4,917 matches
-
de mătase cu fir de aur. 21-22 august 2004 UIMITOAREA AVENTURĂ A LUI GIAN-GIACOMO REPTIGLI Era ora 5 dimineața când la radio fu transmisă următoarea știre: „Radu Mâzgâlici, un sul de carton condamnat la moarte pentru incultură, a evadat din pușcărie împușcând 34 de paznici“. Gândacul de Colorado Gian-Giacomo Reptigli, tetraciclist din tată-n fiu, încarcă cu muci mitraliera cu muci și porni la vânătoare. Era cel mai mișto vânător de evadați cu putință: în afară de susnumita mitralieră, mai poseda un bibelou
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1965_a_3290]
-
nouăzeci. Mușchi. Creier. Buze subțiri, surâs robotic, privire inteligentă, ultravioletă. Știa, îmi era clar. Știa ce făcusem cu cadavrul, știa unde este arma, știa ce gândesc și de ce, știa ce marcă de cafea prefer și ce țigări fumez. Voi înfunda pușcăria, mă gândii. Ce-mi trebuia să-mi omor gagica tocmai în Suedia? Ne așezarăm, aprinserăm țigări, îi oferii un whisky, pe care, spre mirarea - mai exact: stupoarea - mea, îl acceptă. Scoase dintr-un buzunar niște hârtii ce conțineau declarația pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1965_a_3290]
-
da, îmi amintii. Patinoarul. Da, gheața o vom importa din Groenlanda. Între cei doi mesteceni de-acolo va fi poșta, mai sus pe drum pescăria, chiar vizavi de poteră. Pe deal vom amplasa bineînțeles o piscină, și fabrica de pisici, pușcăria, un pâlc de palmieri... PULA FERMECATĂ Muzica: Smashing Pumpkins, David Bowie, Kraftwerk, Suede 1. Era duminică dimineață și îmi făceam clătite când a sunat telefonul. Am pus polonicul pe care tocmai îl umplusem cu aluat înapoi în oală, am dat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1965_a_3290]
-
un simulacru de nuntă. Mireasa poartă o rochie pătată de sînge, iar mirele - un frac găurit cu lovituri de cuțit și un joben străpuns de o săgeată și amîndoi, mire și mireasă, sînt bărbați. Un oficial purtînd un trening de pușcărie și ducînd În mînă un baston cu un cap de maimuță În vîrf rostește: „Vă declar soț și soție, vă rog să faceți cu rîndul.“ Maggie Îi Încredințează mireasa mirelui. „Ia-o. Te rog“, Îi spune. Wakefield nu e deloc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2295_a_3620]
-
cîndva soție. Nu a bănuit nicicînd existența unei astfel de Mariane. La cîțiva metri de expoziția suedeză se află pavilionul belgian. Aici nu prea au noroc, pentru că nu se vede nicăieri nici țipenie de om. Belgia a venit cu o pușcărie futuristică total automatizată, În care fiecare celulă transparentă este echipată cu un calculator incorporat Într-o extensie a patului Îngust. Vizitatorii se plimbă după bunul plac, ascultînd vocile electronice care le explică cum pereții celulelor devin opaci după căderea Întunericului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2295_a_3620]
-
situație era așa de ridicolă încât nu exista nici un motiv pentru care să nu râzi. Amândoi ne-am hlizit ca niște copii de școală. Judecătorul ne-a aruncat o privire înveninată. — Tocmai ți-au mai fost adăugați zece ani de pușcărie, a fornăit James și amândoi ne-am cocoșat din nou de râs. Am scăpat numai cu o amendă de cincizeci de lire pe care James a plătit-o râzând. —Data viitoare poți să ți-o plătești tu, mi-a rânjit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2114_a_3439]
-
încet, s-a bâlbâit Judy. —Ei, stai liniștită, Judy, am oftat eu. N-o să-l omor. Dar am să-l fac să sufere rău de tot. —Ei, atunci e în regulă, a zis ea ușurată. Nu merită să ajungi la pușcărie din cauza lui. — Mulțumesc pentru sfatul sincer, am spus. Ai dreptate. Chiar e un plicticos nenorocit, nu? Absolut, a aprobat ea înfocată. —Vorbim curând, am spus. Mult noroc. Pa. Și-acum? M-am gândit că mai bine așteptam să mă sune
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2114_a_3439]
-
doar un pas de făcut până să ajungă cu capul sub ghilotină. Găsi totuși tăria de a-i rosti numele umil, nuanțat, rugător: Doinaaaa!... Da, da, să te omor! Dar tot ea se reculese: de ce să te omor!? Să înfund pușcăria? Poate era mai bine dacă muream anul trecut... Ce bine era! Acum nu mai înduram o înjosire de nesuportat, nu atât în ochii lumii, ci mai ales în proprii mei ochii care nu au știut să privească dincolo de pragul ușii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1550_a_2848]
-
însă suspendată în aer. Învățătoarea se interpuse între copil și șofer, zicându-i: Ce vrei să faci, dom' le? E un copil, a greșit! Bine că nu s-a întâmplat nimic... Da doamnă, dar puteam să-l omor. Eu înfundam pușcăria și copiii mei rămâneau muritori de foame... Așa este, dar te rog să te calmezi, te rog!... Șoferul de taxi mai stătu câteva clipe în preajmă și, dând din mâini ca un om care își scăpase nervii la vale, plecă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1550_a_2848]
-
și că... indivizi nedemni de poziția lor bipedă îi deschid calea spre scara de marmură a istoriei. În ,,Nebunii aceștia”, autorul zidește în slove de aur chipul bărbaților luminați ai elitei noastre, care au trecut prin școli înalte și prin pușcării întunecoase. Ei sunt partea cea mai lucidă și mai decisă a națiunii pentru construirea unei lumi fără cătușe și căluș. Ei s-au legat să cheme dreptatea peste acest pământ însângerat. Și...câte n-ar mai fi de spus despre
CĂLĂTOR... PRIN VÂLTOAREA VREMII by Alexandru Mănăstireanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/562_a_745]
-
Întunecimea acestei celule În care lâncezesc, mai lucid decât don Isidro Parodi, acum știu. Mi-a spus Soapes, tovarășul meu de Închisoare, un ex-templier portughez: Andreae scria un roman cavaleresc pentru un spaniol care Între timp zăcea Într-o altă pușcărie. Nu știu de ce, dar proiectul Îi convenea infamului Bacon, care ar fi vrut să treacă În istorie drept autorul secret al aventurilor cavalerului de la Mancha și-i cerea lui Andreae să-i stilizeze În secret opera aceea al cărei autor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2111_a_3436]
-
bine documentat“. Gutman se temea ca regimul militar birmanez să nu o fi reținut pe ziaristă și pe tovarășii ei de călătorie, Îngroșând astfel rândurile celor 1 500 de presupuși prizonieri politici. „Sunt cunoscuți pentru faptul că Îi bagă la pușcărie pe toți cei care critică regimul“, a subliniat Gutman. „Concepția lor despre drepturile omului este cel puțin discutabilă.“ Gutman a recunoscut de asemenea că ziarista a participat la mitinguri În sprijinul liderului opoziției, Aung San Suu Kyi, „Doamna“, al cărei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
se va ocupa de schimbarea datelor, i-am cântat Wishing You Were Somehow Here Again (Dorindu-mi să te am din nou lângă mine) din Fantoma de la operă. Imediat l-a cuprins dorul de tatăl său, care fusese aruncat În pușcărie cu mai mult de zece ani În urmă de către regimul militar și despre care nu se mai știa nimic de-atunci. O muzică așa de frumoasă, niște cuvinte atât de emoționante. Walter nu avea cum să le mai uite și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
tumbei pe care o executase stomacul lui. După ce-și recăpătă echilibrul, merse fără probleme până la capăt; de-acolo Îi strigă lui Rupert că e rândul lui. Dacă l-ar fi văzut fosta lui soție, l-ar fi băgat la pușcărie pentru că punea viața copilului În pericol. Ține-te de margini, Îl sfătui el. Menține-ți echilibrul În mers, cât de Încet poți, și lasă-ți corpul să urce și să coboare odată cu podul, nu reacționa și nu opune rezistență. — Adică
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
au fost condamnați de la un an până la patru ani și jumătate de închisoare. Ca unul care a vizitat de multe ori închisorile din Oslo și a cunoscut condițiile de încarcerare, aș spune că, dacă ți-e dat să stai la pușcărie, cele mai umane și extraordinar de confortabile închisori se află la Oslo. Revenind la episodul în cauză, la începutul anului 1975 au mai rămas în pușcărie doar doi condamnați: Sylvia Rafael și Avraham Gemer care ispășeau pedeapsa maximă de patru
Confesiunile unui diplomat by Eliezer Palmor [Corola-publishinghouse/Memoirs/927_a_2435]
-
cunoscut condițiile de încarcerare, aș spune că, dacă ți-e dat să stai la pușcărie, cele mai umane și extraordinar de confortabile închisori se află la Oslo. Revenind la episodul în cauză, la începutul anului 1975 au mai rămas în pușcărie doar doi condamnați: Sylvia Rafael și Avraham Gemer care ispășeau pedeapsa maximă de patru ani și jumătate. Dar după ce și condamnații la pedepse mai ușoare au fost eliberați înainte de termen, nu am înțeles de ce acești doi ultimi condamnați nu s-
Confesiunile unui diplomat by Eliezer Palmor [Corola-publishinghouse/Memoirs/927_a_2435]
-
cu zece trompe... Dacă nu se înțelege foarte clar, bucureștenii lui Ceaușescu nu-mi plăceau. Oamenii ăștia întruchipau tot ce nu eram eu: niște brute proletare, idioate, adormite, adunate de prin toată țara și pe care Statul le-azvârlise în pușcăria proaspătă a orașului. Îi observam așa cum observi un gândac de bucătărie: detașat, impersonal, indispus. Îmi invadaseră strada și privirea. Părinții mei, profesori amândoi, trebuiseră să împartă trei ani camerele cu un specimen ales: maistrul Ion Costea. Sau Costea Ion, după cum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
înțelegerea blândă pe care o arăți unui animal bolnav. Câțiva, mai în vârstă, păreau mirați că nu le sunt recunoscător că m-au primit în rândul lor. La urma-urmei, Facultatea de Litere ascundea un monument de erudiție și învățătură, o pușcărie de marmură și hârtie, accesibilă doar inițiaților. Odată ce acceptai adevărul ăsta grav și simplu, lucrurile se limpezeau. După un an-doi de lingușeală, primeai răsplata: ți se oferea un post. Era încununarea unui cincinal de răbdare și umilință, momentul pe care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
amiral nazist (Canaris); Ion Codru-Drăgușanu dădea ture cu vaporul pe Dunăre; Filimon se plimba cu „omnibusul“ spre „strada ferată“; Alecsandri mergea la borviz și rupea caleașca lângă Mehadia; pe-Odobescu îl apuca foamea în drum spre Snagov; Bălcescu făcea geografie prin pușcării; Ghica trimitea scrisori de la Paris și Londra (ăsta-i un fel de stră-străbunic, așa că trebuie să-l vorbesc de bine!). Singurul mai răsărit era unul, Costache Bălăcescu; dar ăsta nu scria impresii de călătorie, își bătea joc de ele. Și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
morunii și nisetrii fugărindu-se printre alge și bolovani. N-am intrat, doar ne-am lipit nasul de geam: vreo cinci sau șase marinari stăteau la un rom. Îi recunoșteai imediat, după cicatrici și tricourile alea cu dungi, ca la pușcărie: le purtau și vara, și iarna, și probabil și noaptea în pat. Pielea se sudase pe ele, ca o hartă vie pusă la uscat. Îți trebuia timp și răbdare s-o citești; noi n-aveam nici una, nici alta. Până la urmă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
retină. În fiecare zi, mă pândeau 7 ore de carceră, cu pauze lungi, imposibile, care mai mult mă dărâmau (fiind începător, primisem normă dublă). Dimineața, străbăteam strada Paris ca un cățeluș scos la pipi. Seara, mă clătinam la ieșirea din pușcărie, amețit de-alcoolul eșapamentelor. Mă înfundam în aerul lichid care plutea printre poșete, cataloage și cranii parfumate, cu sentimentul că am exact ceea ce merit: lumea meschină și supradezvoltată, ca un borcan osos, a minții mele. Singurul refugiu mă aștepta seara
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
mașini și grădini de floarea-soarelui: țineau de mână fetițe cu părul lung, buclat, cu ghetuțele furate din depozit. La 11 ani, puteai să le plimbi și tu prin spatele blocurilor; la 13, puteai să le ai; la 16, intrai la pușcărie pentru ele. Totul era precoce aici, de la frumusețe la infracțiune. Maria se dezmăța prin universul ăsta de vârste și senzații. Asocierile voluntare țâșneau de pretutindeni, ca un șoc de memorie cu efect de cocaină: rochița roșie cu pantofii negri de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
mâna și ieșea pe geam; nu era periculos, le împușca doar dacă țipau. Prin ziare se mai scria că borfașii ar fi conduși de celebrul Tily Raicovici, cu sute de condamnări la activ, care evada tot timpul săpând tunele pe sub pușcării. Firește, toate poveștile sunau grozav, dar fiecare avea câte-o hibă. Pe strada Câmpineanu se-afla cu adevărat un cenaclu, dar nimeni nu știe să-l fi frecventat vreodată hoți sau pungași (poate doar dacă personale simandicoase care se adunau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
plus, la 1920, era încă un puști, fără experiență și reputație. Cât despre Tily Raicovici, pe care presa îl descria „sportiv, elegant, cu lanțurile petrecute sub pantalon“, nimeni nu putea spune exact când fusese arestat și dacă mai zăcea în pușcărie. De Sfântu Ion, bandiții au năvălit, așadar, într-una din distileriile Leoteștilor. Nu era nimeni acolo, afară de doi băieți care supravegheau alcoolurile; lumea moțăia prin case, răpusă de-atâta mâncare și-odihnă. Mirosea frumos, a zăpadă, purcel fript și sărbătoare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
lui taică-meu și-n care urma să-și facă apariția, adus de Partid, și pișăciosul chiriaș Costea) și n-a mai vorbit cu nimeni timp de-o săptămână. Mult mai încolo am aflat de la maică-mea de episodul cu pușcăria: abia prin anii ’80, când nu mai conta nimic. Erau alte vremuri și bunicu’ Vitalian alerga, ca toată lumea, după mașina de carne. Evident că n-o prindea. Fostul moșier interbelic, proprietar de dealuri și crescător de cai la poalele Leaotei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]