14,765 matches
-
a simțit tot timpul rugăciunile sale unindu-se cu ale lui și împreună salvându-l de atâtea ori de la moarte. Și ei și lui, prin suferință îndumnezeită, asigurându-le veșnicia. Binecuvântate fiți, mame, care numai voi știți câte lacrimi ați vărsat, câte suspine v-au înecat respirația, câtă durere v-a făcut să rămâneți vii în fața lui Dumnezeu, și mereu prezente în inimile noastre, căci dacă nu v-am fi avut pe voi, măicuțe, și copilăria noastră alături de rugăciunile făcătoare de
Amintiri ?ns?ngerate by CONSTANTIN N. STRACHINARU () [Corola-publishinghouse/Imaginative/83873_a_85198]
-
întoarcă în mănăstiri, alții au fost prinși cu problemele vieții de familie, iar alții au trecut la Domnul. Cât frig și foame au îndurat bieții monahi ? La câte umilințe au fost supuși de Securitate? Câte lacrimi și suspine amare au vărsat ? Câți spini și câtă durere au fost în inimile lor ? De câte ori s-au simțit ai nimănui, alungați de ici acolo și singuri pe lume ? Sunt întrebări pe care ni le punem și ne răspundem fiecare în adâncul inimii noastre. Acea
Bucurii sfinte în glasuri din cetate by Ierodiacon Hrisostom Filipescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/462_a_1113]
-
Gheorghescu Protopop de Roman Pr. Pavel Postolachi - Protopop de Pașcani Pr. Ungureanu Eugen - Pașcani * Admiră fiecare ce s-a construit Noi admirăm pe cei ce s-au jertfit, Ce au știut lupta, răbda și învinge Chiar de a trebuit să verse „lacrimă de sânge”. O parte din obștea Mănăstirii Schimbarea la Față Ilva Mare, jud. Bistrița-Năsăud 17 mai 1967 110 Înmărmurit de nemăsurată măreție culturală și de artă pe care am văzut-o numai în cele două săli ale muzeului, aproape că nu
Bucurii sfinte în glasuri din cetate by Ierodiacon Hrisostom Filipescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/462_a_1113]
-
Zile-ntregi, uneori săptămâni înainte de-a ajunge la mare îmi refuz sexualitatea, și asta-mi dă o ciudată voluptate. Fiindcă-n toate fantasmele mele trăiește marea, care-mi inundă craniul și se revarsă din el ca vinul ce se varsă peste buza unui potir. Iar la mare nu fac dragoste decât o singură dată, de obicei în ultima noapte, cu o femeie pe care-abia o cunosc, mereu alta și de fapt întotdeauna aceeași, pentru că ea pentru mine este doar marea
De ce iubim femeile by Mircea Cărtărescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/589_a_971]
-
mîngîierei este a uda buzele cu vin. Cum peștele poate trăi numa-n apă, astfel sufletul meu poate trăi numa-n mine. Cum lacrima iese din ochi, astfel iese gândirea pe buze. Însă ochiul umed de bucurie altfel de lacrimi varsă decât cel orbit de durere. Omul e productul împregiurărilor sale, prin transparentul zilelor sale se vede enigmatica umbră a acelor visuri de viitor asupra cărora l-a surprins moartea. Adevărul e același, dar altfel îi bate frunt[e]a unui
Opere 15 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295593_a_296922]
-
scap măcar cu viața De durerea ce mi-ai dat. Ci-n zadar e, căci odihnă Nici aicea n-am găsit; Zi și noapte e de mine Al tău chip nedespărțit... Pustnicele cântărețe Apele ajung la glas, Ele cântă, eu vărs lacrami Făr de tine c-am rămas; Munții, stâncile răsună De amarul meu suspin, Cerul stă la îndoială, Lui sau ție mă închin? {EminescuOpXV 145-169} {EminescuOpXV 170} ["DACA ÎNSĂ SUMA DE PUTERE... "] 2267 Dacă însă suma de putere a Soarelui
Opere 15 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295593_a_296922]
-
pahar de 36, e ca un ter[mo]metru care arată numai 36. Orice mișcare de dinafară, deci sunetul, lumina, cari nu sunt introduse prin alimente, adaogă această temperatură c-o picătură de mișcare în plus. Numaidecât acea picătură se varsă pe altă parte sub formă de senzațiune. Orice plus de temperatură, fie cât de neînsemnată, peste 36 se traduce prin o senzațiune. ["POSTUL... "] 2267 Postul e stabilit în țările calde, în cari soarele se-nsărcinează însuș cu misiunea de-a-ți
Opere 15 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295593_a_296922]
-
o unitate de forțe ale cărui manifestațiuni fenomenologice sumate la un loc dau pururea aceeași unitate. Dar sistemul fiind o unitate fiece parte a lui este asemenea o unitate, e un păhar plin, la care, dacă s-adaogă ceva, se varsă pe de laturi. E de ajuns ca lumina soarelui s-ajungă la pământ pentru a-l pune în mișcare; e îndeajuns ca o impresie de dinafară s-atingă paharul plin al existenței individuale pentru ca acest păhar să se verse într-
Opere 15 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295593_a_296922]
-
se varsă pe de laturi. E de ajuns ca lumina soarelui s-ajungă la pământ pentru a-l pune în mișcare; e îndeajuns ca o impresie de dinafară s-atingă paharul plin al existenței individuale pentru ca acest păhar să se verse într-un act de volițiune și de mișcare. Dar acel act de volițiune e pururea dureros; el devine plăcut abia atunci când, trecând prin sita cugetării, se rarifică și se ondolează oarecum în muzică, în vis, în armonie. [2] Organismul reprezintă
Opere 15 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295593_a_296922]
-
am îngropat Ca să scap măcar cu viața de durerea ce mi-ai dat; Da-n-zădaru-i căci odihnă nici aicia n-am găsit Zi și noapte e de mine al tău chip nedespărțit. Pustnicele cântărețe apele ajung la glas Ele cântă, eu vărs lacrimi făr-de tine c-am rămas. Munții, stîncele răsună de amarul meu suspin Ceriul stă la îndoială, lui sau ție mă închin? AH, NOROC, NOROACE (p. 634) Ah, noroc, noroace, Lasă-mă în pace, Nu mai pot trăi, A ta
Opere 15 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295593_a_296922]
-
v Când luna se-namoră d-o stâncă sură ceasornic * Luna și amorul c-un nour de aur sub nourii negri (p. 257) 28 Rugați cerul ca să ia nourii din capetele omenimei sorbindu-i în capul său - - spre a-i vărsa pe pământ în mană și vin. (p. 257) 29 Vântul trece pe lângă palat sif aruncă umbra sa gândul * său pe ziduri de marmură, tu ești gândul său astfel *** Galiția vestește rău și-ntinsă câmpia unei robii-ndobitocite (p. 257) 30 înfige
Opere 15 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295593_a_296922]
-
mers și noi, nu mai știu câte săptămâni, până să dăm de gura fluviului. Știam că trebuie să trecem de mai bine de cincizeci de fortărețe, cele cincizeci de castella care păzesc granița. Și la urmă vezi că fluviul se varsă într-o mare întotdeauna furtunoasă, cu vânt înghețat. Dar asupra celuilalt mal legiunile nu se înstăpâniseră. Iar decurionul decretă, cu înțelepciunea multelor războaie pe care le purtase: — Zeii au trasat granița pe malul ăsta. Limes Germanicus e aici. Se sprijini
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
liniștit. Ca să nu fie recunoscut de urmăritorii săi, sălbaticul Arminius, învins, își mânjise fața cu sângele curs din propriile răni. Mulți dintre oamenii lui îl părăsiseră, alții îl trădaseră. Tânăra lui soție căzuse în mâinile romanilor. Era însărcinată, dar nu vărsase nici o lacrimă. Rămăsese tăcută, mândră, în picioare, cu brațele încrucișate, fără să pună întrebări și fără să răspundă. Avea un nume frumos: Thusnelda. Dezertorii spuneau că Arminius era ros de neliniște la gândul că soția lui era prizoniera romanilor. Iar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
Zaleucos. Vântul se potolise, iar ei înaintau pe apă, care se umfla în ultimele valuri mari, spre mal. Puteau vedea o câmpie pe care creșteau stejari, chiparoși și tamarisce, un râu și un torent plin de pietre albe care se vărsa în el. — Simois și Scamandros, zise Zaleucos. Gajus privea, nemișcat, locurile ale căror nume fuseseră inventate de Homeros. Mai încolo, sub norii joși străbătuți de razele soarelui ca de niște lame, se întindeau în dezordine mai multe ziduri. Zaleucos le
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
călătorii a scris că, în taină, lui Germanicus i se prevestise moartea. Noua politică De atunci încolo avură parte numai de vânt bun și, navigând repede, pentru că era toamnă târzie, ajunseră în portul Seleucia Pieria, în Syria. La Seleucia se vărsa marele fluviu siriac Orontes, pe atunci navigabil până la Antiohia, vechea capitală. Acolo se rupea în două brațe, ce înconjurau insula Epidafne, unde regii seleucizi își construiseră palatul. În sălile acelea domnea acum autoritatea romană. Gajus Caesar nimeri deodată într-o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
mare primejdie. Momentul tragic nu le-ar fi îngăduit jocuri ale seducției sau psihologice; li se păru că se cunoșteau de o viață. Lui Marcus Antonius ea îi apăruse de o frumusețe în stare să sucească mințile oricui, curajoasă; nu vărsase lacrimi și înțelesese totul repede. Ea văzuse în el singurul bărbat din oraș care voia s-o salveze, s-o ajute să fugă împreună cu copilul pe care întreaga Romă îl ura. — Era inevitabil să se reîntâlnească. Într-adevăr, la puțin
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
un cal, îți pui comoara la bătaie și pariezi pe victoria lui. Un zâmbet nou, involuntar, care nu mai era nevinovat și stupid, așa cum li se păruse multora, se ivea din ce în ce mai des pe buzele lui bine conturate. Singurătatea îndelungată, lacrimile vărsate în taină, groaza îl făceau să nu creadă în sinceritate și milă. Îndelungatele raționamente tăcute îl învățaseră să se apere cu viclenie. Nu te teme, îi spuse lui Helikon mângâindu-i părul, vei vedea că, prin soția lui, Macro are să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
vorbea cu ofițerii săi, și își zise: „Nu trebuie să uit că a fost ales de Tiberius“. Optimates nu găsiră un mod de a-i contracara deciziile, și astfel, legea privind dreptul de vot fu promulgată. „E mai ușor să verși apa decât s-o aduni“, spuse cremonezul Lucius Arruntius, senatorul care se opusese alegerii sale, obținând prima răzbunare. În amintirea acelei legi, Împăratul puse să se bată o monedă din bronz care avea să găsească mulți imitatori în istoria revoluțiilor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
încă, declanșând cutremure neașteptate și tulburând apele. — Însă nu se vede de unde vin apele acestea, explică Manlius, înăbușindu-și accentul grosolan din Velitra. Nu se vede de unde izvorăsc... Era, poate, respect, poate o spaimă ancestrală. Într-adevăr, în lac se vărsau doar firele subțiri ale unui izvor sacru, însă uneori apa inunda în mod misterios malurile, iar oamenii locului săpaseră în stâncă o galerie lungă, pentru a dirija fluxul spre mare. Pe coasta abruptă dinspre nord se deschidea un luminiș, unde
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
vis care l-a ucis pe tatăl meu. În odeion vor răsuna cele mai minunate instrumente, vor cânta cele mai frumoase glasuri ale Orientului, așa cum le auzeam seara în palatul de la Epidafne, pe Orontes, în timp ce tatăl meu, întocmai cum se varsă un vin prețios, picătură cu picătură, dăruia acelor ținuturi, unul după altul, pacea. Oamenii vor veni aici din toate părțile, fiindcă pentru un vis nou, mai ales dacă este greu de împlinit, oamenii merg până la capătul pământului. Manlius interveni, cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
credea că va găsi complici. „Școala lui Sertorius Macro: orice patrician care are un străbun istoric este convins că imperiul reprezintă o pradă pentru care trebuie să pornești la vânătoare“, își spuse Împăratul sarcastic. Simțea însă că-i vine să verse. Apoi își puse gândurile în ordine: în Roma controlată de pretorieni și de gărzile germanice, nimeni nu putea face vreo mișcare; singurul risc, un război civil care putea izbucni numai acolo, printre soldații aflați la graniță. În dimineața aceea nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
spărgea suprafața fumurie ca o Afrodită născută din moarte, de fracturile multiple ale coapselor izbite de maneta frânei de mână și, mai mult decât orice, de rănile organelor genitale, uterul ei străpuns de ciocul heraldic al siglei producătorului, sperma lui vărsându-se peste cadranele luminoase ce înregistrau pentru totdeauna ultima temperatură și nivelul de benzină. Numai în aceste momente, atunci când îmi descria ultima lui ciocnire, Vaughan era calm. Vorbea despre aceste răni și coliziuni cu tandrețea erotică a unui amant demult
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2028_a_3353]
-
treburi nu cu mult mai nobile ca ale mele. Bănuiam că era un absolvent care se specializa la spitalul aeroportului în chirurgia cazurilor rezultate din accidente. Mâinile lui puternice duceau o servietă plină cu fotografii. Clefăind cu maxilarele ciupite de vărsat o bucată de gumă, aveam senzația că împărțea pe ascuns poze obscene prin saloane, foi de radiografii pornografice și analize de urină trecute pe lista neagră. Un medalion de alamă i se legăna pe pieptul gol la capătul unui șnur
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2028_a_3353]
-
întoarse la mașină, ținând camera foto ca un pistol de mâner. Când ajunse la balcon, fața îi fu luminată de farurile mașinii de poliție. Mi-am dat seama că-i mai văzusem de multe ori până atunci chipul mușcat de vărsat, prezent într-o duzină de emisiuni televizate date uitării și-n articole din revistele informative - aceasta era Vaughan, doctorul Robert Vaughan, cândva un specialist în computere. În calitatea sa de cel dintâi savant TV de stil nou, Vaughan amestecase un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2028_a_3353]
-
fața adormită a lui Vaughan, abandonat pe bancheta din spate, cu gura desfigurată de cicatrice deschisă ca aceea a unui copil pe spătarul îmbibat de sudoare. Chipul lui părea golit de orice urmă de agresivitate, ca și când sperma pe care o vărsase în vulva lui Catherine atenuase momentul de criză. Catherine se așeză în față, îndepărtându-se de Vaughan. Îmi atinse umărul într-un gest de afecțiune domestică. În oglinda retrovizoare i-am văzut umflăturile de pe obraz și gât, gura învinețită care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2028_a_3353]