14,765 matches
-
numai cu răceală și dezolare. Riscase atât de mult: intrase singur în Castelul Itami, fusese întemnițat, scăpase de moarte ca prin urechile acului - și, în cele din urmă, pentru cine lucra? În același timp, nu se putea abține să nu verse lacrimi pentru nemăsurata afecțiune a lui Hideyoshi și pentru prietenia lui Hanbei. — Îți sunt foarte recunoscător, dar de ce a trebuit să faci asta pentru fiul meu? Dacă așa e situația, atunci e cazul să mă duc la Azuchi ca să dau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
și cuprinse capul lui Hanbei, astfel că sângele care șiroia acum îi înroși poala și pieptul. — Hanbei! Hanbei! Mă lași singur? Pleci numai tu? Ce-am să mă fac pe câmpul de luptă, fără tine, de-acum încolo? strigă el, vărsând șiroaie de lacrimi, fără să-i mai pese de aparențe sau de reputație. Capul alb la față al lui Hanbei zăcea inert, pe genunchii lui Hideyoshi. Nu, de-acum încolo, nu mai trebuie să-ți faci nici o grijă. Cei născuți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
care se pleca acum în fața lui se schimbase complet. Îi privi ținuta de călătorie și fața slăbită, iar apoi, când începu să vorbească, pajii și Kanbei ieșiră intenționat, pentru a-i lăsa singuri. La început, Oyu nu putu decât să verse lacrimi și, mult timp, nu reuși să ridice privirea spre Hideyoshi. Pe tot parcursul absenței lui din timpul îndelungatei campanii, îi fusese dor să-l vadă, dar acum, când erau față în față, nu prea putea alerga la el. — Ai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
deși inamic - îl considera un om demn de încredere. Goto își deschisese sufletul în fața lui Kanbei, cerându-i să-i crească fiul. În timp ce-și dăscălea copilul, știa că acela era sfârșitul și nu se putu opri să nu verse o lacrimă nestăpânită. În sfârșit, se ridică și-i ordonă ferm să pornească în direcția lui Kanbei, ca și cum ar fi alungat biata făptură. — Iwanosuke, ar trebui să ceri și tu favoarea Seniorului Kanbei. — Fii cât se poate de liniștit, îl
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
apă rău mirositoare. — Vede cineva florile astea? Nici ele nu-s de nici un folos! Mitsuhide întinse mâna spre vaza mare din alcov și scutură din ea florile are fuseseră aranjate cu multă artă. În timp ce ducea vaza pe verandă, apa se vărsă zgomotos pe podea. — Să plecăm de-aici! E timpul să pornim! Sunteți gata? le strigă el vasalilor. Ridică vaza deasupra capului, ochi o treaptă lată de piatră și o azvârli cu toată puterea. Vaza explodă într-o jerbă de apă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
din palme și strigând: — Misionarul s-a prefăcut în pisică de mare! Barba lui roșie e plină toată de noroi! Dar părinții băiatului le mulțumiră i-l proslăviră pe dumnezeul lor, deși nu erau creștini. Se plecară la picioarele preoților, vărsând lacrimi de recunoștință, cu mâinile împreunate în rugăciune. În muntele negru de oameni care se formase lângă ei, cuvintele de laudă la adresa misionarilor treceau din gură-n gură. Misionarii nu manifestau nici un regret pentru că veniseră atât de departe numai ca să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
neînțeleasă? Kyutaro însuși se întâlnise cu Nobunaga chiar înainte de a veni la Muntele Ishii. Sosise acolo, în fond, la ordinele lui Nobunaga, iar acum privea iar și iar scrisoarea, nevenindu-i să creadă ceea ce conținea. Atât Kyutaro, cât și Hikoemon vărsau lacrimi, iar lampa, cufundată în întuneric, ar fi putut să fie stinsă numai de acele lacrimi. Hideyoshi tresări nervos, schimbându-și poziția. Își venise în fire și-și ținea buzele strânse cu putere. — Hei! Să vină cineva aici! strigă el
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
fugit, încheie Tatewaki, cu glasul înecat de lacrimi. Oare este intelectul unui om atât de fragil? Și, odată ce intelectul cedează, devine omul un simplu nebun? Tatewaki observa frenezia lui Mitsuhide, întrebându-se cum de se putuse schimba atât de mult. Vărsând lacrimi amare, nu putea să nu-și aducă aminte cât de precaut și de inteligent fusese cândva Mitsuhide. În fața calului apăruseră, între timp, și alți generali. Doi dintre ei fuseseră deja în linia întâi dar, preocupați de siguranța seniorului lor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
pentru viitor. Atunci, le povesti în amănunt evenimentele care se întâmplaseră după moartea lui Nobunaga și marile fapte pe care dorea să le realizeze. Vorbi despre toate acestea simplu, pentru ca bătrâna lui mamă să înțeleagă cât mai bine. Acum, Onaka vărsă, pentru prima oară, lacrimi, după care, își lăudă fiul: — Ai făcut bine că ai distrus clanul Akechi în doar câteva zile. Sufletul Seniorului Nobunaga este, cu siguranță, mulțumit și nu are de ce să regrete pentru că te-a învrednicit cu afecțiunea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
Geni de ureche. Uimit, Geni nu protestă, iar doica îngenuncheată în spatele lor puse un cocor din hârtie în mâna lui Samboshi. Urechea lui Geni era salvată. Ochii tuturor generalilor reuniți se ațintiră asupra nevinovatului copil. Unii surâdeau vag, în timp ce alții vărsau, în tăcere, lacrimi. Numai Katsuie privea peste sala uriașă cu o mutră posomorâtă. Părea că tare ar mai fi vrut să bombăne ceva despre un „deranj“. Aflându-se în fruntea întrunirii și, totodată, demn și solemn vorbitor, ar fi trebuit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
de bitum, devenite de-a dreptul scorțoase, arătau ca ieșiți din iad. Aprindeau gazul metan în focar, focul începea să duduie cu vigoare; un altul venea cu materialele bucăți de bitum, pietriș, nisip și ce-o mai fi fost -, le vărsa prin pâlnia de deasupra în cilindru, folosindu-se de lopată, apoi trecea la învârtitul manivelei, antrenând cilindrul. Toată strada se umplea de fuioare de fum albicios și de miros înțepător de bitum topit. Apoi, după un număr de rotații ale
by PAUL TUMANIAN [Corola-publishinghouse/Imaginative/993_a_2501]
-
în mizeria noastră dintotdeauna. În rest, nu știu. Dumnezeu cu mila... În fiecare zi, la masă, tata își revărsa mânia și disprețul. Și nu numai la masă. Umbla prin casă târșindu-și papucii și gesticula. Acuza cu degetul, apăsat, și își vărsa năduful. Totul s-a întors cu susul în jos! Instalatorii se ocupă de ghirlande, iar Pancu îl pune pe șeful de birou să-i treacă pe listă pe toți cei care fac mai mult de o reclamație! Și asta până ce
by PAUL TUMANIAN [Corola-publishinghouse/Imaginative/993_a_2501]
-
în lumina cenușie a zorilor cu fața sprijinită de colțul acoperit de covoare al treptei celei mai de jos. Avea urme de vomă în păr și pe gulerul bluzonului de piele. Îi părea rău după cerealele Alpen pe care le vărsase. Colțurile gurii deveniseră acum adevărate șanțuri, tocmai potrivite pentru șuvoiul sărat cu gust de müsli. Fără a fi impresionată, Carol nu era cu totul nepăsătoare. Își acoperi mai bine umerii delicați cu halatul de baie, observând că meteorologul de la TV
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1919_a_3244]
-
mai lipicios decât celălalt. Urmase un cor de „nu!“. Naomi se ridicase și pornise clătinându-se prin bucătăria mică spre toaletă. Își alese una dintre boxele miniaturale, ale căror uși ar fi ajuns cam la gâtul unui vițel, îngenunche și vărsă recunoscătoare oul, napolitanele, cerealele Special K și ceaiul în toaleta minusculă. Rămase acolo o vreme, privind la amestecul acela ca și cum, înainte de a-l încredința rețelei de canalizare recent privatizate, stomacul și glandele ei salivare voiau să creeze și să recreeze
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1919_a_3244]
-
câte un pahar de bitter de prin partea locului, o băutură fără personalitate. Ambii erau excitați. Nu sunt sigur că mai suport mult. Mâna lui Alan (fină și prelungă, așa cum am spus deja) tremura groaznic. Un pahar de bere se vărsă peste masa de joc, scoțând barul din inerție pentru câteva momente. — Mă simt foarte vinovat pentru toată chestia asta. Îmi înșel nevasta, sunt la limita eticii medicale, mă chinui și, cel mai important, mă folosesc de tine... — Te folosești de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1919_a_3244]
-
femeie a omenirii, o blondă din Chicago, Illinois, captivă, zbătându-se să iasă și izbind cu pumnii ei micuți. Nepăsător, ca replică la toată această stare de lucruri, Aquarelin își scălda imenșii ciorapi în acea parte a lacului unde era vărsată esența semnată Calvin Klein. Dar cui putea să-i mai pese, doar rasa oamenilor, a cărei unică preocupare fusese să se distrugă pe ea însăși, dispăruse... PAGINĂ NOUĂ ELEFTERIE MĂCEȘ A fost odată ca niciodată Mircea Cârpenișteanu, un tânăr bărbat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2045_a_3370]
-
mii de kilometri de semne și fibre mergătoare pregătite de atac. Fibrele se desfăcură emanând mirosuri inconștiente, visuri sparte și déjà-vu-uri deja banale, care îi făcură pe toți să pufnească în râs, dar care totuși miroseau pestilențial. Văzând asta, norii vărsară pe loc o substanță vindecătoare, albă, nimicind zumzăitul miilor de greieri mecanici ce formau lichidul personalității și elixirul voinței. Calmul se restabili imediat, iar buteliile norilor vărsau acum fuioare fine și lungi de zăpadă pură care începură să prindă forță
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2045_a_3370]
-
toți să pufnească în râs, dar care totuși miroseau pestilențial. Văzând asta, norii vărsară pe loc o substanță vindecătoare, albă, nimicind zumzăitul miilor de greieri mecanici ce formau lichidul personalității și elixirul voinței. Calmul se restabili imediat, iar buteliile norilor vărsau acum fuioare fine și lungi de zăpadă pură care începură să prindă forță și să se răspândească necontenit. Deodată se auzi un singur strigăt prelung, reverberat, ciudat, astfel că toți norii întoarseră capul. Undeva aproape de malul Mării Aerului, nu departe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2045_a_3370]
-
universul cu o viteză necunoscută. Deodată, dinspre scenă izbucni un suflu de energie atât de puternic, încât toți cei ce stăteau în picioare se prăbușiră cu lacrimi în ochi, răvășind și în același timp decompunând geometria Arenei Norilor. Cerul se vărsă asemenea unei lacrimi titanice și explodă, iar uriașele valuri clătinară scena pe care Ioneștii tocmai își regăseau liniștea și atingeau mărirea finală. Triluri de păsări. Pereți prăbușinzi de cascade. Dialoguri repezi între rechini și tigri, toate acestea se luminau și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2045_a_3370]
-
milă, fără să înțeleg cum de mai putea trăi mistuit de o asemenea ură. Răcnetele și zbieretele sale de animal groaznic rănit și suferind erau fără egal în panoplia ororii, pentru că erau absolut nefirești. - Ucideți-i pe ticăloooooși, își mai vărsă el teribila ură încă o dată, râzând și plângând în același timp. În acea clipă am simțit o durere cum nu am crezut că poate exista și care de altfel a devenit un punct de cotitură în viața mea, schimbându-mi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2045_a_3370]
-
înfuria tare de tot, întocmai așa, și atunci a lăsat cana în jos și a întrebat cu glas strident ce caută ei la noi, și a pus cana pe masă, trântind-o, încât restul de apă din ea s-a vărsat, iar lor le-a spus să plece, dar amândoi se și înființaseră lângă ea, ăla înalt și cărunt nici n-a dat bună ziua, ci a întrebat-o de-a dreptul, cum se face că nu i-ați spus băiatului nimic
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2148_a_3473]
-
Cerbu’, acolo-i deschis și duminica. Prodan a dat din cap, a făcut stânga-mprejur, îndreptându-se către trotuar, muncitorul a mai strigat după el, stai, s-ar putea să vezi acolo, la băut, pe unu’ cu mutra ciupită de vărsat, Csákány îi zice, ei, dacă-l vezi, spune-i că ai lu’ Traian îi transmit că poate s-aducă baraca, ai priceput? Prodan a dat din cap, luând-o din loc agale, muncitorul se uita la el cum merge, apoi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2148_a_3473]
-
de bani, Traian și-a băgat în buzunar banii și două pachete de țigări, pe al treilea aruncându-l celuilalt, ține, Feri, otrăvește-te și tu, i-a spus, apoi s-a uitat din nou la Prodan, pe-ăl cu vărsat de vânt nu l-ai văzut, l-a întrebat, Prodan a dat din cap că nu, atunci muncitorul pe nume Traian a scuipat pe jos, tu-ți mama mă-tii Csákány, a zis încet, apoi s-a uitat din nou
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2148_a_3473]
-
nu l-ai văzut pe taică-tu? I-am zis că de aproape nouă luni, și atunci muncitorul a dat din cap, nouă luni la Canal e vreme lungă, a spus, apoi m-a întrebat dacă știu ce-i aia vărsat de vânt, iar eu i-am zis că știu, e o boală, acum eradicată, și atunci muncitorul a spus, vezi să nu, și s-a aplecat și mai aproape de mine și a început să-mi șoptească ceva, abia am înțeles
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2148_a_3473]
-
boală, acum eradicată, și atunci muncitorul a spus, vezi să nu, și s-a aplecat și mai aproape de mine și a început să-mi șoptească ceva, abia am înțeles ce-mi spune, spunea că mai văzuse el oameni morți de vărsat, că pe-acolo, la Canal, mai izbucnește boala asta din când în când, mai ales în taberele de reeducare, dar nimeni n-are voie să vorbească despre asta, și că acolo s-a îmbolnăvit și tata, și că era să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2148_a_3473]