6,028 matches
-
M-ai ignorat total. — Da, mi-a răspuns el sec, și aproape că mi-am întins toți mușchii din corp. Nu puteam să mă concentrez pe nimic cu excepția ta. Erai așa de dulce în hainele alea de sală. A, am exclamat încântată, lipindu-mă și mai tare de el. Pe la unu și jumătate, am spus: — Ar cam trebui să mă duc acasă. A, nu, a zis el înfășurându-și mâinile și picioarele strâns în jurul meu. Nu te las. O să te țin
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2114_a_3439]
-
care putea fi motivul. În sfârșit, Laura terminase stocul de șosete? — Pentru că a întâlnit pe altcineva, mi-a declarat Laura. Și ghici câți ani are tipa! —Treișpe ani! m-am hazardat eu. Nu! a urlat ea. Trei’șapte! —Doamne-Dumnezeule! am exclamat eu. Eram șocată. — Da, a șoptit Laura abia mai reușind să vorbească din cauza lacrimilor. Puștiu’ zice că sunt imatură. —Mucosul! — Că are nevoie de cineva mai cu picioarele pe pământ. Ce tupeu pe capul lui! Și eu care îi făceam
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2114_a_3439]
-
nu-mi fructific șansa de a-l trata ca pe un străin. Să-i dau de înțeles că nu mai făcea parte din familie. Să zicem la unsprezece și jumătate? am spus autoritară. —Ăăăă, bine, a aprobat el. —Minunat, am exclamat eu pe un ton acid. Ne vedem atunci. Și am închis fără să mai aștept răspunsul lui. Capitolul douăzeci și șasetc "Capitolul douăzeci și șase" Ei, acum v-aș minți și m-aș minți și pe mine dacă n-aș
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2114_a_3439]
-
niciodată în considerare ca sursă de inspirație pentru numele primului meu copil. Da, am reușit să îngaim cu amărăciune. După Kate Bush. N-aveam de gând să mă deranjez să-i explic motivul real. Ce-i păsa lui? Hei! a exclamat James evident abia lovit de respectiva idee. Pot s-o iau în brațe? În alte circumstanțe, James ar fi putut fi descris ca vorbind cu entuziasm. Acum era clar că furia și amărăciunea mea depășiseră nivelul capului său pieptănat cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2114_a_3439]
-
apoi să lăsăm avocații să se ocupe de detalii? (Mi-am permis ca în punctul ăsta să schițez un zâmbet. Pe care el l-a ignorat total.) Sau ai prefera să ne lăsăm avocații să lămurească absolut totul? —Aha! a exclamat el luminându-se dintr-odată. A ridicat degetul arătător ca Poirot în timp ce demonstrează o greșeală fatală a planului. Ar fi în regulă dacă am avea avocați. Dar nu avem, nu-i așa? A zis uitându-se la mine cu blândețe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2114_a_3439]
-
cam idioată. —Dar... eu am avocat, i-am spus. —Ai avocat? m-a întrebat el. Într-adevăr? Măi să fie! Chiar uluit. Și deloc mulțumit. —Ăăăă... da, sigur că am, am spus. —Măi, măi, dar ce hărnicuță ai fost! a exclamat el răutăcios. N-ai pierdut deloc timpul. —James, ce vrei să spui? Au trecut două luni, am protestat eu. Și eu care mă simțisem vinovată din cauza amânărilor și a timpului pierdut. Eram nedumerită. Oare greșisem cu ceva? Exista cumva un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2114_a_3439]
-
să ni le trimită prin fax, a spus el lent. Dacă asta vrei cu-adevărat. —Păi, nu e chestia de ceea ce vreau eu, am spus ușor nedumerită. Ideea e să încercăm să stabilim cine ce are. —Dumnezeule, ce sordid! a exclamat el foarte dezgustat. Vrei să spui că „Prosopul ăla e al meu, tigaia aia e a ta“. — Da, cred că la asta mă refer, am zis. Ce naiba era în neregulă cu James? Chiar nu se gândise deloc la toate astea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2114_a_3439]
-
El era supărat pentru că trebuie să ne împărțim lucrurile, iar eu, eu, EU! am încercat să-l facă să se simtă mai bine. Închipuiți-vă! Eu l-am consolat pe el. După tot ce s-a întâmplat! —Bărbații ăștia! a exclamat Anna clătinând din cap obosită și neîncrezătoare. Nu poți să trăiești cu ei, nu poți să trăiești cu ei. Nu poți să trăiești cu ei, a continuat mama, dar nici nu poți să-i împuști. A urmat o pauză. Apoi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2114_a_3439]
-
totul posibil. Dar care s-au sacrificat în van. M-am privit în oglindă și am fost nevoită să recunosc că arătam bine. Eram înaltă și slabă și aproape elegantă. Nu se mai vedea nici un pepenaș prin zonă. —Dumnezeule, a exclamat Helen clătinând din cap cu neascunsă admirație. Uită-te la tine! Și-a trecut așa de puțin timp de când erai o nemernică obeză! Asta era o adevărată laudă! —Strânge-ți părul sus, mi-a sugerat Helen. Nu pot. E prea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2114_a_3439]
-
fost. Și de asta ne-a și mers așa de bine. Dar nu ne-a mers bine, a sărit James. Eu ajunsesem să mă satur până-n gât să tot fiu puternic. — Și nu te-am făcut niciodată ticălos plicticos, am exclamat dintr-odată. Știusem eu că ceva din ceea ce spusese James nu era corect. — Nu contează, a conchis el iritat. Așa m-ai făcut să mă simt. — Da, dar ai zis că eu... m-am pregătit eu să protestez. —Of, Claire
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2114_a_3439]
-
scutecul, am hrănit-o și i-am spus că e mai frumoasă decât Claudia Schiffer. Mama, Anna și Helen s-au materializat la mine în cameră. S-au strecurat înăuntru prudente, întrebându-se cât de tare înnebunisem. A, salut, am exclamat eu când am văzut primul cap întrebător apărând de după ușă. Intrați, intrați! Scuzați-mă pentru scena din hol. Eram supărată. N-ar fi trebuit să-mi vărs nervii pe voi trei. —Ei, deci e în regulă, a zis Helen. Toate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2114_a_3439]
-
știind cum era The LiffeySide și strada pe care se afla, ai fi fost înclinat să pariezi că erau împușcături de mitralieră. Alo, a zis James. Avea o voce oficială și importantă. —James, eu sunt, i-am spus. —Claire, a exclamat el străduindu-se să pară prietenos. Tocmai voiam și eu să te sun. — Da? l-am întrebat politicoasă, întrebându-mă de ce voia să mă sune. Oare își mai amintise încă un fel îngrozitor în care îl tratasem? Omisese oare vreo
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2114_a_3439]
-
el chicotind. Nu-i așa? —Ăăăă, da, presupun că da. Am vești bune, James, l-am anunțat ajungând la motivul pentru care îl sunasem. — Ce vești? m-a întrebat el cu o voce mulțumită și indulgentă. Au sosit actele! am exclamat eu triumfătoare. Nici nu-mi vine să cred. Cred că e o premieră pentru sistemul poștal irlandez. —Și? m-a întrebat el tăios. Of, Doamne, m-am gândit, iar l-am supărat. Înțeleg ce-a vrut să spună. Se pare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2114_a_3439]
-
crezut c-o iubesc, mi-a răspuns cu grijă, ca și când ar fi explicat ceva unui copil foarte mic. Dar s-a dovedit că n-a fost așa. A urmat o pauză. Apoi James a spus: —Bine! E în regulă! a exclamat el pus pe luptă. Vrei să recunosc c-am făcut o greșeală. Foarte bine. Recunosc. Asta ca să înțelegi cât de mult îmi doresc ca mariajul ăsta să funcționeze. A făcut o pauză, după care a continuat cu o voce cântată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2114_a_3439]
-
expresie nerăbdătoare pe față. — Deci ce-a zis? a vrut ea să știe imediat. A zis că încă mă iubește și că mă vrea înapoi, i-am relatat eu cu o voce egală. —Ei, păi asta nu-i grozav? a exclamat mama. Presupun că da, am răspuns eu pe un ton dubitativ. —Și care-i situația cu Denise aia? m-a întrebat mama privindu-mă cu atenție. Se pare că n-a iubit-o niciodată, am răspuns eu încet. James s-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2114_a_3439]
-
răspuns cu o voce pierdută. —Ei, atâta timp cât nu te răzgândești, a cedat el cu ceea ce suna ca un râs forțat. N-o să mă răzgândesc, am răspuns obosită, știind că nu puteam să fac așa ceva. N-o să mă răzgândesc. —Bine! a exclamat el. Ei, atunci cred c-o să plec imediat la Londra. Dacă mă duc acum la aeroport, s-ar putea să mai prind un avion. Mă întreb dac-o să reușesc să-mi primesc banii înapoi pe cameră pentru noaptea asta. — Ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2114_a_3439]
-
Capitolul treizeci și unutc "Capitolul treizeci și unu" — Deci când pleci? m-a întrebat mama. —Pleci? a scrâșnit Helen. Da, am îngăimat eu, conștientă că în ochii lui Helen eram îngrozitor de slabă și de jalnică. Cred c-ai înnebunit, a exclamat ea. —Dar, Helen, nu înțelegi... m-am străduit eu să-i explic. N-a fost vina lui. Lui James i-a fost foarte greu din cauza mea. Am fost foarte râzgâiată și infantilă. Iar el n-a mai rezistat. Așa că, din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2114_a_3439]
-
vina lui. Adam a izbucnit într-un râs strident, fără strop de veselie în el. — Atunci a cui a fost vina? Nu-mi spune. Nu, te rog să nu-mi spui. James a zis că a fost vina ta, a exclamat Adam. Păi, da, dar, vezi tu... Pur și simplu nu-mi vine să cred, m-a întrerupt el furios. Ești o femeie inteligentă - o femeie foarte inteligentă - și-l lași pe idiotul ăsta să te pună la pământ. Ce ți-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2114_a_3439]
-
Vocea desprinsă de trup a întrebat: Cine îl caută, vă rog? La care eu a trebuit să stau un minut și să mă gândesc. Cine îl căuta? Apoi mi-am amintit. —A, ăăă, sunt soția lui, am spus. —Claire! a exclamat bărbatul respectiv, devenind ultrajovial. Asta probabil ca să-și ascundă stânjeneala. Ce mai faci? Eu sunt George. Mă bucur foarte tare să te aud. George era partenerul lui James. Și prietenul lui. Și presupun că în felul lui machist, de flăcău
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2114_a_3439]
-
nu prea avem trecere la femei. Cred că nu suntem destul de incitanți. Îți vine să crezi așa ceva? N-am știut niciodată că James a crezut că e prea serios și prea plictisitor pentru mine, am spus uluită. —Ei, haide, a exclamat George neîncrezător. Nu ești de acord cu mine că, dintre voi doi, tu ești de obicei sarea și piperul în orice situație? —Ba da, am admis disperată să-l fac pe George să nu se oprească din povestit. Iar James
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2114_a_3439]
-
crezi? — Nu, presupun că nu, am spus. Dar dacă eu m-aș mai fi potolit, atunci poate că James n-ar mai fi avut senzația că e așa de plicticos. Dar ce sens ar fi avut să faci așa ceva? a exclamat George. Atunci n-ai mai fi fost tu. „Știu“, m-am gândit eu cu frenezie. „Dar tocmai asta vrea James să fac.“ —Ei, poate că lui James nu i-a plăcut să trăiască alături de o persoană așa de zgomotoasă și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2114_a_3439]
-
nou exprimare emfatică) cu calmul lui, a zis George, care vorbea de parc-ar fi citat dintr-un manual de psihologie. Dar din criza asta puteți evolua - o pauză ușor jenată - puteți să vă redefiniți parametrii relației. —Hei, George, am exclamat eu disperată să-l fac să închidă telefonul. Nu eram sigură cât mai eram în stare să susțin conversația asta. Chiar că ai început să-ți iei în serios sentimentele. — Da, a zis el timid. Ba chiar îmi explorez latura
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2114_a_3439]
-
James. Nu toți bărbații sunt atât de simțitori. —Mulțumesc, Claire, a spus el mândru. Aproape că-l auzeam cum plesnea de mulțumire. — Simt că am învățat foarte multe. Și nu-mi mai este teamă să plâng. —Bine, foarte bine, am exclamat entuziasmată, deși îngrozită la gândul că George s-ar putea oferi să-mi facă o demonstrație pe loc. Cum aș putea să-l fac să închidă telefonul fără să dau senzația că nu sunt interesată de evoluția lui emoțională? m-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2114_a_3439]
-
Judy. În ce fel vrea să te schimbi? — Ei, știi și tu, am îngăimat eu. Vrea să nu mai dau atâtea petreceri. Și să nu mai merg la atâtea petreceri. Să fiu mai liniștită. Și mai sensibilă. —A, înțeleg, a exclamat Judy înfierbântată. Vrea să fii o tipă plicticoasă, așa, ca el, nu? Și vrea să te țină sub supraveghere ca să-ți strice tot cheful de viață. Ce rahat! Apoi Judy a făcut o pauză. După care i-a mai venit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2114_a_3439]
-
iminente explozii de furie. — Te rog, i-am răspuns încercând să par amabilă. —James s-a întors la Denise aia? m-a întrebat mama. Din câte știu eu, nu. I-am zâmbit amărâtă încercând s-o consolez. —Slavă Domnului, a exclamat mama răsuflând ușurată. Of, Doamne! Biata mama! Dac-ar fi știut adevărul! Denise nu reprezenta o problemă. În schimb, o problemă exista. O problemă mult mai mare decât Denise. Iar asta spunea multe. Sincer, nu credeți că până în punctul ăla
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2114_a_3439]