6,372 matches
-
muzicală până la Primul Război Mondial, însă teatrul muzical a depășit în curând cifra de 500 de spectacole în Londra, mai ales prin seria de mai mult de doisprezece spectacole făcute de Gilbert și Sullivan, fiind spectacole de mare succes, opere comice, inclusiv "H.M.S. Pinafore" în 1878 și "Mikado" în 1885. "The Carilonurile din Normandia", 1878 (adaptată după "Clopotele lui Corneville" din franceză), care a avut 705 spectacole în Londra, întrecând piesele lui Gilbert și Sullivan. Recordul acesta nu a fost depășit
Teatru muzical () [Corola-website/Science/316098_a_317427]
-
acesta nu a fost depășit de nicio altă piesă de teatru muzical până la spectacolul de mare succes care a depășit în 1886 recordul, făcut de Alfred Cellier și B. C. Stephenson, cu titlul "Dorotea" (un spectacol aflat la intersecția operei comice și a comediei muzicale), cu 931 de spectacole, care a fost urmărit (dar nu egalat) de mai multe dintre cele mai bune muzicaluri de succes din Londra din anii 1890. Alți compozitori britanici din perioada aceea au fost Edward Solomon
Teatru muzical () [Corola-website/Science/316098_a_317427]
-
perioadele anterioare din secolul al XIX-lea și au atras spectatori mai degrabă abătuți, care căutau distracții. "O călătorie în Chinatown" (1891) de Charles Hoyt a fost campion multă vreme pe Broadway (până la "Irene" în 1919), având 657 spectacole. Operele comice ale lui Gilbert și Sullivan au fost plagiate și imitate în New York de producții ca "Robin Hood" (1891) de Reginald de Koven și "El Capitan" (1896) de John Philip Sousa. "O călătorie la Coontown" (1898) a fost prima comedie muzicală
Teatru muzical () [Corola-website/Science/316098_a_317427]
-
George Edwardes renunțase la conducerea Teatrului Savoy al lui Richard D'Oyly Carte. El a preluat Teatrul Gaiety și, la început, a îmbunătățit calitatea burlescului de la vechiul Teatrul Gaiety. El a înțeles că spectatorii doreau o nouă alternativă pentru operele comice în stil Savoy și satira lor intelectuală, politică și a absurdului. El a experimentat unstil de teatru muzical cu haine moderne, pentru toată familia, folosind o persiflare plină de vervă, elegantă și romantică, folosind cântece populare și spectacole cu stil
Teatru muzical () [Corola-website/Science/316098_a_317427]
-
teatru muzical cu haine moderne, pentru toată familia, folosind o persiflare plină de vervă, elegantă și romantică, folosind cântece populare și spectacole cu stil la teatrul Gaiety, Teatrul lui Daly și în alte localuri. Acestea se bazau pe tradiția operei comice și foloseau și elemente de burlesc și ale pieselor lui Harrigan și Hart. el a înlocuit femeile de la bordel cu ansambluri "respectabile" de Fete Gaiety care dansau și cântau pentru a completa distracția muzicală și vizuală. Sucesul primei piese dintre
Teatru muzical () [Corola-website/Science/316098_a_317427]
-
pe muzica lui Ivan Caryll și a lui Lionel Monckton. Aceste spectacole au fost imediat copiate mult la alte teatre din Londra (și în curând în America) și comedia muzicală Edwardiană a depășit formele muzicale anterioare ale operei și operetei comice. La Teatrul lui Daly, Edwardes a prezentat spectacole de comedii de mare succes puțin mai complexe. "Geișa" (1896) de Sidney Jones, pe versuri de Harry Greenbank și Adrian Ross, apoi "San Toy" (1899) al lui Jones, fiecare a avut spectacole
Teatru muzical () [Corola-website/Science/316098_a_317427]
-
și Johann Strauss II (de obicei interpretate alături de traduceri de proastă calitate, în Londra și New York). În Anglia, în anii 1870 și 1880, W. S. Gilbert și Arthur Sullivan au creat o alternativă mai acceptabilă a operetei franceze, numită operă comică britanică. Deși muzicalurile britanice și americane din anii 1890 și primii câțiva ani ai secolului XX au îndepărtat efectiv opereta și opera comică de pe scenă, operetele s-au întors în Londra și Broadway în 1907 cu "Văduva veselă", iar operetele
Teatru muzical () [Corola-website/Science/316098_a_317427]
-
W. S. Gilbert și Arthur Sullivan au creat o alternativă mai acceptabilă a operetei franceze, numită operă comică britanică. Deși muzicalurile britanice și americane din anii 1890 și primii câțiva ani ai secolului XX au îndepărtat efectiv opereta și opera comică de pe scenă, operetele s-au întors în Londra și Broadway în 1907 cu "Văduva veselă", iar operetele și muzicalurile au devenit, pentru o perioadă, competitori direcți. În primii ani ai secolului XX, adaptările în limba engleză a operetelor continentale din
Teatru muzical () [Corola-website/Science/316098_a_317427]
-
(1959) (titlu original "Nine Tomorrows") este o antologie care cuprinde nouă povestiri și câteva fragmente poetice umoristice scrise de Isaac Asimov. Volumul se deschide cu un poem comic scris de Asimov în 1957. Poemul reprezintă un monolog al unu fan, care îl întreabă pe autor de unde își ia ideile. Răspunsul întrebării nu se regăsește în poemul propriu-zis, ci mai curând în titlu. Această nuvelă a lui Asimov a
Întrebarea finală () [Corola-website/Science/325185_a_326514]
-
tentativă eșuată de evadare, ea decide să îl însoțească pe Timmie în trecut. În 1992, povestirea a fost extinsă la dimensiunile unui roman de către Robert Silverberg, într-un proiect care a cuprins încă două povestiri scrise de Asimov. Acest poem comic conține o prezentare versificată a trei moduri de refuz al textelor autorului - elevat, grosolan și amabil - și a fost publicat pentru prima oară în volumul de față. "Ultima întrebare" a fost adaptată în 1966 pentru Abrams Planetarium din Michigan State
Întrebarea finală () [Corola-website/Science/325185_a_326514]
-
victorios măcar o dată în cadrul Bacanalelor Urbane, cu „"Babilonieni"”, în 426, și de cel puțin trei ori în Lenaia, cu „Acharnaeieni” în 425, „"Cavalerii"” în 424, și „"Broaștele"” în 405. Fii săi Araros, Philippus, și Nicostratus au fost de asemenea poeți comici : despre Araros se spune că a fost implicat în compunerea „"Avere II"” în 388 și că s-ar fi ocupat de reprezentarea postumă a operelor „"Aeolosicon II"” și „"Cocalus"”, care se pare că a primit premiul Bacanalelor Urbane în 387
Aristofan () [Corola-website/Science/308468_a_309797]
-
iar un om cu acest nume este trecut în catalogul victoriilor de la Lenaia cu două victorii, prima probabil spre sfârșitul anilor 370, după Anaxandrides și imediat înainte de Eubulus). Aristofan apare în „"Simpozionul"” lui Platon, drept personaj care narează un mit comic privind originea Erosului. Textul lui Platon a fost compus la o generație după evenimentele prezentate, și este o încercare apologetică de a demonstra că Socrate și Aristofan nu erau inamici, în ciuda atacului împotriva lui Socrate scris de Aristofan în „"Norii
Aristofan () [Corola-website/Science/308468_a_309797]
-
plăcut foarte mult a fost posibilitatea de a mă juca cu vocabulele, inventând pe unele din acestea, așa precum în textul Porumbeii Veneției, unde adjectivul păsăresc (în picionesco rispetto) reda foarte bine , după mine, aspectul, în parte, elegant, în parte, comic al acestor înaripate. Prima dificultate fundamentală a fost pentru mine traducerea titlului înseși al cărții, Veneția ca un dat, non literalmente, cu sensul la îndemână, minimalizant, - Veneția ca un dar (or, ca o dăriure, ca o ofrandă); simțind importanța acelui
Eugenia Bulat () [Corola-website/Science/317203_a_318532]
-
The Remix Collection", și "Napster Live Session", versiuni acustice cu patru dintre hiturile lor și cover-ul lor după melodia "Rocks" a formației "Primal Screams". La sfârșitul anului 2006, Sugababes au anunțat că în 2007 vor lansa un single pentru fundația "Comic Relief", un duet cu formația britanică Girls Aloud, un cover după hitul Aerosmith, "Walk This Way". Colaborarea a fost promovata sub numele 'Sugababes vs. Girls Aloud', iar melodia a fost lansată pe 12 martie 2007 în Marea Britanie, și a devenit
Sugababes () [Corola-website/Science/312106_a_313435]
-
iubindu-l necondiționat, dar avariția lui îndepărtează repetat pe toți ceilalți, pe Felix, pe Marina, pe văduva care-l îngrijea, pe Pascalopol. George Călinescu relevă în tușe grotești un personaj definit esențial printr-un singur aspect, prin nenumărate instanțe de comic de situație. Nici momentele de suferință ale bolnavului nu sunt lipsite de ridicol. Moartea lui nu inspiră un sentiment tragic, ci unul comic, realizat parcă de o farsă a destinului. La capătul consecințelor avariției lui mos Costache se profilează situația
Enigma Otiliei () [Corola-website/Science/325228_a_326557]
-
Călinescu relevă în tușe grotești un personaj definit esențial printr-un singur aspect, prin nenumărate instanțe de comic de situație. Nici momentele de suferință ale bolnavului nu sunt lipsite de ridicol. Moartea lui nu inspiră un sentiment tragic, ci unul comic, realizat parcă de o farsă a destinului. La capătul consecințelor avariției lui mos Costache se profilează situația precară a Otiliei. Aceasta nu este înfiată și beneficiază doar de o mică parte din banii lui, lăsați în pază lui Pascalopol. Prin
Enigma Otiliei () [Corola-website/Science/325228_a_326557]
-
, pe numele său real Constantin Cornel Jean (n. 21 august 1927, Techirghiol - d. 26 mai 2010, Constanța), a fost unul din cei mai mari actori români, interpret de roluri comice, considerat „maestrul comediei”. Printre personajele reprezentate de Constantin se numără cele din seria "B.D." ("Brigada Diverse"), filmele de acțiune și de comedie ale regizorului Sergiu Nicolaescu și serialul de televiziune "Toate pânzele sus" (1976). s-a născut în anul 1927
Jean Constantin () [Corola-website/Science/303893_a_305222]
-
pentru un război atât de mare" (1969, r. Radu Gabrea) și "Canarul și viscolul" (1969, r. Manole Marcus), ambele având ca subiect pierderea pricinuită de apărarea cauzei politice (prin război sau ilegalism). Totuși, nu aceste roluri îl impun, ci partiturile comice jucate începând din 1970 pentru seria "B.D." ("Brigada Diverse"), în compania actorilor Toma Caragiu, Puiu Călinescu, Iurie Darie, Sebastian Papaiani, Dumitru Furdui și Dem Rădulescu. În 1973 colaborează pentru prima oară cu regizorul Sergiu Nicolaescu în filmul "Nemuritorii". Serialul "Toate
Jean Constantin () [Corola-website/Science/303893_a_305222]
-
14 octombrie 2016, Paris) a fost un bufon, regizor, actor, autor și caricaturist francez. a absolvit la început o școală de desenatori, apoi a fost inițiat de Théodore-Gérard Hanssen în arta picturii pe sticlă. Însă el a înclinat spre reprezentații comice că bufon, idolii săi fiind comicii americani Stan Laurel și Oliver Hardy. El spunea că "a fi bufon nu e o stare și nici o funcție ci trebuie să trăiești și să gândești că un bufon". În anii postbelici a jucat
Pierre Étaix () [Corola-website/Science/321712_a_323041]
-
un bufon, regizor, actor, autor și caricaturist francez. a absolvit la început o școală de desenatori, apoi a fost inițiat de Théodore-Gérard Hanssen în arta picturii pe sticlă. Însă el a înclinat spre reprezentații comice că bufon, idolii săi fiind comicii americani Stan Laurel și Oliver Hardy. El spunea că "a fi bufon nu e o stare și nici o funcție ci trebuie să trăiești și să gândești că un bufon". În anii postbelici a jucat ca actor de teatru și cabaretist
Pierre Étaix () [Corola-website/Science/321712_a_323041]
-
A fost apoi angajat în 1953 de Jacques Tați că desenator și autor de gaguri din filme diferite că "Mon Oncle". Pierre a fost și bufon în circul Medrano, având ca partner pe renumitul bufon Nino Fabri. În urma acestor reprezentații comice s-a finisat simțul lui pentru umor, Pierre Étaix începe să producă fime de scurt metraj că "Rupture" sau are pe scena reprezentații proprii. Până în în anul 1989 el a fost pentru filmele lui de mai multe premiat, printre aceste
Pierre Étaix () [Corola-website/Science/321712_a_323041]
-
Șobolanilor roșii, Florin Codre, este un artist plastic, un sculptor apreciat al anilor '80, care și-a propus să facă primul film din România finanțat în întregime din bani particulari. Sub figura unui cascador, care trece prin diverse întâmplări, mai comice sau mai amare, asistând la un moment dat și la orgiile din lumea "potentaților roșii” nu sunt greu de ghicit amintirile lui Florin Codre din acea perioadă, a anilor '80, atât de rar tratată astăzi ca și când n-ar fi existat
Șobolanii roșii () [Corola-website/Science/336763_a_338092]
-
de filme mute înainte de acest rol, notabil în serialul din 1914 "The Exploits of Elaine" și filmele lui D. W. Griffith, "Way Down East" (1920) și "Orphans of the Storm" (1921). Rolul lui Hale în această producție a fost unul comic. Potrivit criticului John Howard Reid, acesta „se izbește mereu în mobilă sau se află într-o poziție riscantă sub un pat sau luptându-se cu obiecte răzlețe precum cărți căzând sau cearceafuri uriașe.” Hale a avut probleme să-și continue
The Cat and the Canary (film din 1927) () [Corola-website/Science/322506_a_323835]
-
râsul, "Birlic" (cuvânt de origine turcă însemnând asul de la cărțile de joc) a devenit o marcă pe care actorul a adăugat-o numelui său, transformând-o în renume. Sică Alexandrescu și Tudor Mușatescu au creat pentru Birlic aproape exclusiv spectacole comice, cel mai adesea cu piese ușoare, din repertoriul bulevardier. Sică Alexandrescu montează piesă după piesă cu Birlic în rolul principal, toate având un mare succes la public. Birlic a impresionat publicul și criticii teatrali prin creațiile sale actoricești complexe, având
Grigore Vasiliu Birlic () [Corola-website/Science/300000_a_301329]
-
în rolul principal, toate având un mare succes la public. Birlic a impresionat publicul și criticii teatrali prin creațiile sale actoricești complexe, având capacitatea de a trece foarte ușor de la un rol din registrul tragic la un rol din registrul comic și invers. În anul 1934 a debutat în cinematografie alături de Stroe și Vasilache în filmul "Bing-Bang" (care s-a păstrat și azi), apoi în "Doamna de la etajul II" (1937) (în regia lui Dezideriu Major), alături de Maud Mary, Mihai Popescu și
Grigore Vasiliu Birlic () [Corola-website/Science/300000_a_301329]