14,479 matches
-
și psihopatologie suferă modificări în raport cu evoluția cunoașterii. Vocabularul științific se îmbogățește sau se schimbă. Acest aspect poate fi recunoscut în analiza termenilor și a etimologiei, mai ales în cazul psihopatologiei, unde termenii pentru tulburările psihice au variat extrem de mult în decursul istoriei și științei respective. Originea și semnificația limbajului în psihopatologie Originea vocabularului care constituie „limbajul științific” în psihopatologie are două surse: a) din punct de vedere formal el este preluat din psihiatrie pentru a exprima sau denumi „fenomenele psihice morbide
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
însăși noțiunea de „istorie a vieții interioare”. În această succesiune de experiențe trăite poate fi urmărită o corelație istorică unică și irepetabilă, a cărei înțelegere se realizează prin întoarcerea ei către persoana spirituală individuală. Datorită acestei întoarceri, se construiește în decursul vieții un sistem de importanțe și raporturi de importanțe, de care depind anumite trăiri particulare oferite ca posibile unui om. Psihiatria comprehensivă, a sensurilor, trebuie să găsească, în cadrul trăirilor unei persoane, „contextul psihologic”, în sensul „fenomenologiei spirituale”, care după Ed.
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
se raportează la factorii de dezvoltare/regresiune ai personalității individuale. Fiecărei etape de viață îi sunt caracteristici factori sanogenetici, de protecție a sănătății mintale și factori morbigenetici de vulnerabilitate a sănătății mintale. Atât factorii sanogenetici,cât și morbigenetici, variază în decursul vieții individului, fapt care explică vulnerabilitatea diferențiată în raport cu vârsta față de tulburările psihice. Acest aspect poate fi însă în mod egal constant și în plan psihologic, întrucât individul nu este la fel pe tot parcursul vieții sale. El se schimbă permanent
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
apariția și dezvoltarea cetății (M. Foucault). Viața socială, cu normele sale obligatorii pe care le instituie și le impune cetățenilor săi, aduce în planul juridic și în cel al conștiinței morale, noțiunile de „culpabilitate” și de „responsabilitate”, care ulterior, în decursul evoluției istorice se vor extinde și asupra nebuniei și, în mod implicit, asupra persoanei și situației nebunilor. În sensul acesta sunt recunoscute două forme de nebunie (M. Foucault): a) O „nebunie benefică” considerată de Platon ca un „dar divin” (theamania
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
punctul de plecare al „cunoașterii” ordonate și sistematice a bolii psihice. Nosologia apare astfel, ca „o etapă către ordinea rațională” (Cl. Levi-Strauss). Definirea și clasificarea bolilor psihice trebuie să se raporteze la un model. Acest model a variat continuu în decursul istoriei nebuniei și psihiatriei, în raport cu mentalitățile moral-religioase și socio-culturale, până la acceptarea unui „model medical” (T. K. Osterreich, M. Ristich de Groote, J. Postel și Cl. Quetel, H. Tellenbach, P. Bemer și H. Luccioni, Ph. Rappard). O analiză a modelelor care
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
caracteristici psihopatologice legate de toxicomanii: a) conceptul clinic de toxicomanie exprimă nevoia permanentă de consum continuu sau periodic al unui drog, natural sau sintetic, cu tendința de a crește doza inițial administrată; b) conceptul de dependență desemnează faptul că în decursul timpului persoana care consumă droguri, devine dependentă fizic și psihic de aportul acestora; c) conceptul de obișnuință, corelat cu precedentul, exprimă faptul că individul care consumă droguri se obișnuiește cu aportul acestora din punct de vedere fizic și psihic și
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
persoana indusă are un Eu slab, ușor de dominat în raport cu Eul tare și dominant al bolnavului, fiind, din acest motiv, influențată de acesta din urmă. Personalitatea delirantă Persoana umană este un subiect cunoscător. Ca „subiect cunoscător”, persoana își construiește în decursul existenței sale, un capital de valori logice (de adevăr) care constituie fondul său mintal. Prin aceasta, persoana umană devine o ființă rațională. După H. Ey „fondul mintal este ansamblul operațiilor intelectuale și activitatea sintetică necesară pentru desfășurarea gândirii”. Aceste aspecte
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
l-a îngrijit pe I. Kant, în ultima perioadă a vieții acestuia. „Un defect pe care-l prezenta Kant în timpul vieții, într-o măsură imperceptibilă, era un fel particular de a fi distrat în lucrurile vieții curente, dar care în decursul anilor a atins un grad din ce în ce mai pronunțat. Treptat începe să repete aceleași lucruri de mai multe ori pe zi... Prin cuvinte Kant, mai ales în ultimele săptămâni de viață, începuse să se exprime într-un fel foarte nepotrivit... În această
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
din punct de vedere psihopatologic, un sindrom constant și specific, PEMA, caracterizat prin următoarele: palilalie și paligrafie, ecolalie, mimetism, amimie. Se mai notează, în plus, crize de hipotonie paroxistică și foarte rar, crize de epilepsie. Starea demențială se accentuează în decurs de câțiva ani, cu evoluție către incontinență, hipertonii musculare și stare de cașexie. Demența Altzheimer. Această afecțiune este o demență caracterizată printr-un proces abiotrofic cerebral mai extins și care, din punct de vedere psihopatologic, implică un comportament dezorganizat, tulburări
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
de Hallervorden și Spatz. 10) Sindromul lui Heidenheim Acesta pare a fi înrudit cu maladia Creutzfeld-Jakob. Se notează prezența unei cecități corticale asociate cu demența. Boala evoluează, din punct de vedere clinic, foarte rapid, prin demență, către moartea subiectului, în decurs de 46 luni. 11) Maladia Hassin și Levitin Afecțiunea reprezintă o demență progresivă, cu o evoluție de circa doi ani și care apare în jurul vârstei de 60 de ani. Pare a fi apropiată, din punct de vedere clinic, de maladia
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
evenimentele vieții cu care se confruntă individul și la care personalitatea acestuia este obligată să se adapteze, să realizeze „un acord” cu acestea. Este vorba, în final de „un set de roluri pe care individul trebuie să-l joace în decursul vieții sale” (biologic, economic, social, cultural etc.). Toate situațiile sunt previzibile sau imprevizibile, ele aflându-se într-o permanentă schimbare. Acestea au un caracter de „noutate” și ele pot fi „restrictive” și „imperative”, ca de exemplu „situațiile-limită” descrise de K.
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
-se într-o permanentă schimbare. Acestea au un caracter de „noutate” și ele pot fi „restrictive” și „imperative”, ca de exemplu „situațiile-limită” descrise de K. Jaspers. Acestea pot fi reprezentate prin căsătorie, divorț, moartea unui părinte etc. Orice individ în decursul vieții sale trebuie să desfășoare un permanent „efort de adaptare” al propriei sale personalități în raport cu cerințele situațiilor vieții. În funcție de modul și capacitatea de a „răspunde” la imperativele adaptării la situațiile vieții avem de-a face cu trei posibilități, susține K.
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
persoană are o existență proprie, așa cum am arătat mai sus. Această existență se încadrează într-un anumit tip sau „model de viață”. Viața trebuie considerată ca o desfășurare a persoanei umane în timp, ca modul de existență al acesteia. În decursul vieții unui individ pot interveni „evenimente” sau „situații” neprevăzute, întâlnirea persoanei cu aceasta, are consecințe dintre cele mai diferite. În cazul întâlnirii cu evenimente sau situații pozitive, cu rol stimulant, asistăm la o schimbare în bine, la progresul și dezvoltarea
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
evenimente” sau „situații” neprevăzute, întâlnirea persoanei cu aceasta, are consecințe dintre cele mai diferite. În cazul întâlnirii cu evenimente sau situații pozitive, cu rol stimulant, asistăm la o schimbare în bine, la progresul și dezvoltarea individului. În cazul intervenției în decursul vieții individului, a unor evenimente sau situații negative, nocive, psiho-traumatizante, eșecuri, crize morale sau sufletești etc., cursul firesc al vieții acestuia se schimbă. Această schimbare poate fi imediată sau să apară în timp. Poate fi de scurtă durată sau de
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
social. Acest fapt este esențial în înțelegerea mecanismelor și naturii psihozelor sociale. Sufletul colectiv se deosebește de sufletul individual. El are caracteristicile sale structurale și dinamica sa proprie. La sufletul colectiv distingem două niveluri structurale care s-au format în decursul evoluției istorice a umanității și care sunt, într-o măsură apreciabilă, rezultatul acestei evoluții. Acestea sunt următoarele: structura psiho-biologică fundamentală, primară, cu caracter pulsional și care există la absolut toate grupele umane, și structura psiho-culturală, secundară, dobândită în cursul evoluției
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
care există între credințele magice și superstiții, pe de o parte, și ideile delirante ale bolnavilor psihici pe de altă parte, în special cu referire la bolnavii cu schizofrenie paranoidă. C.G. Jung va introduce teoria arhetipurilor, veritabile imagini-forță construite în decursul istoriei culturale a umanității și care pot fi în egală măsură întâlnite în contextul delirului bolnavilor schizofrenici. Ne aflăm la limita a două planuri în care factorii culturali au o valoare formativă puternică. Este vorba de planul rațional și de
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
lor. Atitudinea moral-religioasă diferă, la rândul ei, în raport cu confesiunea. Nebunia este o „alterare a creației divine”, o stare de „impurificare”, iar bolnavul psihic un „posedat”. Din acest motiv, nebunia este condamnată, iar bolnavul psihic evitat sau izolat ca infamat. În decursul istoriei, considerați ca „posedați de diavol”, mulți bolnavi psihici au fost arși pe rug, ca act purificator, sau încarcerați în azile speciale. Ulterior, de la „culpabilizare” nebunia s-a deplasat în registrul „rușinii”. A fi bolnav psihic este o rușine care
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
să declare „diagnostice ușoare” sau, pe cât este posibil, să nu pronunțe „diagnostice psihiatrice” care ar putea invalida sau marginaliza ulterior individul în plan social, familial, profesional etc. Atitudinea medicală, ca de altfel și celelalte de mai sus, a variat în decursul epocilor istorice. Ceea ce caracterizează atitudinea medicală de factură psihiatrică este tendința de „a vedea” peste tot „tulburări psihice” și „personalități anormale” de diferite forme, intensități și stadii de evoluție. Prestigiul profesiunii medicale implică o notă de „savantă superioritate” care o
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
psihopatologiei. Mai exact „imaginea etică” a nebuniei care se generalizează asupra nebunului ca personaj care încarnează nebunia. Pentru societate, nebunia este expresia unei vinovății. Bolnavul psihic este considerat ca fiind un personaj damnat, asupra căruia sunt proiectate vinovățiile colective. În decursul istoriei sale culturale, nebunia a avut, printre altele și rolul de a „prelua” culpabilitățile colective ale societății. Societatea este cea care proiectează, transferă asupra „nebuniei” propriile sale „probleme” ca în cazul unei catarsis colectiv, similar unui scenariu tragic. Nebunia este
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
Caragiale inaugurează un realism sobru, psihologic și expresiv. Ea este urmată mai întâi de Nottara și apoi de Paul Gusty, care a transmis-o ca o nouă tradiție până în zilele noastre. Astfel, teatrul lui Caragiale imprimă un stil propriu, în decursul a patru sau cinci generații de actori. În teatru, Caragiale înseamnă continuitate și înnoire. Indiferent dacă urmărim tipurile, temele sau procedeele stilistice, toate sunt puncte de pornire. Caragiale consideră teatrul o artă cu totul deosebită de literatură. Teatrul are un
Lumea politică pe scena lui I. L. Caragiale by Corina Baraboi () [Corola-publishinghouse/Science/1677_a_3045]
-
nevoile să se schimbe, să evolueze, să crească. Trîndăvia, nepăsarea, neprevederea, îndestularea unei astfel de lumi par de neînțeles și chiar scandaloase în ochii oamenilor moderni. Iată cele șase caracteristici ale primelor societăți umane, așa cum s-au conturat ele în decursul studiului nostru: e o lume acefală, care se supune Legii, care este împotriva schimbării, împotriva muncii, care are nevoi limitate și constante, care e mulțumită de condițiile materiale de existență. Au apărut șase imposibile: imposibil ca societatea să nu fie
[Corola-publishinghouse/Science/1554_a_2852]
-
tragerii la sorți și sistemul de rotații (nici un cetățean nu poate avea mandat mai mult de două ori în viață) fac ca foarte multe persoane din cetate să fi trecut prin experiența de consilier (bouleute): s-a calculat că, în decurs de zece ani, un cetățean din patru (chiar unul din trei), din cei care au împlinit deja treizeci de ani, e membru în Consiliu 78. În anul 500 î.Hr., Clistene înființează colegiul celor zece strategi, cea mai prestigioasă misiune în
[Corola-publishinghouse/Science/1554_a_2852]
-
consecințele specifice care vor fi percepute de drept întărire pozitivă. A scăpat de sub control sistemul de implementare? Cele mai multe companii par să se concentreze asupra creării unui sistem de calitate decât asupra îmbunătățirii produselor sau serviciilor. Dacă nu constatați îmbunătățiri în decurs de 90 de zile de la implementarea programului de calitate înseamnă că este inadecvat. Prea multe organizații își măsoară succesul prin numărul de echipe instruite decât prin ceea ce se întâmplă cu calitatea. Accentul nu ar trebui să fie pus pe ce
[Corola-publishinghouse/Science/2338_a_3663]
-
un loc de muncă mai bine plătit sau un bonus de 10% din salariul anual și transferul într-un post la fel de bine plătit. La scut timp după ce a demarat acest program, mai multe persoane au „făcut un pas înainte”. În decurs de două săptămâni, oamenii au încetat totuși să mai răspundă îndemnului. Au epuizat posibilitățile? Greu de crezut. O analiză mai atentă a dezvăluit faptul că, atunci când angajații sugerau metode de a se renunța la locurile lor de muncă, supervizorii erau
[Corola-publishinghouse/Science/2338_a_3663]
-
a explica modul de apariție, progresie și stingere a unor fenomene specifice gripei, virusologia, epidemiologia și clinică au făcut pași importanți devansând uneori capacitatea naturală a microorganismelor de a se modifică, supraviețui și agresă organismul uman. Gripă a marcat în decursul timpului numeroase momente dramatice pentru om, fiind semnalată încă din antichitate. În decursul a 300 de ani (1500-1800Ă au fost consemnate 31 de pandemii gripale cu anumite caracteristici epidemiologice care în parte sunt regăsite și la momentul actual: epidemii severe
CONFERINTE ÎN MEDICINA DE URGENTA by Doina Azoicăi, Mioara Matei () [Corola-publishinghouse/Science/736_a_1062]