta de sub
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
-i taie cu foarfecele - ea ne zice în prologul cărții sale că e ca un animal, hăcuit și cu toate organele vitale la vedere, strălucind și fremătând, știi, cum ar fi ficatul și intestinul gros. Imagini de felul ăsta, totul picură și pulsează. Mă rog ar putea aștepta s-o coasă cineva la loc, dar știe că n-o va face nimeni. Trebuie să ia ea acul și ața și să se coasă singură. — Scârbos, zice Seth. Miss Rona zice că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1904_a_3229]
-
el perdeaua dușului, un văl de plastic umed care se lipea de pielea ei, se prelingea pe picioare, Îi atingea coapsele - și-ar fi dorit să fie el spuma care i se scurgea printre sâni și se aduna În buric, picurând Între labiile mari. Ar fi vrut să fie capotul pe care Îl Îmbrăca - să fie patul, pentru a o primi. Și-ar fi dorit să fie un ciorap fin, un pantof, o pereche de chiloți de bumbac. Ar fi vrut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
vrut, iubire, nu voiam să-ți fac rău - și În același timp era totul adevărat și nu era, pentru că așa trebuia să se Întâmple. Emma primi șervețelul dacă nu din alt motiv, măcar pentru a-și tampona sângele care-i picura de pe buză pe bărbie și se prelingea pe gât și ar fi pătat cămașa - ar fi pătat-o, iar generalul și-ar fi dat seama, ce rușine. Închise ochii pentru a uita imaginea lui Antonio răsturnat deasupra ei, atât de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]