14,029 matches
-
angajeaz] s] sintetizeze Islamul și gândirea filosofic]. Al-Farabi (m. 950 d.Hr.) susținea armonia dintre idealurile religiei virtuoase și scopurile unui stat adev]rât. Cu ajutorul filosofiei, un individ poate înțelege modul de atingere a fericirii umane, dar recurgerea propriu-zis] la virtuțile și la acțiunile morale presupune intermedierea religiei. El compar] întemeierea unei religii cu fondarea unui oraș. Cet]tenii trebuie s] dobândeasc] tr]s]turile care s] le permit] s] funcționeze că rezindenți ai unui polis virtuos. În mod similar, fondatorul
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
clasic], The Virtuous City [Orașul virtuos], sugereaz] un cadru comun care s] permit] atingerea fericirii des]vârșite și, în consecinț], roluri sociale și politice importante deținute de religie, precum și angajamentul politicienilor în probleme similare. În acest sens, accentul pus pe virtute și pe conotațiile sale etice sugereaz] un interes comun atât pentru societatea greac], cât și pentru cea musulman], în special aplicarea acestor standarde și norme în societ]ți politice. Cu cat înțelepciunea și virtutea conduc]torilor sunt mai mari, cu
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
În acest sens, accentul pus pe virtute și pe conotațiile sale etice sugereaz] un interes comun atât pentru societatea greac], cât și pentru cea musulman], în special aplicarea acestor standarde și norme în societ]ți politice. Cu cat înțelepciunea și virtutea conduc]torilor sunt mai mari, cu atât este mai realist] posibilitatea de a atinge adev]râtul scop al filosofiei și al religiei - fericirea. Ibn Șină (m. 1037) argumenteaz] c] Profetul întrupeaz] totalitatea acțiunilor și a gândurilor virtuoase, dintre care atingerea
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
conduc]torilor sunt mai mari, cu atât este mai realist] posibilitatea de a atinge adev]râtul scop al filosofiei și al religiei - fericirea. Ibn Șină (m. 1037) argumenteaz] c] Profetul întrupeaz] totalitatea acțiunilor și a gândurilor virtuoase, dintre care atingerea virtuții morale este cea mai prețioas]. Profetul a dobândit tr]s]turile morale necesare pentru propria să dezvoltare, care, rezultând într-un suflet perfect, nu numai c] îi insufl] capacitatea unui intelect liber, dar îl și face capabil s] impun] reguli
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
afirm] pe cel juridic. În concluzie, diferiții filosofi musulmani, prin extinderea sau revizuirea ocazional] a noțiunilor clasice anterioare, au legat etică de cunoașterea teoretic], care urma s] fie dobândit] prin mijloace raționale. Pornind de la premisa c] ființele umane sunt raționale, virtuțile și calit]țile pe care le acceptau și le practicau erau considerate drept modalit]ți de atingere a scopului indivizilor și al comunit]ții. Acest scop era fericirea. v. Etică în tradiția Shi’a Printre adepții Shi’a, care difer
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
leg]tur] cu faptul c] aceștia au scris cunoscând operelor predecesorilor lor. îi. Teme și probleme în etică greac] Etică greac] din toate perioadele graviteaz] în jurul a doi termeni, eudaimonia și arete; sau, dup] cum sunt traduse tradițional, „fericire” și „virtute”. Aceste traduceri sunt cele mai compatibile cu sensul termenilor, dar, în multe contexte - dup] cum vom vedea - pot fi extrem de înșel]toare. Vom începe cu o clarificare a semnificațiilor reale ale acestor concepte centrale. Vom discuta pentru început despre eudaimonia
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
fi folosit] în acest sens „obiectiv”, dar numai prin derivarea din cel]lalt sens: dac] „Fericirea este o manifestare a c]ldurii sufletești”, acest lucru se datoreaz] c]ldurii sufletești care face o persoan] s] se simt] fericit]. Relația dintre „virtute” și arete este mai complex]. În primul rând, atât lucrurile, cât și oamenii pot fi descriși că posesori al unui arete care li se potrivește („excelent]”?). Dar, în al doilea rând, și mult mai important, lista acestor aretai (formă de
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
descriși că posesori al unui arete care li se potrivește („excelent]”?). Dar, în al doilea rând, și mult mai important, lista acestor aretai (formă de plural) ale unei ființe umane poate include calit]ți care nu sunt în nici un caz „virtuți” - adic], nu reprezint] calit]ți morale. De exemplu, lista lui Aristotel cuprinde „spiritul” și capacitatea de a filosofa cu succes, amândou] situându-se în afara sferei moralei. Pe de alt] parte, majoritatea calit]ților pe care le consider]m virtuți - deși
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
caz „virtuți” - adic], nu reprezint] calit]ți morale. De exemplu, lista lui Aristotel cuprinde „spiritul” și capacitatea de a filosofa cu succes, amândou] situându-se în afara sferei moralei. Pe de alt] parte, majoritatea calit]ților pe care le consider]m virtuți - deși nu toate - se afl] acolo, iar semnificația pe care o atribuiau Socrate și Platon termenului arete se limiteaz] la acestea. (Lista lor de bâz] cuprinde: înțelepciune, dreptate, curaj, moderație, pietate, care se afl] în leg]tur] cu comportamentul corect
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
poate fi considerat] drept nepotrivit] sau, în cel mai fericit caz, o condiție a unor tipuri de comportament respectabil din punct de vedere moral. Dar Socrate pare a avea o p]rere diferit] deoarece el susține c] fiecare dintre celelalte virtuți este într-un fel sau altul identic] cu înțelepciunea sau cunoașterea.) Importantă acestor probleme de traducere devine evident] de îndat] ce ajungem s] ne confrunt]m cu întrebarea fundamental] care i-a m]cinat pe toți filosofii etici greci. Această
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
o viat] tr]it] cu succes? R]spunsul lui Socrate, care își g]sește ecoul în reacțiile tuturor celor care au f]cut parte din tradiția greac], acord] un loc de frunte pentru arete. Dac] arete ar fi echivalent] cu „virtute”, aceasta ar fi doar o simpl] presupunere c] o viat] bun] trebuie s] fie o viat] moral]. Aceast lucru ar putea fi considerat esență poziției lui Socrate - și cea a lui Platon, atâta vreme cât putem facem distincția între ele. Dar Aristotel
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
Socrate - și cea a lui Platon, atâta vreme cât putem facem distincția între ele. Dar Aristotel pare s] adopte o poziție diferit]: pentru el, viața „în concordant] cu” arete, în sensul cel mai înalt, este viața intelectului, în care „morală” și restul „virtuților” joac] un rol doar atâta timp cât intelectul uman - spre deosebire de perspectivă divin] - este un aspect al unei entit]ți mai complexe (întreaga ființ] uman]) care are nevoi și funcții mai complexe. În acest caz, arete semnific] ceva destul de diferit de „virtute”; dac
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
restul „virtuților” joac] un rol doar atâta timp cât intelectul uman - spre deosebire de perspectivă divin] - este un aspect al unei entit]ți mai complexe (întreaga ființ] uman]) care are nevoi și funcții mai complexe. În acest caz, arete semnific] ceva destul de diferit de „virtute”; dac] ne decidem s] îl traducem în acest fel. Concluzia lui Aristotel va p]rea stranie - și nu exist] nici o indicație clar] dac] el se gândește la el atunci cand aplic] termenul sub o form] radical]. Ne putem face o idee
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
restul). Dar, pentru scopul nostru, ceea ce e semnificativ este c], atât pentru Platon, cât și pentru Aristotel, conținutul termenului arete depinde de o noțiune anterioar] referitoare la ceea ce înseamn] a fi uman. În acest sens el este diferit de conceptul „virtute”, care marcheaz] deja o arie mai mult sau mai putin definit] de cercetare efectuat] de c]tre „filosoful moral” - ins]și categoria moralei. Filosoful modern poate s] înceap] prin a cerceta natură relației dintre considerații morale și amorale, cea a
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
exagerare. Dreptatea, curajul, moderația, pietatea, liberalismul - toate acestea reprezint] o parte din idealul civic în Grecia secolelor al V-lea și al IV-lea î.Hr.; iar, la prima vedere, acestea nu par s] difere de presupunerea noastr] general] în favoarea acestor „virtuți”. Dar nu trebuie s] mergem prea departe. Poate, pentru noi, conceptul de virtute, în circumstanțele unei vieți obișnuite, poate s] se justifice, în sensul c], dac] într-o anumit] situație ceva trebuie înf]ptuit pentru c] este bine și virtuos
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
civic în Grecia secolelor al V-lea și al IV-lea î.Hr.; iar, la prima vedere, acestea nu par s] difere de presupunerea noastr] general] în favoarea acestor „virtuți”. Dar nu trebuie s] mergem prea departe. Poate, pentru noi, conceptul de virtute, în circumstanțele unei vieți obișnuite, poate s] se justifice, în sensul c], dac] într-o anumit] situație ceva trebuie înf]ptuit pentru c] este bine și virtuos, acest fapt reprezint] deja un argument prima facie pentru a-l alege; iar
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
ajunge la putere, ca un mijloc de a-și proteja interesele pe termen lung. Dac] această pare, si este, o poziție extrem], ea reflect] cu fidelitate o ambivalent] resimțit] nu doar cu privire la justiție, ci și în leg]tur] cu toate „virtuțile” civice. Bineînțeles, orice individ își recunoștea obligațiile fâț] de orașul și de concet]tenii s]i, dar mai existau și seturi de obligații competitive fâț] de alte grup]ri din cadrul orașului - asociații, prietenii, familia. Și mai important era faptul c
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
au admis c] diferitele comportamente umane pot și trebuie s] fie justificate prin mijloace raționale. În al doilea rând, au acceptat c] aceast] justificare trebuie s] fie f]cut] în interesul personal al individului. De asemenea, este acceptat] ideea c] virtuțile (aretai) socratice sunt indispensabile pentru a duce o viat] bun]. Cu exceptia momentului când el se îndreapt], în mod surprinz]tor, spre a aduce un elogiu vieții intelectuale pure, aceasta p]rând a fi poziția lui Aristotel; și hedoniștii, ca și
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
duce o viat] bun]. Cu exceptia momentului când el se îndreapt], în mod surprinz]tor, spre a aduce un elogiu vieții intelectuale pure, aceasta p]rând a fi poziția lui Aristotel; și hedoniștii, ca și Epicur, insist] asupra faptului c] aceste „virtuți” cardinale își merit] locul, în m]sura în care contribuie la pl]cerea privit] că un întreg. Dac] pl]cerea este singurul scop rațional din viat] și dac] poate fi definit] - așa cum a definit-o Epicur - că absent] a durerii
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
ne privește crește progresiv trecând printr-un proces de triere si eroare. Problema este c] Aristotel se oprește aici. Că și Platon, el descrie tipurile de comportament corect - că, de exemplu, în faimoasa „doctrin] despre r]u”, care localizeaz] fiecare „virtute” între „viciile” de exces și defect corespunz]toare. Curajul va ține de g]sirea echilibrului dintre fric] și încredere; moderația se afl] între indulgent] excesiv] și insensibilitatea complet] în fața pl]cerii; spiritul, între mojicie și o lips] total] a simțului
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
corecte” (recta rațio în latin], orthos logos în greac]). Atât Platon, cât și Aristotel au susținut c] exist] o facultate a gândirii raționale care era preocupat] cu identificarea modului corect de a acționa. Excelentă în exercițiul acestei puteri o constituie virtutea intelectual] a gândirii practice - phronesis (în latin], prudentia) - si conduită în acord cu efectele sale reprezint] virtutea moral]. În general, nu s-au manifestat preocup]ri pentru g]sirea unor argumente filosofice care s] vin] în spijinul acestor sugestii. Punctele
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
exist] o facultate a gândirii raționale care era preocupat] cu identificarea modului corect de a acționa. Excelentă în exercițiul acestei puteri o constituie virtutea intelectual] a gândirii practice - phronesis (în latin], prudentia) - si conduită în acord cu efectele sale reprezint] virtutea moral]. În general, nu s-au manifestat preocup]ri pentru g]sirea unor argumente filosofice care s] vin] în spijinul acestor sugestii. Punctele de interes au fost mai degrab] unele concluzii cu privire la cum trebuie tr]it] o viat] care respect
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
publice: f]r] a fi greșit, cei care nu au primit-o în mod direct sau c]rora le-a fost comunicat] nu au dreptul de a fi salvați. Pentru c], dac] p]gânii și-au g]sit calea spre virtute, înseamn] c] toți oamenii au aceleași resurse înn]scute pentru a duce o viat] bun]. Aceasta s-a transformat într-un model de grație universal salvatoare; adic], a ideii c] fiec]rui om i se ofer] mijloacele suficiente pentru a
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
Renașterii de c]tre Mirandola (1463-1494) și alți neoplatonicieni. Conform lui Augustin, Dumnezeu înzestreaz] fiecare om cu o conștiinț] cu ajutorul c]reia el ar putea s] cunoasc] legea moral]. Cu toate acestea, cunoașterea nu este suficient] pentru a fi o virtute care impune că voința s] fie orientat] în direcția binelui. Pentru a realiza aceast] orientare benevol], Dumnezeu ilumineaz] sufletul printr-o revelație a propriei Sale bun]ț]ți, iar acest fapt induce virtutea, având în vedere c] sufletul se încarc
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
nu este suficient] pentru a fi o virtute care impune că voința s] fie orientat] în direcția binelui. Pentru a realiza aceast] orientare benevol], Dumnezeu ilumineaz] sufletul printr-o revelație a propriei Sale bun]ț]ți, iar acest fapt induce virtutea, având în vedere c] sufletul se încarc] cu iubire pentru perfecțiunea lui Dumnezeu și caut] s] se uneasc] cu El. Aceast] psihologie a gratiei este exprimat] mai puțin prozaic de c]tre Augustin, care susținea c] iubirea trage sufletul înspre
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]