15,624 matches
-
cu mine, că așa era diplomatic indicat (soții lor voiau să facă o universitate locală), da’ nu știau cum să mă ia și erau mai rezervate. Mai târziu, pe vas, mi-am dat seama de ce. Una dintre ele, cu privirea tristă de femeie care știe că e cu soțul ei numai pe față, fiindcă pe dos el e cu alta și când rămân băieții între ei le-o arată el pe adevărata femeie dom-le, nu soție, mi-a spus cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2152_a_3477]
-
că, la 93 de ani, el încă lucra la două cărți. O minte strălucită într-un corp care, uite, l-a slujit multă vreme. O vizităm pe Pauline. Plânge încetișor. Au fost zile încărcate de tristețe. Pierderea unui prieten este tristă, chiar și când știi, chiar și când e firesc. Mi-aș dori însă să ne pierdem cu toții la o astfel de vârstă, funcționând ca Nick. Înainte de această parte a povestirii, când Nick trăia încă, am petrecut zile din categoria „de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2152_a_3477]
-
primele mele zile la Carter Spink aveam coșmaruri legate de el. — Vezi că ne apucăm iar de contractul Fallons. Întoarce-te imediat. Întâlnirea la zece jumate. Iar ? — Vin cât de repede pot. Pliez telefonul și-i arunc Mayei o privire tristă. Scuze. Nu sunt dependentă de ceas. Dar evident că mă bazez pe el. Și voi ați face la fel, dacă timpul v-ar fi măsurat în intervale de șase minute. La fiecare șase minute din viața mea profesională trebuie să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
Un animăluț traversează în fugă drumul, se oprește și ne privește cu doi ochișori galbeni imenși, după care dispare după gardul viu. — Și cum e bocetul ? zic. — Cam așa ceva. Își drege glasul, după care începe să cânte cu voce joasă, tristă și monotonă. Vai, vai. S-a dus, bietul de el. Îmi dă ghes un râs nebun, dar fac eforturi să mă abțin. — Și dacă e vorba de o femeie ? — Bună întrebare. În acest caz, cântăm un alt bocet. Trage aer
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
oprească furgoneta ca să se convingă că sub prelate și panouri creșteau într-adevăr plante reale, cu fructe ce puteau fi mirosite, pipăite și mușcate, cu frunze, tuberculi și muguri ce se puteau găti, asezona și așeza în farfurie, sau dacă trista melancolie dinafară contamina cu incurabilul ei artificiu și ce creștea înăuntru, orice ar fi fost. După Centura Verde, olarul o apucă pe o stradă secundară, se zăreau niște pâlcuri anemice de arbori, câmpuri neîngrijite, un pârâu cu ape tulburi și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2116_a_3441]
-
a explicat foarte clar, și avansând odată cu el sentimentele, nu va trebui să ne surprindă că mulțumirea văduvei că va primi un urcior gratis i-a moderat pe moment supărarea care o scosese din casă într-o după-amiază atât de tristă ca să meargă să viziteze ultima locuință a soțului. Bineînțeles că, deși stă încă la intrarea în cimitir, bucurându-se în sinea ei ca o gospodină ce se află de neașteptatul cadou, ea tot va merge acolo unde au convocat-o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2116_a_3441]
-
admită până astăzi, că vremea lui de bărbat a ajuns la capăt, că, zilele astea, femeia numită Isaura Estudiosa nu fusese decât o fantezie a minții lui, o minciună voluntar acceptată, o ultimă născocire a spiritului lui pentru consolarea cărnii triste, un efect abuziv al palidei lumini crepusculare, un suflu efemer care a trecut și n-a lăsat urme, picătura minusculă de ploaie care a venit și curând s-a uscat. Câinele Găsit își dădu seama că din nou stăpânul nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2116_a_3441]
-
furgoneta, spuse Marta, să nu te obosești, N-are rost, tâmplăria nu e departe. Cipriano Algor chemă câinele, Hai, cuțu, și Găsit plecă după el, Poate c-o întâlnesc, se gândea. Așa sunt câinii, când au chef, gândesc în locul stăpânilor. Tristele motive ale lui Cipriano Algor de a se plânge de nemiloasa politică comercială a Centrului, prezentate pe larg în aceată relatare dintr-un punct de vedere de mărturisită simpatie de clasă care, totuși, credem, nu s-a îndepărtat nici o clipă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2116_a_3441]
-
mai puțin, nu știu, o iubesc altfel, Marçal, Spune, Dă-mi, te rog, o îmbrățișare. Când Marçal coborî din furgonetă avea ochii umezi. Cipriano Algor nu-și dădu un pumn în cap, doar își spuse, cu un surâs pe jumătate trist, Uite unde ajunge un om, imploră o îmbrățișare ca un copil însetat de dragoste. Porni furgoneta, ocoli clădirea, acum mai întinsă din pricina lărgirii Centrului, Curând nimeni n-o să-și mai aducă aminte ce era înainte aici, se gândi. Cincisprezece minute
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2116_a_3441]
-
despre gândurile lui am dat informații mai mult decât suficiente. Ce s-a întâmplat nou aici au fost lacrimile grele pe care le-a lăsat să curgă, stăvilite de mult timp, mereu gata să izbucnească, dar păstrate pentru acest ceas trist, pentru această noapte fără lună, pentru această singurătate care nu s-a resemnat. Dar n-a fost nici o noutate, pentru că s-a mai întâmplat în istoria fabulelor și ale minunilor lumii canine, faptul că Găsit s-a apropiat de Cipriano
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2116_a_3441]
-
săptămâni or fi ajuns la șosea, nu, mai au vreo treizeci de metri, și imediat vine Centura Industrială, aproape totul e oprit, doar câteva fabrici care par a-și fi făcut din activitatea continuă un soi de religie, și acum trista Centură Verde, serele murdare, cenușii, livide, de aceea trebuie să-și fi pierdut culoarea căpșunile, nu mai e mult până vor fi albe și pe dinafară așa cum sunt pe dinăuntru, și fără nici un gust. Să întoarcem acum la stânga, acolo, departe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2116_a_3441]
-
și de a-mi vorbi, un ton pe care n-aș putea să-l definesc. Ca și cum m-ai bănui de cine știe ce faptă rea, ca și cum mi-ai purta pică din cine știe ce cauză. Nu te Înțeleg, dar, dintr-odată, sunt nețărmurit de tristă. Omar Încearcă s-o tragă spre el, ea se Îndepărtată cu grăbire. Nu așa mă liniștești! Trupurile ne pot continua cuvintele, dar nu le pot Înlocui, nici tăgădui. Ce se Întâmplă, spune-mi? — Djahane! Dacă am hotărî să nu vorbim
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2219_a_3544]
-
Adam, neosteniți, scandau de ore Întregi aceleași sloganuri. Nu știu ce zgomot, ce strigăt mi l-a readus pe Howard În memorie. Ar fi meritat atât de mult să participe la sărbătoare! În aceeași clipă, Fazel s-a Întors spre mine: — Pari trist. — Trist, cu siguranță nu! Dintotdeauna mi-am dorit să aud strigându-se „Libertate” pe pământul Orientului. Dar mă hărțuiesc câteva amintiri. — Alungă-le, zâmbește, bucură-te, profită de ultimele clipe de veselie! Neliniștitoare cuvinte, care mi-au răpit, În seara
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2219_a_3544]
-
umblăreți. După fiecare noapte, după fiecare siestă, Șirin primea ceai musafire cu priviri indiscrete. Trebuia să mă ascund fără răgaz, să fug pe coridoare. Blânda hibernare se sfârșise, venise ora plecării. Când i-am dat vestea, prințesa mea se arătă tristă, dar resemnată. Te credeam fericit. — Am trăit un rar moment de Încântare, vreau să-l Întrerup câtă vreme e intact, ca să-l redobândesc intact. Nu mă satur contemplându-te, cu uimire, cu dragoste. Nu vreau ca mulțimea care ne invadează
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2219_a_3544]
-
negativă pe care și-o formase despre această planetă era poate prematură, dar nu renunța la ea. Peisajul acesta neguros și mohorât nu prezenta nici o pată de culoare aprinsă și primitoare. Nici urmă de albastru, de verde, doar o pătură tristă de un galben mat, portocaliu trist și cenușiu. Nimic nu înveselea ochiul, nu încălzea inima, nu liniștea sufletul. Aerul părea rezultatul respingător al unei experiențe chimice nereușite; solul avea culoara unei nave cosmice industriale. Lui Lambert îi fu milă de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85061_a_85848]
-
despre această planetă era poate prematură, dar nu renunța la ea. Peisajul acesta neguros și mohorât nu prezenta nici o pată de culoare aprinsă și primitoare. Nici urmă de albastru, de verde, doar o pătură tristă de un galben mat, portocaliu trist și cenușiu. Nimic nu înveselea ochiul, nu încălzea inima, nu liniștea sufletul. Aerul părea rezultatul respingător al unei experiențe chimice nereușite; solul avea culoara unei nave cosmice industriale. Lui Lambert îi fu milă de orice ar putea trăi aici. Dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85061_a_85848]
-
care se aflau... Era mai bine să termine odată și pentru totdeauna, aici în spațiu, și să uite cât mai repede acest episod tragic. Reveniră pe pasarelă și-și ocupară posturile. Dallas verifică niște instrumente și zise cu o voce tristă: ― Tambuchi interior blocat. Ripley aprobă din cap. ― Sasul mai e presurizat? întrebă Dallas. Ripley repetă mișcarea. Căpitanul ezită, privind fețele întunecate. Nimeni nu-i întorcea privirea. ― Vrea cineva să spună ceva? O rugăciune? Copleșiți încă de șocul ultimelor evenimente, era
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85061_a_85848]
-
Întoarce atunci obosit o față care se Îndoiește de toate și nu mai crede În nimic, locul În jurul său e destinat să rămînă pustiu. Împotriva acestui pustiu se Încăpățînează Sisif. El crede și de aceea Își Împinge stînca. Ar fi trist să considere răspunsul un eșec al Întrebării și culmea muntelui un eșec al speranței. Nu, va opune scepticismului credința că acesta este destinul său și trebuie să și-l Îndeplinească nu cu resemnare, ci cu convingerea că este unicul și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
fac decît Înconjurul propriei lor camere; iar nenorocirea nu stă În a nu putea rămîne Într-o cameră, ci În a o duce ca melcul. Ce Înseamnă Însă a vedea pur și simplu? Nu e oare acesta faptul cel mai trist? Cei care văd cred că au cucerit lumea, dar adesea nu fac decît s-o piardă În schimbul unor albume de fotografii care n-au mai multă valoare decît un insectar cu fluturi strălucitori și uscați; pulberea de pe aripile acestor fluturi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
să mă asemăn vîntului și stîncilor din insula ta? La ce mi-ar folosi să nu mai știu cine sînt? Cine sînt, cine am fost și cine am vrut să fiu? Ceea ce-mi propui tu e o nemurire mai tristă decît moartea, o nemurire fără speranță și tu știi că eu rătăcesc pe mări căutînd un țărm pe care-l port În mine ca pe un destin. El strălucește dincolo de toate rătăcirile mele. Iar țărmul acesta sînt eu Însumi, Calypso
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
om al Muntelui. Aproape zeu cînd recreează lumea după legea iluziilor sale. Dar mă Întreb În ce măsură n-ar trebui să-i recunoaștem un rol mult mai important lui Sancho Panza, pus În umbră de silueta măreață și mizerabilă a Cavalerului Tristei Figuri. Dacă Don Quijote este un nebun frumos și eroic, Sancho Panza este capabil să-și asume lucid o iluzie. Don Quijote vede monștri malefici În locul morilor de vînt și se avîntă Împotriva acestor monștri; vede un coif de aur În locul unui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
mai desprinde ochii de fața victimei și invers, atrași unul spre altul ca Într-o vrajă irezistibilă, dar fără să se poată uni Într-unui singur. Pe măsură ce Narcis se privește mai mult, ochii săi sînt tot mai obosiți și mai triști. Sinuciderea nu mai e decît un salt tragic dincolo de cercul vicios În care a intrat. Într-un fel, se va răzbuna Împotriva lucidității sale scormonitoare care i-a dezvăluit singurătatea fără să sădească În ea altceva. Pe nesimțite, În ființa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
dram de fericire? Întrebarea sună retoric, dar mă tem de ceea ce Îi urmează. Dacă nu s-ar fi sinucis, Narcis ar fi sfîrșit prin a se uita cu ură la el Însuși. Așa, luînd hotărîrea să moară, În ochii săi triști strălucește din nou, obosit, un licăr de dragoste. A gustat din nefericirea de a descoperi neantul În propria-i ființă. Aplecat deasupra imaginii sale din apă, s-a trezit deodată aplecat deasupra unui abis care este el Însuși. După aceasta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
cu lumina. Nimic, aici, nu iese din ceea ce se cheamă un peisaj obișnuit. Dar iarba plină de mirosurile verii mă Îmbată ca un alcool tare și mă umple de amintiri. Există În această senzație ceva care mă face fericit și trist În același timp. Poate faptul că n-am stat de multă vreme, ca acum, negrăbit, sub un arbore ce-mi vorbește ca și măslinii greci despre răbdare, explică această vagă confuzie a simțurilor; ea mă convinge că În Încercările omului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
Euridice, cîntam ca și cum aș fi surîs... Acum iarba, chiparoșii, izvoarele, norit Îmi aduceau aminte de ea și cîntam ca și cum Îmi aminteam. Oriunde mă Întorceam, Între mine și lume se așeza o amintire ce-mi absorbea cîntecul și-l repeta altfel, trist și sfîșietor. Trebuia să smulg aceste văluri care mă separă de lume pentru a mă scălda, iarăși, liber, În diminețile de pe munții Traciei, ca un zeu, risipind un cîntec fără amintiri, neîmpovărat de nici o moarte... Poate că am coborît În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]