2,708 matches
-
3, 3, 4), Și a fost ziua (sonet inversat), dar și în altele, S. realizează nu doar performanțe prozodice, acum lirismul devine substanțial și transparent totodată: „A-ncremenit în goluri clipa / ca duhul sevei în ierbar./ Privirea-și spânzură aripa / de stinsa zi din calendar” (Singurătate), poetul căutând turnura muzicală și lapidaritatea aforistică a versului. Proza lui S. a rămas, în cea mai mare parte, în pagini de reviste. Menționate în diverse publicații, volumele Fântâni arteziene (1934), Noi, milioanele (1946) și Scurt
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289601_a_290930]
-
Cum vă cheamă? Rămâneți În poartă și luați 25 la fund”. N-o fost valabil ceea ce am zis noi... că șeful de escortă o ținea numa’ pe a lui. Noi degeaba am spus: „Dom’le, când ați vinit era focul stins, nu era flacără”. El nimic: „Ați vrut să dați foc la tarlaua de porumb”. Zic cătră ăsta: „Am belit-o, Mussolini!”. Ăsta: „Cum te cheamă?” „Pop Ioan.” „Tata, mama?” „Ioan și Maria.” „Județul?” „Maramureș.” „Satul, comuna?” „Satul Istrău.” „Ce condamnare
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1973_a_3298]
-
tronează culorile-lumini din portretele scriitorilor iubiți de mine: Strindberg, Ekelöf, Stig Dagerman, Birgitta Trotzig... A doua zi după petrecere, l-am căutat la telefon pe Göran Tunström, conveniserăm să ne întâlnim pentru un interviu. Mi-a povestit cu o voce stinsă că aflase chiar atunci că are cancer la plămâni. M-a rugat să vin imediat la ei. Tocmai scrisese în ultima carte că îi sunt bune „crizele”, mai ales pentru scris, și că aștepta acum una; și ea a venit
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2032_a_3357]
-
câinele lătrând furios. La poartă era inginerul de la vie și Cotoi care mi-au spus încet: Luați-l pe Mișu și haideți să mergem la Boiereasca, la Sofia. Ne a spus să vă luăm și să venim când e lumina stinsă, ca să nu ne vadă nimeni. Mișu a sărit în sus de bucurie! Din buzunare a scos foițele multicolore de staniol și le-a pus pe masă. Trebuie să le netezesc și să le pun în cutie. Când ne întoarcem, nu
BIETUL OM SUB VREMI by DORINA STOICA () [Corola-publishinghouse/Memoirs/531_a_938]
-
luptă. Unul ducând În mână o spadă lucitoare, În care se oglindea văpaia soarelui, celălalt cu o frânghie În brațe, strâns Încolăcită Într-o mie de noduri. Cortegiul era Încheiat de cinci femei cu văl, purtând În mână cinci lămpi stinse, care Înconjurau, lascive ca niște prostituate, trei bărbați ducând fiecare câte o carte. Marcello Își trecu o mână peste frunte, ca pentru a șterge acea priveliște. Expresia lui devenise dură. - Înțelegi sensul acestei alegorii? - Desigur. - Dacă așa e, atunci ascuțimea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
o Îmbinare de om și animal, e un simbol al Înțelepciunii, o sinteză Între natură și intelect. Cei doi cavaleri, puterea de a constrânge prin lege și de a elibera prin forță. În sfârșit, cele cinci fecioare nesăbuite, cu lampa stinsă, simbolizează respingerea credinței, Împreună cu cei trei bărbați ai cărții. Cea din urmă alegorie, cea mai cumplită. Marcello Încuviință grav. - Așadar, știi cine sunt cei trei, o batjocură vădită la adresa figurii magilor? - Cred că da. Cei trei maeștri ai cărții: Moise
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
se trase și mai mult În umbră, nehotărât. Orice idee ar fi avut când intrase În toiul acelui măcel, acum era prea târziu. Totul era pierdut, și pentru totdeauna. Se pregătea să se Întoarcă spre ieșire, când auzi un glas stins, În Întunericul din spatele său. Parcă cineva Îngăima niște rugăciuni, o bolboroseală confuză și neinteligibilă, din care priorul izbutea să deslușească doar un „blestemat” repetat obsesiv, printre alte numeroase imprecauții. Se apropie precaut de locul din care provenea glasul. Era un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
mucurile de lumânare. Apoi se Întoarse spre Guido Bonatti, care se așezase pe marginea cristelniței. Părea istovit, plin de sudoare, ca și când bătrânețea i s-ar fi dat În vileag dintr-o dată. Respira anevoie aerul sufocant, cu privirea ațintită În ochii stinși ai lui Arrigo. Poetul scoase din traistă schema lui Bigarelli. Dar astrologul, reînsuflețit cu o forță nebănuită, Începuse deja să străbată cu pași mari pardoseala Baptisteriului, ca și când În mintea lui acea schemă ar fi fost Întipărită cu litere de foc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
Spuț, asupra căria {EminescuOpIX 199} atât buletinele turcești cât și cele muntenegrine tac. Turcii au ars monăstirile Cozoriev și Dobroițevo, amândouă locuri de adunare pentru insurgenții din Herțegovina. Din Seraievo se vestește că răscoala în Bosnia de Nord e aproape stinsă; încercările colonelului sârbesc Despotovici de-a răscula țara au rămas fără succes, provințiele Seraievo, Travnic și Bania-Luca sunt liniștite. În Serbia turcii înaintează pe malul Moravei spre Deligrad; în Alexinaț se află încă zece batalioane sârbești. [3 septembrie 1876] TEATRU
Opere 09 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295587_a_296916]
-
câteva clipe nemișcat, de parcă se simțea epuizat, și apoi a început iar să se miște. A traversat piatra, parcă poticnindu-se, și s-a târât, încet, spre iriși. — Dă târcoale prin grădină încă de dimineață, am zis eu cu voce stinsă. Mama a oftat adânc și s-a prăbușit în scaun. — Asta-i! Sunt sigură... își caută ouăle. Biata de ea! Mama era tare mâhnită. Am chicotit nervos. Nu mă simțeam capabilă de altceva. Razele soarelui la asfințit, care se opriseră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1863_a_3188]
-
în mare vervă și a ținut cu tot dinadinsul să ne povestească evenimentele pe care le-a trăit în China împreună cu vicontele Kawata, fostul proprietar al casei. Mama abia s-a atins de mâncare. Spre înserat, a zis cu voce stinsă: — Aș vrea să mă odihnesc puțin. Am scos așternuturile din bagaje și am ajutat-o să le întindă. Mă îngrijora starea ei. Așadar, am scos termometrul să-i iau temperatura. Avea treizeci și nouă de grade. Unchiul Wada s-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1863_a_3188]
-
puțin capul, am frisoane și apoi fac febră. Se întunecase afară. Ploaia încetase, însă vântul mai bătea. Am aprins luminile și mă pregăteam să intru în sufragerie. Mama m-a strigat. — Mă supără lumina la ochi. Te rog, las-o stinsă. — Doar nu vrei să zaci pe întuneric? am întrebat-o, ezitând lângă comutator. — N-are importanță. Când dorm, țin ochii închiși. Nu mă simt deloc singură pe întuneric. Nu pot suferi lumina puternică. Să nu mai aprindem lumina în cameră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1863_a_3188]
-
ceva. Am dat fuga în camera ei și m-am așezat pe marginea patului. — Ce dorești, mamă? Mama n-a răspuns, dar simțeam că vrea să spună ceva. — Apă? A clătinat ușor din cap. După câteva minute, zise cu voce stinsă: Am visat. — Ce-ai visat? — Un șarpe. Am înlemnit. — Cred că ai să găsești un șarpe-femelă cu dungi roșii pe trepte, la intrare. Te rog, du-te și te uită. M-am ridicat, străbătută de fiori din cap până-n picioare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1863_a_3188]
-
cele patru farfurii - pentru unchi, doctor, Naoji și mătușă - în camera chinezească. I-am arătat mamei tartinele cumpărate de unchiul Wada de la hotelul Marunouchi din Tokyo și i le-am pus lângă pernă. — Tare ești ocupată, spuse mama cu voce stinsă. Am mai stat de vorbă cu toții în camera chinezească. Unchiul și mătușa au zis că au treburi la Tokyo în seara respectivă. Unchiul mi-a întins un plic cu bani. Apoi a spus că o să-l ia cu el și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1863_a_3188]
-
cuibărise lângă foc, scuturându-se din când în când, cu blana udă, mirosind a frig și ceață și alge ca orice câine care-și făcea veacul mai mult prin fiord decât pe lângă casă. Ea se așezase la fereastră, cu lumina stinsă, încercând să zărească ceva în noapte. Își strânse mai bine șalul în jurul umerilor. Întunericul era de nepătruns. Și, deodată, ca o părere, auzi ceva : o bătaie în ușă ? Câinele se repezi înaintea ei, dar se întoarse repede și se ascunse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1546_a_2844]
-
fi fiind, nu plouă, nu se face focul, oare cum trăiesc de habar n-au că focul nu poate să ardă pe ploaie! Și cum mă uitam așa, înciudat de neștiința lui, deodată au izbucnit... limbi de flăcări. Din jarul stins! Pe ploaia care cădea, rece și deasă! Nu mi-a venit să-mi cred ochilor! Abia atunci m-am uitat la el! Doamne, ce ochi avea! Așa cum e cerul spre noapte sau, mai bine zis, cum e marea pe-nserat! Stătea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1546_a_2844]
-
e groază să povestesc... am văzut trupul Lui, atârnat pe o cruce, plin de sânge, chipul Lui, plin de sânge, L-am văzut pe El însuși, mort... și mai ales ochii Lui, fără seamăn de frumoși, ochii Lui, lumina însăși, stinși... Dar nu cred că poate fi adevărat : cum să se stingă Lumina, cum să moară Viața ?! Și atunci, ochii Lui mi-au șoptit: "Încă puțin timp mai este lumina cu voi. Umblați cât timp aveți lumina, ca să nu vă prindă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1546_a_2844]
-
îi răsăriseră deodată în gând cuvintele unei cărți vechi citite cândva, pe ascuns... Înseamnă că imaginile noastre lunecă pe acel "ceva", acel "ceva" descoperindu-se abia atunci când au plecat toate imaginile. Și acel "ceva" e sufletul. Și nu un suflet stins și gol acela n-ar mai fi suflet, ci mormânt rece sufletul Acela ține în el toate numele noastre, prinse și aprinse în plămada Iubirii... Dacă ar ajunge la acel "suflet", i-ar fi bine și cald... Ce rece s-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1546_a_2844]
-
vor oferi și sugestii despre ceea ce trebuie să simțim... fascinația arheologiei Pe platoul unde ne oprim, la Teotihuacan, la cincizeci de kilometri distanță de Ciudad de Mexico, piramidele nu sunt păzite, ca în Egipt, de sfincși, ci de vulcani. Vulcani stinși, dormitând la soare. Lipsește și deșertul. Lipsește și sunetul uscat, insinuant, al nisipului. O iarbă măruntă acoperă ruinele încă nedezgropate și munții din jur. Și cerul e altfel decât lângă Nil unde aproape nu se mai vede la amiază. Aici
Caminante by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295603_a_296932]
-
de scări, urletele casetofoanelor fac șopârlele să tresară prin somn, urc, numărând treptele Piramidei Soarelui. Soarele arde chiar deasupra noastră, în crucea amiezii, pe un cer limpede, fără nici un nor. Jos, printre ruine, înfloresc arbori de piper. În jur, vulcani stinși. Închid ochii și mi se pare că aud un zgomot înfundat venind, poate, din pântecul vulcanilor... În ciuda mijloacelor tehnice de azi, acești munți de piatră ni se par neverosimili. Cineva invocă poveștile cu extratereștri pe care le-am mai auzit
Caminante by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295603_a_296932]
-
ieșit din ele onorabil. Imaginea vulcanilor deșteaptă în instinctele mele, poate, o frică specială, primară, are nu mă simt în stare nici s-o explic. Poate și fiindcă impresiile se amestecă. Deși sunt înghețați, nu-mi pot imagina acești vulcani stinși. Nu m-ar mira să zăresc la un moment dat un fir de fum prelingîndu-se din craterele pline, probabil, acum, cu zăpadă. După care din măruntaiele munților ar izbucni valuri de lavă fierbinte cu violența cu care izbucnesc fiestele în
Caminante by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295603_a_296932]
-
una, Teona, soția lui Trifon, ai s-o cunoști sîmbătă: frumoasă, fină, elegantă și cultă..., dar nu arogantă. Mihai strînge încă o dată mîna și iese. În urma lui ușa e încuiată, apoi, prin ochiul de sticlă mată vede lumina din hol stinsă. Coboară cele cîteva trepte pe ghicite, că zăpada a uniformizat totul, înoată pînă la genunchi spre poartă, iese din curte, iar cînd ajunge în stradă se lasă în voia viscolului cu o plăcere bolnăvicioasă, asemenea fanaticilor ce-și dau bice
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1493_a_2791]
-
aduse de el cu brațul, de afară, dintr-o magazie descoperită prin întuneric, spre ziuă, cînd l-a trezit femeia și i-a spus să facă ceva măcar pentru cei doi copii dacă ceilalți pot să rabde, că odată focul stins, se simțea cum răceala se ridică din cimentul de pe jos, întîlnindu-se cu cea venită dinspre ferestre chiar la genunchi, pătrunzînd adînc, cuibărindu-se în oase. Soțul ia copilul în brațe, se apropie de Ovidiu, care servește pe cei de lîngă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1493_a_2791]
-
dezinvolt, aruncînd piciorul stîng peste dreptul, dezgolind genunchiul ridicat, lăsîndu-l așa, absentă total la prezența lui Mihai. Își scoate o țigară, scoate și pe a doua oferindu-i-o lui Mihai, care arată spre țigara de pe marginea scrumierei, întreagă dar stinsă. Nici ciorba reîncălzită și nici țigara reaprinsă n-au haz surîde Maria, luminîndu-și pentru o clipă clipă sesizată de Mihai ca un fior -, fruntea ei întinsă tot timpul, ca de adolescentă, trădînd ochiului interesat încremenirea pietrei șlefuite. Mihai ia bricheta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1493_a_2791]
-
femeile cu părul lung - pe care de obicei îl poartă într-un coc de modă veche, iar epitetul „auriu” este cel mai potrivit pentru întreaga ei înfățișare. Arată ca un obiect de preț aurit peste care timpul a așternut patina stinsă și blândă a razelor de lună; sau, făcând o comparație mai relevantă, Antonia ar putea fi asemănată cu jocul razelor de soare reflectate de apă pe o veche pardoseală venețiană, căci există totdeauna ceva fluid și înfiorat, ceva mobil și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1892_a_3217]