2,391 matches
-
nici o răspundere, zise Varga dârz. Cel mult pot să-ți las aici oamenii mei, dar numai până dimineață și cu condiția să nu mi-i trimiți cine știe pe unde... ― Bine, fie a mea și răspunderea... Toți fugiți de răspundere, mormăi aghiotantul; apoi, uitîndu-se la prizonier, urmă: Parcă-i mai arde lui acuma de fugă... Unde să mai fugă? Apostol zâmbi recunoscător și se gândi să-i spună să fie liniștit și fără grijă că de-acuma s-a sfârșit... Dar
Pădurea spânzuraților by Liviu Rebreanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295612_a_296941]
-
el întrebarea în minte. " Oare ce-a zis plutonierul? se gândi Bologa, singur. Poate că el știe ceva... E vechi în serviciu și a văzut multe cazuri..." Când își dădu seama ce speranțe se împletesc în gândul acesta, îl părăsi mormăind: "Prostii... Uite ce prostii mă apucă..." Își aruncă pe pat casca și râse scurt, sec, fals, frecîndu-și coșul pieptului cu palmele, ca și când ar fi încercat să-și mulcomească bătăile inimii. Simți în buzunarul tunicii fâșâit de hârtie și se opri
Pădurea spânzuraților by Liviu Rebreanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295612_a_296941]
-
vorbesc cu el despre micuță și i-am spus ce i se întâmplase. Nici dacă l-aș fi izbit în moalele capului nu ar fi fost atât de uluit. A fost nevoit să se sprijine de tocul ușii și a mormăit tot felul de lucruri despre tinerețe, frumusețe, drame, război și despre sfârșit. Nu mai eram decât noi doi, Mazerulles și cu mine, împreună cu o mică fantomă care ne vizita la fiecare frază rostită. Inspectorul a înțeles că nu mai era
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
fundul, poate și sângerând, agitându-și pumnul și înjurând, făcându-l în toate felurile, apoi lovindu-și fesele amuzat și râzând să-și dea afară plămânii, râzând multă vreme, până când râsul se transforma în sughițuri grotești, oprindu-se din râs, mormăind, recăpătându-și suflul, aerul serios, plictiseala și vidul. Turnându-și vin cu o mână tremurătoare, bându-l dintr-o înghițitură, gândindu-se că nu e mare lucru de capul nostru, da, nu mare lucru, că asta nu poate să mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
RĂbillon. Asta m-a zguduit puțin. Apoi m-am gândit că nu puteam merge în altă parte, că trebuia să merg, să împing ușa, să-l văd pe Bourrache, ochii lui sumbri, trupul masiv, să-i strâng mâna și să mormăi cuvintele prostești care se spun în asemenea ocazii. Niciodată nu mai văzusem înainte marea sală a localului goală. Nici un zgomot. Nici o masă pusă. Nici o voce. Nici un zgomot de pahare ciocnite. Nici un fum de pipă. Nici un miros de bucătărie. Doar un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
mai bine decât aici, cu tine. Gura lui emana un miros de pantofi vechi, așa că mi-am întors fața în direcția opusă, către mutra turtită a ceasului deșteptător, care a început să sune exact în clipa aceea, iar el a mormăit, de câte ori ți-am spus să pui ceasul în camera lui Noga, și m-am ridicat printr-o smucitură, razele soarelui mă orbeau, ce te-a apucat, Udi, este încă doar o copilă, noi trebuie să o trezim pe ea, nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
eu o trag peste el cu mișcări lente, fluturând-o dinaintea lui, așa cum făcea mama când eram bolnavă, ca să-mi răcorească fruntea cu suflarea ei plină de dragoste. Curentul făcut de pătură îi mișcă părul rar de pe frunte, iar el mormăie la celălalt capăt al păturii, de parcă l-ar fi lovit cineva, ce pătură e asta, este atât de grea, iar eu spun, Udi, asta e pătura ta preferată, și el spune gâtuit, mă sufocă, nu pot respira. Mami, e deja
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
cealaltă împinge patul, eu merg în urma lor, devenind deodată inutilă. Cum a fost, îl întreb eu, și el face un gest plin de ostilitate, cum ar fi putut să fie, dar eu încerc din nou, ce au spus, iar el mormăie ceva, nimic, nimeni de aici nu spune nimic, și totuși în vocea lui nu este nici urmă de amărăciune, doar o resemnare copilărească, iar în momentul în care ajungem înapoi la Urgențe, pare chiar vesel, ca și când ne-am fi întors
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
parte, cu fața palidă și ascuțită, părea că devenise prizonierul bătrâneții în timpul acestei ore în care fusese plecat, mă ridic în grabă, mă aplec deasupra lui, ca și cum ar fi fost un prunc în landou, cum a fost, Udighi? și el mormăie, abia mâinedimineață vom avea rezultatele, parcă și corpul i s-a împuținat, umil, eu îl întreb preocupată, a durut, iar el spune, nu, a fost pur și simplu neplăcut, iar Noga ne informează cu mândrie, tati, eu nu voi mânca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
trebuie să vorbești cu ea, altfel toată povestea asta se va termina rău, însă exact atunci îi văd ieșind, delegația aceea inexpresivă, asemenea procesiunii unei secte, alerg după ei, ating halatul ultimului dintre ei, spuneți-mi ce se întâmplă, el mormăie fără chef, încă nu suntem siguri, din câte se pare, este vorba despre o paralizie conversivă. Ce fel de paralizie? întreb eu, iar el spune, conversivă, este ca și cum trupul ar transforma o presiune sufletească într-o afecțiune corporală, o reacție
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
atâta doar că niciodată lucrurile nu merg în totalitate bine. Îl privesc îndurerată pe fratele meu cel mic, fața lui are o expresie îndrăzneață, la fel e și Noga, se apropie de mine, pe el l-am iubit cu adevărat, mormăia în brațele mele ca un ursuleț sălbatic, eu eram lupul, iar el era ursul și ne zvârcoleam amândoi în patul cel înalt al mamei, până să devină patul tatei și să se scufunde sub el, iar Yotam aproape că dispăruse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
îndrăznea să glumească. Drake era operator de criblor, dar știa să se servească și de pușcă, de pistol, grenade, de majoritatea armelor albe, ca și de dinți. ― Mi se pare că solda cam lasă de dorit pentru operații din astea, mormăi el. ― Mai ales că trebuie să-ți vedem mutra la sculare, Drake. Era meditehniciana care vorbise: fără nici un dubiu, cea mai fermecătoare dintre membrii acestui echipaj, dar până deschidea gura. ― ' Te-n cur, replică cel în chestiune. Se uită la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85118_a_85905]
-
un comteh, dar poate fi la fel de eficace ca și ceilalți în luptă. ― Și dumneata? Se așeză: mulțumit, calm, pregătit. ― Sunt aici pentru că n-aveam nici o chemare pentru patiserie. Motoarele bubuiră și naveta sări în lături coborând în puțul sasului. ― Hei, mormăi Frost. I-o fi trecut cuiva prin cap să verifice arimajul la coșciugul ăsta ambulant? dacă roțile nu sunt blocate ca lumea, ne pomenim în afara navetei. ― Relaxează-te, drăguță, zise Dietrich. Am verificat. Nu pățim nimic. N-o să mișcăm până
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85118_a_85905]
-
acolo, încercați să repuneți în funcțiune ordinatorul. Fără râvnă inutilă. Nu-i dăm să prelucreze date, vrem doar să avem acces la memoria lui. Hicks, ne întâlnim. Mă găsești la sasul sud, lângă turnul telecomunicațiilor. Aici Gorman, terminat. ― Terminat, mda, mormăi Hudson. Vine. Parcă sunt deja mai liniștit. Vasquez se asigură că microfonul ei era întrerupt înainte de a aproba: ― Căcăciosul! Transportorul blindat rula încet pe artera principală al coloniei, iar proiectoarele lui luminau zidurile pătate și erodate ale imobilelor. Trecu pe lângă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85118_a_85905]
-
locul, înainte de a declara: ― Laboratorul medical. Nimic spart. Nu cred că aici au fost lupte. Colonii trebuie să fi pierdut partida în prima sală. Wierzbowski studia cele dezvăluite de luminatul auxiliar, apoi observă ce anume îi atrăsese atenția lui Ripley. Mormăi ceva și se duse la ea. La fel făcură și ceilalți. La capătul laboratorului, un halou violet îmbrăca șapte cilindrii transparenți. Combinația luminii acesteia și a fluidului conținut în tuburi servea la păstrarea substanțelor organice care se găseau în interior
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85118_a_85905]
-
perfect elementele stației, dar nimeni nu putea spune dacă fusese dinadins. Acest ansamblu strălucitor se întindea iu interiorul nivelului C, cât duceau camerele infanteriștilor. Substanța rășinoasă umplea cel mai neînsemnat spațiu liber, dar nu împiedica funcționarea stației care continua să mormăie și să modifice atmosfera Acheronului, indiferentă la compartimentarea heteromorfă a unei mari părți a nivelului ei inferior. Numai Ripley avea o vagă idee despre natura a ceea ce descoperiseră infanteriștii, dar era năucită ca să nu mai poată furniza și explicații. Era
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85118_a_85905]
-
era singurul care auzise ordinul. Infanteriștii se priveau increduli și consternați. ― E țicnit, sau ce are? făcu Wierzbowski strângându-și pușca lângă el, ca pentru a-l sfida pe Gorman să vină să i-o ia. ― Și atunci ce folosim? mormăi Hudson. Insulte? Hei, locotenente, încercăm cu judo? Dar trebuie să aibă și ei brațe. ― Au, afirmă sec Ripley. ― Nu sunteți neajutorați ca bebelușii, Hudson, răspunse Gorman. Aveți alte arme. ― N-ar putea fi o idee rea, murmură Dietrich. ― Ce? Folosim
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85118_a_85905]
-
pe Newt la piept. ― Vasquez. poți să ne acoperi până la așezarea navetei? Femeia îi zâmbi, dezvelind o dantură perfectă. ― Ce întrebare?! Mângâie patul vibratorului. Caporalul se adresă și ultimului membru al grupului. ― Vii cu noi? ― Nu încerca să fii haios, mormăi Burke. ― Nici n-aveam de gând. În nici un caz aici. Locul ăsta nu are nimic haios. (Branșă microfonul individual.) Bishop, ai găsit ceva? O voce sintetică umplu compartimentul. ― Aproape nimic. Ca în majoritatea coloniilor, materialul de cercetare este rudimentar. Am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85118_a_85905]
-
B urmăresc și distrug mai multe ținte, zise ridicându-și privirea spre Hudson. Ne-ai pus la dispoziție o putere de foc valabilă. Comtehul studia nenumăratele informații care le parveneau. ― Dacă am avea măcar vreo duzină de. aparate de-astea... mormăi. Ar fi de-ajuns. Ah, dacă am avea vreo duzină... Bubuitul regulat al armelor automate se repercuta în interiorul clădirii. Pe consolă, numerele care apăreau pe contoarele munițiilor se derulau inexorabil. ― Cincizeci de cartușe pe armă. Cum dracu' să-i oprim
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85118_a_85905]
-
rodul unei analize colective, dar ăsta-i rezultatul. Au întrerupt curentul, au evitat roboții-santinelă și au găsit un nou mijloc de acces în clădire: un pasaj pe care noi nu l-am descoperit. ― Și totuși ne-am gândit la toate, mormăi Hicks. Hudson se dădu mai departe de ușă. ― Cincisprezece metri. ― Habar n-am cum de-au reușit. O gaură de acid într-o conductă. Un pasaj subteran declarat blocat din greșeală. O trecere pe care colonii au adăugat-o sau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85118_a_85905]
-
zimbrii și urșii? Dar blănile lor? Unde-s albinele, sfecla*, cotnarul, unde mi-e vinul, în general? Ubi sunt? — Minunat ai grăit! - ridică Huruzuma ochii spre Barzovie. Ia uită-te ce-a înțeles asta din tot ce-a spus Vodă! - mormăi spătarul Vulture către Metodiu. — Femeia tot femeie! - suspină călugărul. Episodul 14 O PRECUVÂNTARE După ce ascultase cu luare aminte vorbele tânguitoare ale lui Barzovie-Vodă, hanul cel tânăr făcu semn să se facă liniște. Tătărușii, care până atunci se tot învârtiseră în jurul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
stareță cu Buzatu. Era cum ai vedea o casă arzând și când să te repezi s-o stingi, hop! ea se smulge din pământ și suie la ceruri... — Și șase de-a dreapta Tatălui și va veni cu mărire să judece! - mormăi a batjocură Stejeran. Hai, mă Parnasie, că vorbești prostii! Acum lămuriți-mă și pe mine, grăi Parnasie fără să-l bage în seamă pe Stejeran - ce le trebuia lor pământ? — Era pământ bun? - se interesă Cancioc. — Pământ gras, pământ strămoșesc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
ceva pământul acesta, apoi povești dă din belșug. Nu crește grâul cum cresc poveștile. Că ele cresc și iarna, când bobul doarme ca ursul în bârlog. Că despre un urs să vă spui, dacă tot veni vorba. Iar despre urși?! - mormăi Stejeran. Altceva nu mai știți? — Da, frate Stejeran, tot despre urși, căci ursul despre care o să vorbesc nu e urs de rând. De altfel, ursul e în poveștile noastre ce e sultanul la turci: cel ce năvălește. V-ați gândit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
de la oi curgea, brânza, mă rog, se făcea, câinii o apăra, ce-i mai trebuia? Că știți și voi, fraților, când apucă femeia de se retrage la munte, cum... — Apăi, frate Cancioc, parcă era vorba să povestești de-un urs - mormăi Stejeran. Stai că vine și ursu acuș. Și cum sta într-o noapte Mădălina și visa la o turmă mai mare și la câini mai bărbați, numai ce-și aude câinii ei învățați, cinci de toți, hămăind de mama focului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
ăl roșu, că nu ieșea oricum, chiar lup să fi fost, se uită oleacă într-un ciob, mai netezește ici, mai îndreaptă colo și până la urmă, încălțându-și botforii, iese. Afară, cine era, așa, cam la zece-douăzeci de pași? — Ursu! - mormăi Stejeran. — Dar ce urs, fraților, ce urs! Mădălina, ce-i drept, mai văzuse ea urși la viața ei, dar ăsta, veac! Stătea desfășurat în două picioare, subțirel la mijloc, vânjos în umeri și cu doi câini la subțiori. Se uită
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]