1,735 matches
-
poate fi cea mai puternică. —Aveți dreptate. Ajuns la tribunal, a coborât din mașină, a luat buchetul, dar când să pornească, s-a gândit: „Cu flori mergi la școală, la spital, la zile festive, dar la tribunal?!? Oare nu sunt caraghios? Ce-o fi o fi. Și a luat inima în dinți și intrând în clădirea tribunalului a zărit femeia de serviciu pe care a întrebat-o. — Unde o pot găsi pe domnișoara avocat Cecilia și nu mai știu cum o
Feţele iubirii by Victoria D. Popa () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1166_a_2071]
-
de la Avon că este de calitate ca să nu-i lași urmă când vă sărutați. Cu rimel să nu-ți dai că poate mai verși vreo lacrimă și oricât ar fi de bun, ți se întinde pe obraz și vei arăta caraghios. —Doamne, Leni, câte îți mai trec prin capul acela prostuț! Fiind aranjată, un rol având și ideile Elenei, Cecilia urma să-și ia poșeta și să plece, dar soră-sa o oprește. Mai stai puțin, să te aștepte, nu trebuie
Feţele iubirii by Victoria D. Popa () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1166_a_2071]
-
dă toată viața peste cap. Ai muncit ca un tâmpit, ți-ai făcut iluzii că schimbi lumea, sau cel puțin pe a ta, pe a celor din jurul tău, ca să te trezești ca un cerșetor la margine de drum, ba și caraghios din calea-afară, uite dom'le la asta, ce-i trece prin cap, se crede buricul pământului. Mai bine să stai aici, cuminte, cu burta la soare, la propriu și la figurat, de dimineața până seara și în vecii vecilor... Amin
by Ana Luduşan [Corola-publishinghouse/Imaginative/1103_a_2611]
-
Ok", îmi spun în timp ce mă întorc din nou pe burtă, hohotele de râs se împletesc cu cele de plâns, ar trebui să mă sinucid, ar trebui să-mi trag un sac de nailon în cap. Sunt fericită, sunt disperată, sunt caraghioasă. Ce amestec superb pe plaja de la Manly !!!! Soțul lui Aide este șeful unui institut de cercetare. Peste o săptămână activiștii de partid vor veni în vizită la ei. Fiecare cercetător trebuie să învețe "poezia" pe care o va recita în fața
by Ana Luduşan [Corola-publishinghouse/Imaginative/1103_a_2611]
-
să-i mărturisească și să-i zică moș Mardare, despre intrarea în colhoz, tocmai chiaburului se ghionteau, chicotind, copiii Goldanei! Chiaburul (zugrăvit mereu în caricaturi, în afișe propagandistice, în cântece, nu numai fiindcă are un pântece, care îl face tare caraghios, ci și pentru a i se observa, de către oricare, pidosnicia obstinată și recalcitranța de bou față de construirea vieții celei noi și plină de belșuguri hiperbolice), chiaburul, vă zic, oricum, n-avea cum să-l laude pe moș Mardare, fiindcă o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1512_a_2810]
-
dispăruți în vâlvorile de foc ale războiului, crescuse, între spinăriile de pe coasta Baisei, mândră și gingașă, ca o floare roșie. În ochii ei, ca două medalii aurii, jalonați de o melancolică și necurmată lamentare, Nicanor se simțea tot așa de caraghios, ca atunci când plecase, chiuind falnic, în căruțe, cu alți recruți de un contingent, spre centrul de tras sorții la militărie. Iar acolo, la oraș, o comisie de ochelariști, năsoși și rotofei, așezați la o masă lungă și împovărată de hârtii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1512_a_2810]
-
gâturi de macarale, aidoma unor monstruoase girafe mecanice, se salută cu o imensă politețe, ceremonioasă și comică, bălăbănindu-și lent încărcăturile uriașe, nepăsătoare la răcnetele zidarilor de jos, angrenați totdeauna în competiții stahanoviste simulate, maimuțărindu-l pe Taylor, americanul ăla caraghios, care nu știe că pe la chindii, proletari în salopete, rătăcindu-se unul de altul, trebuie să dispară discret, care-ncotro, pentru a se reîntâlni în jurul halbelor de votcă. Atracția cârciumilor mereu pline, devansând interesul față de orice altă întrecere, plonjează totul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1512_a_2810]
-
asta îmbracă mai multe forme de manifestare. I se năzărea. Da, dacă nu era cu ea, suferea și se ducea s-o caute. La un moment dat, se săturase. La un moment dat, a ajuns la concluzia că e un caraghios și chiar că se umilește cu chestia asta. Parcă vede zâmbetele colegelor ei când îl vedeau. Și, la un moment dat, spre sfârșitul, așa, al aventurii, s-a săturat de chestia asta. Dar a intervenit atunci... deci exact atunci, trebuia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2286_a_3611]
-
mult în toate privințele. Dacă erau într-adevăr înrudiți, atunci era mare păcat! Se spune că împăratul Napoleon era scund și avea fața mică și ochi de vultur, iar buzele subțiri îi trădau șiretenia de vulpe. Or, acest Gaston era caraghios și la față, și la trup, arătând ca un burete vegetal. La masă saliva îngrozitor, iar modul în care înșfăca mâncarea era de-a dreptul dezgustător. Avea fața ca de maimuță, iar cât despre maniere... Mai degrabă găseai un pește
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
îngândurat, iar genunchii i se mișcau nervos înainte și înapoi. — Takamori, am impresia că ții la Gaston, nu? Takamori dădu din cap. — Dar tu? Nu-ți place și ție de el? — Eu... Ridică din umeri și zâmbi disprețuitor. Nu fi caraghios. Străinul ăsta e cam prostănac. Nu pot să-l sufăr. — Prostănac? Tu nu ești în stare să apreciezi un om adevărat când întâlnești așa ceva, răspunse Takamori în șoaptă, vădit dezamăgit de atitudinea surorii sale. Și-a întors privirile spre stradă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
prieten din copilărie al detectivului care-l urmărește. Ție îți cam plac prostiile de felul ăsta și am impresia că vrei să ți se întâmple una ca asta. — Așa crezi? spuse încet Takamori. L-a făcut să se simtă foarte caraghios. Și-a întors privirile spre apa șanțului care împrejmuia Palatul. — Păi, da. Așa cred pentru că ești un împrăștiat și habar n-ai pe ce lume trăiești. Ești în stare să mă confunzi și pe mine cu vreo altă domnișoară sau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
doamnă să aștepte. După incidentul din Shinjuku, Tomoe ajunsese să-l disprețuiască pe Ōkuma. De obicei atât de atent și cu bun simț, se făcuse de rușine atunci, luând-o la sănătoasa ca un laș ce era. A fost tare caraghios. Ceea ce a deranjat-o însă și mai mult pe Tomoe a fost atitudinea lui din dimineața următoare. Era sfios și nu mai știa ce scuze să-și găsească pentru lașitatea de care dăduse dovadă în seara precedentă. — Adevărul este, Tomoe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
La revedere, Tomoe-san. Te iubesc cu adevărat. A luat-o prin mulțimea care se îndrepta spre peron. Tomoe a rămas cu privirile ațintite, incapabilă să-și mai ia ochii de la silueta care se îndepărta. Costumul îi era prea mic, mergea caraghios și se ciocnea de japonezii care-și cărau valizele. „Nu ești în stare să apreciezi un om adevărat...“ Iar i-au răsunat în urechi cuvintele fratelui. A invadat-o un sentiment de singurătate amestecată cu regret. Suferea. — Stai! Fugi după
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
cu pas, gâfâind, spre vârf. Din când în când îi mai scăpa câte un picior și aluneca îndărăt. Era tare amărât când se dădea cu fundul de pământ, dar se ridica și pornea mai departe. Lui Takamori i se părea caraghios și râdea de fiecare dată când cădea Gaston, dar se pare că acesta și-a dat seama că era privit și un zâmbet stânjenit i-a fluturat pe fața de cal. — Oh, Takamori! Hai, încă un pic! În cele din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
nici un semn pe-afară, totuși. Dar senzația aceea că mai e cineva în cameră persistă, chiar și după ce m-am trezit. Dacă-mi trec mâna peste față, au crescut firele scurte și aspre, parcă merg pe urma altei atingeri. E caraghios, mi se pare că abia mi s-a ridicat din brațe, mi-a rămas întipărită în carne forma corpului ei ghemuit. Se amuză mușcându-mi colțurile gurii, pipăindu-mi sprâncenele, apăsând ușor pleoapele, să simtă cum mi se zbat ochii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1987_a_3312]
-
uscat, pe sârme ridicate cu prăjini. Fuste roșii cu verde, cămășuici roz și albe, multe, și prin salcâmi. Și cazane în care nimeni nu știe ce fierbe. Altruismul are ceva grețos. Generozitatea mi se pare și ea lașă, o cosmetizare caraghioasă a cruzimii. Altruismul, altruismul... Poftim la ce mă gândesc când intru în curtea muzeului! Nu-mi amintesc unde am citit asta sau ceva aproximativ și sunt blocat, așa cum am fost blocat vreo două zile pentru că nu-mi venea pe limbă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1987_a_3312]
-
de salvare, între cei doi care înfruntă moartea! Dar cine i-a pus și pe ăștia să-i educe pe rechini? Fie, am îmbătrânit, asta e, dar tare mi-aș mai dori să le dau c-un scaun în cap caraghioșilor care zbiară de când am venit și gâștelor de lângă ei. - N-ai tu simțul umorului! Aici poți să mori de orice, dar nu de plictiseală! mi-a aruncat același Milo și mi-a venit să-l strâng de gât. Nu vezi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1987_a_3312]
-
să faci dragoste, din instinct chiar, nu te va diviniza pentru o partidă de sex, oricât de bun ai fost. Oricum, cel mai important organ în amor e creierul... Asta nu-nțeleg, dar poate nici n-au cum bieții oameni, caraghioșii care se laudă, de te-ndoi de râs când îi auzi... Se laudă cineva că are cinci degete la mână, că-i funcționează rinichii? Și-atunci de ce să te lauzi că ai alea? Zi și tu, da’ nu-i normal
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1987_a_3312]
-
acolo, voiai să treci neobservat, dar când ai întins mâna să iei apă, ai răsturnat sticlele în mijlocul mesei, cu zgomot... - De asta? am râs. - Da, erai așa de pierdut, de năuc! A, și pentru că sucul s-a prelins pe documentele caraghiosului ăluia, peste vedeta care crede că le știe pe toate, mai ales că boul îmi și făcuse avansuri în pauză, își uitase mâinile în părul meu și căuta breteaua rochiei... Ai reușit să-i stopezi logoreea! Ce, e puțin lucru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1987_a_3312]
-
Încă o dată cocaină și, cu lacrimi În colțul ochilor, am Început să ling covorul pe care trona o pată albă. Nu mai țin minte cât timp am lins așa. — Cine e la telefon? m-a Întrebat Gan cu un accent caraghios. În jurul lui se auzea o hărmălaie de voci disparate. — Keiko Kataoka mi-a dat acest număr și aș vrea să ne Întâlnim să discutăm despre domnul Yamamoto, m-am bâlbâit eu, cu limba Împleticindu-mi-se din cauza cocainei. Mă cheamă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1950_a_3275]
-
atunci vorbind În somn așa de tare. „Lăsați porcii să fugă!“ repeta el, „lăsați porcii să fugă! Trebuie să-i lăsați să fugă!“ În timp ce urla, se zbătea dând cu putere din picioare În toate părțile. Mi se părea așa de caraghios, că am Început să râd pe Înfundate. Keiko se trezise și ea și am izbucnit amândouă În râs, dar Maestrul nu se trezea nicidecum și continua să urle. Pătura cu care eram acoperiți căzuse Într-o parte, lăsând la iveală
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1950_a_3275]
-
savureze spectacolul. M-am scuturat de țărână, mi-am îndreptat cum am putut cadrul bicicletei care se îndoise astfel încît roțile se adunaseră, se ghemuiseră ca labele unui animal crispat, m-am suit pe bicicleta care acum arăta jalnic și caraghios, mai înaltă și cu cocoașă parcă, și am plecat. Lumea se uita la mine curioasă și probabil aveam un aer de Don Quijote pe o mârțoagă sui generis. Abia așteptam să se termine acel calvar. Eram furios și umilit. Nu mai
Viața pe un peron by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295606_a_296935]
-
uscat, de o formă ciudată, semănând în același timp cu o paiață și cu o spânzurătoare. Îl năpădiseră urzicile și omizile și rămăsese aproape fără crengi. Cum a pornit vântul, a început să facă un fel de plecăciuni țepene și caraghioase, ca niște temenele de clovn, însoțindu-le cu niște țipete scurte și scâncete ce păreau și tânguire și râs pițigăiat. Zgomotele astea îmi întăreau și mai mult senzația că eram victima unei farse. De fapt, domnilor, mi-e foarte greu
Viața pe un peron by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295606_a_296935]
-
liniei ferate. Începuse să sufle un vânt puternic, ceea ce se întîmpla foarte rar în timpul zilei. Arțarul, pe care păsările îl ocoleau, scotea obișnuitul lui sunet tânguitor și bătea mătănii între urzici. M-am gândit că niciodată nu văzusem ceva mai caraghios, dar în aceeași clipă mi s-a părut că aud un geamăt, apoi un icnet batjocoritor care mă însoțea în vreme ce intram în clădirea gării. Nu i-am spus Eleonorei ce văzusem în mlaștină ca să n-o înfricoșez. Nu puteam să
Viața pe un peron by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295606_a_296935]
-
Pădurea a izbucnit pe neașteptate în fața noastră când am ajuns în vârful pantei. Era o pădure de arțari bătrâni, planturoși și pe jumătate scheletici. Semănau toți cu arțarul pe care-l tăiasem. Când bătea vântul, făceau aceleași plecăciuni țepene și caraghioase și scoteau aceleași scâncete care, amestecate, formau un vuiet stins. Ceea ce auzisem noi, așadar... Ne-am apropiat. Chiar la marginea pădurii, am dat de o altă colibă. Intrarea era ferecată de o ușă de fier ruginită. Am bătut în ea
Viața pe un peron by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295606_a_296935]