3,994 matches
-
ștrengar, care face istorie din neliniște și din galanterie. Un mare om cu "mici manii", care lui Caragiale nu se poate și nu se cuvine să-i scape. Cîtă autoritate în vîrful unui condeiu", spune, jucîndu-se cu cuvintele, Caragiale despre tocul de plumb cu care Rosetti lovea tribuna Camerei, în zilele de ședință. Gestul prin care Rosetti reușește alegerea lui Maiorescu la colegiul I de Iași e o probă de prestanță, în ape politice neliniștite pînă azi. Șah și mat are
Atelier by Simona Vasilache () [Corola-journal/Journalistic/8666_a_9991]
-
că nu mă prea țineau picioarele. - Bă, șefule, bă, i-am zis, tu știi, bă, pe cine ai oprit? Nu te-ai uitat și tu la număr? Știi tu, bă, cine sunt eu? Polițistul făcu câțiva pași și citi numărul. - TOC? Nu, nu știu cine sunteți și nici nu mă interesează. Prezentați-mi, vă rog, actele. - Na, bă, acte, am zis, întinzându-i carnetul și talonul mașinii. - Tocilescu vă cheamă? - Da. Și? Acum știi cine sunt? - Tocilescu. Și ce-i cu asta? - Cum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1965_a_3290]
-
Susan o apucă pe Tiffany de mînă și Îi răcnește lui Wakefield ceva cu „nu pot veni la cină“ și „cauțiune“ Înainte de a o porni În fugă spre parcare, urmată de Milena care aleargă cu greu pe pantofii ei cu tocuri Înalte. Wakefield și Doris se Învoiesc asupra unor cîrnați polonezi și fuga la culcare. Întors În camera lui, Wakefield nu-și găsește somnul. Întîi, aude voci mînioase, cîini lătrînd, apoi zgomot de geamuri sparte și ceea ce pare a fi sunetul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2295_a_3620]
-
ca să le învinețească ochii, plecau cu o sticlă de vodcă, cu banii de cadouri și cu alocația copiilor, lăsându-le în urmă înlăcrimate, cu un teanc uriaș de facturi neplătite, cu o poveste inventată despre cum s-a lovit de tocul ușii și cu patru copii disfuncționali, toți sub șase ani, fructele capriciilor unui bărbat. Era o experiență umilitoare și plină de învățăminte să aflu cât de mult mă înșelasem. Eu eram o nevastă părăsită. Eu, Claire cea burgheză. Ei, ar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2114_a_3439]
-
și jumătate. Pregătirile au fost și mai elaborate decât cele de dimineață. Natural, voiam să fiu frumoasă. Dar am decis că voiam să fiu și sexy. Lui James îi plăcuseră întotdeauna picioarele mele și-i plăcuseră mai ales atunci când purtasem tocuri înalte, deși așa eram aproape la fel de înaltă ca el. Așa că mi-am luat pantofii cu tocul cel mai înalt pe care-i aveam, rochia cea mai scurtă, neagră, desigur, și perechea de ciorapi cea mai subțire pe care am putut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2114_a_3439]
-
frumoasă. Dar am decis că voiam să fiu și sexy. Lui James îi plăcuseră întotdeauna picioarele mele și-i plăcuseră mai ales atunci când purtasem tocuri înalte, deși așa eram aproape la fel de înaltă ca el. Așa că mi-am luat pantofii cu tocul cel mai înalt pe care-i aveam, rochia cea mai scurtă, neagră, desigur, și perechea de ciorapi cea mai subțire pe care am putut s-o găsesc. Și norocul meu era că mă răsesem pe picioare doar cu o seară
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2114_a_3439]
-
tare și cu plasă cu frunze prinse prin ea și nici nu mi-am atârnat pe piept vreo câteva magazii de cartușe. Vai, nu! Mi-am luat o fustă scurtă, neagră și sexy, o jachetă neagră, ciorapi de mătase și tocuri foarte, foarte înalte. Dacă aș fi avut așa ceva prin casă, atunci mi-aș fi pus și o tocă neagră cu văl pe față. Dar, din fericire, toca îmi lipsea. Voiam să arăt ca o criminală apărută din Iad. Însă, privind
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2114_a_3439]
-
că până în punctul ăla ar fi fost cazul să încep să iert și să uit? Nu credeți c-ar fi fost cazul să încetez să mai fiu rea cu Denise? Ei, nu era așa de simplu. M-am întors pe tocurile mele înalte și sexy și am încercat să mărșăluiesc cu hotărâre de-a lungul culoarului de la plecări. Nu era ușor să mă deplasez cu hotărâre în timp ce mă loveam de tot felul de oameni relaxați, care stăteau la taclale înconjurați de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2114_a_3439]
-
simplu. Dacă plecam atunci, puteam să prind ultimul avion spre Dublin. Nu poți să pleci, mi-a declarat el ridicându-se în picioare. — Fii atent la mine, i-am spus. Și am făcut încă una din piruetele alea pentru care tocurile mele erau așa de utile. Și cu apartamentul cum rămâne? Și Kate? m-a întrebat el. Ei, era bine de știut care era ordinea priorităților lui James. Apartamentul venea înaintea lui Kate pe listă. —O să te contactez, i-am promis
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2114_a_3439]
-
mine. Probabil credeau că tocmai suferisem un avort. Când am ajuns în Dublin, ploua. Pista de aterizare era alunecoasă și sclipea în întuneric. Iar holul de la sosiri era pustiu. Am trecut pe lângă benzile de bagaje care tăceau la ora aia. Tocurile mele înalte și sexy țăcăneau pe gresia de pe podele cu ecou. Nu anunțasem pe nimeni că mă întorc, așa că nimeni nu mă aștepta. Și se părea că nimeni nu venise să aștepte pe nimeni. Am ochit un hamal singuratic. Tocmai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2114_a_3439]
-
nu venise să aștepte pe nimeni. Am ochit un hamal singuratic. Tocmai îi explica unui bărbat uluit că să pierzi un avion e o chestie nefericită, dar să pierzi două avioane e o dovadă de neglijență. Am trecut țăcănind pe tocuri pe lângă magazinele oblonite, pe lângă birourile de schimb valutar care se profilau în întuneric și pe lângă standurile pustii cu mașini de închiriat. În sfârșit, am ajuns la intrarea unde ploua cu găleata. În noaptea umedă nu aștepta decât un singur taxi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2114_a_3439]
-
baie și bucătărie, Poate am învățat să gătesc, cine mai știe? Caută-mă prin cărțile din librării, Am ajuns o eroină, din cauza ta, să știi. Caută-mă în nemaicăutate locuri, În alte țări, în alte lumi, în soare și pe tocuri, Îți voi răspunde, într-o zi, chemării tale, Dar știi când? Când nu va mai durea atât de tare. Caută-mă în portbagaj când deschizi mașina Sunt tot eu, sunt acolo, când umpli benzina Dar nu mă duce cu viteză
Război cu sufletul by Ioana Dumitrăchescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91624_a_92844]
-
cu mulți decibeli calitatea manifestărilor de gen. Viața locuitorilor obișnuiți era întreținută de zvonurile care circulau periodic. Pentru moment, în atenția multora erau două evenimente periferice: unul în care se vorbea despre o așa zisă doamnă care, purtând pantofi cu tocuri prea înalte, călcase strâmb pe străzile încă neasfaltate, iar celălalt despre o amprentă a două buze intens rujate rămase pe gulerul cămășii unui funcționar de la starea civilă. Aceste preocupări cotidiene, minore, fără substanță, și altele asemenea, colorau viața oamenilor. Dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1550_a_2848]
-
ca apa, mai circulă vorbe șchioape, urmele acestora fiind acoperite cu o peliculă abil țesută pentru a nu fi dezvăluită adevărata fațetă a lucrurilor. După scurgerea unui timp, când cele două prietene nu-și auzeau decât zgomotul surd lăsat de tocurile pantofilor pe asfaltul a toate răbdător, Simona întrebă: Vali, ai început o discuție, dar nu ți-ai dus gândul până la capăt!... Aaaa, nimic, mă gândeam în sinea mea că dacă ai fi mai prudentă, nu ți-ar strica. Simona găsi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1550_a_2848]
-
de cum arăți, și se lăuda că a renunțat cu totul la patima cumpărăturilor. Cu o săptămână înainte, îmi zisese că la începutul primăverii și al toamnei merge la Marks & Spencers și cumpără șase fuste identice, două perechi de pantofi - cu toc și cu talpă subțire - și o serie de bluzițe. —Patruzeci de minute cu totul, mi-a spus, foarte mândră de ea. Cu excepția părului, care îi vine până la umăr și are o nuanță minunată de șaten (artificială, evident, nu renunțase chiar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1946_a_3271]
-
Hm? —Cicat’ice. Deasupra sprâncenei drepte. Câte una de fiecare. Nu e asta oarecum... special? Zâmbea: nu era cazul să iau conversația prea în serios. Cum te-ai ales cu ea? a întrebat. —Jucându-mă pe scări cu pantofii cu toc ai mamei. — Cât aveai? Șase ani? Opt? —Douăzeci și șapte. Nu. Cinci și jumătate. Încercam un număr de efect în stilul filmelor muzicale de la Hollywood și am venit de-a dura pe scări până ce am dat cu capul de radiatorul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1946_a_3271]
-
greu să-l ții în lesă pe unul ca el. Zâmbetul meu a pălit imperceptibil. Capitolul 14tc " Capitolul 14" Sâmbătă după-amiază, un taxi a oprit în fața reședinței Walsh. S-a deschis portiera și s-a ivit o sanda subțire cu toc, urmată de un picior bronzat (ușor pestriț, cu o umbră de portocaliu în jurul gleznelor), o fustă scurtă și rărită de blugi, un tricou întins pe care scria „Iubitul meu e plecat din oraș“ și o coamă de păr cu șuvițe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1946_a_3271]
-
a zbierat Claire în față. Viața ÎNCEPE la patruzeci de ani. Se zice că patruzeci e noul treizeci. Și că vârsta e doar un număr. Și că ești tânăr atâta timp cât te simți tânăr. Acum dispari! A făcut o piruetă pe tocurile ei cui și, cu un zâmbet strălucitor, m-a strâns în brațe. —Anna, cum te simți, iubito? Epuizată, de fapt. Claire abia ajunsese de câteva clipe și deja țipetele, insultele și schimbările bruște de dispoziție mă proiectaseră înapoi în copilărie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1946_a_3271]
-
yahoo.com Subiect: Ținuta de joi O rochie galbenă de poplin prinsă în talie à la Doris Day, purtată peste colanți negri cu inimi albastre străpunse de ace, o geacă de blugi cu mânecile tăiate și pantofii mei albaștri cu toc, cei despre care spuneai că sunt cei mai ascuțiți pantofi făcuți vreodată, atât de ascuțiți că ultimii zece centimetri sunt invizibili. Fără pălărie astăzi - o mică plăcere pentru sufletul meu. Te iubesc. Fata ta dragă, Anna Îi scriam două-trei mailuri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1946_a_3271]
-
fim furioși pentru că vreun imbecil, conducând cu viteză mult prea mare, a intrat în noi. Oamenii de pe stradă țipau, cineva a strigat „Iisuse, Iisuse Hristoase!“, și vedeam trecând pe lângă mine picioarele oamenilor. Am observat o pereche de cizme roșii cu toc cui. Cizmele roșii sunt o alegere îndrăzneață, m-am gândit confuz. Încă mi le amintesc atât de limpede că le-aș putea identifica dintr-o mie. Unele detalii s-au întipărit pe veci în mintea mea. Am avut mare noroc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1946_a_3271]
-
un cu totul alt drum. Ignorând-o, Leon număra bancnote grijuliu. —Asta-i o porcărie, a exclamat Dana. Nu merită atâta. Dar era prea târziu, șoferul strângea deja în mână banii. Oh, las-o moartă! Dana s-a răsucit pe tocurile ei de opt centimetri și și-a scuturat pe spate coama deasă de păr strălucitor. Apoi Leon m-a văzut, și fața lui s-a luminat. —Hei, Anna! Leon și Aidan fuseseră prieteni din copilărie, dar, în formulă completă, cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1946_a_3271]
-
pe Mackenzie. M-am întors și-am văzut o fată mergând de-a lungul holului de parcă mergea pe podium la o prezentare de modă. O Prințesă din Park Avenue, cu păr plin de volum, o poșetă Dior și sandale cu toc cui atât de înalt încât majoritatea oamenilor și-ar fi scrântit (sau luxat, oricare e mai grav) gleznele mergând pe ele. Vine aici? am întrebat. —Vine în fiecare săptămână. După cum arăta, nici n-ar fi trebuit să fie în New York
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1946_a_3271]
-
din Stillorgan, cu binoclul ațintit asupra dormitorului ei. Are în jur de cincizeci de ani, un fund rotunjor, balcoane mari, un decolteu generos. Păr blonduț cârlionțat până la umeri, bigudiuri de plastic Carmen, din acelea care trebuie încălzite. Purta pantofi cu toc, o fustă și un pulover crem tricotate (mohair?). N-am putut să observ umflături în zona fundului, chiar și cu zoom-ul la maxim. Trebuie ca poartă furou și corset cu schelet de metal. Arată ca o prezentatoare de știri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1946_a_3271]
-
plângea era Brooke Edison. (Îmbrăcată într-o ținută elegantă de in cafea-cu-lapte în timp ce eu purtam un costum ciclamen în stilul anilor ’50 cu taiorul cu decolteu în bărcuță și fusta conică, asortate cu șosete până la glezne cu trandafirași, sandale cu toc din piele roz și o poșetă în formă de casă cu două etaje.) —Brooke! Ce s-a întâmplat? Nu-mi venea să cred că plânge. Crezusem că e de-a dreptul ilegal pentru clasa albă dominantă să-și arate emoțiile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1946_a_3271]
-
Domnul să fie cu biata Zoe, nu e vina ei, câinii nu au simțul binelui și al răului. Dar ființele umane au o conștiință, asta ne deosebește de animale. Deși Helen spune că diferența e că animalele nu pot purta tocuri. Oricum, trebuie să recunosc că toată povestea mă intrigă. E limpede că femeia ne poartă „pică“ pentru ceva. Mama ta iubitoare, Mama Către: Magiciansgirl1@yahoo.com De la: Lucky Star PI@yahoo.ie Subiect: Racey O’Grady Racey O’Grady stă în Dalkey
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1946_a_3271]