15,624 matches
-
unei femei. Dar curând am redevenit bărbat, Angela, și nu mi-a rămas nici o plăcere. Doar mirosul respirației mele, în timp ce ultimele gemete mureau pe divanul acela. Și stânjeneala, și o neașteptată tristețe, care în întunericul acela violat era și mai tristă. Picioarele îmi înțepeniseră și eram murdar ca un adolescent. Câinele, care nu pierduse un geamăt din orgasmul meu, îmi stătea lângă genunchi. M-am ridicat și, lovind-mă de lucruri, am căutat baia. Am găsit o ușă și un fir
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
meu. Italia privi atunci mica pată de spumă întinzându-se sub pahar. Exista o lumină specială în ochii ei, o lumină care aluneca sub pielea chipului, închis într-un halou fragil, foarte intim. Mi se păru că devenise dintr-o dată tristă. Am urmărit tristețea aceea pe cărarea neagră a gâtului aflat în umbră, până ce am ajuns la coastele din care se deprindeau sânii. Ea își dădu seama, prinse halatul și își acoperi pieptul. Acum se afla în lumină. Și, în lumina
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
lângă mine, intenționat. Respirația ei grea mă îndepărtează de somn. Scuză-mă, sunt foarte obosit. Mă întorc, chipul ei este fier în întuneric. Corpu-i foșnitor sub cearșaf se îndepărtează de al meu. Îmi întoarce spatele. Aștept. Nu vreau să fie tristă. Întind mâna spre ea, mă alungă cu o ușoară mișcare a umărului. — Să dormim, zice. A doua zi mă trezesc târziu. O găsesc pe Elsa în bucătărie, îmbrăcată cu capotul de mătase naturală. — Ciao spun. — Ciao. — Pregătesc cafetiera, o pun
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
la mașină și am așezat-o pe banchetă. Aș fi riscat să o duc la spitalul meu. Șofam și încercam să-mi amintesc dacă vreunul din prietenii mei era de gardă în seara aceea. Își revenise, era palidă, cu privirea tristă îndreptată spre orașul nocturn. — Unde mă duci? — La spital. — Nu, vreau să mă duc acasă, mă simt mai bine. Alunecase de pe banchetă și stătea ghemuită pe jos. — Ce faci? — Așa nu-ți murdăresc scaunul. Am luat mâna de pe volan și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
reflectată în oglinda de la dulap cu fusta ridicată pe șolduri. — Un pacient? — Da. Trage apa, stinge lumina și iese din baie. Un cancer „important“?“și zâmbește. Nu-i ușor să trăiești cu un om care face o muncă atât de tristă, a ajuns să-mi accepte jargonul, să facă glume pe socoteala lui. Zâmbesc drept răspuns. — Cel puțin, nu te așeza cu pantofii pe pat, și iese din cameră. — Alo? — Unde erai? — Aici. Te-am sunat de mai multe ori. — Poate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
la capătul patului, lângă picioarele noastre. Strivită de greutatea trupului meu, ea întreba: — De ce mă iubești? — Pentru că ești tu. Îmi luă mâna și o așeză pe pântecele ei. Mâna aceea mă obseda, se împotmolise într-o grădină de gânduri foarte triste. Italia mă cunoștea mult prea bine, ca să nu-și dea seama. — Ce ai? — Puțină febră. Mi-a adus un pahar în care bolborosea o aspirină. A avut poate un presentiment, dar l-a alungat în grabă. Sarcina o făcea să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
în obraji și o umplu de lumină. A venit pentru o ecografie, prima. Este soția mea, urcă alături de mine scările, strânsă în taiorul de culoarea antracitului. Manlio ne urmează, glumește, mă invidiază. Elsa este atât de frumoasă în cutia asta tristă de culoarea porumbelului, printre bolnavii care circulă în pijama, pare o actriță venită într-o vizită de binefacere. Palid, obosit, semănând atât de bine cu locul acesta în care îmi petrec existența, mă ascund în spatele ei, ca în spatele unei mame
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
în ochii deschiși la culoare și impasibili și am clătinat din cap, era inima cea care îl clătina. — Nu-i adevărat. Îi prinsesem brațele, o scuturam și eram gata s-o lovesc. Când l-ai făcut? — L-făcut. Nu părea tristă, mă compătimea cu ochii aceia de piatră. — De ce nu mi-ai spus? De ce nu m-ai căutat? Eu îl vroiam, îl vroiam cu adevărat... — A doua zi te-ai fi răzgândit. Acum o să mă lase, acum o voi pierde, acum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
nasul (pe care se vedea urma ochelarilor) devenise și mai supărător. Vârful era orientat spre gura care se restrânsese, ca un mal înghițit de mare. Era totul de la el sau aproape. Lipsea aerul acela de bufonerie fixată pe trăsăturile sale triste, care îl făcea unic și care nu l-a părăsit nici atunci când era mort. Chipul zbârcit, fără dorințe de-acum, păstra aroganța chiriașului său defunct. Eu eram o nereușită copie pierdută, un domn trist cu un chip de pasăre răpitoare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
de bufonerie fixată pe trăsăturile sale triste, care îl făcea unic și care nu l-a părăsit nici atunci când era mort. Chipul zbârcit, fără dorințe de-acum, păstra aroganța chiriașului său defunct. Eu eram o nereușită copie pierdută, un domn trist cu un chip de pasăre răpitoare. În ziua de Crăciun nu am rămas în casa socrilor mei pentru tombolă, la care, de la o anumită oră, se adăugau noi oaspeți, cu fețele sătule și somnoroase. I-am dat vecinului meu cartelele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
desprinde de pământ și se roagă. Și Italia era credincioasă. Ținea în dormitor un crucifix, care atârna pe perete printre boabele unui rozariu mare de lemn, și purta la gât o cruciuliță de argint pe care o sugea când era tristă. Poate acum și ea intra într-o biserică să ceară iertare unei statui. Cine știe cum petrecuse Crăciunul. Am văzut un cozonac tăiat în două, pe mușama printre fărâmituri, mâna ei tăind o bucată și îmbucătura care mergea în jos pe gât
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
privirea mea, dincolo de nasul meu. Nici unul dintre noi nu va trăi, orice ar fi, acest circ se va termina, această legănare înăbușită de lucruri, de mașini în întuneric, de lumini în ceață, de priviri reflectate în geam. Sunt un om trist și voi continua să fiu, un om care își privește bănuitor ochii reflectați în geam, un om care face eforturi să se iubească, care supraviețuiește în ciuda neiubirii pentru el însuși. Ce voi putea să-ți dau, fetițo? Te-ai întors
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
din cer. Atât de joasă și mare pierdea puțin din mister, se umanizase. Am intrat în restaurant printr-o ușă de sticlă, cu perdele subțiri de voal. În dreapta era tejgheaua barului pustiu, în cealaltă parte, într-o sală mare și tristă, se aflau câțiva oameni așezați ici-colo, puțini mâncau, cei mai mulți aveau în față doar carafa cu vin, priveau la un televizor așezat la înălțime, care transmitea un meci de fotbal. Ne-am așezat la masa cea mai retrasă. Cineva și-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
pentru că eram cu ea, la sute de kilometri depărtare de orașul în care trăisem ca un șobolan. Fericit pentru că viața noastră începea și fiecare etapă ar fi fost splendidă, trebuia să fie. Acum mă temeam ca Italia să nu fie tristă, vroiam să mă simt bine ca s-o înveselesc, pentru că mi-era frică să nu devin și eu în scurtă vreme trist. Simțeam că oglindirea în luna aceea putea să ne facă să devenim dintr-o dată triști. Beam pentru că nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
și fiecare etapă ar fi fost splendidă, trebuia să fie. Acum mă temeam ca Italia să nu fie tristă, vroiam să mă simt bine ca s-o înveselesc, pentru că mi-era frică să nu devin și eu în scurtă vreme trist. Simțeam că oglindirea în luna aceea putea să ne facă să devenim dintr-o dată triști. Beam pentru că nu vroiam să mă gândesc la asta, Angela. Beam și eram plin de încredere, pentru că viața mi-ar fi dat ocazia să-mi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
știm doar cum este dorul de fericire sau continua ei așteptare. Eu eram fericit în momentul acela și mi-o spuneam mie însumi: sunt fericit! Fericit pentru acel puțin din Italia pe care lumina slabă mi-l oferea în camera tristă ca un atelier de mobilă. Fruntea îi lucea, m-am apropiat să i-o șterg cu un capăt al cearșafului. Ardea încă, poate mai mult decât înainte, iar un firișor de salivă îi curgea din gură pe gât, în partea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
o rochie de voal cu flori roșii care flutură atârnată pe un umeraș și un scaun așezat pe o scândură plutitoare, pe care o trage după ea în apa aceea nu prea adâncă. Un scaun gol. Nu este obosită, nici tristă, dimpotrivă, e plină de energie și pare să aibă în păr broaște întunecate. În toiul nopții a intrat cineva mirându-se de atâta întuneric. — Unde e lumina? Și mâna acelei voci a pipăit zidul, iar eu am văzut-o pentru că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
berea care continua să-mi vină înapoi, ca și cum ar fi fermentat și ar fi crescut în stomacul meu. Din când în când, bărbatul privea o bucată din mine cu o jenă plină de afecțiune, de compasiune umană. Îmi privea buzele triste, ochii prea roșii pentru a fi priviți. Apoi se retrăgea, își lăsa privirea în iarba ce cânta în vânt, cu un fluierat care se îndepărta învârtindu-se. Își aprinse o țigară. Fumă în tăcere, iar când termină zvârli mucul pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
unei nursery. Exact așa-i. O mamă în capot, cu sânul dureros din cauza laptelui, care își privește nou născutul, maimuțica ei roșie. Are ochii uneia cu burta flască și goală care pândește carnea care a ieșit din ea. Nu-i tristă, e amețită. Nu intră, rămâne acolo. Mă scol și mă duc la ea. O strâng în brațe, e un sac care tremură. Simt mirosul casei în acest pustiu de amoniac. — Cum se simte? — Trăiește. O ajut să-și pună halatul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
răsfoiri de pagini, mișcate de vânt sau de privire. O mai mare rezistență opune latura orizontală, mai ales dacă e alcătuită din pagini duble, care necesită o mișcare lentă înapoi; atunci, sunetul seamănă cu o sfâșiere sufocată, cu note mai triste. Marginea foilor se destramă, dezvăluind țesutul filamentos; se desprind fâșii subțiri, numite „bucle“, plăcute la vedere, ca spuma unui val pe plajă. A-ți croi drum prin bariera filelor implică gândul la ceea ce cuvântul închide și ascunde în sine: îți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1925_a_3250]
-
fiind că ea o dorește, nu se poate să nu existe? Profesorul e acolo, la biroul lui; în conul de lumină al unei lămpi de masă se ivesc mâinile lui în aer sau abia atingând volumul închis, cu o mângâiere tristă. — Pentru a citi - spune el - e nevoie să existe un obiect, un obiect făcut din scriere, un obiect solid, material, ce nu poate fi schimbat; prin acest obiect ne confruntăm cu alt lucru, care nu e prezent, dar face parte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1925_a_3250]
-
când cer un volum cu fișa reglementară în catalog, mă trezesc cu câteva foi rupte! Mă întreb cum vă puteți propune reeducarea deținuților cu un asemenea sistem! Bărbatul de la birou își scoate încet ochelarii. Dă din cap cu un aer trist: — Nu discut substanța reclamației dumneavoastră. Nu e de competența mea. Oficiul nostru, deși cu legături strânse atât cu închisorile cât și cu bibliotecile, se ocupă de probleme mai vaste. Am trimis să vă cheme, știindu-vă cititor de romane, pentru că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1925_a_3250]
-
peste măsură și, după câteva minute în care își strânseră lucrurile și se îmbrățișară de despărțire, în sfârșit Emmy rămase singură. Pur și simplu nu avea chef de stat la taclale în seara asta. Era morocănoasă și un pic cam tristă fără un motiv anume. Nu-i decât o minciună sfruntată, își zise Emmy în timp ce-și prindea părul la spate cu o clamă și se spăla absentă pe față. Izzie sunase cu vreo două ore în urmă să-i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2011_a_3336]
-
doar o nouă cucerire extraconjugală a legendarului Jesse Chapman — că ea, Leigh Eisner, era altfel — dar știa că n-o să se întâmple așa. Își aruncă geanta pe umăr și ieși țanțoșă pe ușa din față, cu capul sus, surprinsă și tristă în același timp că Jesse nu vine după ea. Trei bărbați nu fac din tine o femeie fatală Pur și simplu Adriana nu-și aducea aminte când a așteptat ultima oară cu atâta nerăbdare să sune telefonul. La școală, înainte de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2011_a_3336]
-
văzut mulțumită că pulpele ei arătau ferme ca întotdeauna, s-a întors să se uite la Otis. Stătea pe o bară din colivia lui metalică, cu capul în jos, cu ciocul încremenit în ceea ce s-ar putea descrie o expresie tristă. Dar mai ales se privea în oglindă și, chiar când Adriana a înțeles importanța acestui fapt, Otis a slobozit un oftat trist și lung și a cârâit “Grăsană” cu un calm resemnat. Abia atunci Adriana și-a dat seama că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2011_a_3336]