2,088 matches
-
podurilor, dinamitarea căilor ferate, alte acte de sabotaj; transmiterea în Germania a informațiilor de ordin militar; „organizarea acțiunii de răsturnare a formei de guvernământ din România, în ipoteza că trupele germane ar fi reușit să se apropie de granițele țării (sublinierile ne aparțin)”. Concomitent, avea să se desfășoare reorganizarea Mișcării Legionare din țară, capabilă să susțină activitatea centrelor de rezistență prin recrutarea de noi membri pentru acestea, procurarea de arme, muniții, explozibili, alimente, acte false, punerea la dispoziție a caselor conspirative
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
care s-ar fi abătut asupra populației. Un martor german implicat în evenimente dezvăluia că acțiunea de parașutare a germanilor și legionarilor în România „nu avea scopuri [imediate, n.n.] de sabotaj sau militare, ci doar informative și de natură politică” (sublinierile ne aparțin). Trecerea la acte de sabotaj, distrugeri, atentate contra diferitelor persoane ș.a.m.d. urma să se facă în momentul indicat de comandamentul german, coincizând cu o viguroasă contraofensivă a Wehrmacht-ului, vizând readucerea frontului pe linia Carpaților și
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
se afirma că nu poate fi vorba de o acțiune organizată în sensul unei mișcări armate îndreptate contra trupelor sovietice și a partidului comunist, însă se știa perfect că ambele acțiuni aveau de realizat practic o acțiune pentru mai târziu [sublinierile ne aparțin]. S-a ajuns la concluzia oficială că totul se reducea la grupuri de dezertori români și germani”, care, chiar dacă erau înarmați, nu reprezentau un pericol pentru siguranța statului sau pentru trupele sovietice în drum spre front. Exista o
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
Studiu asupra activității legionare în Germania, întocmit de Secția a II-a, Biroul Contrainformații al Marelui Stat-Major al Armatei Române, după încheierea războiului, se preciza că „toți [legionarii parașutați, n.n.] au fost arestați și luați în cercetare de trupele sovietice” (sublinierile ne aparțin). Au fost depistate și numeroase grupuri organizate de serviciul maghiar de informații, lăsate în spatele frontului cu misiunea de a ataca trupele sovietice și române. Aveau efective care variau de la 4 la 70 de oameni, recrutați dintre membrii partidului
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
Starea morală a frontului - proastă: ofițerii și soldații peste măsură de obosiți, nu înțeleg să meargă cu războiul peste frontierele Ardealului. Apoi, Ungaria fiind cucerită și armata ungurească nemaiexistând, soldatul român trebuie de aici înainte să se lupte cu germanii” (sublinierile ne aparțin). Același general scria la 18 ianuarie 1945: „Unitățile noastre pe front au dezertori până la patruzeci la sută, fugind din trenuri. Este o situație disperată și nu știu cum o voi scoate la capăt. Și așa nu prea au rușii încredere
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
la sută, fugind din trenuri. Este o situație disperată și nu știu cum o voi scoate la capăt. Și așa nu prea au rușii încredere în noi, dar văzând că nu ne mai arde de război cine știe cum se vor purta cu noi...”(sublinierile ne aparțin). La 30 ianuarie 1944: „Lipsă de patriotism și dezinteresare pentru front; abia urnesc ofițerii și trupa către unitățile luptătoare. Intervenții de la oamenii politici pentru a nu trimite pe front protejații lor; barem de lucrătorii înscriși în Partidul Comunist
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
triști, iar noi, ofițerii, le vorbeam fără convingere, din datorie. Ce le puteam promite, când nici noi nu știam ce avea să fie a doua zi sau peste o lună, ori peste un an, dacă om mai apuca vremea aceea” (sublinierile ne aparțin). „Frăția de arme” româno-sovietică se caracteriza prin intruziunile Armatei Roșii până la nivelurile de jos ale Armatei Române, chiar până la companie. Ofițerii inferiori detașați pe lângă subunitățile românești erau aroganți, apelând preponderent la intimidare, inclusiv cu armele. Situația avea să
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
în Stat. Pătrunsese în locuri unde nimeni nu s-a așteptat. Ajunsese să aibă acces până la generalul Rădescu, Președintele Consiliului de Miniștri. N-am auzit să fi luat contact cu partidele politice, cari, de altminteri, își pierduseră influența în Stat” (sublinierile ne aparțin). De asemenea, Stoicănescu îl câștigase pe generalul Gheorghe Avramescu, comandantul Armatei a 4-a române, aflată în acel moment în ofensivă în nordul Ungariei și în Slovacia. Generalul român „era de acord să intre în acțiune contra rușilor
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
le vor deține în momentul convenit. O puternică ofensivă germană era condiția pusă de generalul Avramescu ca el să întoarcă armele [...]. Această cerere s-a transmis peste linia frontului prin curier și a ajuns la Marele Cartier General al Führer-ului” (sublinierile ne aparțin). Hitller ar fi aprobat schema de mai sus. Cel mai apropiat colaborator al lui Stoicănescu în realizarea planului a fost un profesor de la Facultatea de Teologie din București, pe nume Georgescu. Din cele relatate de Andreas Schmidt în
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
Borcescu - șef[ul] biroului 1 al statului major-general și secretar general al ministerului de război; generalul Mitrea, fost prefect al poliției din București; generalul Dragalina, fost comandant de corp și guvernator al Bucovinei; generalul Sănătescu, șeful statului-major și adjunctul lui” (sublinierile ne aparțin). Mai era amintit și generalul Lambru, comandantul școlilor de artilerie din România. Informațiile lui Schmidt proveneau de la Stoicănescu, Petrașcu și Mateiaș, șeful GEG aflând în timp de intrarea generalilor în complot. Spre exemplu, generalul Coroamă își afirmase intenția
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
sovieticilor dincolo de Nistru. Folosind un limbaj comparativ, același memorialist mai nota: „Bătălia de pe «Câmpiile Catalaunice», cum o numeam entuziasmați de grandioasa perspectivă, ar fi alungat pe ruși din întreg Sud-Estul european și ar fi slăbit considerabil ofensiva sovietică pe Oder” (sublinierile ne aparțin). Se miza, dacă nu pe câștigarea războiului, în final, cel puțin pe o intervenție a englezilor în Balcani, care nu puteau tolera o prelungire a conflictului. Ocuparea de către englezi a Balcanilor era văzută ca „unica șansă de salvare
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
ianuarie 1943, acesta scria în jurnalul său, în contextul tensionării relațiilor dintre România și Germania, ca urmare a dezastrului din Cotul Donului-Stalingrad: „General[ul] Avramescu (un prost după Șteflea, ale cărui trupe s-au bătut bine) e și el legionar” (sublinierile ne aparțin). în 1942, Felicia Avramescu, fiica generalului Avramescu, se căsătorise cu Ilie-Vlad Sturdza, fost șef legionar al județului Iași, fiul lui Mihail Sturdza, ex-ministru de Externe în guvernul Antonescu-Sima din septembrie 1940 - ianuarie 1941. Printr-o demonstrație sofisticată s-
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
de comandă, și familia sa este recunoscută ca legionară”; era reamintit episodul legat de Ion Sângiorgiu. într-o telegramă, generalul N. Dragomir cerea generalului Constantin Sănătescu: „a se lua măsuri imediate contra generalului Avramescu, spre a se evita o catastrofă” (sublinierea ne aparține). Facem precizarea că încă din timpul campaniei din răsărit Avramescu era însoțit de familia sa pe front. întrucât generalul Avramescu era subordonat direct sovieticilor și „foarte bine văzut de aceștia”, generalul Sănătescu a solicitat telegrafic mareșalului Malinovski să
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
multor ofițeri români, considerați criminali de război; activitatea sa pe frontul antisovietic, unde a îndeplinit funcția de comandant al Corpului de vânători de munte (1941-1944) și al Corpului 3 armată (1944), ale căror unități au avut numeroase acțiuni împotriva partizanilor” (sublinierile ne aparțin). în același document se mai consemna că generalul german Matteklot, comandantul Corpului 42 german, fost comandant al Crimeii, cu care generalul Avramescu colaborase în 1942-1943, îl caracterizase pe generalul român ca „adept convins al alianței și al prieteniei
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
acestor agenți, ei nu au făcut decât să întărească presupunerile pe care le aveam și mi-au spus și alte lucruri care nu erau deloc liniștitoare. Am fost mirat câți ofițeri, în care aveam încredere, pregăteau o lovitură de stat” (sublinierile ne aparțin). în urma doborârii avionului în care se afla, Stoicănescu a fost grav rănit. Necesita îngrijiri speciale, care în martie 1945 îi erau oferite la închisoarea Butârsk din Moscova, sovieticii manifestând un mare interes pentru anchetarea sa. Cât despre Schmidt
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
în disperarea acelor săptămâni - vor schimba toate datele problemei și se va ajunge, cu siguranță, la o răscoală populară împotriva Uniunii Sovietice, populația va face cauză comună cu noi și victoria va fi a noastră. Era ceva de domeniul fantasticului” (sublinierile ne aparțin). Situația din România era în aceeași perioadă în atenția ministrului nazist al Propagandei, Joseph Goebbels, în jurnalul căruia aprecierile asupra acestei țări și a ofensivei germane din Ungaria sunt frecvente. La 3 martie 1945: „Din România, se anunță
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
o mare organizație de partizani în regiunile ocupate din Germania Orientală. Desigur, va trebui multă vreme pentru ca o astfel de organizație de partizani să poată intra în activitate, dar, în orice caz, se pot aștepta de la ea rezultate remarcabile” (toate sublinierile ne aparțin). E necesar să precizăm că ofensiva germană din Ungaria nu țintea în primul rând ajungerea pe Carpați sau recuperarea petrolului românesc, ci păstrarea celui din vestul Ungariei (de la Nagykanizsa) și a celui din Austria (de la Zisterdorf), care, chiar dacă
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
ordinea publică; 2. împiedicase „poporul” să-și exprime „voința”, ordonând armatei și poliției să deschidă focul; 3. pregătise „un complot împotriva Armatei Roșii și, în acest scop, trupe române de până la 70.000 de oameni au fost concentrate în Capitală” (sublinierea ne aparține). între altele, primul-ministru era incriminat că îi reactivase pe legionari, pe susținătorii lui Antonescu și „rămășițe din rețeaua de agenți hitleriști din România”, încercând să-i folosească în încercarea sa de lovitură de stat. Nicolae Rădescu avea să
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
unor ofițeri români în pregătirea unei lovituri de stat. Trimisul lui Stalin a spus: „Cred că mi-am dat toată silința să îndrumez guvernul astfel încât să nu se mai întâmple pe front și în spatele frontului cele ce s-au întâmplat” (sublinierea ne aparține). Prin datele obținute din supravegherea acțiunii legionaro-germane, împuterniciții Kremlinului au avut un pretext în plus pentru înlăturarea generalului Nicolae Rădescu din fruntea guvernului de la București și instaurarea unui cabinet prosovietic. însă numele ultimului premier al vechii Românii a
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
America. Pe când, înainte de 1914, Românul considera viața lui acolo ca ceva vremelnic, [...] cei care au rămas în America, ori care au venit după război, s-au decis să se stabilească definitiv. Aceasta a avut - sublinia el - ca o consecință fatală [sublinierea ne aparține], schimbarea cetățeniei, căci, odată deprinși cu ideea de a nu se mai înapoia în România, nu mai era nici un motiv să nu râvnească la cetățenia noii lor patrii”. Mai mult decât atât, același autor releva că românii americani
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
emigranți [fapt demn de reținut, n.n.] au fost recrutați din cei care se repatriaseră în 1920 și 1921 și care, nemaigăsindu-și rost în România, s-au înapoiat în America, de această dată - aproape în toate cazurile -, pentru totdeauna”. Aceeași subliniere a făcut-o și Radu Toma, care constata că, potrivit recensământului din 1920, peste jumătate dintre emigranții români ajunși în SUA aveau cetățenie americană sau urmau să o obțină. „Se poate trage, astfel, concluzia că începutul anului 1920 marchează momentul
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
de dincolo”, nu numaidecât în raport cu Atlanticul. După ce a vizitat America, în 1930, N. Iorga scria că în epocă era cultivată „o legendă a românilor din America, și această legendă este bine să o înlăturăm”, deoarece „românii din America însemnează altceva [sublinierea ne aparține] și în ce privește numărul lor, și în ce privește proveniența lor, felul lor de viață, viața lor culturală, aspirațiile lor și posibilitățile lor de viitor”. Din nefericire, România a intrat în sfera de influență a Kremlinului înainte de a afla semnificațiile acelui
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
Nemoianu, „ceea ce nu reușeam să depășesc erau spaima, starea de nesiguranță (condiția de om liber și răspunzător de faptele și deciziile lui îmi părea mult mai șubredă și mai «provizorie» decât cea de servitute socialistă. Și, măcar parțial, era adevărat) [sublinierea ne aparține] și criza de identitate. Mă frământă dorul de «casă», nu îmi venea să cred că tot trecutul meu a fost irelevant”. Dar, cum o întoarcere nu mai era posibilă, noua sa existență a devenit o competiție cu sine
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
păcate, constatăm că reducerea fondurilor alocate de domnul Soros pentru activitățile Fundației sale în România a dus la scăderea calității analizelor și la promovarea unei abordări mai degrabă tabloide decât profesioniste” (Comunicat de presă, Ministerul Afacerilor Externe, 11.04.2003; sublinierile din ambele citate ne aparțin.) Ce ne spun Kirk și Răceanu: că, ori de câte ori oficialii străini (în speță, americani) făceau vreo afirmație critică la adresa politicii României (iar domeniul drepturilor omului era singurul în care se puteau exprima, deoarece era singurul acoperit
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
forțe politice și s-ar fi mulțumit cu cea existentă! Același diplomat face, la 25 mai, într-un pasaj de asemenea cenzurat, o constatare antologică: „Reformele economice, politice și sociale au creat în Ungaria o stare de confuzie și liberalism” (sublinierea ne aparține). „«Cercurile reformei» reprezintă, în fapt, o deviere de dreapta, care sub pretextul înnoirii partidului, urmăresc lichidarea acestuia, și o dată cu el, desprinderea Ungariei din sistemul socialist și instaurarea orânduirii burgheze. Singura forță care ar fi în măsură să întoarcă
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]