2,720 matches
-
revoluțiile, evenimente capitale din istoria științei au fost fructul copt al unor stări de reverie transformate în expresii concrete, suprarealiste. Aceste transformări au determinat deseori progresul; în multe împrejurări efectul reveriei suprarealiste s-a tradus însă, în formule detestabile. Multe reverii s-au concretizat în cele mai grotești manifestări. Revoluțiile și ideile reformiste, precipitate, au avut în special această soartă odată trecute într-un text "concret". Cicatricile recente ale societății contemporane atestă acest fenomen, "eșecul reveriei". În "epoca de aur", societatea
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
însă, în formule detestabile. Multe reverii s-au concretizat în cele mai grotești manifestări. Revoluțiile și ideile reformiste, precipitate, au avut în special această soartă odată trecute într-un text "concret". Cicatricile recente ale societății contemporane atestă acest fenomen, "eșecul reveriei". În "epoca de aur", societatea românească a trăit chiar într-un peisaj morbid, în care între mistificare și realitate s-a produs un proces de omogenizare. Nu știu dacă separarea elementelor amestecate prin acest proces mai este posibilă după atâția
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
de aur", societatea românească a trăit chiar într-un peisaj morbid, în care între mistificare și realitate s-a produs un proces de omogenizare. Nu știu dacă separarea elementelor amestecate prin acest proces mai este posibilă după atâția ani. Eșecul reveriei a constituit, probabil, fenomenul general al mișcărilor sociale contemporane. * Știința nu poate stabili încă locul cuvenit reveriei. Este un proces care "scapă" metodologiei actuale care utilizează repere (ridicate la rang de adevăr absolut), teste, făcute ferfeniță de multă și inutilă
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
s-a produs un proces de omogenizare. Nu știu dacă separarea elementelor amestecate prin acest proces mai este posibilă după atâția ani. Eșecul reveriei a constituit, probabil, fenomenul general al mișcărilor sociale contemporane. * Știința nu poate stabili încă locul cuvenit reveriei. Este un proces care "scapă" metodologiei actuale care utilizează repere (ridicate la rang de adevăr absolut), teste, făcute ferfeniță de multă și inutilă întrebuințare, și dogme, care se clatină în confruntarea cu valurile Adevărului care se instalează ca un cuceritor
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
impetuos, înlăturând, necruțător, micile adevăruri care fie sunt ignorate, fie ingerate, într-un proces de sinteză. Procesul de reformă generală a științelor va duce, cu siguranță, la o reformă a spiritului. Curios, în această revoluție științifică generalizată, anonima, modesta, umila reverie, mult mai puțin luată în considerare decât oricare din reperele științifice consacrate de psihologie și medicină, nu cade la fundul oceanului agitat, nu este pulverizată de vârtejurile contemporane; dimpotrivă, mi se pare că a rămas intactă. Poate că raporturile reveriei
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
reverie, mult mai puțin luată în considerare decât oricare din reperele științifice consacrate de psihologie și medicină, nu cade la fundul oceanului agitat, nu este pulverizată de vârtejurile contemporane; dimpotrivă, mi se pare că a rămas intactă. Poate că raporturile reveriei cu suprarealitatea salvează visul, reveria. Dar, aici intrăm în zona interzisă și cu atât mai atractivă, în zona și zodia Utopiei. * Deocamdată, pentru anii noștri, este destul că am învățat cât de ademenitoare și infidelă este această stare de reverie
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
în considerare decât oricare din reperele științifice consacrate de psihologie și medicină, nu cade la fundul oceanului agitat, nu este pulverizată de vârtejurile contemporane; dimpotrivă, mi se pare că a rămas intactă. Poate că raporturile reveriei cu suprarealitatea salvează visul, reveria. Dar, aici intrăm în zona interzisă și cu atât mai atractivă, în zona și zodia Utopiei. * Deocamdată, pentru anii noștri, este destul că am învățat cât de ademenitoare și infidelă este această stare de reverie care are un comportament de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
reveriei cu suprarealitatea salvează visul, reveria. Dar, aici intrăm în zona interzisă și cu atât mai atractivă, în zona și zodia Utopiei. * Deocamdată, pentru anii noștri, este destul că am învățat cât de ademenitoare și infidelă este această stare de reverie care are un comportament de amantă conștientă că arma ei este dulcele și amarul șantaj. Nu scăpăm, nu putem scăpa de reverie pentru că ne este totuși necesară ca apa și aerul; pentru că suntem dependenți de ea; pentru că nu putem organiza
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
Deocamdată, pentru anii noștri, este destul că am învățat cât de ademenitoare și infidelă este această stare de reverie care are un comportament de amantă conștientă că arma ei este dulcele și amarul șantaj. Nu scăpăm, nu putem scăpa de reverie pentru că ne este totuși necesară ca apa și aerul; pentru că suntem dependenți de ea; pentru că nu putem organiza nimic, nici o "societate împotriva visării". Ce ne-am face fără perfida dimensiune a metafizicii și suprarealismului? Știm că reveria ne oferă un
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
putem scăpa de reverie pentru că ne este totuși necesară ca apa și aerul; pentru că suntem dependenți de ea; pentru că nu putem organiza nimic, nici o "societate împotriva visării". Ce ne-am face fără perfida dimensiune a metafizicii și suprarealismului? Știm că reveria ne oferă un bilet fără acoperire. Dar, noi știm mai cu seamă "ceea ce vrem să știm"; a doua parte a scenariului o ignorăm cu plăcerea cu care nu observăm ceea ce nu ne convine. Poate că reveria este mult mai importantă
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
și suprarealismului? Știm că reveria ne oferă un bilet fără acoperire. Dar, noi știm mai cu seamă "ceea ce vrem să știm"; a doua parte a scenariului o ignorăm cu plăcerea cu care nu observăm ceea ce nu ne convine. Poate că reveria este mult mai importantă decât credem, tocmai prin aceea că este cea mai sigură cale către suprarealism. Și suprarealismul ne este familiar și strict necesar; am trăit în suprarealism, ne-am deprins cu fructele lui, cu copacii și frunzele machiate
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
strict necesar; am trăit în suprarealism, ne-am deprins cu fructele lui, cu copacii și frunzele machiate, ne-am deprins cu fanfara. (Suntem "fanfaroni", credea, în acei ani, un copil denumind astfel pe cântătorii din fanfară.) Nimic mai echivoc decât reveria, dar nici mai solid nu-i nimic decât reveria. La "trecut", reveria se simte în opera istorică; nu se poate reconstitui o istorie fără a i se transmite ceva din "reveriile" autorului. O istorie este, mi se pare, o operă
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
cu fructele lui, cu copacii și frunzele machiate, ne-am deprins cu fanfara. (Suntem "fanfaroni", credea, în acei ani, un copil denumind astfel pe cântătorii din fanfară.) Nimic mai echivoc decât reveria, dar nici mai solid nu-i nimic decât reveria. La "trecut", reveria se simte în opera istorică; nu se poate reconstitui o istorie fără a i se transmite ceva din "reveriile" autorului. O istorie este, mi se pare, o operă de "autor". La "prezent" reveria acționează cu toată forța
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
cu copacii și frunzele machiate, ne-am deprins cu fanfara. (Suntem "fanfaroni", credea, în acei ani, un copil denumind astfel pe cântătorii din fanfară.) Nimic mai echivoc decât reveria, dar nici mai solid nu-i nimic decât reveria. La "trecut", reveria se simte în opera istorică; nu se poate reconstitui o istorie fără a i se transmite ceva din "reveriile" autorului. O istorie este, mi se pare, o operă de "autor". La "prezent" reveria acționează cu toată forța. Totul este vis
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
astfel pe cântătorii din fanfară.) Nimic mai echivoc decât reveria, dar nici mai solid nu-i nimic decât reveria. La "trecut", reveria se simte în opera istorică; nu se poate reconstitui o istorie fără a i se transmite ceva din "reveriile" autorului. O istorie este, mi se pare, o operă de "autor". La "prezent" reveria acționează cu toată forța. Totul este vis și armonie, totul este un minunat teatru suprarealist, la terasa de la mare, la mănăstiri, la podul rupt de la Buzău
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
nu-i nimic decât reveria. La "trecut", reveria se simte în opera istorică; nu se poate reconstitui o istorie fără a i se transmite ceva din "reveriile" autorului. O istorie este, mi se pare, o operă de "autor". La "prezent" reveria acționează cu toată forța. Totul este vis și armonie, totul este un minunat teatru suprarealist, la terasa de la mare, la mănăstiri, la podul rupt de la Buzău, este o jubilație de suprarealism. Ce Dali?... Avem maeștri care îl întrec. La "viitor
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
să le mai vadă. Deocamdată, tentativele acestea au eșuat; dar cine nu știe cât de aproape este geniul de suprarealism? Orice pictor știe foarte bine acest lucru, orice poet reformator se luptă din greu să se țină în pas cu reveriile ademenitoarei lumi suprarealiste; așa se nasc unele capodopere, nu numai bocancii automați și teatru la carcasă. Cei ce nu prea știu cum stăm cu reveria surrealismului sunt de mai multe categorii, în general sunt de două categorii, unii din zodia
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
acest lucru, orice poet reformator se luptă din greu să se țină în pas cu reveriile ademenitoarei lumi suprarealiste; așa se nasc unele capodopere, nu numai bocancii automați și teatru la carcasă. Cei ce nu prea știu cum stăm cu reveria surrealismului sunt de mai multe categorii, în general sunt de două categorii, unii din zodia lui Vasile, alții din zodia celor care se topesc în "ah" și "oh" în fața ineditului, modernului. Dar ambele categorii încap bine în una singură, a
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
adesea, visându-mă într-o altfel de viață. Asta mi se întâmplă, de exemplu, când privesc pe geamul trenului la peisaje desfășurate într-un virtual film în care aș fi putut fi un personaj. Mai ales în aceste clipe de reverie văd ipostaze în care mi-aș fi petrecut altfel zilele, rămânând același (desigur, țin la persoana mea, aceasta fiind înțeles de la sine). O stare specială, "de ce m-ați dus de lângă voi"..., nu îmi este însă străină. De altfel, cred că
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
sepia", atenuată de trecerea timpului, alteori cu nuanțe albastre, ca pozele revistelor de acum multe decenii, "Adevărul literar și artistic" sau "Realitatea ilustrată" sau "Trup și suflet", efectul de transpunere în alte coordonate psihice este sigur; cu puțină capacitate de reverie, spectacolul vieții se schimbă. Iată o serie de fotografii reprezentând o vizită regală la Iași, Majestățile Regale însoțite de un corp profesoral în frac, printre care, masiv, uriaș, cu ochi cărbunoși, Nicolae Iorga, alături de Alexandru Philippide, ascultând o expunere a
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
Iași, Majestățile Regale însoțite de un corp profesoral în frac, printre care, masiv, uriaș, cu ochi cărbunoși, Nicolae Iorga, alături de Alexandru Philippide, ascultând o expunere a unui rector care nu apare în fotografie...; destul o unică fotografie pentru a declanșa reveria generațiilor care au urmat acestor oameni, străbătând aceleași culoare, ocupând aceleași bănci... Iată o fotografie minunată, doi mari profesori, într-o caleașcă (aproape în mărime naturală), Ioan Cantacuzino și Alexandru Slătineanu. Și multe altele, din vremuri duse... Nostalgia unor timpuri
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
desprind de geamul puțin aburit. Era o mică bijuterie. Așteptam să se desprindă singură și îi pândeam grațioasa plutire care urma în drumul ei spre asfalt. Dar am atras atenția unor vecini. Nu era nici locul, nici momentul potrivit pentru reverii matinale, așadar, atenția trecătorilor s-a fixat spre mine. Un domn, foarte binevoitor de felul lui, cu o sacoșă de zarzavat, a fost primul care m-a "atenționat". (Nu-mi place acest verb, dar așa mi-a spus el, "vă
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
vedea părea deci un pic cam neobișnuită; nutrea impresia confuză că toată materia atomică era ținută departe de așezările mari și mici. În vis, problemele de așezare fuseseră fie rezolvate, fie neglijate. O privire aruncată la ceas îl smulse din reverie. Nouă fără trei minute. Ar face bine să se grăbească dacă intenționa să măture magazinul înainte de sosirea tânărului Pete. Făcuse câțiva pași buni pe stradă când se gândi: Dacă avea de gând să... ce? Ca un om bolnav, încetini pasul
[Corola-publishinghouse/Memoirs/85115_a_85902]
-
fi convins să-și schimbe obiectul atenției. După această binefăcătoare baie de picioare, mi-am așezat sacul de dormit pe pământul reavăn și mam întins cât sunt de lung, mi-am afundat nasul în iarba primăvăratică, crudă și molipsitoare la reverii și m-am lăsat mângâiat de razele soarelui ce coborau suav pe fața și trupul meu. Ce mi-aș fi putut dori mai mult? Natura mă îmbrățișa sub toate formele, îmi accepta imperfecțiunile și-mi alina atât suferințele trupești... cât
Nevăzutele cărări by FLORIN MEȘCA () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91862_a_93220]
-
liotă de nepoți. Soția era deja plecată și, rămas singur, mă delectam serile cu cititul, așteptând ziua de 23 când urma să plec și eu "la ai mei". Într-una din seri, pe la opt și ceva, am fost trezit din reveria lecturii de sunetul telefonului. Cine putea fi? Soția? Un prieten cu urări anticipate...? Surpriză! Am ridicat receptorul și după clasicul Alo, o voce baritonală: Casa Săvescu? Da. Tovarășul Săvescu? Da. Să mă pupați în cur! Era omul meu de la "Ochiul
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1570_a_2868]