15,624 matches
-
Matei. În noaptea evadării, pe o pagină albă, a desenat nuferi, apoi a lipit-o peste fereastră. Ierbar într-o mină de creion. "Ochi de floare au fetițele tatii. Eu plec, trageți petalele peste iriși până mă întorc. Nu fiți triste!" Balamucul valuri până și-n conserva de pește. Șotronul fetiței peste șotronul paznicului, peste șotronul Geniei. Doamne, cum poți îndura o așa suprapunere de zăpezi! Ieri ai nins alb, pășeam ca o sanie cu tălpile lustruite. Credeam că acea spumă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1569_a_2867]
-
cu o lamă să audă prostimea glasul sângelui, dar prostimea râde de tine ca de un clovn ce se destramă precum un pulover putred, ca de un gramofon cu discul zgâriat. Râde prostimea cu guri de morminte căscate, în timp ce tu, tristul aleilor, îți asumi rușinea frunzei de brusture crescută lângă statuia poetului și atât. Destinul, o lașitate asumată. Când vrei să renunți, ești eroul fiecărei secunde. Când renunți pur și simplu, devii cu adevărat stăpânul propriei umbre. Petru avea 21 de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1569_a_2867]
-
vinul, Iisus va face prima minune; sângele său va domoli toate însetările, toate bețiile lumii. Privește cum țopăie Domnul desculț pe jeratic, semn că și-a băut mințile, că și-a cauterizat simțurile, că și-a împietrit inima! Nu fi tristă, astfel de nuntași se întâmplă să vină neinvitați la petrecere, veselia le resuscitează invidia de oameni singuri. Casă de piatră, casă de frunză, casă de melc, pentru tristețile noastre comune! Neîncrederea putrezește tocul ferestrelor. Dansează, Genia mea, dansează! Noaptea de după
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1569_a_2867]
-
ermetic, își desfăcea blestemele. 68. În munții Bârgăului, noaptea cobora pe la 18. La ora 20, procurorul Ieremia a încheiat ancheta "la fața locului". Arhi-mandritul Ioan a semnat câteva acte de constatare, apoi, împreună cu obștea, a urcat în duba jandarmeriei. Erau triști, abătuți, osteniți, deprimați, erau precum niște sfinți martiri duși spre jertfelnic. Din 25 au rămas 20. Părintele stareț își relaxa hoitul într-un sertar confortabil de morgă (nu avea pe nimeni în lume), posibil urma să fie topit în crematoriu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1569_a_2867]
-
la cumpărături. Țineau ferestrele și ușile închise, rugându-se când maimuțele săreau pe acoperișurile de metal subțire aterizând cu zgomote asurzitoare, ca bubuitul tunetelor. Încercau să nu se fie niciodată singuri într-un loc expus. În ciuda acestor precauții, un eveniment trist care avusese loc într-o grădină privată: doi tineri care beau pentru succesul la examenele de la facultate fuseseră mușcați și duși la spitalul din localitate, cu urme de dinți de maimuță pe brațe. Mușcătura unei maimuțe se poate dovedi la fel de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2297_a_3622]
-
neacoperit se bălăngănea la capătul unui fir deasupra lui și arunca o lumină slabă peste masă, în timp ce restul camerei se topea în întunericul din jur. Ferestrele erau întunecate, ca niște găuri negre de-a stânga și de-a dreapta sa. Draperii triste și murdare atârnau șleampăt de o parte și de alta. Se ridică, adună la un loc materialul gri și se așeză din nou în fața cotletelor sale. Oh, oare cum va reuși să termine chestiile alea oribile, carbonizate? Chiar când se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2297_a_3622]
-
se odihni un minut; timp de două minute acceleră, balansându-și ritmic brațele. Se opri în sfârșit și se uită la Leej. - Așa deci, nava s-a rătăcit în spațiu? întrebă. Ochii lui Leej se întristară. - Suntem izolați, zise ea, tristă. Cineva a dispus un releu care a distrus matricea distorsorului pentru baza cea mai apropiată. S-a întâmplat atunci când ai leșinat, iar matricea nu fusese folosită decât o dată. Cuvintele tehnice sunau bizar în gura ei, dar semnificația rămânea aceeași. Fiind
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85123_a_85910]
-
între timp, împreună cu R., textul unui spectacol pentru copii, dar cum amândoi eram nemulțumiți de rezultat, nesiguranța mea se adâncea, iar eu, deși într-un fel eram convinsă că o să scriu, nu știu cum, când și ce, dar o să scriu, acum eram tristă și neajutorată și fără un timp în care să construiesc. Textul acesta nu fusese neapărat o creație, adică nu îl percepeam așa, la fel cum nu percepeam ca fiind o creație contribuția mea la alte două filme ale Ancăi Damian
Poveşti cu scriitoare şi copii by Elena Vlădăreanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/801_a_1784]
-
el a murit, răpus de un corb, pasăre de pradă. Animalele sunt ființe sensibile, de multe ori ne apără, dar pe unele dacă nu le apărăm noi, cum se cuvine, pier. De atunci, n-am mai ținut iepuri. Nici experiența tristă nu se uită dar nici amintirile frumoase nu se sting. July July este o cățelușă adorabilă. Blănița neagră e amestecată cu fire albe. O bătrânică tânără. Fidelă și protectoare. Este a Doradiei. Nu știu iubirea căreia e mai mare! Dacă
Pisica năzdrăvană by Suzana Deac () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91517_a_93223]
-
o parte, ca spionii să-și intensifice acțiunile de investigare, și, pe de altă parte, anulând sistemul picăturii, ăsta da, ăsta nu, care se aplica de acord cu tactica prim-ministrului. Răspunsul veni imediat, alți patru supraveghetori au suferit soarta tristă a celor dinaintea lor, dar, În acest caz, n-a fost decât un singur apel telefonic, adresat chiar ministerului de interne, ceea ce putea fi interpretat ca o provocare, dar În aceeași măsură și ca o acțiune determinată de logica pură
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2327_a_3652]
-
sută dintre supraveghetori care vor constitui numerus clausus, Treizeci și cinci la sută, domnule prim-ministru, Dați-mi voie să nu vă mulțumesc, dezastrul În care ne aflăm părea de la Început inevitabil și acum are și mai mare amploare, E o zi tristă, Dacă ar ști ce se petrece aici, familiile următorilor patru supraveghetori n-ar spune așa, Și când te gândești că mâine cei patru supraveghetori ar putea lucra pentru maphie, Așa e viața, dragul meu titular al ministerului vaselor comunicante, De
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2327_a_3652]
-
și istovit, apoi se uitau la ceas pe furiș, așteptând să treacă timpul și trenul lumii să revină pe linia obișnuită ca să-și reia călătoria de totdeauna. Și nu puține au fost familiile care plătiseră deja maphiei ca să le ia tristele rămășițe, și care presupunând, În cel mai bun caz, că nu aveau să se apuce acum să plângă după banii cheltuiți, vedeau cum, dacă ar fi avut puțin mai multă milă și răbdare, evacuarea nu i-ar fi costat nimic
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2327_a_3652]
-
de atâta timp, trebuie să știe totul despre toate ramurile cunoașterii. Și, termina gramaticianul, Inepțiile sintactice care umplu lamentabila scrisoare m-ar face să cred că ne aflăm În fața unei mistificări uriașe și grosolane dacă n-ar fi realitatea extrem de tristă, evidența dureroasă că teribila amenințare s-a Îndeplinit. În după-amiaza aceleiași zile, după cum am anticipat, sosi la redacția ziarului o scrisoare a morții cerând, În termenii cei mai energici, rectificarea imediată a numelui său, domnule director, scria, eu nu sunt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2327_a_3652]
-
se află totul. Și să nu ne mirăm dacă, exact În clipa În care am citi cadastrul nostru particular, ne-ar apărea Înregistrat șocul suferinței care brusc ne-a pietrificat. Moartea știe totul În legătură cu noi, și poate de aceea este tristă. Dacă e sigur că niciodată nu zâmbește, e numai pentru că Îi lipsesc buzele, și această lecție de anatomie ne spune că, spre deosebire de ceea ce cred cei vii, zâmbetul nu este o chestiune de dinți. Unii spun, cu un umor mai puțin
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2327_a_3652]
-
singur loc unde moartea nu se poate băga, Ce loc, Acela pe care Îl numesc urnă, sicriu, coșciug, raclă, copârșeu, acolo nu intru eu, acolo intră doar cei vii, după ce Îi omor eu, bineînțeles, Atâtea cuvinte pentru un singur și trist lucru, Este obiceiul acestor oameni, niciodată nu termină de spus ceea ce vor. Moartea are un plan. Modificarea anului nașterii muzicianului nu fusese decât mișcarea inițială dintr-o operație În care, putem să anticipăm deja, vor fi utilizate mijloace absolut excepționale
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2327_a_3652]
-
ale rădăcinii de mătrăgună cu corpul omenesc. Nici nu știi ce să crezi În fața atâtor minuni ale naturii, În fața unor miracole atât de sublime. Însă, gândurile morții, care continuă să privească fix peste umărul violoncelistului, luaseră alt drum. Acum e tristă căci se gândește ce ar fi Însemnat să utilizeze fluturii-cap-de-mort drept mesageri de moarte În locul acelor stupide scrisori de culoare violetă care la Început i se păruseră cea mai genială dintre idei. Unui fluture din aceștia niciodată nu i-ar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2327_a_3652]
-
musculare, ai uitat că duci pe umeri cinci sute de ani, deși ți-au amintit-o În mod caritabil, și acum iată-te aici, ca o cârpă, culcat pe patul unde sperai s-o primești, În timp ce ea râde de figura tristă pe care ai făcut-o și de prostia ta incurabilă. Câinele, care uitase deja ofensa de a fi fost respins, veni să-l consoleze. Își puse labele din față pe saltea, Își târî corpul până ajunse la Înălțimea mâinii stângi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2327_a_3652]
-
de mănă, Am mâinile reci. Violoncelistul ridică capul. Femeia nu mai era acolo. Bărbat și câine au plecat devreme din parc, sendvișurile le-au cumpărat ca să mănânce acasă, nu și-au făcut siesta la soare. După-amiaza a fost lungă și tristă, muzicianul a luat o carte, a citit o jumătate de pagină și a aruncat-o deoparte. S-a așezat la pian ca să cânte puțin, dar mâinile nu l-au ascultat, erau amorțite, reci, ca moarte. Și, când s-a Întors
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2327_a_3652]
-
poate fi îmblânzit împotriva voinței sale. VULPEA: E adevărat! MICUL PRINȚ: Și, totuși, ai să plângi când am să plec. VULPEA: Da, așa-i, am să plâng! MICUL PRINȚ: Atunci nu dobândești nimic din asta. Înainte nu plângeai, erai doar tristă. Nu-ți era mai bine înainte? VULPEA: Nu. Am dobândit ceva de neprețuit culoarea grâului. Să mergem lângă fântână. Acolo am să-ți dărui o taină. (merg spre fântână) Îți place? Simți răcoarea? MICUL PRINȚ: Ciudată fântână! Seamănă mai mult
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1483_a_2781]
-
într-o cămașă de forță mentală. Dar când soția lui nu era acasă, demonul rău al lui Kürten devenea câteodată prea puternic pentru a fi stăpânit, și îl mâna să comită crimele groaznice și sadice care aveau să-i aducă trista faimă. Acest sadism era sexual la origine, explica Berg. Situația de acasă îl făcuse pe Kürten să fie predispus la o deviație a instinctului sexual, iar experiențele lui timpurii ajutaseră la condiționarea direcției acestui impuls. În cele douăsprezece luni dintre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1917_a_3242]
-
peștișor auriu exotic. M-am așezat, mi-am trecut mâna pe mătasea lui fină și apoi am sărutat-o pe frunte, iar când am făcut asta am simțit un iz de băutură în răsuflarea ei. Clipind, ochii ei se deschiseră, triști și împăienjeniți de lacrimi. Își puse mâna pe obrazul meu și apoi pe ceafă, trăgându-mă în jos spre gura ei. — Trebuie să vorbesc cu tine, i-am spus trăgându-mă înapoi. Ea își apăsă degetul pe buzele mele: Știu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1917_a_3242]
-
privești în depărtare, călătorul din spatele ferestrei unui tren, cu chipul estompat de geam. Ești o fată sensibilă și solară, dar brusc te transformi, te înfurii fără motiv. Am bănuit întotdeauna că această furie misterioasă, din care reînflorești nedumerită și puțin tristă, a luat naștere din cauza mea. Angela, lângă spatele tău nevinovat se află un scaun gol. În mine se află un scaun gol. Îl privesc, îi privesc spătarul, picioarele, și aștept, și mi se pare că ascult ceva. Este zgomotul speranței
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
de casă țarănească, miros sufocat de un damf de clor și de otravă pentru șoareci. Era o cameră pătrată cu o pardoseală din gresie de culoarea cafelei, pe peretele din fund se găsea un șemineu, o gură mare neagră și tristă. Un interior demn, ordonat, doar puțin întunecat, pentru că nu avea decât o singură fereastră. Prin obloanele întredeschise se zărea un pilon al viaductului. Sub masa acoperită cu o mușama erau vârâte trei scaune suedeze. Pe lateral se afla o ușă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
spre mine. Era îmbrăcată cu o altă bluză, albă, cu o floare mare din paiete. — Mașina? șopti. Vocea îi era nesigură, ca și buzele nerujate. Am privit în spatele ei, locuința ordonată și sărăcăcioasă și mi s-a părut și mai tristă decât era cu puțin înainte. Dar nu m-a deranjat, dimpotrivă, am simțit o plăcere secretă văzând că totul în jurul meu era cu adevărat mizerabil. — O repară. Am auzit-o frecându-și mâinile pe care le ținea la spate. Își
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
din nou, fotogramă după fotogramă, în stăpânirea timpului obscen pe care îl petrecusem cu ea. Alunecasem pe scaun, transpiram nemișcat într-o apnee sexuală. Pentru că brusc îmi aduceam aminte... corpul ei stins, asemeni șemineului fără foc, gâtul alb, înclinat, privirea tristă, enigmatică. Nu, nu făcusem totul singur. Ea o dorise, tot atâta cât mine. Mai mult decât mine. Și peretele, și scaunul care cădea în spatele nostru, și încheieturile mâinilor imobilizate sus pe hârtia lucioasă a posterului îmi reveneau în fața ochilor. Amintirea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]