2,992 matches
-
Într-un aer politic ostil mie, dar... de data aceasta, eram eu acela care-mi provocasem destinul. Nu mai eram tinerelul confuz, tembel, jucărie a tartorilor politici ai liceului lugojean, ai UTM-ului, ai politrucilor așarnați de la Uniunea Scriitorilor, plutind uimit, speriat și, cumva, inconștient, pe toate valurile acelui timp aspru pentru România, când temnițele gemeau de elita politică, financiară și culturală a țării, când generații de tineri trebuiau să-și plece grumazul sub lozincile moscovite, dușmane valorilor naționale și culturale
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
una similară din adolescență, fermecat cumva de repetiția sau repetițiile pe care ni le ocazionează viața, de fapt propria noastră fire Înclinată, ca’ntr-un joc hipnotic, să „mai facă o dată ce făcuse!”, dincolo de bine și de rău, am mai descoperit apoi, uimit, fermecat, stupefiat alteori, și alte simetrii, de parcă, așa cum spuneam, un pedagog nevăzut și răbdător ne ajută nu numai să ne Înțelegem firea, dar ne ajută mai ales să ieșim mai mult sau mai puțin din reala, dar și din aparenta
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
câteva minute, se Întâmplă Însă aceeași secvență cei de alături se opresc din joc, fără motiv, mă opresc și eu, mă uit, iar colonelul, cu un zâmbet larg, excesiv de amabil, adaugă: - Și... doamna Cristinel?!... - A, prietena mea, am răspuns eu, uimit că Îi știe apelativul cu care o strigam doar eu - dar câte nu știau ei?! -, ei bine, ea a obținut o bursă și mai Întârzie câteva luni, am mințit eu. - Aha, a dat fals Înțelegător din cap colonelul, a zâmbit
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
o operație de colecistă. Dar, și În absența mea, apele nu s-au liniștit, Monica Lovinescu și Paul Goma Împotrivindu-se, iar prietenul nostru, excelentul nuvelist Ioan Groșan, fiind În acea vreme parizian pentru câteva săptămâni, a putut asista, oarecum uimit, la „dihonia” ce domnea În sânul emigrației literare românești din Paris, Într-un timp cu adevărat fierbinte, când nu numai satul, dar și țara Întreagă „ardea” de un foc nemaivăzut! Poate că refractarii ideii unei Uniuni pariziene a scriitorilor români
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
ale puterii, să ne dotăm și cu un minim reflex sau antidot, cum i-am spus, contra acelei plăgi - suspiciunea politică - cu care, de altfel, extrem de perversă, stăpânirea Însăși lucra. Nu rareori, În ultimul deceniu al dictaturii, scriitori naivi asistau uimiți cum unii aserviți evident regimului se acuzau unii pe alții de a fi „securiști”. Probabil că și „Între ei”, ne gândeam noi, există, dacă nu lupte, oricum, diferențe notabile Între generații - cei ai lui Ceaușescu distanțându-se de cei ai
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
său, istoricul literar Zigu Ornea, de la care o dețin: - Nu mai înțeleg nimic! Nu mai înțeleg nimic! Nu, nu avusese niciodată sub comunism posturi importante, în felul lui era și el un dizident, ca și noi, să-l fi îndurerat, uimit, nu căderea clicii ceaușiste, ci surparea sistemului continental al comunismului, surparea Moscovei?! Deși ani la rând, în deceniul cinci și șase, eu și Nichita și Matei nu aveam o părere grozavă despre generația lui Mugur, Labiș, Cosașu, Mazilu - de altfel
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
fund!”, i-am spus și el mi-a zâmbit cu acele zâmbete isusiace ale lui din tinerețe, când își pierdea fulgerător sexul și devenea unul din acele personaje fascinante și hermafrodite, supraumane, dezlipite din uleiurile maeștrilor Renașterii, un Ioan Botezătorul uimit că Noul Învățător, noul Rabbi vine la el să-i ceară botezul legitimității și al autorității, un Iisus înconjurat de femei, blând și protector fără violență, cerșind acea „înțelegere” pe care el însuși o oferea! A, eram prieteni atunci și
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
era în măsură să le câștige încrederea. Încă o dată, acolo, la Lugoj, ca și la București, München, Frankfurt sau Paris, pe unde mi-am purtat pașii, cu o impetuozitate și nesocotință care îl face azi pe septuagenar să ridice puțin uimit și contrariat sprâncenele, lipsit de tactul firesc și necesar oricărei ființe normale sociale, dezvoltam nu numai păreri și teorii radicale față de unele nume sau păreri unanim acceptate, dar profesam eu însumi o credință în viitorul meu literar și, absolut paradoxal
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
proprii, tactică pe care am mai exersat-o cu succes și cu alte prilejuri, mai mici sau mai mari: - Tovarășe Stoian, ce ne învață partidul, ce cere el de la noi, truditorii cu condeiul?... Și cum Stoian făcea o figură oarecum uimită, neștiind ce vreau, am adăugat în cea mai perfectă limbă de lemn: - ...Săă... producem opere viabile care să oglindească, nu-i așa, viața oamenilor muncii! Și, în primul rând, viața muncitorilor noștri, care, nu-i așa...! Tovarășul nu a avut
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
a lui Bănuță, Dragoș și Băieșu, l-am auzit pe individul tânăr, înalt, cu ochelari cu lentile întunecate ce-și câștigase deja porecla „Dumnezeu” - se știa că-i face discursurile „Șefului”! - pronunțându-mi numele și invitându-mă să iau cuvântul. Uimit, nu credeam că personajul mă știe, am vorbit și am emis câteva păreri, apărându-l și pe Ivașcu și revista sa, Contemporanul - deși la În absența stăpânilor, prin Manolescu, revista publicase o cronică acut negativă și absolut tembelă! -, iar, țin
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
deschizând volumul cu un poem dedicat lui N.B. etc. etc., Adrian, la semnul lui Geo, ia cuvântul și, după câteva fraze convenționale despre „marele său talent” etc., revine, ca și „șeful”, asupra „ideii” că... „la o revistă trebuie să muncim!”. Uimit și iritat, i-am tăiat cuvântul și, destul de uscat deoarece mă așteptam în acea după-amiază la orice, i-am cerut și lui Pituț să-și spună părerea. Acesta însă, pe un ton de inimitabilă sinceritate, s-a dezis scurt de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
am răspuns eu dumirit; - Șii... cine e individul ăsta în negru, excesiv de amabil, care se repede să-i ia mereu mantoul prietenei mele?!... - A, dânsul e tovarășul Dincă, șeful secției securitate și armată a comitetului central! - Aha, am răspuns eu, uimit și dumirit în același timp, deși încă nu știam ce mă așteaptă. De fapt, noi, „cei patru”, Macovescu, Flitan, Dincă și eu, „neofitul politic”, urmam să fim propuși a doua zi, într-o ședință uriașă și perfect formală, cum se
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
Birou - dar... de ce? Nu ați întrebat? - Ei... știi și tu, mi-a răspuns excelentul critic și istoric literar, ai dat niște interviuri pe-acolo, prin Franța și Germania, și... - Dar bine, Matei, m-am apărat eu, se pare neconvingător și uimit, i s-o fi părut amicului meu cu multă, foarte multă întârziere - dar eu, noi suntem scriitori și ține de meseria noastră să dăm interviuri, în țară și în străinătate! Ați cerut măcar să vă fie arătate aceste inteviuri, conținutul lor
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
avea iluzia că se află într-un palat regesc. Și aici, ca peste tot pe unde a umblat, el a stârnit curiozitatea tuturor celor cu care se întâlnea. Un grup de români ce se afla pe atunci la Paris, rămaseră uimiți când într-o seară pe unul din bulevardele orașului îl întâlniră pe mândrul țăran în costumul lui de transilvănean. Apropiindu-se de el, unul din grup îl întrebă : - « Dumneata nu ești cumva român ?» - «D-apoi că ce-aș putea fi
Cârțișoara: monografie; vol. II - OAMENII by Traian Cânduleå, Ilie Costache () [Corola-publishinghouse/Memoirs/412_a_1339]
-
de protecție care funcționează ca o barieră de trecere, ce se lasă când sosește un tren cu viteză nebună. Fiindcă și azi mă mai simt rușinată de cât de puțin am priceput pe atunci din adevărata măsură a lucrurilor. Sunt uimită cât de puțin am deslușit în orice prezent bagajul pe care acesta, o dată devenit trecut, mi-l transmitea pe mai departe în viitor. Evenimentele ulterioare nu se sinchisesc de separarea trecutului de prezent. Timpul reamintit de-atunci și timpul de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2149_a_3474]
-
cum aș fi putut desemna cu un singur cuvânt toată cazna la care mă supunea acel securist. Abia reclama la pâine din metroul berlinez mi-a arătat că „Pech-Brot“ e cuvântul nimerit pentru a descrie zdruncinarea nervilor unui om. Eram uimită, căci propoziția „Am mâncat ghinion pe pâine“ e stupefiant de limpede, nu mai puțin ca aceea a lui Semprun: „Patria e conținutul a ceea ce se vorbește“. Propoziția e atât de potrivită să descrie o dictatură, că s-ar putea chiar
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2149_a_3474]
-
sandvișurile. Chiar că are talent! — Da, are. Tare aș vrea să o apreciezi la justa ei valoare. Dacă aș lăsa-o pe mâinile tale, aș face cu siguranță un lucru bun. Să mi-o încredințați mie? am întrebat eu extrem de uimit. Numai pentru că îmi plac sandvișurile făcute de ea? — Și nu-ți plac? — Ba îmi plac, și încă foarte mult. M-am gândit un pic la fata cea dolofană, dar numai un pic, cât să nu-mi perturb calculele. Apoi am
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
de un perete și-am oftat adânc. 6 La capătul lumii Umbra Când mi-a pus pe masă primul vis vechi pe care urma să-l citesc, nu mi-am dat imediat seama ce era. M-am uitat la el uimit și apoi am ridicat ochii spre ea. L-a privit de sus. Așa cum arăta, era complet nepotrivit pentru un „vis vechi“. Sau nu-mi era mie clar la ce trebuia să mă aștept. Îmi imaginasem că-mi va apărea în fața
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
dar nu mă îndoiam că era vorba de un Browning sau de un Beretta. Văzusem destule filme. Avea și un cartuș de rezervă, și o cutie cu gloanțe. Presupun că știi să manevrezi așa ceva, zise fata. — Glumești! am exclamat eu uimit. N-am pus în viața mea mâna pe un pistol. — Eu mă pricep binișor. Am exersat ani de zile. Mai ales când mergeam la vila noastră din Hokkaido, mă retrăgeam printre dealuri și a mea era lumea. De la zece metri
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
prea grasă, nu? Nici vorbă. Ești chiar foarte drăguță. — Atunci de ce nu te culci cu mine? N-aș putea să-ți spun de ce, dar n-am chef acum de-așa ceva. Ai încălca niște principii morale? — Principii morale? am repetat eu uimit. M-a mirat și pe mine ecoul propriei mele voci. Am rămas pe gânduri, cu privirile în tavan. — Nu, nu-i vorba de nici un fel de principiu moral. Instinctul îmi spune că nu trebuie să fac așa ceva. Poate se leagă
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
E adevărat? Nu știu dacă-i adevărat. Chiar nu știu. Important e că mama ta credea cu fermitate în lucrul acesta. Problema este dacă tu crezi. — Cred că pot, spuse ea privindu-mă fix în ochi. — Poți? am întrebat-o uimit. Poți crede? — Cred că da. — Gândește-te bine! E foarte important. Dacă poți crede, indiferent despre ce e vorba, înseamnă că ai o părticică de suflet care lucrează în sensul ăsta. Înțelegi? Când spui că poți crede, înseamnă că ești
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
tu promite-mi că după moartea mea vei veni la mormântul meu să te rogi în locul mamei mele». Giovanni a promis, și a păstrat promisiunea, până la exhumarea trupului petrecută câțiva ani mai târziu. Superiorii și camarazii de arme îl priveau uimiți. Știau că pot conta totdeauna pe ajutorul lor, pe discreția sa, pe prietenia sa. Caritatea sa îi fascina, puritatea lui seducea. Nimeni nu și-ar fi permis un discurs nedelicat în fața lui. Nu pentru că s-ar fi temut de mustrarea
Sfântul Ioan Calabria : Biografia oficială by Mario Gadili () [Corola-publishinghouse/Memoirs/100980_a_102272]
-
fost nevoie într-adevăr de «o tărie» extraordinară pentru a săvârși acest pas radical. A făcut-o și nu s-a căit niciodată. A vândut totul, a renunțat la funcțiile publice, a rupt-o cu trecutul. Și-a salutat familiarii uimiți și speriați și a intrat în Casa Domnului, sărac, dar cu inima bogată și plină de bucurie. Era 20 august 1909. Vestea s-a răspândit fulgerător în saloanele aristocrației veroneze. Cine îl considera nebun, cine imprudent. Fratele Giovanni nici nu
Sfântul Ioan Calabria : Biografia oficială by Mario Gadili () [Corola-publishinghouse/Memoirs/100980_a_102272]
-
concordia și veselia. Uneori se înfățișa cu o istorioară curioasă ori le punea la încercare cu ghicitori și replici inocente, ca aceasta: «N-ați auzit, surorilor, ce i s-a întâmplat lui don Antonio B.?». În fața privirilor interogative ale femeilor uimite, continua: «Eh, sărmanul, și-a scos haina [reverenda]!». O soră care îl cunoștea bine și îl stima pe acel preot, răvășită exclamă: «O, Doamne, nici măcar sfinții nu se mai simt în siguranță!». Iar don Calabria, cu un zâmbet tăinuit: «Păi
Sfântul Ioan Calabria : Biografia oficială by Mario Gadili () [Corola-publishinghouse/Memoirs/100980_a_102272]
-
participat în anii următori. Însă în momentul în care cineva aducea vorba despre cocaină (care devenise, e drept, un obicei nocturn regulat), amănunte ale acestei vieți ascunse începeau să se reverse provocator din gura mea. Deși atunci când remarcam expresiile întristate, uimite, ale celor care îmi intuiau durerea din spatele măștii, schimbam subiectul și le ofeream noua mea mantra - “Glumesc, glumesc doar “ - și atunci o prezentam din nou pe prietena mea de moment unor oameni care o cunoșteau de ani de zile. Fata
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2048_a_3373]