4,325 matches
-
a întreprinde nimic, urcând treaptă cu treaptă spre moarte. În acest fel, eroina lui Iorga apare într-o nouă ipostază față de modelul antic. În 1939, la premiera piesei lui Victor Eftimiu, Mihail Sebastian sublinia abundența de „flamuri, stindarde, pumnale, otrăvuri, țipete, un întreg arsenal de atrocități și splendori” în maniera „răsunătorilor Atrizi ai lui Alexandre Dumas - tatăl”1. III.2. Din jale se întrupează Electra de Eugene O`Neill Din jale se întrupează Electra este una dintre cele mai bune opere
Legenda Electrei de-a lungul timpului by Irinel Aura Stoica () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1626_a_3036]
-
tocmai acolo unde odinioară fusese izvorul tuturor fericirilor. Despărțirile trecuseră .greu, lăsậnd răni adậnci în sufletul meu care simțea acum sfậrșitul zilelor de toamnă pătrunzător pậnă la durere. Mă agățam cu tristețe de fiecare frunză legănată de vậnt, de fiecare țipăt de cocor călător...Știam că el se va întoarce, dar pentru mine era deja prea tậrziu...În schimb, devenisem conștientă că trebuia să suport suferințele pe care eu însămi mi le pricinuisem. Sufletul meu era ca o apă cristalină care
Yon by Luminita Săndulache () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91711_a_92875]
-
să mă mint spunậndu-mi că tu mă iubești, că timpul rămas din marea trecere va fi numai al nostru, pentru că viața, Yoane, în definitiv este așa cum ne-o croim singuri. Cu tine aș putea iarăși învinge munții, adulmeca infinitatea mării, țipetele gălăgioase ale pescărușilor de pe valuri, mirosul freziilor și, nu în ultimul rậnd, tăcerea, liniștea absolută a depărtărilor. Iar dacă nu, am înteles, voi șterge cu lacrimi nădejdea inutilă, fă la fel, nu-mi spune nici măcar un cuvậnt. Ai fost, desigur
Yon by Luminita Săndulache () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91711_a_92875]
-
atâta timp cât te simți tânăr. Acum dispari! A făcut o piruetă pe tocurile ei cui și, cu un zâmbet strălucitor, m-a strâns în brațe. —Anna, cum te simți, iubito? Epuizată, de fapt. Claire abia ajunsese de câteva clipe și deja țipetele, insultele și schimbările bruște de dispoziție mă proiectaseră înapoi în copilărie. Arăți mult mai bine, a zis, apoi a început să studieze holul, căutând-o pe Rachel. Unde e? — Se ascunde. — LA NAIBA, nu mă ascund! Meditez, LA NAIBA! Vocea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1946_a_3271]
-
vină când cineva mi-a apărut în față, cu un cearșaf în cap și făcând „Uuuuuu!“ — Cum spui tu, am zis. Apoi persoana și-a ridicat cearșaful și a exclamat: —Hei, Anna, eu sunt! Era Aidan; am dat amândoi un țipăt de uimire și încântare. (Nu că era ceva uimitor în faptul că ne vedeam, dar, mă rog.) Am plonjat spre el, și el m-a prins în brațe, picioarele ni s-au încolăcit și în mine a țâșnit un val
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1946_a_3271]
-
am dat seama că tremuram. Nu eram obișnuită să merg singură la lucru, întotdeauna luam metroul împreună, el cobora la Strada 34, eu mergeam mai departe până la Strada 59. Și fusese New Yorkul întotdeauna atât de zgomotos? Toate claxoanele, și țipetele, și scârțâitul frânelor de la autobuze, și eram abia pe Strada 12. Cât de zgomotos avea să fie în centru? Am început să merg spre metrou, apoi m-am oprit când m-am gândit cum avea să fie acolo. Scări pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1946_a_3271]
-
ajută să trecem peste ceea ce e de neîndurat. Dar tu? —Puțin. Atunci am știut că era rănit grav. Am auzit sirenele în depărtare, s-au apropiat și au devenit mai puternice, apoi erau chiar lângă noi, până când, abrupt, în plin țipăt, s-au oprit. Sunt pentru noi, m-am gândit. N-am crezut niciodată că ni se va întâmpla așa ceva. Aidan a fost scos din mașina deformată, apoi eram în ambulanță și totul a părut să se întâmple foarte rapid. În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1946_a_3271]
-
rog, Aidan, te rog. Am tresărit când mi-am auzit propria voce la început, dar apoi nu s-a mai auzit nimic. Stăteam cu urechile ciulite să aud ceva, orice. Dar tot ce se auzea era foșnetul tăcerii. Deodată un țipăt ascuțit a țâșnit de pe casetă; slab, dar cu siguranță perceptibil. M-am dat înapoi înspăimântată. Oh, Doamne, oh, Doamne, era Aidan? De ce țipase? Inima îmi bătea să-mi sară din piept. Mi-am lipit urechea de boxă, se auzeau și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1946_a_3271]
-
să începem să hărțuim oamenii, a zis Teenie. Îi plăcea cuvântul, „a hărțui“. — Dacă n-avem ditamai coada, am pus-o. —OK, să-i hărțuim... N-am mai apucat să termin pentru că, deasupra mulțimii gureșe, s-a auzit deodată un țipăt. Părea să-l fi scos un copil mic. Ne-am uitat toate trei una la alta. Ce se întâmplase? — Cred că tocmai a sosit Dr De Groot, a zis Teenie. Capitolul 37tc " Capitolul 37" A reapărut Lauryn. —Ca să creadă Candace
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1946_a_3271]
-
pe picioare. Era atât de caraghios încât, pentru o veșnicie, n-am putut nici măcar să râd. În sfârșit zgomotul și-a croit drum prin stomacul meu scuturat de convulsii și prin pieptul care se cutremura și a țâșnit ca un țipăt care s-a pierdut în tavan. M-am uitat la Aidan, care se sprijinea de perete; îi curgeau lacrimi de râs din colțul ochilor. —Ticălos nebun ce ești, am reușit să spun în sfârșit. Dar mai e ceva, a spus
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1946_a_3271]
-
primăriei tot asta făcea de-o viață Întreagă, dar pentru țâncii de la oratoriu fusese o adevărată probă. Ținuseră piept ca niște eroi, don Tico bătea cu cheia lui În aer, clarinetele scheunau epuizate, saxofoanele behăiau asfixiate, trombonul și trompetele scoteau țipete agonice, dar nu se lăsaseră, până În sat, până la poalele costișei care ducea la cimitir. De câtva timp Annibale Catalamessa și Pio Bo doar se prefăceau a cânta, Însă Jacopo Își onorase rolul lui de câine păstoresc, sub ochiul plin de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2111_a_3436]
-
cozi, cu o haină care-i ajungea până la brâu și era compusă din petice și cu un rânjet de nebun. Tipul înainta pe culoarul bisericii cocoțat pe o pereche de picioroange. Oamenii așezați în rândurile din față au scos un țipăt strangulat. Când Alice a privit în direcția mătușii, a văzut că florile cele roșii tremurau din nou cu furie. Dintr-odată a început să se cânte „Vine mireasa“ și Sally, radioasă, și-a făcut intrarea în biserică. Pe cap avea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
faci tu e să trăiești mai mult în prezent. Apoi Jake i-a umplut din nou paharul. Alice a simțit că începe să-i trepideze creierul. Și-a dat capul pe spate, absorbind sunetele și parfumurile serii de primăvară și țipetele din ce în ce mai zgomotoase care veneau dinspre petrecăreți. O vreme, și ea, și Jake au tăcut. —Și copiii? a întrebat-o Jake fără vreun accent deosebit. Ei cum intervin în schemă? A, să nu-mi spui! Vocea i-a devenit batjocoritoare. —Dă-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
Jake scutecul parțial curățat pentru ca acesta să-l ducă jos și să-l pună în găleata de înmuiere, în timp ce ea începea neplăcuta acțiune de așezare a unui scutec nou pe copilul care continua să urle. Cu toate că-i fusese schimbat scutecul, țipetele Rosei deveneau din ce în ce mai asurzitoare și mai disperate. Era limpede că mai era ceva în neregulă. — Cred că-i e foame, și-a dat cu presupusul Alice. O duc s-o hrănesc. Șșșșș, draga mea, a șoptit ea în capul călduț
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
fi sfârșitul lumii. Răspunsul lui, lucru de înțeles, au fost niște urlete sfâșietoare. Cu capul bubuindu-i de durere, Hugo s-a târât pe podeaua camerei, pipăindu-și drumul printre capcanele reprezentate de jucăriile împrăștiate peste tot. A scos un țipăt scurt atunci când și-a lovit genunchiul de un cub de lemn și a înjurat atunci când s-a izbit de ceva mare, din plastic, care, instantaneu, a început să lumineze și să cânte o versiune electronică a melodiei „Daisy, Daisy“. Hugo
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
arăta că nu trecuseră decât opt minute de când sunase la 999 și până când un bărbat în costum verde-boiler și o femeie i-au sunat la ușă. Ăsta e micuțul? a întrebat cu bunătate bărbatul cel solid, uitându-se la Theo. Țipetele copilului se domoliseră, transformându-se în niște gemete epuizate. Hugo a clătinat din cap. Ochii îi înotau în lacrimi, iar în interiorul nasului avea o senzație dureroasă. —Bine, a zis paramedicul. Ia să ne uităm la el. Hugo i-a înmânat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
reflex, parte cu un efort real, se acumulase undeva ca Într-un cont de economii. Și la fel și respirația celorlalți, se pare, inspirații de speranță, expirații de dezamăgire. Supărare, dragoste, plăcere, ură - erau toate acolo, izbucnirile, pufnetele, oftaturile și țipetele. Aerul pe care-l respirasem, Înțelegeam acum, era alcătuit nu din gaze, ci din densitatea și parfumul emoțiilor. Trupul fusese un simplu filtru, un cenzor. Am Înțeles asta dintr-odată, fără tăgadă, și m-am simțit eliberată, liberă să simt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
de fericire care te face să vrei din ce În ce mai mult, deși știi că-ți face rău. Mama Își ajută fata să-și exerseze primele sentimente de plăcere. Mai târziu o Învață când să se abțină sau când să se bucure cu țipete ascuțite la vederea frunzelor tremurânde ale arborelui gingko, când să se lase pătrunsă de o satisfacție mai discretă, dar și mai profundă la vederea unui pin nemuritor. Mama e cea care te ajută să-ți dai seama că există mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
albastrul nemărginit. Se uită În sus spre nori. Satul se afla la mai puțin de un kilometru distanță, la capătul unui drum care urca, Înțesat cu margarete sălbatice Înalte de un metru și jumătate. Din senin, drumul răsună de un țipăt care-ți zburlea părul. — Ce dracu’ a fost asta? spuseră Moff și Dwight aproape În același timp. Se auzise de pe deal, din sat. —O fată? Își dădu cu părerea Moff. Heidi Își imagină o fată luată pe sus de un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
Apoi se auzi un scâncet. Un câine bătut cu lopata? O secundă mai târziu, se auziră un fel de șuierături și răgete. Un măgar biciuit În timp ce se opintește să care o povară În sus pe deal? După care urmară niște țipete ca de femeie care-ți Înghețau sângele În vine. Cineva era bătut. Oare ce se petrecea? Moff, Harry, Rupert și Dwight o luară la fugă În sus pe drum, ușor aplecați Într-o poziție defensivă. Roxanne, Wyatt și Wendy Îi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
un gest cu degetul de-a curmezișul gâtului. —HÎrșt. —Bleah. Cât de răi pot să fie oamenii fără să-și dea seama, spuse Esmé mângâind cățelușa pe care o ținea În suportul improvizat. Grupul continuă să urce spre vârful dealului. Țipetele se transformaseră Într-un fel de behăit stins. Sunetele scoase de porcul acela se auzeau din ce În ce mai slab. Apoi nu se mai auziră. Lui Heidi i se făcu rău. Moartea venise și Îl luase. Ajunși la o răscruce, o apucară pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
anterioară de trebuia acum să se lase folosit drept trambulină și cal cu mânere? Prietenii mei continuară să meargă până Înconjurară complet gospodăria. — Pe aici, spuse Lulu și o luă Înainte intrând În bătătura din care se auziseră mai devreme țipetele acelea Îngrozitoare. Porcul proaspăt tăiat era așezat pe-o parte, pe o platformă din piatră. De la gât i se scurgea Încă sângele, iar o parte din el fusese deja strânsă Într-un vas mare și lăsată să se Închege. Pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
cercuri mici pe pielea gâtului, pe umeri, pe sâni, sărutând fiecare bucățică, apoi sărutându-i gura Înainte de a-și continua drumul către zonele sudice. Marlena Își simți fața invadată de căldură. Era surprinsă. Câtă pasiune, căldură... fum? Harry scoase un țipăt, sărind ca ars din pat și trăgând-o și pe Marlena după el pe podea. Plasa de țânțari În formă de con se atinsese de lumânarea aprinsă și acum arăta ca un brad de Crăciun nins În flăcări, plasa albă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
dădu imediat seama că era tot ce rămăsese din furoul ei care fusese folosit la stingerea focului și din trupuri, și din cameră. Gemu, dar chiar atunci dădură buzna În cameră patru birmanezi Înarmați cu extinctoare, iar Marlena scoase un țipăt și sări În baie, o secundă prea târziu. Deși focul fusese stins, bărbații au stropit bine tavanul care fumega și plasa carbonizată, fiecare, pe rând, Împroșcând cu spumă albă care, În contact cu cenușa, exploda În nori de pulbere cenușie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
dacă e vreun șarpe sau altceva, o să atace Întâi bățul sau o să se dea la o parte. Ceilalți Începură să caute pe jos bețe pe măsură, inclusiv Dwight. Astfel echipați, o luară din loc. La fiecare câteva minute, se auzeau țipete sau Înjurături semn că unul dintre ei găsise o creatură dezgustătoare agățată de cracul pantalonului. Pată Neagră venea și-l Îndepărta pe intrus. — Cum e locul unde mergem? Întrebă Bennie. E un sat? Nu sat, mai mic. Mai mic decât
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]