15,624 matches
-
oare ce erau cele care arătau ca niște coji de pâine mucegăită, înfipte pe un băț subțire? — Ăla-i oden. Nu știai? — De unde? E străin, spuse Kimie. N-avea unde să mănânce. Îl privi pe Gaston care, cu un zâmbet trist, a luat un gălbenuș și l-a vârât în gură. — Uite! L-a mâncat! — Zău că da. Cele trei femei se uitau la el ca la o maimuță de la grădina zoologică, care încearcă să se radă cu un aparat de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
și aștepți, dar n-ar fi mai bine să-ți încerci norocul la ghicit în cărți, domnule Gas? Lui Gaston îi era milă de bătrân, dar și de femeia cocoșată care îi întinsese palma să i-o citească. Era foarte tristă. I se citea oare în palmă că avea un copil grav bolnav? A ajuns oare la un punct critic în viață și nu știa ce cale să apuce? Deasupra gangului se vedeau pe cer milioane de stele strălucind, ca în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
și tutun. Nu numai așternutul mirosea, ci și tavanul și pereții. Totul în jur emana un miros greu. Gaston a închis ochii și asculta picăturile de ploaie ce băteau în fereastră. Se auzea o femeie râzând, dar râsul ei părea trist și forțat. Ploaia s-a întețit și răsuna de parcă rupea cineva păstăi de fasole. Endō a început iar să tușească și tusea lui i s-a părut și ea tristă. — Bolnav? întrebă Gaston în șoaptă. Cum Endō nu i-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
fereastră. Se auzea o femeie râzând, dar râsul ei părea trist și forțat. Ploaia s-a întețit și răsuna de parcă rupea cineva păstăi de fasole. Endō a început iar să tușească și tusea lui i s-a părut și ea tristă. — Bolnav? întrebă Gaston în șoaptă. Cum Endō nu i-a răspuns, l-a întrebat iar: — Sunteți bolnav? — Am tuberculoză. Cum se spune în franceză? Am uitat. A trecut multă vreme de când n-am mai vorbit franceza. — Tuberculose. — Da? Tuberculose? Oribil
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
Endō printre accese de tuse. Podul Namida - literal, „podul lacrimilor“ - se numește astfel deoarece odinioară, criminalii condamnați la moarte veneau până la acest pod însoțiți de familiile lor și de aici porneau spre locul execuției. E un loc cu o istorie tristă. Dacă aș fi trăit pe vremea aceea, mai devreme sau mai târziu, îmi venea și mie rândul să-mi iau la revedere pe podul acela, spuse Endō zâmbind amarnic. Mi-ar plăcea ca toți oamenii „respectabili“ din Tokyo să vadă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
-i rămânea decât să-l urmeze fără un cuvânt. Poate va găsi pe drum o modalitate de a liniști acest suflet răvășit. Endō-san, nu mâncați? Dacă nu mâncați, rău pentru sănătate, foarte rău. Endō l-a fulgerat cu privirea. Expresia tristă, omenoasă, de acum câteva minute, a dispărut cu totul și a fost înlocuită de masca rece, ca de șarpe, a asasinului. Când au ieșit în stradă de pe coridoarele întunecate ale secției de poliție, Takamori și Tomoe au fost orbiți de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
Ce stingher se va simți acolo. Călătorea singur spre un oraș străin pe care îl vedea pentru prima oară. Oare ce-l aștepta și acolo? Habar nu avea. Chipul lui se reflecta în geamul vagonului de clasa a treia. Obosit, trist, singur. Trenul alerga prin noaptea întunecată, anunțându-și, prin șuieratul locomotivei, trecerea prin gări mici și halte. Din când în când mai trecea pe culoarul dintre banchete spre toaletă. Ușa toaletei se deschidea scârțâind și el dispărea înăuntru. Vreun pasager
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
o privire care voia să spună: „Nu-i treaba ta“. Văzându-mi căutătura supărată, Monkey s-a schimbat la față, de parcă ezita dacă să zâmbească Încercând să mă păcălească, sau să-mi Întoarcă privirea, sau să-și ia o mină tristă, Încercând să-mi câștige compasiunea. Chipul său copleșit de rușine avea o expresie atât de deprimantă că, dacă Îl vedeai, te simțeai brusc secat de energie. — Tu... tu..., rosti cu greutate Monkey. Cuvintele lui aveau o rezonanță aparte, de parcă le-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1950_a_3275]
-
obraji. I se scurgeau fără Încetare, Încât a trebuit să se Întoarcă Într-o parte pentru a nu cădea pe fața copilei. Lacrimile Îi țâșneau din ochi fără să știe motivul, fără a le putea opri, deși nu era deloc tristă. Ce ciudat, s-a gândit, și atunci a Înțeles clar care era rostul ei În viață. Chiar dacă ar continua cu lecțiile de pian, nu avea cum să ajungă o pianistă desăvârșită, nici măcar nu s-ar fi putut numi o pianistă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1950_a_3275]
-
rost și de niște ecstasy. Distrează-te pe banii de la Keiko! Vezi tu, asta e singura strategie care ne-a mai rămas. — Chiar nu mai am nici o șansă să te fac să-mi povestești? Nu te uita cu ochii ăia triști la mine! Eu câteodată sunt prost de bun. Nu-mi place să văd oamenii suferind din caza mea. Nu-i de-ajuns să-i povestești lui Keiko ce-am vorbit până acum? — Keiko Kataoka chiar este Îngrijorată din cauza ta. Dacă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1950_a_3275]
-
Am mai făcut câțiva pași, cu grijă ca să nu mă trădez, și am ciulit urechile. O pală de vânt m-a ajurat și ea să aud melodia, care m-a tulburat și mai rău. Era aceeași melodie, când șerpuitoare și tristă, rând insinuantă și provocatoare, izbucnind în strigăte de ură, pe care o cunoșteam foarte bine. Uneori, îmblînzitorii se opreau, lovind cobra neascultătoare cu bățul. Aveau mâinile și picioarele înfășurate în cârpe groase, probabil ca să nu fie mușcați. Unul dintre ei
Viața pe un peron by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295606_a_296935]
-
fi nevoie decât de o nuia și de o cobră ca nimeni să nu mai crâcnească. Până atunci aduceau pe altarele lor de noroi ofrande de fluturi morți și cerșeau prin orașe, cum îi văzusem. Pe la răspântiile străzilor cântecul lor trist și amenințător le stârnea poate nostalgia mlaștinilor... Dar de ce ne lăsau în pace în gară? Poate că nu aflaseră despre sosirea noastră. Sau poate că acești cavaleri ticăloși ai fricii știau că, neavând unde să plecăm, oricum îi vom căuta
Viața pe un peron by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295606_a_296935]
-
Îi voi urma exemplul și mă voi opri tot la principii. Eu cred că dreptatea singură nu dă măreție justiției. Pentru a fi într-adevăr măreață și umană, justiția trebuie să însoțească dreptatea cu compasiunea. Numai aceasta ne salvează de la trista condiție de automați ai dreptății. Pentru că un judecător n-are voie să judece doar cu rațiunea. El trebuie să judece și cu inima. Căci numai inima noastră e în stare să înțeleagă întreaga tragedie în care ne aflăm uneori chiar
Viața pe un peron by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295606_a_296935]
-
gesturilor de compasiune, râsetele și imprecațiile ca un semn de vinovăție a condamnaților? Dacă există vreo vinovăție aici, ea aparține, cred, numai celor care se grăbesc să râdă de cei învinși după ce înainte s-au prosternat în fața lor. Versatilitatea e tristă în orice împrejurări s-ar manifesta... Pentru a nu săvârși aceeași eroare, tribunalul trebuie să pună pe cântarul judecății, înainte de a da un verdict, nu numai ceea ce a făcut Robespierre, ci și ceea ce el n-a avut timp să facă
Viața pe un peron by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295606_a_296935]
-
Pe pereți erau atârnate un tablou înfățișând un munte pictat pe catifea neagră, un cap kudu din lemn și o fotografie mică a lui Nelson Mandela. Efectul e foarte plăcut, își zise Mma Ramotswe, deși, hotărât lucru, are aspectul acela trist, caracteristic unei camere de burlac. — E o cameră frumoasă, remarcă Mma Ramotswe. Domnul J.L.B. Matekoni se lumină de plăcere. — Încerc să păstrez ordinea în camera asta, zise el. E important să ai o cameră în care să-i primești pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2039_a_3364]
-
luă de mână pe Mma Ramotswe, atingând, un moment, inelul strălucitor. Se uită la ea și văzu că are ochii umezi de lacrimi. Îmi cer scuze, spuse ea. N-ar trebui să plâng, dar nu mă pot abține. — De ce ești tristă? o întrebă el. Nu trebuie să fii tristă. Își șterse o lacrimă și clătină din cap. Nu sunt tristă, replică ea. Doar că nimeni nu mi-a mai dăruit niciodată nimic comparabil cu acest inel. Când m-am măritat cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2039_a_3364]
-
moment, inelul strălucitor. Se uită la ea și văzu că are ochii umezi de lacrimi. Îmi cer scuze, spuse ea. N-ar trebui să plâng, dar nu mă pot abține. — De ce ești tristă? o întrebă el. Nu trebuie să fii tristă. Își șterse o lacrimă și clătină din cap. Nu sunt tristă, replică ea. Doar că nimeni nu mi-a mai dăruit niciodată nimic comparabil cu acest inel. Când m-am măritat cu Note, nu mi-a dat nimic. Sperasem să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2039_a_3364]
-
ochii umezi de lacrimi. Îmi cer scuze, spuse ea. N-ar trebui să plâng, dar nu mă pot abține. — De ce ești tristă? o întrebă el. Nu trebuie să fii tristă. Își șterse o lacrimă și clătină din cap. Nu sunt tristă, replică ea. Doar că nimeni nu mi-a mai dăruit niciodată nimic comparabil cu acest inel. Când m-am măritat cu Note, nu mi-a dat nimic. Sperasem să-mi dea un inel, dar nu mi-a dat. Acum am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2039_a_3364]
-
Matekoni coborî, înconjură mașina și-i deschise portiera. Vor intra în casă să bea un ceai de rooibos și ea îi va arăta lui Rose inelul și diamantul care o făcuseră atât de fericită și, în același timp, atât de tristă. CAPITOLUL ȘASE Ținutul secetos Mma Ramotswe stătea în biroul ei de la Agenția de detective nr. 1 și se gândea cât de ușor este să promiți ceva pentru simplul motiv că-ți lipsește curajul să spui nu. Nu ținea cu adevărat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2039_a_3364]
-
făcut o operație și au văzut că-i ceva foarte rău în el. Lucrul ăla îl făcea să râgâie. Apoi a murit. Urmă un moment de tăcere, după care Mma Ramotswe spuse: — Îmi pare tare rău. — Mulțumesc. Am fost foarte tristă când s-a-ntâmplat treaba asta, fiindcă a fost un bărbat foarte bun și-un tată minunat copiilor mei. Noroc că mama mea era încă în putere și mi-a spus că o să aibă ea grijă de ei. Am reușit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2039_a_3364]
-
de hac Magistratului? Sau, tot în vis, îl vei ucide cu mâna ta. Nu poți să știi cum va decurge o astfel de aventură nocturnă. Caravella - îi aflaseși chiar și numele adevărat, dar l-ai uitat - ți s-a părut tristă; în somn, probabil, erai iubitul ei dintâi, pe care simțea că, în zori, la prima rază, îl va pierde iar. Ai pătruns în visul altcuiva; al ei sau chiar al Magistratului. Al lor. În Stațiune, de câteva zile, au apărut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2239_a_3564]
-
socialismul modelează proteze după maxilarul lui Dumnezeu. Limbricii târgului și-au recâștigat dreptul suprem de parazit într-o pagină de istorie. Revoluție! Sub acea vestimentație sărăcăcioasă se ascundea un copil scund: părul creț, capul plecat, umerii lăsați, palmele mărunte, privirea tristă, buzele cărnoase, mereu uscate, obrajii alungiți, tot mai alungiți. Un copil parcă coborât dintr-un Renoir, pentru a face echilibristică pe o balustradă de pod deasupra Senei. (Intenția spărgea cercuri concentrice.) Nostalgia adâncului sfredelea cerul. Gândurile încețoșau oglinda, țăndări de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1569_a_2867]
-
copile. Iubești un contur gol pe dinăuntru. Privește formele, fotografiile pocnesc de viață. Uite cum se desprind de pe peliculă precum polenul de pe flori și o iau de nebune pe alei. Văd... Pe un perete, proiectorul ejacula imagini diverse. Femei vesele, triste, fericite, îndoliate, blânde, acre, frumoase, urâte, virgine, futute, desfutute, răsfutute, dezbrăcate... Aparatul de pro-iecție prezenta fotogramele una după alta, la interval de 5 secunde; imaginea ca o minge de tenis: retină percepție însușire asociere arhivare. Printr-un tub de lumină
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1569_a_2867]
-
nedefinitul. Jocul de-a v-ați ascunselea justifica o posibilă absența. Este, nu este, este... Jocul argumenta prioritățile. "Mâine o să le iubesc pe toate, fetele tatii!" La 4 dimineața, umbra portarului atârna de o funie sub tocul ușii. Un clovn trist a coborât de pe scenă, noaptea a tras cortina cât să-și șteargă lacrimile. Întuneric. Infirmierul a deschis încet ușa (parcă intuia somnul), a făcut doi pași, trei, s-a apropiat, a ridicat bastonul, pachetul de țigări, lanterna. O sperietoare din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1569_a_2867]
-
piese de puzzle; când ați lipit și ultima piesa, visul și-a început proiecția în ceașca de cafea. Iarba are miros de primăvară. Femeia are miros de dragoste. Mama miroase a lapte. Tata miroase a șantier. Fetița, miros de păpușă tristă. Băiatul miroase a camion plin cu ciocolată. Bunicul miroase a lagăr. Bunica, a fântână neîncepută. Tanti Didina miroase a curvă. Nebunul miroase a vis. Diazepamul slobozea curelele. În vis nu există timp ca în realitate. Șarpele nu este doar o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1569_a_2867]