2,956 matches
-
Mare, în Moldova și Valahia, prin instaurarea unora dintre domnii greci din Fanarul Constantinopolului, în Transilvania, Ungaria și, nu mult mai târziu, în Banat, Oltenia și Serbia prin schimbarea dominației turce cu aceea habsburgică. Evident că ritmul imprimat de aceste metamorfoze în plan politic și, desigur, ideatic, este diferit de la o regiune la alta. Oricum însă, forma statală de tip centralist francez câștigă teren, și Boemia, Austria, Ungaria, Serbia, Banatul, Transilvania sunt exemple cât se poate de edificatoare. Unele detalii sunt
[Corola-publishinghouse/Science/2253_a_3578]
-
petrec lent, dar se petrec. Despotismul luminat creează noi rețele de pătrundere a cărților și a marilor idei, a cărturarilor și a artiștilor, așa încât mijlocul veacului al XVIII-lea va găsi Europa Centrală într-o ipostază favorabilă deschiderilor, dornică de metamorfoze. Dacă Berlinul acestei epoci devine o dublă capitală a culturii, pe de o parte, capitala francofonă a unei Europe aflate în plin proces de emancipare, pe de alta, capitala unui Aufklärung de expresie protestantă germană, iar Polonia participă la prosperitatea
[Corola-publishinghouse/Science/2253_a_3578]
-
existența unor caractere naționale deosebite. Filosoful năzuiește mereu spre nou, spre alte orizonturi, cercetările sale fiind „ca niște ramuri de arbore, care ar fi fost dintr-o dată silite să dea rod pe timp de furtună”. Trăind sfârșitul unui ev cu metamorfozele gândirii, observând nestatornicia sistemelor politice, precum și inadaptabilitatea vechilor practici la noile teorii, Herder este conștient de necesitatea implantării unui crez, dacă e cu putință total diferit de cel medieval. Dacă Giambatista Vico are ca punct de sprijin seria acțiunilor umane
[Corola-publishinghouse/Science/2253_a_3578]
-
nu sufere sistemul. Schimbările sunt posibile doar în spiritul despotismului luminat. Revoluționarii de profesie întârzie să apară. Cu toții sunt adepți ai Iluminismului și „Iluminismul nu e revoluționar sau nu preferă metode revoluționare”. Petiționarii români din Transilvania anului 1791, cu toate că anunță metamorfoza pașoptistă, „nici ei nu sunt revoluționari” (D. Prodan). Contele Teleki cu atât mai puțin. În biblioteca sa intră celebrul memoriu colectiv, Supplex Libellus Valachorum, apoi și operele lui Micu, Șincai, Maior; mai mult, ele formează obiect de studiu pentru cancelar
[Corola-publishinghouse/Science/2253_a_3578]
-
pipă și călimară). Spre deosebire de pictură, în cadrul operei literare narațiunea oferă perspective diferite. Dacă pictura oferă o perspectivă după care contemplatorul încearcă descifrarea imaginii, în literatură perspectivele nu țin de imagine, ci și de viziunea asupra lumii, așa cum se întâmplă în Metamorfoza lui F. Kafka, unde personajul principal oferă lectorului o perspectivă diferită asupra lumii. În cadrul operei literare schimbarea perspectivei durează, în timp ce în pictură este simultană. Efectul oglinzii este simțit prin faptul că oferă contemplatorului mai multe perspective în mod simultan. Acest
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
comun și istoria colectivă: neliniștile personale, visele, experiențele magice și fantastice descriu romanul secolului trecut. Figurile de stil duc la dimensionarea realității în compartimente incompatibile cu realitatea. Experiențele personale și izolate sunt transformate prin imagini și metafore, în realități romanești: Metamorfoza lui Kafka. Definirea realității și înțelegerea ei este posibilă datorită romanelor prin inventarea unei noi definiții a stării trăite, ca kafkaesque sau orwellian. 4. Subgenuri estetice specifice operei literare Anumite subgenuri literare și categorii estetice, înțelese ca tropi ontologici și
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
la relieful consistent al momentului sufletesc. În a doua situație, reflexia optează între un angajament total care parcurge toată scara etapizării actului și o rezervată strategie strict pregătitoare care lasă mecanismelor automate câmp liber de manifestare și precipitarea eficientă a metamorfozei. În sfârșit, în cea de-a treia situație este necesară o discernere prealabilă (operată în filosofia contemporană) între trăsături intrinseci (interne, monadice) ale stării sufletești și trăsăturile extrinseci (externe), urmând ca luciditatea momentului de cumpănă să decidă care vor fi
Conştiinţa de sine. Eseu despre rolurile multiple ale reflexivităţii by Vlad-Ionuţ Tătaru [Corola-publishinghouse/Science/929_a_2437]
-
ca revenirea la sine să capete miza unei statornicii și a unei continuități secunde. La început, în fiecare schimbare, discernământul discriminatoriu al conștiinței reflexive distinge un nucleu de esențialitate care va rămâne nemodificat, de partea ce urmează a fi supusă metamorfozei. Această împărțire care polarizează realitatea interioară intră apoi în proiectul actului inovator și patronează îndrumător toată desfășurarea acestuia, indicând la nivelul fiecărei etape înclinarea balanței pragmatice înspre un pilon descriptiv sau altul, adică decizând ce se atașează laturii stabile și
Conştiinţa de sine. Eseu despre rolurile multiple ale reflexivităţii by Vlad-Ionuţ Tătaru [Corola-publishinghouse/Science/929_a_2437]
-
să împânzească registrul explicativ al actului. Clarificările acestui tip de științe pun în evidență care este drumul invers de legare a absolutului de teritoriul ontic, realizat uneori pe calea aspră a individuației, iar alteori, mai direct, pe calea lipsită de metamorfoze interioare a transpunerilor operate de inteligență. Ambele situații deschid posibilitatea intrării în scenă a unui spirit de finețe hermeneutic ale cărui tehnici de abordare a faptului real se delimitează de simbolismul bine conturat al spiritului explicativ al științelor exacte și
Conştiinţa de sine. Eseu despre rolurile multiple ale reflexivităţii by Vlad-Ionuţ Tătaru [Corola-publishinghouse/Science/929_a_2437]
-
fie că ea reprezintă esențializat întreg drumul parcurs de creator, fie că unește determinațiile comportamentului contemplatorului) trebuie să acceadă la un nivel superior de raționalitate, să progreseze ontologic până la o treaptă a deplinei limpezimi eidetice, a maximei clarități conceptuale. Fără metamorfoză transfiguratoare și fără forțarea caracteristică simbolismului noțional abstract, ele trebuie investite cu substanța spirituală care pune bazele unui în sine acoperitor din punct de vedere axiologic (adică fundamentează autosuficiența valorică atât de caracteristică domeniului frumosului). Unul dintre scopurile cultivării constante
Conştiinţa de sine. Eseu despre rolurile multiple ale reflexivităţii by Vlad-Ionuţ Tătaru [Corola-publishinghouse/Science/929_a_2437]
-
constituției psiho-spirituale individuale care ar trebui să beneficieze de contribuția unor "rațiuni" în chip distinct specifice. Departe de o obligativitate a înrudirii sau a afinității, realitatea reflexivității inspirate teoretic face din saltul spectaculos al naturii intelective o expresie comună a metamorfozelor interioare. De aici, culoarea angajamentului personal este dată de instinctele cognitive și de deprinderile intelectuale ale fiecăruia și fiecare își utilizează propriile manierisme atunci când întâlnește realitatea imperativă și înrâuritoare a tumultului sufletesc. Nu degeaba s-a afirmat că, în materie
Conştiinţa de sine. Eseu despre rolurile multiple ale reflexivităţii by Vlad-Ionuţ Tătaru [Corola-publishinghouse/Science/929_a_2437]
-
repetă pe scurt experiența poetică” a generației războiului. Al. Piru îi suspectează versurile de minulescianism și îl reduce pe poet la postura unui „incorigibil pozeur”, în vreme ce pentru Eugen Simion el e „un tipic poet de tranziție” și un „poet al metamorfozei” identității, cu accente suprarealiste. Sigur este că T. împarte numeroase teme și atitudini lirice cu generația sa, în arterele căreia, de altfel, circulă parcă globulele aceleiași grupe de sânge, pompat deopotrivă de un moment dramatic al istoriei și de unul
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290224_a_291553]
-
în condiția ei originară. VLADIMIR STREINU Spirit, totuși, modern prin limbajul disonant și neîncrederea programatică pe care o arată față de puritatea categoriilor (frecvent e procedeul de a substitui tragicului grotescul și invers!), C. Tonegaru este, înainte de orice, un poet al metamorfozei. Regimul lui afectiv este instabilitatea, fuga de o identitate sigură (și, în compensație, plăcerea de a purta mai multe măști). Preferă materiile fluide, necorporale (ceața, negura, aburul, fumul) și alege adeseori ca decor pentru reveriile lui noaptea, când obiectele își
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290224_a_291553]
-
Minerva, București, 1995, p. 195. 9 Le Soir, "Vers la relisation d'un vaste plan economique", nr. 114, Dimanche, 24 Avril 1938, p. 3. 10 A.N.I.C., Fond Președinția Consiliului De Miniștri, Dosar 9/1938, ff. 8-9. 11 Florin, Müller,, Metamorfoze ale politicului românesc 1938-1940, Editura Universității din București, București, 2005, p. 230. 12 "Frontul Renașterii Naționale", Revista De Drept Public, nr. 1-2, "Institutul De Arte Grafice Marvan", București, 1939, p. 272. 13 Universul, Anul al 56-lea, nr. 4, din
[Corola-publishinghouse/Science/84978_a_85763]
-
traducere de Velică Boari, Editura Polirom, Iași, 2002. GIURESCU, DINU, Matei, Horia, NICOLAESCU, Nicolae, POPA, Marcel, Rădulescu, STĂNCIULESCU, Gheorghe, Alexandru, Istoria României în date, Editura Enciclopedica București, 2003. MÂNER, Hans-Christian, Parlamentarismul în România (1930-1940), Editura Enciclopedica, București, 2004. MÜLLER, Florin, Metamorfoze ale politicului românesc 1938-1940, Editura Universității din București, București, 2005. ROGGER, Hans, Weber, Eugen, (Coordonatori), Drepta Europeană. Profil Istoric, Editura Minerva, București, 1995. SCURTU, Ioan, Istoria României În Anii 1918-1940, Editura Didactica Și Pedagogica, București, 1996. Documente de arhivă: A
[Corola-publishinghouse/Science/84978_a_85763]
-
secolul al XV-lea, să fie folosită sintagma employé en écritures 164. Însă efigia unei atare figuri, a cărturarului, pare să fi trecut de-a lungul timpului prin mai multe ecluze ale sensului. Pentru mulți cercetători, s-a produs o metamorfoză prin care noțiunea a devenit, parțial, sinonimă cu aceea desemnată de intelectual. Cărturarul sau, mai nou, intelectualul, acestea sînt opțiunile deopotrivă epistemice și axiologice asupra rostului pe care l-ar fi avut un asemenea tip de personalitate, situată mai totdeauna
Cel de-al treilea sens by Ion Dur [Corola-publishinghouse/Science/911_a_2419]
-
apodictice), la care se adauga o permanentă ispită a esențialului, un patos al lucidității, al ideilor clare și distincte, o plăcere a simplității demonstrațiilor, a observației aparent elementare, după cum aveam acolo și un evident simț al perspectivei istorice și al metamorfozelor istoriei (inclusiv literare). Aproape în fiecare pagină scrisă de Romul Munteanu se simțea o gîndire care voia să fie obiectivă, un producător de idei prea puțin sau deloc dispus la speculații sterile sau afirmații generoase, dar interesat în schimb de
Cel de-al treilea sens by Ion Dur [Corola-publishinghouse/Science/911_a_2419]
-
din presa anului 1998, antologie de Cezar Paul Bădescu, Editura Paralela 45, Pitești, 1999. 2 v. Jacqueline Russ (coord.), Istoria filosofiei, vol. I, Gîndirile fondatoare, Editura Univers Enciclopedic, București, 2000, pp. 7-18. 3 Pentru o abordare mai nuanțată a acestei metamorfoze, v. Jacques Le Goff, Histoire et mémoire, Gallimard, Paris, 1988. 4 v. Constantin Noica, Simple introduceri la bunătatea timpului nostru, Editura Humanitas, București, 1992, p. 162. 5 Ibidem, p. 163. 6 Ibid. 7 Ibidem, p. 174. 8 v. Costică Brădățan
Cel de-al treilea sens by Ion Dur [Corola-publishinghouse/Science/911_a_2419]
-
precum și acea gigantizată intuiție până la proporții de viziune cosmică. Dintr-o asemenea completare avea de profitat însăși rațiunea, devenită cu timpul dialectică, din statică, așa cum se arăta încă în luminism" (s.n. Existența romantică, p. 12). E. Spranger evidențiază și el metamorfozele iluminismului, care "s-a transformat chiar în opusul său, dar de murit, n-a murit niciodată": "Tocmai raționalismul berlinez este leagănul nemijlocit al romantismului" (Wilhelm von Humboldt..., p. 40). O altă dovadă a deschiderii iluminismului către romantism (fie el și
Dilthey sau despre păcatul originar al filosofiei by Radu Gabriel Pârvu [Corola-publishinghouse/Science/1405_a_2647]
-
garanții” și „futuriștii” 261 14.5. De la „curriculumul caricaturizat” la „curriculumul înnobilat” 266 14.6. Atacurile „perfidului Albion” asupra curriculumului american 268 14.7. Seismul instituțiilor și decesul curriculumului modern 270 Note și referințe bibliografice 273 Capitolul XV. Stenochoria și metamorfozele curriculumului educațional în era postmodernă 277 15.1. Despre un realism halucinant 278 15.1.1. Un alt mod de a gândi 278 15.1.2. De la realismul practic la hiperrealitate 280 15.1.2.1. Teorema de incompletitudine 281
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
comportă cel puțin un cusur major: ele abordează problematica într-o manieră sincronic-structuralistă care trădează obsesiile științei clasice de a formula „legi universale”, anistorice, eterne, imuabile. Dimensiunea diacronică a acestui fenomen sociocultural și antropologic care marchează istoria civilizației euroatlantice prin metamorfoze complexe și polimorfisme uimitoare este fie ignorată, fie considerată un propadeutikón, a cărui simplă rațiune ar fi aceea de a pregăti triumful vremurilor noastre. Actualizante și nu de puține ori magnilocvente, cercetările transversaliste celebrează tacit infailibilitatea științei moderne și admit
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
pentru această condiție eudemică postthanatică. Cele mai multe mimau dramatic și orgiastic însămânțarea boabelor de grâu (asimilată mistic probabil cu actul sexual), încolțirea și ieșirea lor la lumină, precum Persefona. Misterele eleusine par să fi evoluat de-a lungul timpului, dar despre metamorfozele interne ale acestei școli-confrerii nu s-a aflat niciodată ceva cert. Doar calendarul, fatalmente exoteric, era cunoscut. Micile Mistere erau sărbătorite în luna Antesterion (februarie), când se pare că erau inițiați noi membri; nou-venitul devenea misti (inițiat în mistere) cu ajutorul
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
î.Hr. (data urcării pe tron a lui Alexandru) și 529 d.Hr. (data închiderii Școlii de filosofie de la Atena de către împăratul Iustinian), enkyklios paideia era, de fapt, o dogmă pedagogică, pe care nu au afectat-o nici măcar năvălirile barbare; doar metamorfoze ale conținuturilor care influențau nesemnificativ idealul „formării integrale” pot fi semnalate în activitatea școlilor de pe întreg cuprinsul Imperiului Roman. Ce era enkyklios paideia?3 Nu trebuie să confundăm această expresie elină din secolul al IV-lea î.Hr. cu „enciclopedia”, termen
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
III-lea d.Hr. pentru repudierea marii culturi elene? Poate. Altfel avem de a face cu o transformare istorică, de proporții aproape mitice, la care au contribuit multe generații. Dar două personalități geniale - una pedagogică, alta politică - au marcat profund metamorfoza creștină și pragmatică a lui enkyklios paideia: Alcuin și Carol cel Mare. 8.2. Alcuin și Carol cel Maretc "8.2. Alcuin și Carol cel Mare" Mai întâi, cine era acest Albinus Flaccus (730-804) supranumit Alcuin din York1 și ce
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
Inchiziția a intrat în acțiune căutând vinovații în locurile cele mai propice apariției ereziilor: școlile și universitățile - structurate în trivium și quadrivium, reînviau vechea enkyklios paideia, deși într-o formă sfâșiată, acordând prioritate fie triviumului „umanist”, fie quadriviumului „realist”. Aceste metamorfoze paideutice și culturale nu se desfășurau solitar; dimpotrivă, au fost însoțite de frământări politice și religioase care, în secolele XVI-XVII, au atins paroxismul. După dezastrul cruciadelor creștine, acestea s-au transformat chiar în înfruntări sângeroase. Mai ales în Europa Occidentală
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]