1,719 matches
-
Dans ton île, o, Venus, je n'ai trouvé debout Qu'un seul gibet symbolique où pendait mon image. Ah! Seigneur, donnez-moi la force et le courage De contempler mon coeur et mon corps sans dégoût ! În Epilogue, Baudelaire evocă dezgustul provocat de nenumăratele mizerii și racile ale Parisului și încheie "Tu m'a donné ta boue et j'en ai fait de l'or" "Tu mi-ai dat noroiul tău, iar eu am făcut din el aur" aceeași idee a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1515_a_2813]
-
de mult." În momentul de față, poezia, arta nu mai reflectă și condamnă decăderea, așa cum o făcuseră Hyeronimus Bosch, Peeter Brueghel cel Bătrân, Francisco Goya, ci în mare parte, poezia, arta plastică, muzica, filozofia sunt decăzute, sunt subvalorice. Frenezie și dezgust, dezgust și frenezie, iată schimbările perpetui din sufletul modern", profețea același Eminescu. Actualmente, când, așa cum s-a afirmat, personajul cel mai important al societății, intelectualul, "a murit", imposibilul nu mai este temă a artei, a culturii, ci arta, cultura au
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1515_a_2813]
-
mult." În momentul de față, poezia, arta nu mai reflectă și condamnă decăderea, așa cum o făcuseră Hyeronimus Bosch, Peeter Brueghel cel Bătrân, Francisco Goya, ci în mare parte, poezia, arta plastică, muzica, filozofia sunt decăzute, sunt subvalorice. Frenezie și dezgust, dezgust și frenezie, iată schimbările perpetui din sufletul modern", profețea același Eminescu. Actualmente, când, așa cum s-a afirmat, personajul cel mai important al societății, intelectualul, "a murit", imposibilul nu mai este temă a artei, a culturii, ci arta, cultura au devenit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1515_a_2813]
-
dat seama că o dorește, atunci când a văzut-o cu altul, deși mă cam îndoiesc. Mi-a trimis un mesaj siropos, ciripește Daisy fericită. Vreți să vedeți? Nu, mulțumesc! zicem eu și Davey, în același timp, cu o expresie de dezgust. —Ei, nu e chiar așa de deocheat... răspunde Daisy melancolică. Clatin din cap. Evident, vrea să ne arate dovada pe care se întemeiază fericirea ei, dar n-am chef de mesaje porcoase. Barmanul îi întinde berea lui Daisy, după care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1970_a_3295]
-
de ouvrier și pe deasupra foarte alintată. Uneori, ațipea și după minutele de toropeală, vioi, picta ceartă, deși îndrăgostiții se sărutau lung, desena ochi cu stări în privire, de pândă, de deochi, de curiozitate, de invidie, de nepăsare, de poftă, de dezgust și cei doi luau atitudine, sfidând toate privirile prin îmbrățișări mai fierbinți și mângâieri mai dulci. Singurul lucru pe care Hugo n-a reușit să-l picteze vreodată a fost secretul! Nu putea și pace! Îl divulga fie prin crochiu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
și să chemi pe cine vrei tu. Nimic nu se aude în afara pereților ăstora, iar acea ușă din spatele tău, zise arătând-o cu degetul, nu se deschide decât după ce ți-am spus ce am de spus. Te ascult, spusei în dezgust. În primul rând, trebuie să stabilim niște lucruri. Îți sunt prieten și doresc să te ajut... Da. Sigur. Va trebui să montezi niște rampe în unele părți ale liceului. Prietenul tău, Soliteraj, va veni în seara asta, cu vreo oră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
voință se obține. Trebuie să vrei neapărat să se întâmple ceva cu un obiect, și se întâmplă. Nu știu exact. Eu n-am fost învățat. N-am avut potențial. Ai mai putea împiedica oamenii să moară. Știai? termină cu un dezgust vizibil. Nu. Cum... Nu știu, mă întrerupse grăbit. Mi se pare o erezie să înfăptuiești un asemenea lucru. Dar mie nu mi se părea. Merserăm mult timp prin grădină. Am văzut părți ale acesteia care nu m-au interesat niciodată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
amintește de patronul șchiop al cofetăriei de pe Hauptstrasse și de Încercările lui, mereu reînnoite, mereu eșuate de a câștiga bunăvoința ei - sora cea mică, ștearsă, dar harnică a strălucitoarei Klara? Pachetele de prăjituri, invitațiile la cofetărie... Cu o strâmbătură de dezgust, Christa dă la o parte farfurioara cu tort. Savurând, cu ochii Închiși, prima linguriță, Traian Manu e cu gândul tot la vărul Victor: cum oare să Învingă rezistența Christei? —Dată fiind vârsta lui, sigur că a trăit sub mai multe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2331_a_3656]
-
cum mă mistui lent la flacăra dureroasă a neputinței. Vedeam limpede, cum tot ce clădisem În nopțile de nesomn, se destrăma asemenea unei pânze de păianjen bătută de vânt. Mi-am Înfipt unghiile În palme, plină de mânie și de dezgust față de gelozia ce-mi strecura În inimă, picătură cu picătură , din veninu-i dăunător venin care Îmi dădea o stare aproape halucinogenă. Umblam furioasă prin cameră și zâmbeam amar. Nu puteam să mă ascund la infinit sub o mască de sticlă
Jertfă de seară by Valentina Becart () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1137_a_1867]
-
din fața mea. Nu mă-ntreba pe mine, Rachel! Ți se pare că arăt eu a alcoolică? —Doamne, nu! am râs eu plină de înțelegere. Eu arăt a dependentă de droguri? — N-am de unde să știu, Rachel. Nu-și putea ascunde dezgustul din voce. Nu mă învârt în cercuri din astea. —Ei, nu sunt dependentă de droguri! Vacă idioată, m-am gândit. Eram de-a dreptul jignită. Mai ales că fusesem așa de drăguță cu ea când îi zisesem că nu arată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
și Clarence au dispărut bolborosind ceva despre așezatul mesei. Neil stătea cu capul așezat pe brațul scaunului. A ridicat capul și s-a uitat direct la mine cu o expresie imploratoare. I-am aruncat o privire disprețuitoare și plină de dezgust și i-am întors spatele. — Te simți bine, Neil? l-am auzit uluită pe Vincent întrebând. Neil să se ducă în pizda mă-sii, mă gândeam furioasă. Neil, idiotul, bătăușul și mincinosul să se ducă-n pizda mă-sii. Mi-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
Richard Nixon e încă președinte? m-a întrebat Chris. —Richard Nixon e președinte? s-a minunat Mike. Adolescentul ăla rebel? Când am ajuns eu aici era doar senator. —Despre ce tot vorbiți acolo? a întrebat Chaquie cu fața schimonosită de dezgust. Tipul ăla, Nixon, nu mai e demult. Sunt ani de când... în punctul ăla, Chaquie s-a oprit. Barry-copilul o semnaliza de zor. —E o glumă, i-a explicat el. Știi ce-i aia o glumă? Ha. Ha. Caută cuvântul în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
ai bunul simț să asculți pe cineva care a venit de la trei mii de mile depărtare doar fiindcă era îngrijorată pentru tine. Am deschis gura să spun „îNGRIJORATĂ? HAH!“, dar atunci am zărit fața lui Luke. Amestecul de milă și dezgust de pe chipul lui m-a făcut să mă stăpânesc. Eram așa de obișnuită să-l văd privindu-mă admirativ încât, pentru câteva clipe, nedumerirea m-a făcut să amețesc. Umilită, am tăcut. Brigit părea zguduită, dar a continuat. —... nebună și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
toată lumea are câte-o favorită, dar tu nu ești niciodată aceea. — Dar..., am încercat eu să intervin. —E greu să trăiești cu o mamă care nu ascunde faptul că e dezamăgită de tine și care și-a transferat sentimentul de dezgust față de propria înălțime asupra ta, a continuat ea fără posibilitate de apel. Alții pot spune că ești prea înaltă, dar e supărător, nu-i așa, Rachel, atunci când cea care spune asta e propria ta mamă? E greu să ți se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
să aștept. Doar să aștept. Să stau, pur și simplu, la un colț de stradă și să arăt ca și cum aș fi avut nevoie disperată de droguri. Oamenii se uitau la mine suspicioși. Era înfiorător. Toată lumea știa de ce eram acolo, iar dezgustul lor era palpabil. Ca să nu mai bat așa de tare la ochi, m-am așezat pe niște scări jegoase din fața unui bloc care arăta ca după război. Dar o femeie cu mai mulți copii a ieșit afară și mi-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
intersecție. Fii atentă aici: vii sâmbătă să dormi la mine, luăm binoclu’ și mergem la pândă. Să vedem și noi cu ochii noștri! Vorbim și cu Camelia. Hă? Ce părere ai?“ Bineînțeles că am zis da. În ciuda revoltei și a dezgustului pe care mi le stârnise Florentina, tentația de a o vedea pe Veronica în exercițiul funcțiunii, înveșmântată în halatul cu maci era irezistibilă. Mi-am promis ca în viitorul apropiat să onorez negreșit invitația Florentinei. Și totuși am continuat să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2262_a_3587]
-
a fost nevoie s-o insulți. La urma urmei, nu-ți făcea decât un compliment. — Asemenea lucruri mă fac să vărs! îmi răspunse el cu asprime. L-am privit cu multă seriozitate. Pe fața lui se citea într-adevăr un dezgust adânc și totuși chipul lui era al unui om grosolan și senzual. Presupun că fata fusese atrasă oarecum de brutalitatea pe care o citea pe chipul lui. — La Londra puteam avea orice femeie voiam. Nu pentru asta am venit aici
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2047_a_3372]
-
de nimeni de când ai venit la Paris? — N-am timp de prostii dintr-astea. Viața e prea scurtă ca să ai timp și de dragoste și de artă. — Înfățișarea dumitale nu sugerează chiar un pustnic. Toată povestea asta mă umple de dezgust. — Da, natura umană e o pacoste, nu? De ce mă iei peste picior? — Pentru că nu te cred. — Atunci ești un tâmpit fără pereche. Am făcut o pauză și l-am privit scrutător: — Ce rost are să încerci să mă tragi pe sfoară
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2047_a_3372]
-
acelora care oricât de depravați ar fi știu să-mi dea o replică dură. Am început să simt că scârba mea față de Strickland nu poate fi susținută decât cu un efort vizibil. Mi-am recunoscut slăbiciunea morală, dar vedeam că dezgustul meu cuprinde totuși o latură de poză și știam că dacă eu o simt, cu siguranță că și instinctul lui ascuțit a descoperit-o. Nu încăpea îndoială că râdea de mine pe sub mustăți. I-am lăsat ultimul cuvânt și mi-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2047_a_3372]
-
străluceau în lumina soarelui. LIV În timp ce mergeam mai departe mă gândeam la o împrejurare asupra căreia îmi atrăsese atenția tot ceea ce auzisem în ultima vreme despre Strickland. Aici pe insula asta îndepărtată s-ar părea că nu stârnise antipatia și dezgustul cu care era detestat în țară, ci mai degrabă compătimire. Iar ciudățeniile lui erau acceptate cu îngăduință. Pentru acești oameni - băștinași și europeni deopotrivă - era un tip ciudat, dar ei erau deprinși cu tot soiul de ciudățenii așa că nu se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2047_a_3372]
-
să jure că nu l-a înșelat. ― Și ea îl înșală în fiecare zi și-i jură în fiecare noapte, exclamă Iliuță, râzând cu hohote. ― Dă-le încolo de muieri, toate sânt o apă și-un pământ, făcu Charlot cu dezgust, răsturnând pe gât un pahar cu vin. Când taraful se afla în pauză, Iliuță luă o frunză și-i zise cum știa el o doină de pe valea Oltului, încît se făcu în local o liniște ca de cimitir. Când isprăvi
Invitație la vals by Mihail Drumeș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295579_a_296908]
-
mândru. Parcă ieșisem din existența mea și intrasem într-alta nouă. Și odată cu mine, toată lumea avea altă înfățișare. Întreținusem multe legături cu femei. În toate avusesem numai obiectul, fără corespondență cu dragostea. Poate de aceea încercam după mistuirea actului un dezgust de femeia cu care împărțisem patul. Cu Mihaela însă se schimbau lucrurile. Cu ea trăisem un proces de purificare, de urcuș către zonele înalte ale ființei, înlăturînd zgura care îmi îngreuia zborul către fericire. Ceea ce se întîmplase aducea într-un
Invitație la vals by Mihail Drumeș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295579_a_296908]
-
o vagă încruntare. Cât m-am bucurat că nu murise. Îi respiram mireasma (numai a ei) și-mi plăcea că nu semăna cu a nici unei fete de pe pământ. Delirul voluptății care atrage se consumase, e adevărat, dar de ce nu venea dezgustul care respinge? Ce s-a întîmplat cu legea firii menită să țină echilibrul între sexe? De ce o sorbeam și acum pe Mihaela tot nesătul de ea, ta de o ființă care nu mai sosește și pleacă mereu? Nu cumva dragostea
Invitație la vals by Mihail Drumeș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295579_a_296908]
-
-i aduc bani, artă, cultură, iar, în ce privește politica, n-are îndîrjiri speciale. E, bineînțeles, anticomunist, de vreme ce n-a mai suportat să rămână la București și a plecat, prin anii '70 (dacă am reținut bine), dar fără încrîncenare. Vorbește cu un dezgust calm, când evocă atmosfera de care a fugit, și cu o amărăciune reținută, când își mărturisește decepțiile, de după revoluție. Nu se arată nici stresat de amintiri, nici indiferent, în momentele când se ajunge (inevitabil, într-o mașină cu cinci români
Aventuri solitare by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295602_a_296931]
-
dintre miile de planete ale Ligii. Dictatorul încremeni, șovăind. Apoi izbucni în râs. Înaintă și-și puse brațul pe umerii bărbatului. - Bătrânul Secoh, zise, sarcastic. Seniorul Templului clipi la acest contact, dar îl suportă un moment cu o expresie de dezgust. Colosul hohoti: - Ce este? Secoh se eliberă, ușor, dar ferm. - Aveți să-mi dați instrucțiuni? Dictatorul râse din nou, apoi, deodată, redeveni îngândurat. - Nu are importanță ce se poate întâmpla cu acest sistem. Dar sunt iritat ori de câte ori îmi aduc aminte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85126_a_85913]