2,172 matches
-
trăia un mizerabil desenator, un desenator blestemat, probabil cel mai sărac decorator de truse de scris, seamănul meu. Acum știam; știam că arsese și el, că se mistuise pentru doi ochi negri mari, exact ca mine. De-ajuns ca să mă consoleze. În sfârșit, am pus desenul alături de vas, apoi m-am dus să-mi pregătesc reșoul, pe care, după ce jarul s-a înroșit bine, l-am așezat în fața celor două imagini. Am tras câteva fumuri de opiu. În plin extaz, m-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1882_a_3207]
-
cu noutățile, de exemplu, cu câteva zile în urmă mi-a spus cu ipocrizie: „Am văzut-o pe fiică-mea (adică târfa) cosând, pentru ora fastă, cămașa resurecției, pentru copil, copilul ei.“ Apoi, ca și cum ar fi știut, și ea, mă consolă. De multe ori se ducea să-mi caute leacuri la vecini. Îl vizita pe vrăjitor, pe prezicător și pe ghicitorul în cafea, pentru a le cere auguri și a-i consulta în legătură cu mine. În ultima miercuri de anul trecut, ceru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1882_a_3207]
-
în ele lucruri de care fusesem frustrat, binele care mi se furase. Mă frustraseră oare de tot, pentru totdeauna? Ideea asta îmi inspira un sentiment mai teribil și mă făcea să încerc o voluptate de un alt gen, care mă consola în această pasiune fără speranță. Asta suna a obsesie. Nu știu din ce motiv mă gândeam încontinuu la măcelarul din față, îl vedeam suflecându-și mânecile, spunând: „În numele Domnului“ și tranșând ciozvârtele de carne... Imaginea lui nu-mi mai părăsea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1882_a_3207]
-
-o așa de adeseori această copilă, acest înger... putut-ai tu, putut-am eu vreodată presupune sau crede cumcă în acest corp diafan și palid n-ar fi suflet?... Nu-i o crimă de-a crede așa lucru?.. Aida de, consolă-te... Crede și te vei mântui... Doctorul din creierii mei n-a ucis pe creștinul din inima mea... Acel[ui] pretins învățat care-ți va zice altfel spune-i că e un om de nimica: când nu-și cunoaște nimicnicia
Opere 08 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295586_a_296915]
-
deodată să turuie pe franțuzește - fără să-și dea seama - despre Place Vendôme, Operă și Piața Romană; soarele se înălța pe cer, curelele ne tăiau umerii și fratele meu făcea nazuri. Nici măcar compania fetelor lui Saner nu putea să-l consoleze pentru „vânzoleala asta ridicolă“, fiindcă peretele de stâncă se profila încă acolo, alb și tăios, departe pe cer. Riz colonial - așa se chema un nou fel de mâncare la modă, pe vremea când coloniile încercau să-și cucerească independența, frumoasa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2294_a_3619]
-
cui de oțel, care făceau coapsele bombate. Faptul că nu ar mai fi putut să poarte rochia aceea în S. nu putea decât să confirme cât de provincial era acel exil în care fusese condamnată să locuiască. Totuși, se simțea consolată până și pentru faptul că găsise un înlocuitor pentru România ei, unde putea călători în fiecare an ca să scape, cel puțin pentru două, trei săptămâni, de îngustimea traiului ei rural. Și apoi Italia mai era și prin rudele ei la fel de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2294_a_3619]
-
și furia. Nu numai că îi băgaseră cu forța pe gât viața asta la țară, dar acum îi luaseră și poziția, ba chiar și respectabilitatea de care se bucura ca soție a unui patron de fabrică, respectabilitate cu care se consola uneori. Plină de amărăciune, precum cafeaua turcească la care revenise de câtăva vreme, trebuie că ne povestise mie și fratelui meu într-o după-amiază, când tata tocmai plecase într-o călătorie și stropi de ploaie băteau în geam, că „Oha
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2294_a_3619]
-
dacă această denumire i se mai potrivea. Ea nu se potrivea unei case țărănești cu pereți spoiți cu var, unei șuri goale-goluțe și unei mâini de „gură-cască“, așa cum li se spunea muncitorilor. Malaxoarele deveneau una cu instalațiile transportoare. Nu mă consola faptul că nici alți colegi de-ai mei nu mai aveau habar care era profesia taților lor. Și cu atât mai puțin Fritz și Kurt, iar mai târziu Hugo, ai căror tați își vânduseră gospodăriile și pământurile la fel ca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2294_a_3619]
-
să se opună planurilor lui. Se sui în mașină și o luă din loc, având lângă el cartoteca pe fișele căreia erau atașate cheltuielile de construcție decupate din foaia elvețiană pentru construcții, însemnate cu un călăreț verde. Și tata se consola cu vânzările lui care crescuseră față de anul trecut. Clienții aveau încredere în el, constructorii, cărora li se părea că totul se face cât ai bate din palme și simțeau aceeași nesiguranță ca și el, îi cereau sfatul. În cazul în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2294_a_3619]
-
dea vreun examen pregătit normal, pentru că a trebuit să muncească la fabrica de șamotă din Azuga, navetă grea cu deșteptare la ora trei jumătate dimineața. Bunicului ăsta al meu i se părea facultatea un fel de izmeneală. Mă rog, mă consolez că genealogia mea conține și doi străbunici de toată isprava și două bunici la care chiar țin și despre care deja am scris până le-am epuizat evenimentele vieții, care oricum n-au fost așa de numeroase, un alt paradox
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1854_a_3179]
-
ieșiți afară, strigă Beligan la noi și ne gonește cât ai clipi, pesemne știa el ce știa. Mergem pe culoar cu obrajii roșii, cabinierele erau lipite de pereți, albe la față, iar Beligan venea în urma noastră, spunându-ne ca să ne consoleze: ― Ați scăpat ușor, asta și pe mine m-a bătut. Episodul doi s-a consumat la Paris. Eram acolo în turneu cu Scrisoarea pierdută și, după spectacol, suntem așteptați la Ambasadă la un cocktail. Mâncare strașnică, băutură. Marcela vine către
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2164_a_3489]
-
energie din cauza fricii, simțeam că-mi ies fire albe de păr în cap. Deși bănuiam că voi trebuia să fiți pe aproape, n-am reușit să prind nici măcar momentul în care s-a înălțat elicopterul. O să-ți povestim noi, îl consolează vocea lui Tîrnăcop, dacă vreodată cineva o să vă întrebe cine a cucerit Comitetul Central, să știți că cioroii și hahalerele străzii au făcut-o, chiar dacă n-au avut nici o organizare, eram prins în rîndurile lor. Începem noi să izbim ca
Dansul focului sau 21: roman despre o revoluþie care n-a avut loc by Adrian Petrescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1317_a_2722]
-
am calculat eu itinerarul, sîntem în întîrziere. — Mai încet, îl avertizează și Monte Cristo pe Sena care din cauza vitezei și a aerodinamicii proaste a autovehiculului abia mai reușește să se mențină pe trasa ideală. Cel puțin cauciucurile sînt noi, se consolează gîndindu se în același timp la vigoarea și talentul șoferului. — Cu toate astea i-am auzit pe unii care sînt de părere că n-ar trebui judecat atît de aspru, că vina nu este a lui, zice Petrică, că problema
Dansul focului sau 21: roman despre o revoluþie care n-a avut loc by Adrian Petrescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1317_a_2722]
-
antilope, bivoli, ai fi văzut linia albastră a Zairului cu toți afluenții săi și probabil ai fi renunțat să faci atîtea drumuri la carlingă și înapoi, dezlipindu-ți de fiecare dată cu mare greutate privirea de la manșa avionului. Dar, ca să te consolez, să știi că puteai avea parte chiar de evenimente mai nefaste, care să te fi împins să-ți ieși complet din fire. Prefer să rămîn însă în limite rezonabile, să-mi ghidez acțiunea pe ceea ce știu, ce am verificat și
Dansul focului sau 21: roman despre o revoluþie care n-a avut loc by Adrian Petrescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1317_a_2722]
-
ac mai subțire, dar diferența n-o poate sesiza decît un ochi bine format, se gîndește. Credeți că mie nu mi-au ieșit ochii din cap de oboseală? se plînge și Tușica, dar fiecare cu treaba ei, încearcă să se consoleze, croitul e cea mai păcătoasă muncă, i se pare. Depinde pe cine croiești, face Angelina o glumiță, trăgîndu-i cu ochiul Delfinei, ia spune-ne în ce-ai intrat că murim de curiozitate, o pune la încercare. Zbîîîrrrrr, Delfina se preface
Dansul focului sau 21: roman despre o revoluþie care n-a avut loc by Adrian Petrescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1317_a_2722]
-
fi aflat niciodată cine este el cu adevărat. — Astea sînt prostii care se discută numai pe la colțuri, spune Bătrînul. Cine vi le-a băgat vouă în cap? Cîteodată ne mai ia și pe noi gura pe dinainte, se scuză Roja. — Consolați-vă, se putea întîmpla și mai rău, reia Bătrînul. Gîndiți-vă cum ar fi fost dacă s-ar fi lăsat cu un război civil. — încă nu-i prea tîrziu nici pentru asta, spune Gulie. — Război civil în România? E ca și cum ți-
Dansul focului sau 21: roman despre o revoluþie care n-a avut loc by Adrian Petrescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1317_a_2722]
-
ca lumea. Uite aici și material de ajuns, i-a pus pe masă un teanc de bancnote, și ăsta e doar începutul, i-a promis, apoi a dat să iasă. Și-acu’ cine crezi că vine la mine să mă consoleze, să mă bată pe umăr? Ei las’ că nu i mare pagubă Roja, fiecare are drumul său propriu în viață, n-oi fi tu singurul care s-a ales doar cu praful de pe tobă după ce s-a întîmplat în decembrie
Dansul focului sau 21: roman despre o revoluþie care n-a avut loc by Adrian Petrescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1317_a_2722]
-
curioasă - își făcuse loc. A pornit apoi ca o furnică să pună toate treburile la rostul și locul lor. Din când în când, trecea în fugă pe la ușa camerei. Asculta cu respirația oprită... „Doarme încă. Tare-i vlăguit, săracul” - se consola cu gândul - deși tare ar fi vrut să intre să-l alinte cu vorbe și cu gesturi tandre... .În crucea zilei, Măriuca și-a luat inima în dinți și, cu multă atenție - să nu facă zgomot - a deschis ușa camerei
Întorşi din infern vol. II by Vasile Ilucă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1238_a_1876]
-
comunistă. Nu își dă seama de ce va să vină. E împăcată cu viața ei: ziua își caută un rol pe scenă, iar noaptea face pe patriota. Își vede numele menționat în ziarele de stânga. E mai bine decât nimic, se consolează ea singură. Nu încetează să se roage, sperând că ziarul va atrage atenția șefilor studiourilor de film. De ce nu? Ea e altfel. O eroină în viața adevărată, ca aceea pe care studiourile au început să o înfățișeze în filmele lor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
se apleacă spre lumină ca să citească. Mâinile lui se strecoară pe sub cămașa ei. Sună ca o scrisoare de protest, râde el. Ea zice că nu știe să scrie altcumva. E incapabilă să se plece mai mult de atât. El o consolează. Nu ar trebui să te duci la un călugăr să-i ceri un pieptăn împrumut - ar trebui să fii indulgentă cu defectele tovarășilor mei. La urma urmei, sunt țărani cu toții. În ce-l privește, îi apreciază sacrificiul. O scrisoare de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
vag - „Nu au slujit poporul cu inima și cu sufletul lor.” Habar nu am cine e în fruntea opoziției. Totul se face prin intermediul studenților. Aici e o zonă de război. Dușmanul meu are multe chipuri. Studenții sunt manipulați. Mao mă consolează oferindu-mi un ajutor substanțial. Lansează o campanie, îmi zice el. Creează-ți propria armată. Du-te în universități și vorbește în favoarea mea la demonstrațiile publice. Scopul e să-i atragem pe studenți de partea noastră. Festivalul de treizeci și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
zile, iar Karin îi călcă pe urme, la scurt timp. Trăia pentru dialogurile ei cu infirmiera, inventând mici probleme în care să-i ceară părerea. În visele lui Karin, ea și Barbara Gillespie erau apropiate ca niște surori și se consolau reciproc pentru boala lui Mark, de parcă amândouă l-ar fi cunoscut din copilărie. În viața reală, Barbara oferea aproape la fel de multă consolare, pregătind-o pe Karin pentru obstacolele ce mai erau de depășit. Karin o studia pe Barbara ori de câte ori avea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
fapt fețele, fără ca mintea lor conștientă să realizeze asta. Erau puține săptămânile în care nu primea scrisori de la cititori neliniștiți, care se luptau cu vreo formă atenuată de agnozie sau nu reușeau să-și recunoască vechile cunoștințe. Pe unii îi consolase descoperirea-bombă a lui Weber: o simplă găselniță neurologică ce dezvăluia că toată lumea suferă de o formă de prosopagnozie. Chiar și recunoașterea normală ne trădează când observăm un chip răsturnat. Mark Schluter nu era orb la fețe. Ba dimpotrivă: vedea diferențe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
ce-și acceptau soarta cu resemnare - se desfășurau în toate direcțiile. Când Karin ajunse la Homestar, Mark stătea pe veranda din față, cu capul în poala lui Bonnie, și plângea. Bonnie îi mângâia puful de pe cap, străduindu-se să-l consoleze. Văzând-o pe Karin că se apropie, Mark se ridică și începu să urle. —Spune-mi și mie ce se întâmplă. Mai întâi mașina, apoi soră-mea. Acum mi-au luat și casa. Coatele îi țâșniră înainte, în timp ce tremura din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
privea fix, căutând pe cineva, pe cea care fusese cândva, dar încetase să mai fie. Singura care ar putea să-l ajute. Nevoia lui de ea o sfâșia în bucăți, mai mult decât propria-i senzație de neajutorare. Femeile îl consolară multă vreme. Îi arătară străzile, casele, arțarul de zahăr singuratic pe care îl plantase el în pustiul peluzei, scobitura din stânga garajului pe care o făcuse în urmă cu opt luni. Karin se ruga ca unul dintre vecini să iasă afară
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]