15,624 matches
-
durere întrupată? Zilele vin și zilele trec, iar dragostea rămâne. Acolo, înăuntru, foarte adânc, în rărunchii lucrurilor, curentul lumii acesteia și curentul opus al lumii celeilalte se ating și se freacă, și din această atingere și frecare vine cea mai tristă și mai dulce dintre dureri: aceea de a trăi. Iată, Orfeule, ițele, iată urzeala, iată cum se perindă într-un du-te-vino bătătura cu suveica, iată cum joacă tălpițele; ci spune-mi, unde-i sulul pe care se învălătucește pânza existenței
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
mult? — Mai mult, da! Așa că dumneavoastră, don Antonio, aveți două soții. — Nu, nu, nu am decât una, pe mama copiilor mei. Cealaltă nu e soția mea, nu știu dacă este cea a tatălui fiicei sale. — Și tristețea ... — Legea e totdeauna tristă, don Augusto. Și e și mai tristă o dragoste care se naște și crește pe mormântul altuia și asemeni unei plante care se hrănește, ca din mraniță, din putregaiul altei plante. Ne-au unit niște crime, da, crime ale altora
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
Antonio, aveți două soții. — Nu, nu, nu am decât una, pe mama copiilor mei. Cealaltă nu e soția mea, nu știu dacă este cea a tatălui fiicei sale. — Și tristețea ... — Legea e totdeauna tristă, don Augusto. Și e și mai tristă o dragoste care se naște și crește pe mormântul altuia și asemeni unei plante care se hrănește, ca din mraniță, din putregaiul altei plante. Ne-au unit niște crime, da, crime ale altora, și unirea noastră nu e oare și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
care se odihnea sau greutatea propriului corp. „O fi adevărat că în realitate nu exist? - își zicea el -. O fi având dreptate omul ăsta când spune că nu sunt decât un produs al fanteziei lui, o pură ființă fictivă?“ Extrem de tristă, extrem de dureroasă îi fusese viața în ultimul timp, dar mult mai trist, mult mai dureros îi era gândul că totul nu fusese decât un vis, și nu visul lui, ci visul meu. Nimicul îi părea mai dureros decât durerea. A
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
la el. Își lăsă capul să-i cadă-n piept și muri. Când sosi medicul, crezu mai întâi că încă trăia, ceru să-i facă lăsare de sânge, să i se pună sinapisme, curând însă putu să se încredințeze de tristul adevăr. — A fost o problemă cardiacă..., un atac de asistolie - zise medicul. — Nu, domnule - răspunse Domingo -. A fost o indigestie. A mâncat la cină peste măsură, cum nu obișnuia, într-un fel ciudat, ca și cum ar fi vrut... — Să-și ia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
dar nu ce însemnează jugo în spaniolă. U. Jugo de la Raza se plictisește în chip suveran - și ce mai plictis cel al unui suveran! - din cauză că nu mai trăiește decât în sine însuși, în bietul său eu de sub istorie, în omul trist care nu s-a făcut roman. Și tocmai de-aceea îi plac romanele. Îi plac și le caută ca să trăiască în altul, ca să fie altul, ca să se eternizeze în altul. Cel puțin asta crede el, dar în realitate caută romanele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
ni se întâmplă nouă el învață, învață și devine tot mai înțelept și mai tandru. Simt asta mai ales duminica după-masa, când mă plimb prin Cluj, și orașul e aproape pustiu și străzile sunt mângâiate de femei singure, de bărbați triști sau de copiii deficienți de auz, de la Școala ajutătoare, lăsați prin oraș. Atunci, în tristețea după-amiezei, ferit de zgomote și aglomerații, de mersul grăbit al oamenilor, orașul își lasă sufletul să umble pe străzi: Cluj, Clausenburg, Kolosvár, Napoca, Clusium, un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2152_a_3477]
-
caz paradigmatic. Cum a ajuns nepotul și fiul Mircea a lui Miclea, Mircea Miclea, acest fabulos globe-trotter, specialist foarte contemporan, din puiul de țăran care, iată, îi culege un trandafir mov în Olanda prietenei sale din Balcani când ea e tristă, și i-l trimite prin e-mail. Mircea, noi vrem și putem să fim derbedei în scriitura asta. Dar suntem și profesori. Și dorința noastră este să îi încurajăm pe alți pui de ceva să nu se creadă loseri a priori
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2152_a_3477]
-
a recunoașterii sociale s-au strecurat schimbări de fond. Murise Dej în martie 1965. N-am știut cum să reacționez. Nu-mi venea deloc să plâng după el cum făcusem la moartea bunicului, cu puțin în urmă. Părinții nu păreau triști, ci doar îngrijorați că „vine altul și o cârmește iarăși spre ruși”. Singura amintire vie despre momentul morții primului șef de stat din viața mea a rămas teribila durere de picioare, fiindcă a trebuit să fac de gardă la portretul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2152_a_3477]
-
doi bani. Veneam dintr-o țară în care carnea a fost decenii un status-simbol, unde căram în trenuri șunci, cârnați, slană, de la rudele de la țară, unde pomana porcului era adevărata sărbătoare națională, forma noastră de hedonism într-o lume chioară, tristă, cu mațele obsedante. Ea mă plimba prin locuri rafinate, la un red wine, la niște scoici, ceva, la magazinele cu bijuterii de argint și chihlimbar. Într-o seară ne-am așezat lângă o fântână arteziană, împreună cu o colegă poloneză. În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2152_a_3477]
-
din viața mea), și când nu se văd cu lunile și când se plimbă împreună pe un drum forestier în nopțile de Sinaia, și când se țin de mână lângă o masă de spital la o operație, și când sunt triști sau fericiți în relațiile lor cu terți. O să mă întrebi ce e politic aici. Uite că este. Această iubire de fond a venit ca o străfulgerare, ca o revelație, din cauza comuniunii politice. Liviu trecea atunci în clasa a X-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2152_a_3477]
-
puștani au încercat să mă violeze când eram gravidă în luna a șasea, același lucru l-a încercat un profesor al meu în anul I de facultate. Dar o să povestesc o astfel de scenă, unde rușinea mea era o combinație tristă între personal și politic. Că de, vorba feministelor americance, personal is political, până și la nivelul rușinii. Într-o toamnă, aproape de deadline-ul episodului totalitar (cine putea bănui că va fi un deadline și când anume?), mi s-au umflat ganglionii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2152_a_3477]
-
era rezistență prin hedonism. E adevărat că și cultura și hedonismul subminează regimurile totalitare, dar asta-i altceva. Și din după-masa aceea l-am iubit pe Tămaș, cu tot cabotinismul lui. Era mult mai sincer decât toți intelectualii cu mutre triste și zâmbet ulcerat. Școala noastră era sub îndrumarea unui tovarăș Todea, de la municipiu, strungar, ajuns politruc printr-o școală la fără frecvență, la „Ștefan Gheorghiu”. Simțeam un freamăt de neliniște prin cancelarie în ziua când venea el. Profesorii erau mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2152_a_3477]
-
tandrețe. „Tandrețea vine numai cu suferința, domnule coleg, zicea Tămaș. O femeie trebuie să trăiască o decepție majoră ca să ajungă să fie tandră. Altfel, sunt niște animale superbe; le iubești, dar între două partide de amor te simți singur și trist. Nu te mai uita după ele. Mai așteaptă-le!” Erau și femei cu pas trist, singure. „Auzi, Tămaș, ție nu ți se pare că femeile triste sunt mai frumoase? Adică, nu sunt mai frumoase, ci mai expugnabile. Ai o șansă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2152_a_3477]
-
o decepție majoră ca să ajungă să fie tandră. Altfel, sunt niște animale superbe; le iubești, dar între două partide de amor te simți singur și trist. Nu te mai uita după ele. Mai așteaptă-le!” Erau și femei cu pas trist, singure. „Auzi, Tămaș, ție nu ți se pare că femeile triste sunt mai frumoase? Adică, nu sunt mai frumoase, ci mai expugnabile. Ai o șansă în plus să le cucerești, să le faci să te iubească și parcă sunt mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2152_a_3477]
-
animale superbe; le iubești, dar între două partide de amor te simți singur și trist. Nu te mai uita după ele. Mai așteaptă-le!” Erau și femei cu pas trist, singure. „Auzi, Tămaș, ție nu ți se pare că femeile triste sunt mai frumoase? Adică, nu sunt mai frumoase, ci mai expugnabile. Ai o șansă în plus să le cucerești, să le faci să te iubească și parcă sunt mai misterioase, pentru că tac mai mult. Auzi, bă, ce zic? După care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2152_a_3477]
-
mai misterioase, pentru că tac mai mult. Auzi, bă, ce zic? După care te uiți?” „Nu mă uit după nimeni. Mă gândeam la ce zici. Eu când nu vorbesc, gândesc. Tu poți să concepi așa ceva?... Nu-i suficient, bă, să fie triste, trebuie să reînvețe să iubească. Pe unele le sterilizează complet o decepție, un eșec. Dacă au noroc, ies din ea când au un copil. Dacă nu, sunt pierdute pentru societate. O femeie tandră e o femeie care iar iubește după ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2152_a_3477]
-
o dată bătrân, bătrân ca un dinozaur din pleistocen. Asta e! S-a rupt ceva în mine. Te duci tu pe terasă și-mi povestești ce-ai văzut...” Am mai fost, dar nu mai avea nici un farmec. Mă simțeam singur și trist și mai îmbătrânit... M-a legat o prietenie deosebită de acest om. A ieșit la pensie în ’89 și a murit imediat după aceea. După ’90 au venit tot felul de occidentali pe la noi pe la catedră să ne întrebe cum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2152_a_3477]
-
biserică în care ne botezasem copilul, ca pe una întreagă în care bucuria porcului a fost cu totul uitată pentru o altă bucurie, în sfârșit de natură spirituală, venită de undeva din adâncul unei umanități sensibile și pierdute sub imperativele triste ale vieților noastre diminuate de frustrări și lașități. O țineam pe bunica de mână fiindcă de data asta ea se făcuse mică detot. O țineam așa cum mă ținea ea pe mine când mă ducea prin sat la colindat și eram
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2152_a_3477]
-
luam la fel de în serios ca pe ceea ce spunea Tovarășul despre construirea societății socialiste multilateral dezvoltate. Dar fiindcă versul era precedat de cel cu „Nu uita când ești voios”, mi s-a părut că am și explicația. Omenii nefericiți și cronic triști capătă o umanitate la fără frecvență. Una mai degrabă abstractă, axiomatică. Mi-am dat de fiecare dată mâna cu enoriașii bisericii catolice, la sfârșitul slujbelor lor. Nu avem același obicei în biserica noastră. Dar în seara aceea de Ajun, țin
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2152_a_3477]
-
zi mai târziu. În 20 eram cu Andrei în Brașov, căutând manifestanți (patternul ’87: umblam prin fața Prefecturii, doar de vor apărea muncitorii de la „Steagul roșu”). De unde! Cozi la portocale, oameni cu brazi sub braț, o atmosferă de sărbătoare sărăcăcioasă și tristă, fără miros de risc. Mi-am luat copilul și m-am întors la Gura Râului. A doua zi, fiindcă am chiulit, a trebuit să mă țin de promisiune și s-o iau de nebună cu 70 de adolescenți în Piatra
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2152_a_3477]
-
unul pe altul să facem ceva cu sens, eram mândri unul de altul, ne dădeam peste degete când o luam razna, nu ne lăsam să cădem, ne treceam cărțile de la unul la altul. Nu ne lăsam nici flămânzi, nici cronic triști, nici pradă nepăsării. Ne stăteau în gât bucuriile neîmpărtășite, soba la care se încălzeau doar unii, caltaboșii netransformați în festin comun, țuica fiartă cu piper din Transilvania părinților mei. Ne iubeam unii pe alții. Într-un fel, ne concuram unii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2152_a_3477]
-
de mii de revoluționari, prin actele lor „eroice” de a intra buluc în sediile goale ale consiliilor locale ale PCR, înjurând portarul și femeia de serviciu. Ooo, ce moment măreț, ooo, ce epopeee națională! Și așa țara noastră mică, dar tristă s-a mai îmbogățit cu 300.000 de revoluționari cu certificate și acte în regulă, iar aceștia au reprimat repede memoria acelor ore de încleștare și mare eroism. Cum ar apărea ei dacă ar povesti că, de fapt, în primării
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2152_a_3477]
-
de la Psihologie. Eram singur (cine mai dădea atunci doi bani pe psihologie!) și mă ridicam din când în când să mă uit de acolo, de sus, la acoperișurile orașului, „acoperișurile iadului”, zicea Blaga. Trecea profesorul Radu pe coridor, singuratic și trist, poate gândindu-se când se va scoate complet psihologia din facultate și el va ieși la pensie de la laboratorul CFR-ului, și striga bibliotecara la el: „Dom’ profesor, luați-l pe ăsta de-aci că se strică de cap. Să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2152_a_3477]
-
se află. „Posibil pe posibil, cenușiu pe cenușiu”, cum zicea bătrânul Hegel, asta-i logica. Măi, ce-mi vine să fac o analogie cu remarca lui Kierkegaard despre sistemul lui Hegel, da’ pe invers! Numai că ar fi o labă tristă într-o țară în care chestia asta e sport național, iar intelectualitatea subțire excelează... Așa că am lăsat-o mai moale cu studiul logicii. Dacă o să construim cândva un umanoid care să gândească cum gândim noi, asta se va întâmpla după ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2152_a_3477]