15,624 matches
-
moment mă interesează, cît bucuria de a-mi enumera certitudinile. Să izbutesc să văd același lucru cu o emoție mereu nouă, iată Începutul unei Înțelepciuni anevoioase căreia aș vrea să-i epuizez toate resursele. Proteu mi se pare un zeu trist. Fiecare formă nouă a sa se sustrage unei Întrebări, e o fugă din fața sfinxului. Abia trăiește un timp liniștit și simte din nou răsuflarea sfinxului pe urmele sale. Trebuie să fugă. E osîndit să rămînă un vagabond. Oricare dintre cei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
un munte, i s-a dat o stîncă pe care s-o urce, așadar trăiește și speră. O fericire curată e numai o șansă de viitor. În urmă nu mai e nici o speranță...) Altfel spus, deși nu e atît de tristă ca fuga În neant, fuga În trecut din fața sfinxului nu rezolvă nimic. Această zi plină de toată risipa nobilă a verii care continuă să ardă golful Îmi reamintește cît de lipsită de speranță era hîrjoneala societarilor „Arcadiei” din Settecento, ocupați
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
au trecut. Dar nu și fascinația țărmurilor unde lumina e singura religie. Camoens, naufragiat, a Înotat spre țărmul mării ținînd Într-o mînă deasupra apei manuscrisul epopeii care avea să-l facă celebru. Nu s-ar putea o concluzie mai tristă decît aceea că Fata Morgana (sau Hiperboreea) e o iluzie necesară. Pronunțîndu-i numele, am Întors spatele sfinxului pentru a zîmbi. Și pentru a renunța la altă mărturie Întrucît printre zei nu vom avea nevoie de ea; ne mulțumim cu o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
pecetluită. Tot ce face, face în ritmul muzicii de la radio. Acum, Lionel e în baie. A terminat cu bărbieritul. Verifică în oglindă calitatea rasului. Din oglindă îl privește de data asta Lionel Frunza, cu care seamănă leit, mai puțin expresia tristă a feței. Se forțează și zâmbește cu toți dinții: și dacă povestea cu Kiril a fost pur și simplu o coincidență? Mulțumit de cum arată, își pregătește un mic dejun frugal, nu lasă nimic în farfurie, spală vasele și le pune
Funeralii fericite! by Adrian Lustig () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1316_a_2717]
-
care le-a făcut la intrare. Este ora 14.30. Lionel intră în show-room-ul firmei de pompe funebre La Mort des Autres. Proprietarul se apropie de el. Crede că hainele i s-au udat de la lacrimi. Își ia o mutră tristă și-i spune: — Condoleanțe. — Mulțumesc, da’ n-am murit încă, îl liniștește Lionel. — Se vede. Și nici n-o să muriți prea curând. Cum v-ați dat seama? — Păreți în plină formă. — Merg la sală. Pentru karate. M-ar interesa o
Funeralii fericite! by Adrian Lustig () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1316_a_2717]
-
așa, să câștigi bani fără să faci nimic - e plictisitor. Întrebați orice politician, orice bancher, orice moștenitor și o să vedeți că se plictisește de moarte și că ar da orice să fie obligat să muncească. Săracii oameni bogați... Aceste panseuri triste îl fac pe Lionel să numere banii de pe noptieră. Nu-i vine să creadă. Îi mai numără o dată. O mică avere. Asta îi complică și mai mult existența - atât cât a rămas din ea: cui să lase toate astea? Privirea
Funeralii fericite! by Adrian Lustig () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1316_a_2717]
-
mai vedea. Nici pe Bazil nu-l vede. Doctorul tace și pufăie, domn’ Dominic nu îl vede. Bazil reînviat, statuie, în dreptul ușii, domn’ Tolea nu îl vede. Tăcere de moarte, nimeni nu scoate o vorbă. O fi fost vreo veste tristă în scrisoare, vreo amintire, vreun necaz, cine știe. Nu se mai privesc, parcă nici n-ar fi. Tolea vede când gazda face un semn scurt. Valetul dispare, nici n-a fost, când să fi apărut, că nu se mai vede
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2121_a_3446]
-
fapt, s-a zvonit că tocmai din cauza acestei piese se închide stagiunea mai devreme, ca să nu... — Ei, acum ne luăm după toate zvonurile! E o piesă care rezistă de o sută de ani, o să existe cât o fi țara asta, trista noastră țărișoară veselă. Cine interzice piesa asta, interzice țara, domnișoară. Nu putem crede toate zvonurile. Ne luăm după toate aceste... cum să fie ultima, cum ocazie pierdută? Nicidecum. Piesa, vreau să zic, e clasică. Clasică, domnișoară! — Tocmai! Aglomerație de public
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2121_a_3446]
-
deschide ochii. Nu mișcă, dar nu e mort. Nu,încănu. Irina rămâne pe terasă. Răcoarea dimineții o restituie sieși. Așa trebuie reținută, în acest acord de tranziție, lângă un martor sustras spectacolului. Îmbătrânită, dintr-odată, liberă. Răzbunare și bucurie, în tristul triumf. Timpul îi cere, nerăbdător, un semn. Este pregătită. În loc de Postfață la ediția a II-atc " În loc de Postfață la ediția a II‑a" Cartea Românească, colecția Mari Scriitori Români, 2003tc "Cartea Românească, colecția Mari Scriitori Români, 2003" Matei Călinescutc "Matei Călinescu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2121_a_3446]
-
1884, august 23 MAMA Icoana veche zugrăvită Cu chipul blândului Hristos, Mi‐aduce‐ aminte ochii mamei Rugându‐ se spre ea duios... Îngenuncheată înainte‐i, Cerea cu mutele‐i gândiri, O rază bună de‐ ndurare și pază de nenorociri ... Cu limba tristelor suspine, Cu glasul cel mai cald și drag, Cerșetorea noroc și grijă Pentru copilul ei pribeag ... Azi biata mamă, când pricepe Că visul meu e stins pe veci, Privește‐adesea spre icoană, Cu ochi necredincioși și reci ... CA SĂ MĂ FACI
OMAGIU MAMEI () [Corola-publishinghouse/Imaginative/416_a_1082]
-
și grijă Pentru copilul ei pribeag ... Azi biata mamă, când pricepe Că visul meu e stins pe veci, Privește‐adesea spre icoană, Cu ochi necredincioși și reci ... CA SĂ MĂ FACI SĂ SPER Ca să mă faci să sper Mângâie‐ mă, când trist suspin Cu‐ al buzelor surâs divin - și sper! Ca să mă faci să cânt, Iubește‐ mă, când îți șoptesc Cât te‐ am iubit și te iubesc - și cânt! Ca să mă faci să plâng, Nu‐ mi da speranțe cum doresc, Nu mă
OMAGIU MAMEI () [Corola-publishinghouse/Imaginative/416_a_1082]
-
sub nori, Un ram întins pe‐ a lacului oglindă Îmi pare‐ un braț ce vrea să mă cuprindă, Iar trestii îmi șoptesc cuvântul drag! O, sfântă mamă, cer pe veci ascuns, În care vijelia vieții n‐a pătruns, Cu negurile triste și pustii; De când te‐ aștept, la pieptul meu să vii! De când te‐ aștept, visând mereu în prag! De voi cădea cu fruntea la pământ Stejar bătut de brumă și de vânt, De‐ oi adormi și negurile reci Vor‐ năbuși o
OMAGIU MAMEI () [Corola-publishinghouse/Imaginative/416_a_1082]
-
poznași. Grijile, animația necontenită, bucuriile și necazurile constituiau viața familială care se scurgea lin, ca apa unui râu potolit. Părinții și copiii alcătuiau o minusculă comunitate unită, ai cărei membri se acordau sufletește până aproape de identificare, iar evenimentele, fericite și triste, erau trăite la unison. A sosit și timpul când, pe măsura maturizării depline, copiii au început să părăsească, unul câte unul, casa părintească. Unitatea și armonia familiei se destrămau astfel, treptat, lăsând în inimile părinților goluri de neînlăturat. Mama vrednică
OMAGIU MAMEI () [Corola-publishinghouse/Imaginative/416_a_1082]
-
legământ, Rămân ca stânca de pe malul mării Izbită doar de valuri și de vânt. Din “Pagini medicale bârlădene” nr. 124‐ 125/2008). LA MOARTEA MAMEI Te‐ai stins făptură sacră, te‐ai dus de‐ acum în veci, Lăsându‐ mi zile triste cu nopți pustii și reci. Te odihnește mamă sub fulgi ușori de nea, Dar lespedea de piatră îmi pare atât de grea... Cum pâlpâie lumina, sub palele de vânt, Din candela ce‐ ți pune un nimb pe chipul sfânt. Se
OMAGIU MAMEI () [Corola-publishinghouse/Imaginative/416_a_1082]
-
odată puterile ce i‐ au rămas și începe să recite din Alecsandri „Pe drumul de costișă ce duce la Vaslui...” și din Eminescu, și din cântecele patriotice ale anilor când regele era speranța țării, și din cântecele de petrecere mai triste, dar și de întâmplări din viața ei de copilă. și niciodată nu uită s‐ o vorbească pe maică‐ sa de rău - că 4 fete a avut și le‐a dat la școli mai înalte iar pe dânsa a ținut‐o
OMAGIU MAMEI () [Corola-publishinghouse/Imaginative/416_a_1082]
-
Papadat‐Bengescu. A fost un critic complex, publicist de valoare, creator de aforisme, sprijinitor de școală nouă. 205 AMINTIRI DIN COPILĂRIE șI ADOLESCENȚĂ (FRAGMENT ) Mama mea mă iubea cu toată puterea unei naturi concentrate și a unei vieți, care fusese tristă . Mi s‐a spus că era o femeie înaltă, tăcută și frumoasă. Ea suferise mult, căci multă vreme luptase cu cea mai grozavă sărăcie, lucrând zile și săptămâni la o cusătură, pentru care lua câțiva lei, căci bunica mea rămăsese
OMAGIU MAMEI () [Corola-publishinghouse/Imaginative/416_a_1082]
-
răbdare fără glas . Nani‐ nani ... șir cu șir Soarta cum să ți‐o înșir? Nani, pui... am plâns de‐asară Lacrimi multe în batistă ... Ai s‐ o guști cât e de‐amară și‐ ai s-o simți cât e de tristă. Liu‐ liu , somn tihnit ca ceața Cât nu știi ce‐ nseamnă viața. ...Un cocoș de peste drum A cântat dintâi acum. Stând în leagănul tău sfânt, Dormi de nici nu sufli ... iată Nu mai cânt, la ce să‐ți cânt? Singură
OMAGIU MAMEI () [Corola-publishinghouse/Imaginative/416_a_1082]
-
NU MOR Mamele nu mor de tot; Ca o floare din fereastră, Cum au fost a fi nu pot Da‐ s mereu în preajma noastră. Ne vor veseli și frumoși, Vor s- avem mâncări gustoase; Dacă suntem sănătoși Totdeauna - s bucuroase. Triste-s c-am ajuns cărunți și că soarta nu ne - ajută; Ne mângâie blând pe frunți Cu o mână nevăzută. Ne alină somnul strâmt C- o iubire fără preget; Speriate, stau când simt Grunjii grijilor sub deget. Pe când noaptea - i
OMAGIU MAMEI () [Corola-publishinghouse/Imaginative/416_a_1082]
-
departe însă puii, beți de‐ al slăvilor înalt, Fiecare -având nădejdea că‐i va duce celălalt, N‐ a mai dus nici unul bobul, și uitata mucenică, A murit atunci de foame cea mai sfântă rândunic ă. și‐ a rămas apoi povestea tristă, neluată‐ n seama, Orișicui ai sta s‐ o spui: că o mamă își hrănește șase, opt sau zece pui, însă zece pui, adesea, Nu pot toți hrăni o mamă. 249 Mihai Munteanu (n. la 20 noiembrie 1930 în comuna Cordăreni
OMAGIU MAMEI () [Corola-publishinghouse/Imaginative/416_a_1082]
-
Alexandru Philippide care timp de 40 de ani a predat la catedra de Filologie Română de la Universitatea „Alexandru Ioan Cuza” Iași. 280 PLIMBARE PRINTRE MORȚI Un stol de ciori, cu țipăt lung, rănește Văzduhu‐acestei dup‐amiezi târzii În care, tristă, vremea‐mbătrânește Prin cimitirul cu alei pustii. Când vara veștedă s‐ apleacă‐n toamnă, Un aprig dor de adâncimi mă‐ndeamnă Să vin spre‐această temniță ciudată În care toți vom fi închiși odată. Trec iarăși printre cruci posomorâte, Printre
OMAGIU MAMEI () [Corola-publishinghouse/Imaginative/416_a_1082]
-
ritualică suitoare, poartă cu perfectă logică internă către inițierea într-un mister, cel al sacralității și perenității iubirii: E ceasul când pe lujer în seara ce se stinge, Cădelnițând miresme, se-evaporă-orice floare; Și zvonuri și arome se-nvălmășesc ușoare; Vals trist și o sfârșeală ce sfâșie și-nfrânge. Cădelnițând miresme, se-evaporă-orice floare; Și freamătă-o vioară pe-o inimă ce plânge. Vals trist și o sfârșeală ce sfâșie și-nfrânge. Frumos și trist e cerul, altar fără hotare. Și freamătă-o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1515_a_2813]
-
lujer în seara ce se stinge, Cădelnițând miresme, se-evaporă-orice floare; Și zvonuri și arome se-nvălmășesc ușoare; Vals trist și o sfârșeală ce sfâșie și-nfrânge. Cădelnițând miresme, se-evaporă-orice floare; Și freamătă-o vioară pe-o inimă ce plânge. Vals trist și o sfârșeală ce sfâșie și-nfrânge. Frumos și trist e cerul, altar fără hotare. Și freamătă-o vioară pe-o inimă ce plânge. O inimă duioasă pe care neantu-o doare ! Frumos și trist e cerul, altar fără hotare, Iar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1515_a_2813]
-
dau măsura ceasului iubirii: "Înălțimile albastre / Pleacă zarea lor pe dealuri/ Arătând privirii noastre/ Stele-n ceruri, stele-n valuri"; vorbind despre cânturile iubirii apuse, poetul scrie: Atâta murmur de izvor/ Și-atât senin de stele/ Și un atât de trist amor/ Am îngropat în ele.../ Din ce noian îndepărtat/ Au răsărit în mine..."; iar mai apoi, depărtarea spațială și temporală dă stării de suflet adâncime, o adâncime care răzbate de dincolo de moarte: Că nu mai poți să te arați/ Lumină
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1515_a_2813]
-
de câteva seri începuse să lipsească, iar tata avea o bănuială pentru această pricină. O chemă și-i spuse: Du-te să duci laptele la coana preoteasă! Viviana luă sticla cu lapte și plecă fără tragere de inimă și cam tristă, dar nu îndrăzni să spună nimic. Tata o urmări din spatele portiței și-l văzu pe Toma, un băiețel din vecini de-o vârstă cu Viviana, cum s-a așezat în fața ei în mijlocul drumului cu mâinile întinse în lateral, spunându-i
D’ale copilăriei by Adriana V. Neacșu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/774_a_1547]
-
copii! Problema e mult mai gravă. Umblă vorba că anul acesta nu mai vine Moș Crăciun, se zice că e bolnav. Copiii amuțiră și tristețea se așternu pe chipurile lor. Îmi pare rău că vă aduc o veste așa de tristă. Acum vă las, am multă treabă și mâine în zori trebuie să pornesc la drum. Poate e doar un zvon răutăcios. Nu se poate să fie adevărat! Și dacă totuși e adevărat? Dacă Moș Crăciun e cu adevărat bolnav? Gândiți
D’ale copilăriei by Adriana V. Neacșu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/774_a_1547]